De ochtenden willen maar moeilijk op dreef raken. Niks enthousiast steeds vroeger uit bed te springen. Vanmorgen smaakt zelfs de koffie niet. Is natuurlijk het zoveelste vlak waarop ik te snel te veel wil. Al die jaren onwil en afkeer mag je blijkbaar niet zo ineens van je af schudden. Alles in stapjes en trapjes. Zit nu ongeveer op twee dagen per week, dat ik wel met een goed gevoel en iets van enthousiasme uit mijn bed kom. Hoeveel jaar gaan die resterende vijf dagen duren? Waarom kan dat niet wat sneller?
Ik wil best wat langer blijven liggen, als het daarom gaat. Ik kom tenslotte nu ook eerder mijn nest uit als het moet. Met sik of zonder. Als ik in ruil daarvoor maar dat tikkeltje extra qua motivatie kan krijgen wat een wereld van verschil uitmaakt als de dag wacht. Uiteindelijk maakt me de duur tussen de klamme lappen niks uit. Zeker niet als ik werkelijk slaap, wat tegenwoordig steeds vaker voorkomt. En eenmaal in de benen loopt het redelijk door. Het is nog verre van optimaal, maar het doet en gaat door. Alleen die start, dat zou stukken beter kunnen. Een koude start bij 30º in de schaduw ...... belachelijk!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten