Terug in de regen, bijna als de vele vakantie-eindes uit een ver voorbij verleden, die ergens in de buurt van de Nederlandse grens verwaterden. Weg zon, hallo zogenaamd vaderland. De weg terug had zelden iets enthousiasmerends en het druilgordijn dat over het platteland hing was de spreekwoordelijke nekslag. Frankrijk, toen vaak de bron van zon, doet het tegenwoordig nauwelijks beter dan het Nederland uit de vervlogen tijden. Tijd om te vertrekken? Misschien.
Misschien ligt het deze keer ook wel aan de manier van reizen. Paar uurtjes snelweg naar het zuiden en dan hop gevleugeld naar het Vaticaan en omliggende keienverzameling en een week later omgekeerd. Pats van de pasta presque naar de Perigord. Je lijf zit alweer in je kar te schakelen als de geest nog nipt aan de Latte macchiato op een piazza. Dat moet niet in anderhalf uur door je strot gedouwd worden, daar moet je de tijd voor nemen. Slingerend door Lazio, Toscane, langs de bloemenriviera, Monaco, Cannes-Nice of andersom en dan hoppa ff lekker gassen.
Afgekickt aankomen. Weet uit ervaring dat het geen ene reet scheelt, maar het idee verzacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten