Niet gedaan, maar ik had mijn kop d'r om kunnen verwedden en dan had ie nog op mijn schouders gezeten. Uittoeteren dat het goed gaat, is vragen om een enkeltje neerwaarts. Misschien is het toeval, maar eigenlijk twijfel ik daar wat aan. Het gaat op en neer, het blijft vallen, opstaan en verder lopen. Nauwelijks meer in de achteruit, maar dat vallen is nog geen verleden tijd. Het gebeurt minder, het opkrabbelen gaat meestal sneller, maar het gebeurt nog steeds. Niet als donderslag bij heldere hemel maar in een tergend trage slowmotion. Je realiseert het je pas, als je al lang en breed op weg naar je bek bent, maar dan is er geen houden meer aan.
Het is een wonderlijke wisselwerking tussen een opstapeling van fysieke haperingen en een gretige horde foutieve gedachten. Wie of wat de polonaise begint blijft in duistere regionen verborgen, maar eenmaal aan de wandel sluit zich mijn hele hebben en houden weer- en naadloos aan. Frustrerend om te zien, wat onder je neus gebeurt en er in het geheel geen invloed op kunnen uitoefenen. Op mijn kop gaan staan, plat liggen, weglopen, te weer zetten zelfs accepteren werkt niet in de betekenis, dat het iets zou verlichten of bekorten. De trein loopt, kent de route en laat zich niet van de rails krijgen. Ontsporen ... als je het wilt, lukt het niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten