Hondenmepper?

 Na de verdwijning van Kokkie een week geleden, was gisteren ook die andere knakworst ineens pleite. Mariana is er maar druk mee. Ze vrgt zich de hele dag af waar ze zijn en wat er gebeurd is. Eerst was het, dat Kokkie gestolen zou zijn. Wie steelt er nou een elf jaar oude teckel? Vandaag ineens het verhaal, dat de gemeente mensen betaalt om loslopende honden te vangen. Mij lijkt het waarschijnlijker, dat hij òf achter een teefje aan is òf het onderspit gedolven heeft bij een gevecht en zich teruggetrokken heeft, al is een week in beide gevallen wel wat lang.

 Niet lang na thuiskomst verscheen Peppie. Gewond aan een oor. Een favoriete bijtplek bij een hondengevecht. Bloed, maar verder geen ramp. Het maakt het scenario van een gevecht voor Kokkie een stuk waarschijnlijker. Als hij niet binnenkort verschijnt is het de tweede hond die spoorloos verdwijnt.

Foetsie

 Sibiu. Hondenvoer en gewoon wat rondhangen in de stad. Bedoeling was om in het Japanse restaurant dat maandag gesloten was alsnog voor het eerst kennis te maken met suhsi. Van het internet globaal het idee waar we moesten zijn, daar waren een hoop restaurants maar geen Japanner te bekennen. Wel wat posters die in de richting van een plek wezen waar nu een restaurent met de naam 'Local' zat en niks geen 'Osuhsi'.

 Het feitelijke adres opgezocht. Dat bleek een achteruitgang en geen ingang te zijn. Een personeelslid van Local gevraagd, maar dat maakte ons weinig wijzer. Iets met afhalen maar niet ter plekke. Man had het met drie tafeljes met gasten 'te druk' om ons fatsoenlijk te woord te staan.

 Dan maar geen suhsi en naar een nabij gelegen andere keuze gegaan, die ook op maandag dicht was: Le Pasaj. The best food in Sibiu ... volgens TripAdvisor. Maar weer er ingetrapt. Een doodnormaal restaurant dat bovendien voor de lunch weinig anders te bieden had dan pizza. Redelijk vlotte bediening. Mariana's tomatensoep zag er goed uit. De pizza's waren in een (vlaai)vorm gebakken en het resultaat was klef. Weinig 'Best food'.

 Na een uitgebreide wandeling door het centrum naar huis en direct Tripadvisor en de website van Osuhsi opgezocht. Laatste commentaar was van maart 2023 en de paar foto's waarop een deel van een restaurant te zien was, maakte duidelijk dat Osuhsi ooit op de plek van Local zat. Een verandering in minder dan een half jaar? Het verklaart al de gesponsorde vermeldingen van 'Local' in Tripadvisor.

Wegzakker

 Het houdt weer niet over. Waar is de tijd gebleven dat het bijschrijven van een jaar een feest was? Dat maandag een nasleep zou hebben zat er wel in, maar dan fysiek, niet mentaal. Zet inmiddels vrgtkns bij alles. Drentel wat en heb de grootste moeite om de onrust onder de duim te houden. De dood, hoewel nooit afwezig geweest, speelt ouderwets op. Een neiging om weg te kruipen overheerst.

Gepeins

 Een rustige dag. Minder gesloopt dan ingecalculeerd. Me beperkt tot het doen van een deel van de afwas. Meer zat er niet in. Voelt niet aan alsof de moeheid hier het voortouw in heeft. Er gaat een hoop door mijn hoofd. Mn de voorttikkende tijd houdt me bezig. De zin van de dingen die wachten om gedaan te worden. Het is te hopen, dat dit van zeer tijdelijk aard is.

Uitstapje

 Een aangename dag achter de rug. De deur uit vor en dagje lanterfanten. De keuze is uiteindelijk op Sighisoara gevallen. Mooie rit heen. Verbazingwekkende drukte voor een maandag. Bedoeling was een hapje buiten de deur. Eerst een rondje stad gedaan. Bergop naar het oude deel. Een gang die ik me al meerdere keren ontzegd heb vanwege het gebrek aan conditie. Het kostte moeite maar minder dan verwacht. Het blijft een aardige plek om wat rond te slenteren en op een terras te hangen.

 Tegen de gewenste etenstijd retour auto en om de heuvel heen gereden. We hadden ook aan de achterkant kunnen afdalen, maar dan hadden na de maaltijd de heuvel nog een keer moeten beklimmen en dat met volle buik. Dus maar niet gedaan. 

 Het restaurant was ons onbekend en de keuze dus een risico. Viel achteraf alleszins mee. Moderne, ruime setting. Groot terras. Prachtig als het wat minder heet was geweest. Binnen was beter. Vriendelijke en alerte bediening. De gerechten waren oké. Mijn zalmtartaar naar mijn smaak te zout en de salade mooi vers en veel te veel. maar waar is dat niet zo. Mariana's ramen en paprikaschotel waren oké. De ramen misschien teveel als voorgerecht. Wijnen relatief redelijk geprijst. Het toetje, huisgemaakt ijs was meer dan oké mn het chocolade bolletje. Alles bij elkaar in TripAdvisor-taal een 'Goed', 4 uit 5. Voor een vijf had wat mij betreft de entourage gezelliger moeten zijn en de gerechten 'oogverblindender' opgemaakt.

Herkansing

 Het was het weer niet. Het is aanmodderen, als je niet af en toe aan het handje genomen wordt bij dingen, die je niet of nauwelijks gedaan hebt. Het deeg te dik. Het paneermeel te royaal en in dit geval misschien zelfs overbodig. De pruimen niet rijp genoeg, niet zoet en sappig genoeg. Nu is het eerst weer zaak om de boel te verorberen. Denk trouwens niet, dat ik dit jaar nog een poging ga wagen. Ik zal me daar niet helemaal op vast pinnen.

 Snap het ook niet helemaal. Dat van die pruimen is helder. Dat ik te royaal gestrooid heb met paneermeel is ook duidelijk, mn omdat er itt de vorige keer geen vocht uit de pruimen is gekomen. Was de vorige versie te nat maar smaakvol, is het deze keer te droog en tamelijk smaakloos. Poedersuiker pept de boel enigszins op. Dat van het deeg, het leek wel cake, kan ik eigenlijk ook alleen verklaren door het gebrek aan vochtigheid, waardoor het spul ongeremd kon narijzen. Da's voor de dikte maar verklaart niet de cake-achtige smaak. Toch niks speciaals gedaan. Me strikt aan het recept gehouden. Dit recept had alleen duidelijk meer boter op de rol staan. Maakt dat het verschil?

Beslommeren

 Het voelt aan als een betere dag, die me te wachten staat. Na de koffie maar direct aan de slag met de verse pruimenvlaai voordat het lijf de kans krijgt om de handdoek in de ring te gooien. Twee uurtjes werk schat ik zo in. Nooit op de tijd gelet. Kwartier bakken, halfuur rijzen, 10 minten kneden en nog wat minuten voor het mengen, narijzen, pruimen ontpitten en met vulling beleggen van de vlaai.

 'Vlaai' blijft voor mij een raar woord. We zeiden thuis altijd 'vla', maar dat heeft in het Nederlandse een andere betekenis. Ook lekker, maar geen gebak. Geen idee trouwens hoe je dat maakt. Een vorm van een vloeibare pudding? Zoiets moet het haast wel zijn.

 Enkel één vlaai maken is eigenlijk nauwelijks de moeite. Op bakdag thuis waren het er altijd een stuk of vijf, afhankelijk van wat moeders als versies bedacht had. Volgens mij was het uitgangspunt altijd weer een kilo bloem. Vijf stuks van 32 cm doorsnee is dan naar mijn idee en recente ervaring aan de krappe kant. Zal aan de vaardigheid van het uitrollen van het deeg liggen.

Verbruikt

 De marktdag van gsteren heeft er weer een keertje ingehakt. Weinig te missen vandaag. Moe, moe en nog eens moe. Heb al de nodige extra uren slaap achter de rug en ik zou zo weer kunnen slapen. Het is een stevige tol die iedere keer weer betaald moet worden voor enige extra activiteit in mijn bestaan. De voorgenomen baksessie naar morgen doorgeschoven. Het is tenminste te hopen, dat er dan weer wat meer leven in mijn lijf zit.

Jippie!

 Gelukt in de tweede aanloop. Geen geplak. Heuse wafels. Moeilijk te zeggen waar het aan gelegen heeft. Meerdere zaken aangepast. Langer en hoger voorverwarmd. Thermostaat een standje hoger bij het bakken. Ander recept voor het beslag. Het beslag was dikker met beduidend meer boter in het. Het leek een beetje op crême, maar dan net iets vloeibaarder. De baktijd uitgeprobeerd en 2 en een halve minuut gaf het gewenste resultaat. Het deed deugd dat het niet weer neerkwam op ongewenste schoonmaakbeurten.

 Nu in feite weer terug naar het eerste recept om te zien of het aan het beslag gelegen heeft. Wel dan met wat kleine aanpassingen in de hoeveelheden van de ingrediënten en vooral een andere volgorde van verwerken. Beginnen met de bloem (en bakpoeder) en daar de eieren door werken en de gesmolten boter is weinig praktisch. Je begint met suiker, eieren en boter, dan de melk en tenslotte de bloem, die misschien beter niet met de mixer ondergeroerd kan worden maar handmatig met een garde. Maar niet direct er mee aan de slag. Voorlopig wafels genoeg.

Magertjes

 Vrijdag. Marktdag. Ik heb het al eens drukker meegemaakt. Naast kleding, schoenen en wat ander spul mn groente deze keer. De tijd voor bloemen en planten is voorbij. Maar ook fruit was nauwelijks aanwezig. Een verdwaalde perzik en een paar pruimen. Bakpruimen en de mindere kwaliteit voor het maken van sterke drank. Misschien morgen maar weer een vlaai maken?

 Het is de tijd waar men zacusca maakt een puree/pasta van uien, aubergine, tomaten en gogosar, dat is een soort plakgedrukte paprika. Smaakt hetzelfde, ziet alleen anders uit. Snap er het speciale niet van. Tomaten ff koken en pellen en de beide andere grillen en ontvellen. Vervolgens alles pureren en met kruiden en knoflook op smaak brengen. Waar men het daarna voor gebruikt is mij niet bekend. Oogt een beetje als sandwichspread. En brood is een eerste levensbehoefte in Roemenië. 

 Koffie gedronken en mensen gekeken. Eerst vanuit de bar aan de markt en later op het terras van ons standaard restaurant in Agnita. Knap, dat ik me na thuiskomst nog aan een wafelavontuur heb gewaagd.

Afwegen

 Het wil weer niet vooruit. Moe. Een hoofd vol lood. Me onledig gehouden met het zoeken naar een restaurant voor a.s. maandag. Slechte dag voor een restaurantbezoek. Opzoek naar iets anders dan de Roemeense keuken en wat specialer dan het doorsnee restaurant. Zowel in Sibiu als Sighisoara iets gevonden. Resp. een Chinees/Japanner (sushi en meer) en een Italiaan. Beide op maandag gesloten.

 Kaarten opnieuw schudden en ook in Médias en Fagaras gekeken. Nog twee alternatieven in Sibiu. Eentje enkel 's avonds geopend, onpraktisch, en eentje weer dicht op maandag. Voordeel van de zoektocht is dat je het restaurantaanbod weer eens tegen het licht houdt en het niet bij de vaste nummers laat.

 Gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om door de adviezen van Tripadvisor en de daar gegeven commentaren te bladeren. D'r is altijd wel negatief commentaar, maar dat hoeft niet beperkend te zijn. Dat iets met de tafelreservering mis gaat zegt weinig over de kwaliteit van het eten. Enkel positieve commentaren heb je alleen als het aantal recenties beperkt van omvang is. Zijn het er meer varieert de ervaring standaard van excellent tot afschuwelijk. D'r is dan eigenlijk altijd wel wat. Meeste kritiek treft een onvriendelijke en/of langzame en/of ongeïnteresseerde bediening. Een goede tweede is klagen over een smaakloze ev. duidelijk opgewarmde hap. Ga d'r maar aan staan. Entourage. Bediening. Presentatie. Prijs. Kwaliteit. Hoe zwaar laat je de commentaren meewegen in je beslissing?

Kieppunt?

 Te weinig vuile vaat om er een afwas tegenaan te gooien. Buitentemperatuur ruim 30+ dus niks geen tuinactiviteiten. Geen zin om verder te experimenteren met het wafelijzer. Ff niks. Leegte. Gevaarlijk. Moeilijk om het ontbrekende enthousiasme en het gebrek aan motivatie te compenseren. Voor je het weet wordt je naar beneden getrokken. Zou zonde zijn.

 Na min of meer een week aan de betere kant van de scheidslijn mag ik eigenlijk niet klagen. Die verhouding heeft anders gelegen. Maar toch. Een beetje bezig zijn geeft een beter gevoel. Dat onbestemde is maar niks.

Probeersels

 Beslag, baktijd, temperatuur. Ergens gaat het mis. Vier pogingen ondernomen om wafels te bakken. Eerste poging ging mis door het te vroeg openen van het wafelijzer. De wafels werden uiteengetrokken en plakten zowel aan bodem als deksel. Ff paniek. Hoe dat schoon te maken? Uiteindelijk bleek een beetje water op het ijzer de oplossing om de aangekoekte boel op te weken. Vervolgens met de afwasborstel onder de kraan verwijderen. Het is een electrisch apparaat, dus enige zorgvuldigheidheid bij het handelen kon geen kwaad.

 Poging twee, baktijd 4 minuten. Standje 5 op de schaal van 8. Weer plakte de boel en deze keer wilde het apparaat niet open. Het kostte wrikken en kracht om bij de net niet verbrande wafels te komen. Vorm oké, veel te bruin, hard ipv knapperig en tegen het deksel geplakt met alle schoonmaak activiteiten vandien.

 Poging drie, baktijd 3 minuten op 5. Weer moeilijk te openen. Wafels nog steeds te donker en slechts deels losgekomen van het deksel. Weer schoonmaken. Begon het langzaam zat te worden.

 Poging vier, baktijd twee minuten op 5. Te kort. Weer uiteen gereten wafels en de noodzaak om zowel bodem als deksel te ontdoen van aangekoekt en deels gegaard beslag.

 Vraag: Hoe dat geplak te voorkomen? Ijzer was op temperatuur. Platen ingevet met olie, eerder teveel dan te weinig. Het internet houdt het op te weinig vetten in het beslag. 100 gr gesmolten boter ..... Terwijl de nodige recepten slecht met 50 gram werken. Voorstel is om olie aan het beslag toe te voegen. Ik heb zo mijn twijfels. Langer voorverwarmen dan het indicatorlampje aangeeft? Ook dubieus. Te lage temperatuur van het ijzer. Lijkt me stug, maar de thermostaat stond op 6 toen ik het ding uit z'n doos haalde. Dus ...

  Van de rest van het beslag maar dikke flensjes gebakken. De andere uitgekozen recepten werken weliswaar met meer boter (250 resp. 400 gram) maar met niet of nauwelijks vocht. Meer deeg dan beslag. Of dat nou beter gaat werken ....

Oorlog-45

 Het schiet niet zo op met het beoogde offensief van de Oekraïnse strijdkrachten. Het interesse in het verloop van de strijd is aan deze kant tanende. Misschien onterecht. Las afgelopen dagen een artikel waarin een vergelijking getrokken werd met de invasie van de geallieerden op D-day. Nooit met dat verloop bezig gehouden. Ergens ws bedacht dat ze geland zijn op de kust van Normandië, het strand op zijn gerend, de Duitse verdediging hebben doorbroken en Frankrijk zijn binnen getrokken en dat alles in een paar dagen tijd en ten kostte van de nodige doden.

 Het plan blijk twee (!) jaar voorbereiding gekost te hebben en het slaan van een bres in de Duitse verdediging heeft een mnd geduurd en 10K aan doden gekost. Een mnd!! En dat met alle in die tijd beschikbare wapens èn luchtsteun. Dat zet het offensief van Oekraïne in een ander licht. Qua wapens lopen ze daar steeds achter de feiten aan en van luchtsteun is helemaal geen sprake. Maar de Krim laten zitten is bij nadere beschouwing geen reële optie. Dus dat offensief gaat nog wel ff door en de nodige mensenlevens kosten.

Afleiding?

 De machinerie vertoont haperingen. De niet-fysieke kant neigt naar overwicht. Gisteren nog helemaal in de wafels gedoken en leek het enthousiasme meer te willen. Een oprisping? Een soort van laatste stuiptrekking? Nu doorduwen of een stapje terug doen? Terug naar de basis, het uitgangspunt, de afwas? Vervolgens misschien iets met wafels? Het heeft zich vastgebeten in mijn gedachten. Ik zal er iets mee moeten om het los te kunnen laten.

 Mogelijkheden zat bovendien. Wat een veelheid aan receptverschillen in de wereld van het wafels bakken. Het wordt bovendien een beetje gokken. Het wafelijzer is van mijn moeder geweest. Het idee, dat er een gebruiksaanwijzing moest zijn, blijkt niet te kloppen. Kon het ding zonder merknaam wel terug vinden op het internet als 'vintage'. Jaren '70. Blijkt van het merk Severin. Een mij geheel onbekend duits merk voor huishoudelijke apparaten, maar niks, nada, nergens een gebruiksaanwijzing. Gezien het aanbod (mn op Ebay) zijn die dingen zelf niet kapot te krijgen.

 Recepten dus te over. Van vloeibaar deeg tot iets wat op een stevige crême lijkt. Het ouderlijke recept was vloeibaar en schepte je met de soeplepel in het apparaat. Die versie dus maar eerst. Volgende gok is de baktijd. Varieert van 1,5 tot 8 minuten in de recepten. Volgens mij gaf het ijzer wat ik nu heb zelf een signaal als de wafels klaar waren. Kan me niet heugen met een tijdslimiet gewerkt te hebben. Ze zijn goed als ze 'mooi bruin' zijn, maar dat is moeilijk te zien bij zo'n dichtgeklapt wafelijzer.

Haperend

 Waar het fysiek inmiddels heel redelijk gaat, wil het enthousiasme maar niet meewerken. Iets doen, maakt weinig uit wat, kost overredingskracht. Net bijv. eindelijk de was opgevouwen, die hier al zeker twee wkn in een boodschappentas stond te wachten op actie van mijn kant. Het is bijv. ook oppassen geblazen, dat de afwas zich niet weer uit de klauwen stapelt op het aanrecht. Over de tuin of het repareren van de vloer in de tuinkamer hebben we het maar even niet.

 De rest van de middag ws bezig met het maken van een aardappelsalade, een koude schotel  Niet voor vandaag maar voor de komende 2 dagen. Spul moet eerst goed koud worden en de smaken mooi op elkaar inspelen. Kijk, dat soort dingen lukken wel. Ook niet zonder drempel, maar toch. Nu nog die hangende knoop doorhakken en hopelijk komt dan de weg vrij voor een betere tijd, bijv. zeven vette jaren.

Bakkerij

 De vlaaien zijn al bijna paraat gemaakt. Tijd om een volgende project te bedenken. Gisteren het internet afgestuind opzoek naar recepten. Recepten die me bevallen omdat ze naar mijn idee het dichtstbij de versie van ons thuis komen. Op de rol staan een drogere, open pruimenvlaai, een dichte appelvlaai, rijstevlaai en als vreemde eend in de bijt een Bienenstich. Die laatste is thuis nooit gemaakt maar ik heb me daar om de een of andere reden in vastgebeten.

 Eenmaal per week of veertien dagen in aanloop naar het weekeinde lijkt me een mooie regelmaat. Het rare is trouwens, dat ik een berg kookboeken heb en nu steeds weer terugval op het internet. De boeken zijn voor de specialere gerechten, voor als ik opzoek ben naar iets maar weet niet wat. Smaakmakers. Het internet is meer voor de basis.

 Dan is er nog brood, broodjes en pizza. Van taartwerk ben ik niet zo gecharmeerd. Veel werk om te doen. Leuk wel, maar toch. En het is ook iets wat je niet achter elkaar weg werkt. Meer om te doen dan om te eten.

Voor(ui)tgang

 Wederom een prachtige dag. Over augustus valt tot nog toe weinig te klagen. Om te beginnen vandaag de rommel van de afgelopen dagen opruimen. Gaat geen dag in beslag nemen. Na afloop gun ik me een vrije middag. Nog geen idee wat dat gaat betekenen. Ik laat het aan het moment over. Sibiu is net te ver en in Agnita valt weinig te beleven en bovendien ligt wat aanwezig is aan terras op de verkeerde plekken. Medias zou een idee kunnen zijn. Alweer een kleine eeuwigheid niet geweest. Ik kan natuurlijk ook gewoon op mijn kont neerploffen en van het weer genieten. We gaan het zien.

 De laatste dagen me weer eens wat meer op mijn ademhaling gericht. Het fameuse 'Adem in / adem uit'. Volgens mij zet het zoden aan de dijk. Het kost moeite en is absoluut geen vanzelfsprekendheid maar als ik mijn siësta-tijd er aan besteed of de nachtelijke slaaploze uren, dan daalt er toch iets van rust op me neer. Een rust die volgens mij ook effect heeft op het verdere verloop van de dagen. Mijn yoga zonder rare standjes.

Opbouwen

 Langzaam kom ik terug in mijn ritme. Van het nagestreefde één dag op/één dag af-principe ben ik de afgelopen dagen afgeweken. Of het definitief is, valt te bezien, maar het waren nu ruim twee dagen, voordat ik het vanmiddag gehad had. De hele keukenchaos liet me compleet koud. Misschien straks nog een deel aan de kant werken en anders wordt het gewoon morgen. Het is bovendien wel erger geweest.

 Mariana heeft zich na terugkeer, ook weer bijna 7 uur ipv 4,5 volgens google, over de hondenronde ontfermt. Qua conditie had het best nog gekund. Alleen mijn benen zagen het niet zitten. Het te verwachten gewenningsproces. Na bijna een jaar vnl zitten en liggen zijn spieren, pezen en gewrichten niet direct weer vol inzetbaar.

 Afgezien van de vrg hoelang dit goed gaat, wordt het een kwestie van langzaam opbouwen. Eerst maar eens een paar keer per week, dan om de andere dag en dan gewoon terug naar de dagelijkse routine. Zou mooi zijn.

Correcties

 Done. De vlaaien zijn gebakken. De appelversie naar mijn smaak te droog. Moet de volgende keer met deksel of kruimels. Ook de pruimenvlaai kent een aantal verbeterpunten. Mn het vergeten paneermeel, dat een deel van het vocht had moeten op nemen. Voor dat vochtprobleempje de pruimen ook niet kleiner dan in kwarten verdelen èn op de schil op de vlaai leggen. De schil houdt schijnbaar ook een deel van het vocht tegen.

 

 Wat het algemene deel betreft was het deeg niet mooi egaal glad. Net alsof er stukjes van het een of ander in zaten. Ws van de niet gesmolten boter. Volgende keer beter. Misschien dat dan het uitrollen ook makkelijker gaat en behalve een voldoende grote lap deeg, dat deeg ook egaler is verdeeld. Nu was het in beide gevallen voor een deel gewoon te dik na het bakken.

 Als je een aantal recepten naloopt valt mn de baktemperatuur en tijd op. Dit verschilt nogal. Voor een electrische oven (geen hete lucht) varieert het van 175º en 25-30 minuten tot 250º en 10 minuten. Van mijn moeder kan ik me iets van een kwartier per vlaai herinneren in een electrische oven. Temperatuur staat me niet bij.

Baksels

 Vandaag oa bezig geweest met het maken van plätzkeskoek. Vier bij vier en 7 hoog. De bodemlaag is altijd weer geknoei, voordat de crêmelaag de losse theebiscuitjes bij elkaar houdt. Daar na is het een fluitje van een cent. Bouwen.

 Geen gedoe met de boter deze keer. Een nacht buiten de koelkast was voldoende om de boter bijna weg te laten lopen. Daarvoor was de poedersuiker weinig poederig, eerder beton. Moet al bijna in de winkel zo geweest zijn. Hier heeft het pak droog gestaan in een keukenkastje. Het restant in de glazen pot had ook geen last van betonvorming.

 Boter, poedersuiker, oploskoffie en vanillevla .... et voilà. Smeren maar. Wel nog ff goed mixen. Roeren met een vork is niet voldoende. Geeft geen volume, geen luchtigheid. Afwerken met hagelslag en hop in de koelkast.

 Morgen staan 2 vlaaien op het programma. Eén appel en een pruimen-kruimel vlaai. Is weer een tijdje geleden, dat ik me daar aan gewaagd heb. Lijkt me genoeg en lekker vers voor de Mariana's verjaardagsfeestelijkheden.

Nieuw

 Het kuiken heeft gezelschap gekregen. Inmiddesl zijn 5 eieren uitgebroed. Eén dood kuiken in het nest, eentje is van ruim twee meter hoog naar beneden gekukeld en gaat dat ws niet overleven. De andere drie zijn 'alive and kicking'. Nog meer dan 10 eieren te gaan. Kip is niet blij als ik me tegen haar en haar nest aan bemoei. Ze pikt mijn hand waar het kan. Ik ben ws veel te voorzichtig. Na de eerste inspectie een handschoen meegenomen. Dat scheelt.

 Afgezien van het getjilp van de kuikens en het geblaf van de honden is het stil. Heel stil als de kuikens hun snaveltje houden en de honden hun kop. Het is alsof het dorp in het complot zit. Ik doe niet minder, eerder meer dan anders en toch heeft het iets verlorens. Een leeg huis. Een leeg bed. Ik heb me er wel eens op verheugd om alleen te zijn. Dit keer werkt het anders.

Onvoorstelbaar

 Een ramp! De tuin is een ramp. Meer kan ik er niet van maken. Zo erg is het vorig jaar niet geweest. Een oerwoud is er niks bij. Dat wordt eens diep zuchten en ergens de komende dagen aan de slag met onbegonnen werk. De pepers en aronia zijn net nog te zien. De tomatenplanten gaan er niks van brouwen dit jaar en naar de aardbeienplanten wordt het zoeken.

 Prachtig biologisch. Een tuin voor allerlei beestjes maar niet voor waar die bedoeld was. Gaat dat volgend jaar beter worden? Krijg ik er dit jaar nog enige gewenste vorm in teruggebracht? Het valt me tegen van mezelf. Het is wel erg uit de hand gelopen. Daar kan ik mijn fysiek geëmmer niet alleen verantwoordelijk voor maken.

 

 Nooit gedacht, dat ik in staat ben om dingen zo uit de klauwen te laten lopen. Behoort dieper zinken nog tot de mogelijkheden of hebben we eindelijk die bodem geraakt? Een jaar om niet te vergeten of net wel en snel ook.

Levendig

 Het kuiken, dat er gisteren als extra taakje bij kwam, liet gisteren zo weining van zich horen, dat het leek alsof het dood was. Nou, dat is zeker niet het geval. Wat een herrie maakt zo'n klein ding. Vanochtend is het uit de wollen muts gekropen waar het gisteren in gestopt was. Een nabootsing van de nestwarmte. Zo'n net uit het ei gekropen beestje heeft weinig te missen. Het heeft ook geen behoefte aan water of voer. De uit het ei meegekregen reserves zijn blijkbaar voldoende voor een eerste begin.

 Straks zien of moeders meer eieren tot leven heeft weten te broeden. Gisteren was er niks te horen of zien. Volgens Mariana zit de kip op een berg eieren. Ze zullen lang niet allemaal uitkomen, maar het lijkt me stug, dat het bij het ene kuiken zal blijven.

 

 Het beest zit trouwens op een knap onmogelijke plek in een hoek van de hooischuur in een kuil. Je moet van buiten op een ladder via een gat in de houten betimmering reiken om bij het nest te komen.

Mee en tegen

 Het uitlaten van de honden is gisteren niks tegengevallen. Mijn conditie is slechter geweest. Desalniettein om een uur of acht onder de wol en een geslagen 11 uur geslapen. Kan me niet heugen wanneer dat de laatste keer is gebeurd. Verder trouwens niet zoveel gedaan. Toch iets van 'wachten' ingeslopen. Wachten op hoe het uitlaten van de honden zou gaan en wachten op een goede aankomst van Mariana. Waar Google 4,5 uur aangaf, waren bijna 7 uur nodig. Da's een end en uren extra onduidelijkheid.

Verlaten

 Vertrokken. Ineens is het alsof een deken over me heen getrokken wordt. Het is stil. Stiller dan net. Stiller dan normaal. Enkel de ventilatoren van de Pc zoemen in de ruimte. Mariana heeft een rit van een kleine 5 uur voor de boeg. Volgens mij zag ze er tegenop. Een soort duik in het diepe. Zolang is ze nog nooit alleen onderweg geweest. Maar misschien loop ik te projecteren.

 Nu is het zaak om niet in een zwart gat te vallen, om te gaan wachten op de terugkeer ipv te doen wat gedaan moet worden. Gisteren een groot deel van de afwas afgehandeld, maar niet alles. Bovendien wil ik de keuken aan de kant hebben, omdat ik aan de slag wil met bakken tbv Mariana's verjaardag op vrijdag als ze terugkeert. Genoeg bezigheden kortom. zeker gezien het feit, dat ik geen idee heb òf en zo ja hoe hard het uitlaten van de honden er in zal hakken.

Solo

 Nog ff genieten van een traag begin van de ochtend. Komende 2,5 dag is alles aan mij incl. de verantwoording voor de honden. Mariana vertoeft elders met haar vroegere universiteitsgenoten. Honden, koeien en als extraatje sinds vanochtend een kippennest of hoe je dat moet noemen waar de eieren begonnen zijn met uitkomen. Je moet dan de uit het ei gekomen kuikens verwijderen om te voorkomen dat de erop zittende kip het broeden voor gezien houdt. De kuikens verschijnen niet allemaal tegelijk. Nooit geweten. Past ook niet in het plaatje, dat je een hen ziet met tig jonkies in haar kielzog.

 Tegen het uitlaten van de honden zie ik wel wat op. Veel te lang niet mee bezig geweest en bovendien moet ik dan door de tuin, die ik alweer wkn links heb laten liggen. Confronterend. Ben benieuwd naar mijn conditie. Gelukkig voel ik me -dank antibiotica- alweer dagen niet al te beroerd. Je onwent handelingen in een recordtempo. Het principe van 'no use, lose'. Terugwinnen is een volstrekt ander verhaal.

Tegengesteld

 Hier worden een hoop kerkelijke feestdagen nog gewoon gevierd. Vandaag is het een belangrijke Maria-dag. Iedereen is vrij. Waarbij je 'iedereen' met een korreltje zout mag  nemen. De supermarkt is bijv. gegarandeerd open. Om nou naar Agnita te rijden om dat te controleren gaat me te ver. Ik verwed er ook zo mijn hoofd om.

 Het is kortom zondag op dinsdag. Mensen, ook Mariana, gaan ter kerke. Het is on-door-de-weeks stil op straat. Vreemd genoeg vandaag wel de wekelijkse postbezorging gehad, die normaal op woensdag langskomt.

 Kortom ik zou vandaag achterover kunnen leunen en de boel de boel laten. Dat is nou net niet de bedoeling. Het is net de bedoeling om mijn dopamine-spiegel verder op te krikken door te doen wat ik me voorgenomen heb. Niet teveel, maar dat wel doen. Niet zoals gisteren de boel weer versloffen. Met een schoon aanrecht zou ik al een tevredener mens zijn.

Recupereren

 Na de dag van gisteren meer activiteit verwacht. Gehoopt. In plaats daarvan mezelf in de ochtend al betrapt op rechtop slapen. Dat was alweer een tijdje geleden, dat me dat overkomen is. Behalve de onvermijdelijke siësta is het qua activiteit bij lezen gebleven. Het boek (Mr Peanut) afgerond in een soort anticlimax. Negentig procent van het boek las lekker weg. De laatste 10% had de schrijver zich kunnen besparen.

 Het was achteraf sowieso een vrg, wat nou eigenlijk de bedoeling van het boek was. Hoewel het, zoals al geschreven, lekker weg las, waren voor mijn gevoel de nodige gebeurtenissen er met de haren bijgesleept (voor de sex?). Het verband met de draad van het boek ontging me, Een 'draad' waar achteraf bovendien de nodige vrgtkns bij te zetten waren.

 Nu niet direct in een volgend boek duiken. Prettig dat het lezen me bezig houdt maar het heeft verdacht veel weg van afleiding. De verkeerde afleiding. Een afleiding die je laat onwijken wat gedaan moet worden. Schuldverzachtende uitvlucht.

Stappen

 Sighisoara. Hapje buiten de deur. Onder de mensen. Was alweer een tijd geleden. De plek dan. Had er zowaar zin in. Na de kerkelijke routine van Mariana vertrokken. Het is een prettige weg om te rijden. Vergelijkbaar met de rit van Le Chalard naar Thiviers. Een paar dorpen en vervolgens een bochtige weg door bosrijk gebied. De weg is de afgelopen jaar opgeknapt en verleidt tot racen. Maar niet aan toe gegeven. Wat mij betreft hadden ze de weg in oude staat gelaten en alleen het asfalt vernieuwd. 

 In het toeristische plaatsje was het voorspelbaar druk. Een parkeerplaats vol bussen en overal auto's. Het is een plaats met een boven- en benedenstad, waarbij 'boven' in het seizoen voor verkeer is afgesloten. Wonder boven wonder een parkeerplek in het hartje van het beneden deel gevonden en neergeploft bij 'Alte Post'. Oud in de betekenis van vertrouwd.

 

 Op de een of andere manier is Mariana met restaurants niet zo uit op nieuwe ervaringen. Keuze te over. In de laatste paar jaar zijn er een hoop nieuwe eetgelegenheden bij gekomen. Zowel boven als beneden. Vnaf het terras de voorbijgangers bekeken. Opvallend veel mensen kwamen meerdere malen voorbij. Het restaurant ligt een beetje op de rand van het centrum. Mensen keren om, een rondje is niet mogelijk. Maar ook de nodige mensen die wikkend en wegend een verblijf in het restaurant overwogen.

 

 Na de maaltijd een verteringsloopje gedaan en daarna huiswaarts. Hondentijd. Een aangename dag en ik ben mezelf niet tegengevallen. Zien hoe dat morgen uitpakt.

Voornemens

 

Bijgekomen

 Beter dan de afgelopen paar dagen. Voor het eerst een koortsvrije en transpiratieloze nacht met vnl slaap. Weliswaar pas na eenen in bed terecht gekomen, dank een nw boek waar ik gisteren in begonnen ben. Voor het eerst een meesleper. Iets over een dode vrouw waarevan het de vrg is of ze aan een afylactische schock is gestorven of vermoord en de besoignes van de rechercheurs, die zich tegen de zaak aan bemoeien en haar echtgenoot verdenken.

 Met angst en beven in bed gekropen. Was nergens voor nodig. Redelijk snel in slaap gevallen. Mocht ook wel na de beroerde nachten van de afgelopen dagen. Was ff vreemd opkijken, dat het al licht was, toen ik voor het eerst mijn ogen opsloeg. Moest me ff heroriënteren. Nachtrust of siësta? Nu is het zien, dat we weer aan de slag komen. Het leven gaat nog steeds niet van harte.

Bril

 De afgelopen dagen doorgekomen dank een verzameld werk van Martin Bril met de titel 'Nederland'. Een verzameling van/selectie uit diens columns uit mn de VK. Alweer meer dan tien jaar geleden dat hij overleden is. Ik ken z'n werk verder nauwelijks.. Mag hopen, dat hij meer onderwerpen had dan zijn tochtjes door Nederland. De term 'Rokjesdag' komt bijv uit zijn koker.

 De stukjes, gemiddeld 2,5 boekpagina's lang, over Nederland vertonen een vast stramien. Ritje ergens heen obv de kaart van Nederland. Opsomming van de wegen en plaatsen waar hij door of langs rijdt. Benoemen van mogelijke afslagen. Dorp in rijden. Middenstand benoemen. Een impressie van de omgeving en het weer. Soms een bekend persoon of gebeurtenis aanhalen. Dorp/gehucht weer verlaten. Een beetje als mijn zeurstukjes; steeds over hetzelfde maar altijd net iets anders.

Vaag

 Het is moeilijk plannen, als je niet weet hoe de dag van morgen zal zijn. Na het ergste gehad te hebben, sleep ik nog steeds mezelf achter me aan. Beroerd gevoel in het lijf. Een hoofd dat er duidelijk geen zin in heeft. Ik merk het mn aan het zicht. De leesbril is weer meer noodzaak dan luie luxe. De dagen worden sinds dinsdag op hangerige wijze gevuld. Geen kwestie van 'invullen'. Het is niet wat ik zou willen. Het is enkel een voortslepende poging om niet op bed te liggen.

 Ik slof wat door het huis. Sla af en toe en boek van Martin Bril open om ondanks de sloomheid toch de gierende onrust in mezelf te kalmeren. Sla het niet veel later dicht en hervat het sloffen door het huis. Wil vanalles, tot niets in staat.

Voortzetting

 De nacht deed nauwelijks onder voor die van gisteren. De temperatuur deed er nog een schepje bovenop en steeg tot in de rode zone. Paracetamol to the rescue. In feite een redelijk zinloos middel. Het drukt de lichaamstemperatuur, wat mooi meegenomen is, maar doet niks aan de onderliggende oorzak. Een onderliggende oorzaak waar tot heden geen medicus iets zinnigs over heeft weten te zeggen. Daarvoor moet ik opengesneden worden. Waar ik dan weer niet enthousiast van wordt. Toch zal het eens moeten gebeuren.

 Zo'n beroerde dag als vandaag op de nacht lijkt te volgen, zou net dat duwtje over de drempel moeten zijn, maar is het niet. Het is geen puist die vanzelf weer verdwijnt, als je het nodige geduld weet op te brengen. Het zou handig zijn om te voorkomen, dat ik uiteindelijk met een ambulance bij het ziekenhuis moet worden afgeleverd.

Deja vû

 Dat was weer ff geleden  Zolang geleden zelfs dat de indruk begon te ontstaan, dat het ergste leed geleden was. Daar dacht het lijf anders over. Begin van de avond een ouderwetse ril- en bibberaanval. Vroeg onder de wol. Nauwelijks twee uur later, terwijl voor mijn gevoel de nacht voorbij was, wakker. Na nogeens twee uur weer wakker, het was inmiddels tegen middernacht, en dat de rest van de nacht gebleven. 

 De onrust proberen te dempen door het bed te verlaten en wat door het huis te slenteren, een blik op de Pc te werpen, warme chocomel te drinken en weer onder het dekbed te kruipen. De slaap was niet onder de indruk van mijn inzet en bleef het voor gezien houden. Inmiddels was de lichaamstemperatuur behoorlijk opgelopen. Weer d'ruit, weer d'rin. Het zal tegen vijven zijn geweest, dat de temperatuur terug naar normaal daalde en de onrust het een stuk rustiger aan deed. Nog steeds geen slaap.

 Beroerd 'wakker worden' als je nauwelijks hebt geslapen. Weer tijd om bacteriën en/of virussen de nek om te draaien. Ik ga het niet aankijken. Direct maar aan het zware geschut.

Dringen

 Soms vrg ik me af of ik nog wel leven wil. Wat heel iets anders is, dan met het idee rondlopen om uit het leven te stappen. Steeds weer kom ik dan uit op 'Ach, waarom niet'. Wat ontbreekt is de wil om er wat van te maken. Dat is wel anders geweest. Niet dat er ooit grootse idealen zijn geweest om na te streven. En die paar neigingen daartoe, zoals mijn studie geografie of het verlangen mijn tijd zelf in te kunnen delen, waren steeds tegenvallers.

 De laatste, dat met het zelf kunnen indelen van de tijd, is me de afgelopen paar jaar zwaar tegengevallen. Teveel zaken komen bij het normale bestaan om de hoek kijken en maken, dat de tijd, die je zelf kunt indelen, maar magertjes afsteekt bij de rest. Om daaraan toe te komen moet je òf schijt aan een hoop zaken hebben òf een riedel personeel tot je beschikking hebben, die je de beperkende routines uit handen neemt.

 Vreemd genoeg moet ik dan altijd aan Mulisch denken, die zijn vakanties blijkbaar steevast doorbracht in hetzelfde hotel in Venetië, plaats nam aan dezelfde tafel en altijd hetzelfde te eten bestelde. Ik zie zo'n man thuis in A'dam niet eerst de (af)was doen, voordat hij zich over het schrijven van een van z'n pillen boog. Het maakt daarbij niet uit of het schrijven is wat je bezig houdt of enige andere activiteit, die je hele aandacht opeist. Maar ja, je handen vrij hebben en niet weten wat te doen, is het ook weer niet. Ergens de verkeerde afslag genomen.

Dieptepunt?

 Het onweert maar door. Tussendoor prachtige dagen met ruim 30+, waar ik trouwens nauwelijk van weet te genieten. En dat terwijl me d'r in feite niks van af houdt. Afgezien van de momenten waarop het onweer tekeer gaat. Binnen hokken. Het kleine wereldje. Een wereldje beheerst door de Pc. Laat ik dat voor de Pc hangen inmiddels langzamerhand zat zijn. Als dat wegvalt blijft er weinig over. Zeg maar: niets!

 Alternatieven? Ver te zoeken dan wel onder handbereik. Het is maar net met welke pet op je er naar kijkt. Ik ben ver gezonken, mag ik wel stellen. Verder dan goed om aan iets als een terugweg te denken, kunnen werken. Vaster gedraaid dan ooit het geval is geweest. Het jezelf moeilijk maken mag een kunst heten, die ik aardig beheers.

 Nog nooit is de noodzaak me mezelf in het nekvel te pakken zo groot geweest als nu. En nog nooit is de weerzin in staat geweest zo ontzettend dwars te liggen. Altijd al geweten, dat ik mijn ergste tegenstander ben, maar d'r was altijd wel een gaatje. Je moet het wel willen zien en dan vervolgens er gebruik van maken. Willen maken.

Gekraak

 'Geradbraakt' is teveel eer voor hoe ik me vandaag voel. Laat ik het bij 'aangeslagen' houden. Het lijf is een hele dag activiteit al meer dan een jaar niet meer gewend. Spieren lijken verdwenen, hebben omvang ingeleverd. Voeten, knieën, rug. Het is ongeoefend een marathon lopen. De terugweg gaat tijd kosten.

Beweging

 Na het ongrijpbare beroerde gevoel van gisteren voelt mijn lijf nou aan alsof er leven onder de huid zit. Maden. Duizenden krioelende maden. Of -minder plastisch- niet gestold magma onder een verstild vel. Het gevolg van de ongekende inspanning van vandaag? Een bizar gevoel. Ik drijf in mezelf.

Groei

 Het was weer tijd om de middenstand van Sibiu te spekken. Hondenvoer moest aangevuld en ook de persoonlijke voorraden vertoonde gaten, die niet via Agnita te vullen waren. Na de dag van gisteren was het de vrg of een dag door super- dan wel bouwmarkten struinen tot de mogelijkheden behoorde. Op hoop van zegen de orginele planning doorgezet. Afgezien van een paar neigingen tot een inzinking redelijk door de dag heen gerold.

 

 Een eerste lading niet bepaald 'eerste levensbehoeften' in geladen bij Kaufland, vervolgens 60 kilo hondenvoer bij Hornbach. Ooit, nog niet zolang geleden, was Hornbach de enige commerciële activiteit op die plek. Kaufland volgde en sindsdien verrijst de ene betonklos na de ander opgevuld met alle bekende winkels, die we verder niet bezoeken. Het uitgebouwde winkelcentrum aan de andere kant van de stad blijft stukken aantrekkelijk om ff rond te hangen. Daar dan ook uit gekomen en van achter een latte mensen zitten kijken.

Minnetjes

 De enige prestatie vandaag is het buiten de deur eten geweest. Voor de rest het grootste deel van de dag op bed gelegen. Niet zozeer moe. Het was meer een algeheel beroerd gevoel, dat ik niet direct thuis kon brengen. Geen afkeer nodig om iets te doen. Fysieke inspanning behoorde niet tot mijn mogelijkheden. Lezen was net te doen.

 Een wonderlijk boek waarin de ene rode draad bedolven werd door een andere. Moeilijk zo ff uit te leggen. Een man die na de plotselinge dood van zijn vrouw voor zijn tienjarige dochter daar wil zijn, dat letterlijk doet door zijn werkplek van bureau naar een bank voor de school van zijn kind verplaatst, ondertussen ongewild bezig met de sores van collega's en familieleden. Dat alles met een onnodig moralistisch eind.

 Dik 400 pagina's in een paar dagen tijd. Het moet geen afleiding, (uit)vlucht worden de hernieuwde leeswoede.

Leesvoer

 Gisteren een volgend boek uit de kast getrokken. Duits. Weer iets over de dood en dan mn de verwerking ervan. Moet iets zijn wat gekocht is in 2008/2009 na de dood van Y en mijn eigen geworstel met rouwen. In die tijd relatief vaak in Nederland geweest en ook in het Zuiden van het land vanwege familie. Van daar uit is het is het een ritje van niks naar Aken. Voor mij synoniem met Die Mayersche, een giga grote boekhandel. Kan me herinneren, dat ik daar eens ben weggelopen met drie tassen vol leesvoer. De kassière keek een beetje raar toen ik het spul voor haar neus opstapelde om af te rekenen. De dood zal toen zeker hebben meegewogen in de keuze van de boeken.

Komkommertijd

 Augustus. De kantlijn schoonvegen. Het is nauwelijks de moeite. Krap an ietsje meer dan één bericht per dag. Eerlijk gezegd zie ik dat eerder minder dan meer worden. Een gatenkaas is niet uit te sluiten. Als dromen in de ochtend ontglippen me de gedachten, als ik er al een heb. D'r was een tijd, dat ik snel moest schrijven om niks verloren te laten gaa. Nu moet ik graven om met iets op de proppen te komen muv van het gemier over mijn lijf en mentale welzijn.

 Het boek dat ik gisteren uitgelezen heb, zou makkelijk een stukje kunnen opleveren. Ook de oorlog is toe aan een nwe overpeinzingen. Lokaal is het oa wachten op het vertrek van de ooievaars. En wat te denken van de strijd tussen mij en de tuin.

 Het kost buitenproportioneel veel moeite om iets met woorden voor elkaar te boksen. Iedere zin moet uit de bodem van mijn woordenschat worden getrokken. Geen opborrelen. Absoluut geen stromen.Wadend door de woordenbrij opzoek naar passende stukjes.