Gras, wijn, soep en snot ... zie daar mijn goddelijke leven op het Franse platteland. Messen slijpen, flessen ontkurken, ingrediënten bijeen mieteren en zorgen voor voldoende (papieren) snotlappen. In een uur tijd van melancholisch mijmeren naar bezweet, dorstig koken met lekkende neus. Ik zal niet weer een oude dichter uit de sloot trekken. Dat zou de indruk kunnen wekken, dat ik iets met poezië heb, wat volkomen bezijden de waarheid is.
Maar ja, ik heb ook niks met gras en toch schuiven de vierkante meters in 100'tallen onder mijn wielen door. Maaien, her-maaien en bijhouden. Een uiteenzetting over de verschillende varianten op het thema grasmaaien zou misschien zo gek nog niet zijn. Maar dan ook het bosmaaien, handmaaien, randjes bijwerken en gazonkwaliteit niet vergeten. En de afwerking van 'laten liggen' t/m het moeizaam drogen, vergaren en verbranden.
En dan zo meteen bij de soep gezellig een babbeltje over geheel andere zaken. Ff de zinnen van het gras af zetten. Een beetje woef-waffen. De hondse betrokkenheid bij mijn bezigheden mag gerust minimaal worden genoemd, dus daar hoef ik geen begrip en medeleven te verwachten. Als ik na het tafelen de motor weer start, draaien de viervoeten zich om en gaan ergens in de schaduw liggen. Eigenlijk snappen ze me wel, maar wat heb ik daaraan??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten