Na een drukke nacht, maar rustiger dan de vorige moest het leven vanochtend in me terugkeren zoals een glas zich vult met water. Langzaam van onderop een dood gevoel voor zich uit duwend tot ook het laatste restje ervan over de rand was verdwenen. Na de verdwenen verstarring kon aan de dag begonnen worden. Opgestaan, de dames vrijgelaten, en dat zijn die trutten nog steeds, en me op de koffie gestort. Na een korte pauze weer als vanouds aan de slag.
Het winter nog lekker ff door wat me voorlopig bevrijdt van voorbarige tuinkriebels. Intern is nog weinig beweging. Het is als bij een vroegtijdig gehevelde wijn waar de gisting weer op gang moet komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten