De tomaten groeien hard, de bonen beginnen te klimmen, de erwten klampen zich vast aan het gaas, de aardappelen kunnen er bijna uit net als de uien, het gras woekert meer dan me lief is en water zou geen kwaad kunnen. Eindelijk weer de rust voor het tuintje. Zit je net te dieven, komt die lul van een boer het graan oogsten. Ooit kon ik daar van genieten, nu jaagt het de temperatuur van mijn bloed naar ongewenste hoogtes. Ik kan me voor veel afsluiten, maar het buiten sluiten van die egoïstische zakkewasser zit er niet meer in. Er zijn grenzen ... Jammer voor de dorstige tomaten. Snel pik ik nog twee sappige zomerkoninkjes mee en laat de rest voor morgenochtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten