Soms vrg ik me af of ik nog wel leven wil. Wat heel iets anders is, dan met het idee rondlopen om uit het leven te stappen. Steeds weer kom ik dan uit op 'Ach, waarom niet'. Wat ontbreekt is de wil om er wat van te maken. Dat is wel anders geweest. Niet dat er ooit grootse idealen zijn geweest om na te streven. En die paar neigingen daartoe, zoals mijn studie geografie of het verlangen mijn tijd zelf in te kunnen delen, waren steeds tegenvallers.
De laatste, dat met het zelf kunnen indelen van de tijd, is me de afgelopen paar jaar zwaar tegengevallen. Teveel zaken komen bij het normale bestaan om de hoek kijken en maken, dat de tijd, die je zelf kunt indelen, maar magertjes afsteekt bij de rest. Om daaraan toe te komen moet je òf schijt aan een hoop zaken hebben òf een riedel personeel tot je beschikking hebben, die je de beperkende routines uit handen neemt.
Vreemd genoeg moet ik dan altijd aan Mulisch denken, die zijn vakanties blijkbaar steevast doorbracht in hetzelfde hotel in Venetië, plaats nam aan dezelfde tafel en altijd hetzelfde te eten bestelde. Ik zie zo'n man thuis in A'dam niet eerst de (af)was doen, voordat hij zich over het schrijven van een van z'n pillen boog. Het maakt daarbij niet uit of het schrijven is wat je bezig houdt of enige andere activiteit, die je hele aandacht opeist. Maar ja, je handen vrij hebben en niet weten wat te doen, is het ook weer niet. Ergens de verkeerde afslag genomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten