De hele dag bezig geweest. Geen onnutte pauses en toch niet van dat 'Hè, lekker!' Ontevreden baasje. Tijd om de hoogte van de lat weer eens aan een evaluatie te onderwerpen. Op de een of andere manier kruipt dat ding steeds omhoog. Laat ik het omhoog gaan. Duw ik 'm stiekem steeds weer buiten mijn bereik. Ik zal daarbij rekening houden met de tijd van het jaar. Een zekere mate van ongeduld kan ik me inmiddels niet ontzeggen. Betrapte me vandaag erop, dat ik de laatste sneeuwrestanten liep weg te wensen. Mn de tuin is nog van een behoorlijk sluitend pak sneeuw voorzien.
Of ik werkelijk al in de tweede helft van februari aan de slag zal kunnen is afwachten. Het kan nog steeds, maar vooralsnog geeft de laat ingevallen winter zich niet geslagen. D'r zou onrust moeten zijn op meerderen kanalen. De opkweekbak. Het beplantingsplan. En het domweg buiten aan de slag gaan. Vooralsnog is eerder van een omgekeerd effect sprake. Ik ben er weliswaar allemaal mee bezig -in mijn hoofd- maar meer als geestdodend lopendband werk dan als enthousiasme aanjagende werveling.
Ik hou me bewust op de vlakte. Dat zal het zijn. Laat me niet lachen. Zo soms wil het gewoon niet. En alhoewel van het dramatische karakter van ooit geen sprake meer is, blijven er van die sudder-momenten. Garen in mijn eigen vet. Niet eens zo'n slechte voorstelling van zaken. Nou, laat me dan maar eens lekker gaar worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten