Het bed verlaten in de ochtend kan al hakken zijn, de aansluitende douche niet minder. De koffie gaat vanzelf, maar het starten van de grasmaaier vraagt weer enige doorslaggevende actie .... Zo hak je knopen bij de vleet. Routine. Fluitje! Niks meer te doen? Kom laten we nog wat knopen doorhakken! Maar wanneer komt die ultieme knoop aan de beurt? Die knoop die al die dagelijkse kluwens als vanzelf oplost? Wanneer ben je bereidt om, zover dat je je eigen arm weet af te hakken om verder te kunnen? En dat vanzelfsprekend met een bot mes. Niet omdat zoiets een pakkender resultaat geeft in de beeldvorming, maar omdat je al blij mag zijn, dat je überhaupt iets als een mes bij de hand hebt en 'scherp geslepen' dan net iets te veel van het gevraagde is.
Wanneer en of überhaupt maakt je die stap? Alles kan altijd anders, meer, sneller, beter ... ik zal de eerste zijn, die dit beaamt, maar nu slik ik even. Vooruitgeschoven grenzen komen in zicht. De oude wereld dendert in steeds groter geworden massa achter je aan. Voor je het niks, achter je dat wat je niet wilt. Aansprekende momenten en thema's keren terug. Thelma & Louise .... Zou je het doen? Ga ik het doen? Geef ik gas en verdwijn uit de invloed van wat geweest is, zonder te kunnen bepalen wat gaat komen? Gaat het zwaard door de knoop, het mes in het eigen vlees ... Is er nog het lef om te springen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten