Na het ongrijpbare beroerde gevoel van gisteren voelt mijn lijf nou aan alsof er leven onder de huid zit. Maden. Duizenden krioelende maden. Of -minder plastisch- niet gestold magma onder een verstild vel. Het gevolg van de ongekende inspanning van vandaag? Een bizar gevoel. Ik drijf in mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten