Het onweert maar door. Tussendoor prachtige dagen met ruim 30+, waar ik trouwens nauwelijk van weet te genieten. En dat terwijl me d'r in feite niks van af houdt. Afgezien van de momenten waarop het onweer tekeer gaat. Binnen hokken. Het kleine wereldje. Een wereldje beheerst door de Pc. Laat ik dat voor de Pc hangen inmiddels langzamerhand zat zijn. Als dat wegvalt blijft er weinig over. Zeg maar: niets!
Alternatieven? Ver te zoeken dan wel onder handbereik. Het is maar net met welke pet op je er naar kijkt. Ik ben ver gezonken, mag ik wel stellen. Verder dan goed om aan iets als een terugweg te denken, kunnen werken. Vaster gedraaid dan ooit het geval is geweest. Het jezelf moeilijk maken mag een kunst heten, die ik aardig beheers.
Nog nooit is de noodzaak me mezelf in het nekvel te pakken zo groot geweest als nu. En nog nooit is de weerzin in staat geweest zo ontzettend dwars te liggen. Altijd al geweten, dat ik mijn ergste tegenstander ben, maar d'r was altijd wel een gaatje. Je moet het wel willen zien en dan vervolgens er gebruik van maken. Willen maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten