'Kom, niet moeilijk doen, nog een glas kan best.' Dat had je me 25 jaar geleden niet hoeven zeggen. Nu moet ik oppassen. De tijd schrijt voort. Vijfentwintig jaar is minder lang geleden dan het klinkt. Maar, oké, dat gaat net goed. Toen zat ik nog in Utrecht. We hadden een goed jaar het pand aan de OudeGracht in ons bezit. Liepen over van plannen en waren druk met slopen. Toen was het nog niet nodig om mezelf te overtuigen van een paar nachtelijke uurtjes meer. Dat ging (nog) vanzelf.
Relativering .... In Utrecht hadden we geen honden. Buiten de werktijden om was er geen enkel reden om het bed eerder te verlaten dan dat daar behoefte aan bestond. Dat scheelt echt. Geen idee of ik het ontwaken nog in alle vrijheid zou weten te hanteren. Honden maken sinds 2000 (2001?) deel uit van mijn leven.
Ik weet dat ik me nu in mijn eigen vingers zit te snijden. Naar buiten gaan heeft weinig zin meer en anders heb ik die niet meer. Wat betekent, dat morgen de dag tussen 7 en 8 begint. Word ik niet vanzelf wakker, dan janken de dames me wel het bed uit. Nog vijf uur te gaan. Dat gold ooit als uitslapen ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten