Nog ff en ik schrijf "En nu doe ik dat verhaaltjes ...". Nou, dan is het heel snel afgelopen met het blog. Zonder afstand is d'r geen lol aan. Niet aan het schrijven en ook niet aan het lezen, dat maakt niemand me wijs. Het is dat die maffe Russen niet weg te krijgen zijn, anders zou het zwaar stil zijn qua bezoek(st)ers. Het zal aan de komkommers liggen. Het gras zal het allemaal worst wezen en de zon wordt er ook niet koud van. Toch hoop ik de normalisatie, die in hoog tempo in mijn leven om zich heen grijpt, een halte toe te roepen voordat het mijn schrijverij banaliseert.
Ik ben niet in de wieg gelegd voor sufk*t, dan was ik wel ambtenaar geworden. Daar hebben we d'r al een van in de familie. Aub geen sleur! Je moet de goeie dingen bewaren en de slechte aan de kant schuiven. Dus als de ellende van de afgelopen jaren eindelijk het hazepad kiest, wil deze dan zo vriendelijk zijn en de mechanismen voor afwisseling en verandering achterlaten? Dank u, u kunt gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten