Het is moeilijk plannen, als je niet weet hoe de dag van morgen zal zijn. Na het ergste gehad te hebben, sleep ik nog steeds mezelf achter me aan. Beroerd gevoel in het lijf. Een hoofd dat er duidelijk geen zin in heeft. Ik merk het mn aan het zicht. De leesbril is weer meer noodzaak dan luie luxe. De dagen worden sinds dinsdag op hangerige wijze gevuld. Geen kwestie van 'invullen'. Het is niet wat ik zou willen. Het is enkel een voortslepende poging om niet op bed te liggen.
Ik slof wat door het huis. Sla af en toe en boek van Martin Bril open om ondanks de sloomheid toch de gierende onrust in mezelf te kalmeren. Sla het niet veel later dicht en hervat het sloffen door het huis. Wil vanalles, tot niets in staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten