Kringloop

 Het kwik schiet weer in de hoogte en het gras blijft niet achter. Wat gedaan is, moet weer en wat nog geen beurt heeft gekregen ontspringt voorlopig weer de dans. Bijhouden wat gedaan is, anders is het eind zoek. Voelt een beetje Sisyphusiaans aan. Ik begrip 'm wel, maar eigenlijk deed ik dat al, voordat ik hier in het gras klem kwam te zitten. We maaien vrolijk voort, met of zonder plezier, maakt niet uit, zolang we het verstand er buiten weten te houden.

Down

 Niet gedaan, maar ik had mijn kop d'r om kunnen verwedden en dan had ie nog op mijn schouders gezeten. Uittoeteren dat het goed gaat, is vragen om een enkeltje neerwaarts. Misschien is het toeval, maar eigenlijk twijfel ik daar wat aan. Het gaat op en neer, het blijft vallen, opstaan en verder lopen. Nauwelijks meer in de achteruit, maar dat vallen is nog geen verleden tijd. Het gebeurt minder, het opkrabbelen gaat meestal sneller, maar het gebeurt nog steeds. Niet als donderslag bij heldere hemel  maar in een tergend trage slowmotion. Je realiseert het je pas, als je al lang en breed op weg naar je bek bent, maar dan is er geen houden meer aan.

 Het is een wonderlijke wisselwerking tussen een opstapeling van fysieke haperingen en een gretige horde foutieve gedachten. Wie of wat de polonaise begint blijft in duistere regionen verborgen, maar eenmaal aan de wandel sluit zich mijn hele hebben en houden weer- en naadloos aan. Frustrerend om te zien, wat onder je neus gebeurt en er in het geheel geen invloed op kunnen uitoefenen. Op mijn kop gaan staan, plat liggen, weglopen, te weer zetten zelfs accepteren werkt niet in de betekenis, dat het iets zou verlichten of bekorten. De trein loopt, kent de route en laat zich niet van de rails krijgen. Ontsporen ... als je het wilt, lukt het niet!

Record

 Een piek in de bezoekersaantallen midden in de komkommertijd ... Dat geeft toch te denken. Interesse uit verveling of bij gebrek aan beter. En dan ook nog vnl. Russen. Ik dacht die mensen grijpen op zulk soort momenten naar de wodka.

 Moet ik me gevleid voelen, omdat ze mij prefereren boven het aardappelstooksel òf weten ze lam van de drank niks beters te doen dan mijn blog te frequenteren? Leven kent vele varianten en bij een ver-van-mijn-bed show mag je invullen naar gebrek aan eer en geweten. Een land met een paar gewetenloze schurken en een kudde laveloze sloebers moet toch een makkie zijn voor Vladimir. Misschien een ideetje voor Mark? Met wodka moet het misleiden van de kudde schapen in de Lage Landen een boel te lachen opleveren.

 Je ziet wat er tussen de komkommers gebeurd. De Russen storten zich massaal op mijn blog en in verdwaal in Russische regionen. Allez, terug naar het Franse land. Aan den slag ..... maar eerst ff de wodka in de diepvries.

Voortgang

 De afgelopen weken met enige regelmaat momenten gehad, waarop ik mijn oude rust teruggevonden leek te hebben en dat hier ter plekke en niet in op een terras aan het Capitole. 's Morgens bij de ronde met de honden, hoewel daar de momenten nooit helemaal verdwenen zijn, maar ook gewoon midden op de dag, terwijl ik bezig ben of 's avonds na de inmiddels bijna dagelijkse werkzaamheden. Het lijkt d'r verdomme bijna op alsof de smaak aan het leven weer kleur krijgt.

 Of het nu goed gaat, daar valt over te discussiëren, maar het gaat zeker beter, stukken beter èn definitief beter. Dat mag ook wel eens gezegd worden, al is het misschien overbodig.

Zondag

 Het is zonde van de dag, maar je kunt beter wat doen, dan je stierlijk vervelen. Ik zou in de auto kunnen springen en me in de overvloed aan feesten, markten en andere activiteiten kunnen storten, ware het niet dat op dat soort gelegenheden de voertaal in deze tijd van het jaar eerder Nederlands of Engels is dan Frans. D'r zijn mensen die leven daar van op, ik knap er op af. Dus gras .... je komt van pas.

 Misschien ga ik ze wel tellen die grassprieten of kom een ree tegen, die zin heeft in een babbeltje. De tijd dat ik de dag met gemak niksdoend kon pareren is passé. Voorlopig kan ik dat wel een beetje compenseren met achterstallig onderhoud aan terrein en gebouwen, maar de emmer met voldoening sijpelt langzaam leeg.

 De opbouwende en perpectief belovende activiteiten staan te dringen in de wachtrij. Voorlopig houden de dranghekken de boel nog in het gareel. Lang zal dat echter niet duren. En dat heeft niks met kunnen, moeten of willen te maken, dat is een autonoom proces, dat ik vol vertrouwen tegemoet zie.

Springen

 Een kat in het nauw kan d'r wat van, maar een boer, die zijn zin niet krijgt, overtreft dat ruim. De creativiteit in het verzinnen van dwarsliggers dwingt bijna respect af, maar tart verder iedere menselijke waarde met een sociaal tintje. Hij heeft geen poot om op te staan, maar weet, dat hij bij voldoende heisa een zekere onzekerheid over de afloop instand houdt en probeert daar een slaatje uit te slaan. Soort van blijven vechten al ontbreekt ieder perspectief.

 Helaas maar vooral ook gelukkig krijgt de aanstaande koper de voortdurende stroom van boerenbraaksel over zich heen. Geeft de ene dwarsheid geen effect, komt de volgende stok al ten tonele. Het installeren van zijn zoon, het opeisen van grond, een recht op water, geld onder de tafel en verniewing van het pachtcontract hebben we inmiddels gehad. De koper was het gisteren zo zat, dat hij in mijn bijzijn de boer telefonisch in een prachtig Franse tirade zo op z'n nummer heeft gezet, dat nu tenminste een handgeschreven en ondertekende belofte aangetekend de deur uit is gegaan richting de beslissende instanties. Meneer de agrarische penis schrijft daarin geen enkele aanspraak te laten gelden op de ter verkoop aangeboden grond en gebouwen.

 Dit alles natuurlijk niet in goed vertrouwen, maar door er naast te staan toen de brief werd geschreven en de brief persoonlijk naar het postkantoor te hebben gebracht ... Ik maak me niet zo'n zorgen over de afloop, hoewel we geen 100% zekerheid hebben, maar hou mijn hart vast voor de volgende boerensprong.

Knietjes

 Geluk gehad! Mag ook wel eens. Na bijna een week lang hameren op onweer, zware buien en hagel is het front gisteren overgetrokken met veel wind, een paar druppels en wat gerommel in de verte, noem het marge. Het zwaartepunt zou gisteravond tussen negen en tienen liggen. Dat uur is ongemerkt voorbijgegaan en tegen elven ben ik een beetje ongelovig maar opgelucht in mijn bed gekropen. Geen rondvliegende takken, halve bomen of erger deze keer. Had ik schietgebedjes gepreveld, zou ik vandaag in de verleiding zijn gekomen te denken, dat ik daar mijn geluk aan heb te danken.

 Teveel ellende gezien in de tijd dat ik hier vertoef. Iets wat ongetwijfeld meer mensen gedacht zullen hebben en vandaag denken en die zullen lang niet allemaal mijn geluk hebben gehad. Ik wens ze sterkte. Het is net als de ziekenwagen, die met toeters en bellen langs scheurt, en je je realiseert, dat het niet voor jou is. Kan ik straks gewoon afwassen ipv de kettingzaag aanslingeren.

Vooruitzicht

 Regels vragen om regels, die daarna om nog meer regels vragen, etc. En dat alles moet gecontroleerd worden en daarvoor heb je, ja juist ..... regels nodig! Een heilloze en vooral verstikkende weg. Net als het groei-idee dat inmiddels bijna overal wortel heeft geschoten. Het kan simpelweg niet met eindige voorraden en verplicht groeiende vraag. Het groeien gaat goed, zolang je meer hebt dan je eigen stront, daarna gaat de spiraal toch hard naar beneden. Dat dit ooit 'fout' gaat, staat als een paal boven het wel of weer niet stijgende zeeniveau, de vraag, die voorlopig nog open blijft, is: Wanneer?

Moeders

 Honderd willen worden en niet tegen de warmte kunnen. Tja, uitdagingen zijn overal te vinden. De een gaat ze aan en de ander denkt de klus met klagen te klaren. Hoe moeders het doet, zal ik in het midden laten, maar zover mijn geheugen reikt, heb ik haar nooit op enige enthousiasme kunnen betrappen als de temperatuur de 20 graden oversteeg. Tja, die extra kilootjes geven in den beginne vast mooie rondingen, maar als daar dan nog ietsjepietse bij komt, krijgen de praktische problemen toch de overhand.

 Nu is het ook niet nodig om die levende lijken uit de modebladen de hemel in te prijzen, maar als die in de breedte beginnen te rijzen, dan houdt dat toch ietse eerder op. Wat natuurlijk verder niks zegt over honderd (willen) worden.

 Het kraakt, piept en puft, verveelt zich door de dag heen en noemt het leven allang niet meer leuk maar die honderd hebben schijnbaar iets aantrekkelijks. Nog 18 jaar iedere zomer die gehaatte warmte, in de winter die vervelende gladheid en iedere dag weer die vier muren, die op je afkomen... Ik vrees, dat het meer een kwestie van angst voor het vertrek is.

Watjes

 Laat toch niet zo over je heen lopen. Het mag dan allemaal zo gebedoeld klinken, het venijn zit 'm steeds weer in de uitvoering. Dezelfde shit als bij de afkalvende privacy. Eerst zijn het adviezen maar voor je het weet sta je tegen voorschriften aan te staren of wordt je door een moreel gewicht platgedrukt, waar je nooit om gevraagd hebt.

 Kijk naar de zwangere vrouwen. Eerst was alles ok, en floepte die baby er zo uit. Nu krijg je bijna een personal coach annex politieman aan je kont hangen op het moment, dat je aan zwanger raken denkt : extra zuren, beweging, geen alcohol, roken taboe, testen of net geen testen ... om een paar van die verplicht geworden goede bedoelingen te noemen. Zomaar een kind krijgen zit d'r niet meer in.

 Als de politiek zoveel lol poert uit het creëren van vangnetten, laat ze hun zinloze gang gaan. Het verandert als je gedwongen wordt om de voorzieningen te gebruiken, want niet voor niks gemaakt of bedacht. Hup, boven de 55 die fietshelm op je kop, spaart zo weer anderhalve toekomstige bejaarde. Het zou toch knap klote zijn om bijna twee decennia over een grijze golf te zeuren en de ene grijze duif na de andere vroegtijdig zien afhaken. Nee, nog even en je wordt verplicht minimaal 85.

 .... alles enkel en alleen om de meute arbeiderskrachten in optimale fysieke conditie maar met minimale zelfbeschikking tot op steeds hogere leeftijden de schatkist van overheid en ondernemer te laten vullen. Roep eens "Nee", "Stop", "Tot hier en niet verder"  jullie kunnen het echt, hoeven het alleen maar te doen .... en as het ff kan, graag allemaal tegelijk..

Klef

 Gut zeg. Onweersbuien kunnen onaangekondigd zomaar losbarsten. Wat een ongehoorde brutaliteit. Niet dagen van te voren in drievoud je opwachting aankondigen ... Rare wereld toch. Hitteplannen, rode en oranje codes, handleidingen om de hitte goed te doorstaan ..... De omzet van de watermaffia opschroeven, oma in de koelkast, etc. Hitte .... het kwik komt ook eens boven de vijfentwintig. Wat is dit voor een kleffe betutteling? Vandaag weer: Hitte verwacht in de Alpen. Hè, dojos, het is zomer. Dus er bestaat een gerede kans, dat het kwik boven de nul blijft hangen.

 Kunnen we die hersenen bij de geboorte niet direct verwijderen of misschien pré-natal al in de kiem smoren?? Je zou toch potverdrie zoiets als eigen verantwoordelijkheid weten te ontwikkelen en in éne al die in de politiek verdwaalde betuttelaars en -laarsters dwingen om zich met zaken bezig te houden, die werkelijk hout snijden. Mag je klagen wat je wilt over de Europese regel- en betuttelmierenneukerij (en terecht!!) maar die hebben dat absoluut niet uitgevonden.

 Leven is gevaarlijk, aan wat je doet kleven risico's, ga je op je bek dan leer je en soms ga je daarbij ook over het laatste randje. Wil je dat voorkomen, moet je het gebruik van de hersenen stimuleren ipv regeltjes in lege koppen stampen.

Boerelul

 Eenvoudig of niet eenvoudig, het zal me een worst weze, om in de trant te blijven hangen, maar een l*l is het en hij doet erg veel moeite om het te blijven. Eindelijk is voor een deel van het geheel de verkoop aan de rol gegaan. Het gaat om hectaren, het gaat om landbouwgrond. Een boer moet eraf, een boer wil erop en een boer denkt, dat de wereld er alleen is om zijn kont te kussen. De EU doet een hoop verkeerd, maar de basisfout is, dat ze de boeren wijs gemaakt hebben, dat ze onmisbaar zijn. Nu weet het merendeel, dat naast te misbruiken ook te relativeren, maar je hebt types ....

 Zo'n type is dus mijn pachter en omdat het land, dat hij bewerkt (NIET zijn land!), grenst aan het deel waar serieuze interesse voor bestaat, moet meneer vanwege de stomme Frans-Europese regels op de hoogte worden gesteld van de verkoop en mag hij zeggen of hij interesse heeft om het geheel -onder dezelfde voorwaarden- over te nemen. Meneer had me een halfjaar geleden al een soort verkapt dreigement toegeschoven en nu explodeerde hij toen het nieuws hem ter ore kwam, als ik de goegemeente mag geloven. Verkopen en niet aan hem .... dat kon niet!!

 Nou, dat kan wel. Hij kan zich in alle ondenkbare bochten wringen, en hij doet zijn uiterste best daarvoor, maar hij pist hier naast de pot. Ik adviseer hem een cursus trauma-verwerking. Ik was al gebeten, maar de beoogde toekomstige eigenaar weet -door mij gewaarschuwd- het spelletje nog vele malen beter te spelen. Voor zover ik het overzie, staat hij nu schaakmat. Misschien is het masochistisch, maar het zien leeglopen van die lekgeprikte, opgeblazen minkukel geeft een prettige kriebel. Proost op de voldoening!!

Exotisch

Rusland              80
Nederland            43
Verenigde Staten     17
Servië               12
Oekraïne             09
Frankrijk            06
Duitsland            02
India                01
Roemenië             01


Lelijk lettertype, maar wel een mooi rijtje ...

Eindelijk ...

 Het heeft wat moeite gekost, maar ook hier heeft de aanhouder gewonnen. Eindelijk mijn geld kwijt! Tenminste deels, een aantal polissen kon niet verrekend worden vanwege de gewenste veranderingen, die dankzij een defect computernetwerk net voor de middagpauze niet in te voeren waren.

 Verzekeringen, je mag hopen, dat je ze nooit nodig hebt, bovendien krijg ik steeds vaker het gevoel, dat een hoop daarvan eigenlijk gewoon onzin is. Je betaalt klauwen met geld en als puntje helaas eens bij paaltje komt, blijft je achter met een giga frustatie vanwege de fooi, die je toegeschoven krijgt om de geleden of opgelopen schade te vergoeden of herstellen.

 Ook zo'n fijn puntje om eens te veranderen, als ik deze plek achter me laat, zoals er een waslijst aan fijne puntjes is om te veranderen. Laat de omstandigheden daar nou eens zorg voor dragen, voor dat vertrek van hier. Dwaal lang genoeg tussen kastjes en muren. Alles dat tot niets leidt, gaat op den duur vervelen, ook deze gouden kooi.

Moe

 Er blijven dagen dat ik 's ochtends moeër het bed uitkom, dan ik er voor mijn gevoel 's avonds ben ingegaan. Helaas is d'r niemand die het kan bevestigen, maar het vermoeden bestaat, dat ik hele nachten slaapsurf op het wereldwijde web. Zo voelt het aan. De bovenste helft van mijn hoofd zou zo de hele dag in bed kunnen blijven en ik sluit slapen dan zeker niet uit. Nu sleep ik die bovenkamer de hele dag met me mee, terwijl ik er nauwelijks op terugval.

 Het is jammer dat de evolutie of die kleikneeder niet gekozen heeft voor een opbouw in verwisselbare onderdelen. Kun je 's ochtend opklikken wat je die dag denkt nodig te hebben en laat de rest in bed achter. Of wisselt minder functionerende onderdelen in tegen nieuwere versies. Of je neem eens een ander kleurtje of een nieuw modelletje. Mogelijkheden te over. Nu is het meer zo'n vijf-in-één muziekinstallatie waar nog steeds muziek uitkomt maar de cd-speler allang ter ziele is en de cassetterecorder vaker blijft hangen dan ie speelt ...

Grashappen

 Een mooie dag om gras te maaien. Heb ik alweer zolang niet gedaan. Begin het te missen. Het betere meters maken zit d'r zo'n beetje op. Het echte werk is nu aan de beurt. De randjes en de kantjes. Minder voetbalveldbreed maar daarvoor wil ik de kilometers niet weten, die ik te gaan heb. Het maaien mag dan machinaal gaan, de voortbeweging gaat per benenwagen.

Knap

 Zes uur onderweg zijn, ongeveer 160 km afleggen en dan vanwege vijf minuten te laat een gesloten deur vinden. Knap hè? Ik kan dat! En hardgrondig vloeken ook, maar dat wist ik al.

Mmeuh..

 Nog ff en ik schrijf  "En nu doe ik dat verhaaltjes ...". Nou, dan is het heel snel afgelopen met het blog. Zonder afstand is d'r geen lol aan. Niet aan het schrijven en ook niet aan het lezen, dat maakt niemand me wijs. Het is dat die maffe Russen niet weg te krijgen zijn, anders zou het zwaar stil zijn qua bezoek(st)ers. Het zal aan de komkommers liggen. Het gras zal het allemaal worst wezen en de zon wordt er ook niet koud van. Toch hoop ik de normalisatie, die in hoog tempo in mijn leven om zich heen grijpt, een halte toe te roepen voordat het mijn schrijverij banaliseert.

 Ik ben niet in de wieg gelegd voor sufk*t, dan was ik wel ambtenaar geworden. Daar hebben we d'r al een van in de familie. Aub geen sleur! Je moet de goeie dingen bewaren en de slechte aan de kant schuiven. Dus als de ellende van de afgelopen jaren eindelijk het hazepad kiest, wil deze dan zo vriendelijk zijn en de mechanismen voor afwisseling en verandering achterlaten? Dank u, u kunt gaan!

Perplex

 Met stomheid geslagen ... na zeven jaar met een voorstel komen, wat jezelf op dat moment in het verleden pertinent weigerde en daarmee het startpunt is geweest van de hele nakomende ellende, misschien zelfs wel het opstapje naar de de dood van Yoland. Ok, dat is speculeren, maar het heeft een kern van waarheid.

 Eigenlijk had ik moeten exploderen, hem bij kop en kont moeten pakken en van het terrein aftrappen. Ik heb me weten in te houden en daar al de verdere rest van de dag last van. Ik heb hem -in alle rust en in beleefde termen- uitgelegd, dat ik me niet geroepen voel om hem een plezier te doen na alle ellende, die hij veroorzaakt heeft en het geld dat ik dankzij hem heb verloren. Wat hij zou willen, probeert hij maar te regelen met de volgende eigenaar. Na mij de zondvloed. Hij heeft zijn kans gehad en toen zijn hand zwaar overspeeld.

 Maar hij doet het wel. Staat d'r een beetje bij te draaien als een verlegen puber, zegt bij alles dat hij het begrijpt en natuurlijk is het zo, nee, ik heb helemaal gelijk.... Nee, ok, maar hij wilde het ff weten. Nee, dan is alles ok ..... En weet je, ik geloof 'm voor geen meter. Dit was aftasten. Nu nog d'r achter komen waarvoor!!

Merde

 Negen uur. Aan de koffie. Het rijk weer voor mij alleen. Kaarten schudden en de kop van de week bijten. Zin? Geen idee. D'r hangt een schaduw over vandaag, een gesprek waar ik helemaal geen zin in heb.

 Het boerentheater van een paar jaar geleden is in de reprise. Ik weet niet of ik het lef, onbeschoftheid of dom dik eikenhout moet noemen. Eerst maakt ie de verkoop onmogelijk, dan kost het jaren procederen om 'm op z'n plek te zetten en bij de eerste de beste gelegenheid staat de lul d'r weer alsof geen vuiltje aan de lucht is.

 Wat hij wil is me bekend. Waarom hij denkt, dat met mij te moeten bespreken is me een raadsel. Mag hopen dat ik geen domme dingen doe of zeg. Het zal een oefening in zelfbeheersing worden. Adem in ..... Adem uit .....

Revalidatie

"If you don't use it, you lose it!". Misschien geldt het niet voor fietsen of zwemmen, maar voor een hoop vaardigheden en andere zaken geldt het weldegelijk. Beweging, conditie, lenigheid, etc. Soms lukt het om met gerichte actie en een portie afzien een deel van het verlies terug te winnen, maar zelden wordt het weer wat het ooit was. En misschien heb je het ook wel nooit zo goed gekund of verdragen, als de herinnering je probeert wijs te maken.

 Hoe het ook zij ... drie dagen kletsen is bijna zoiets als ongeoefend een marathon lopen.

Kookpunt

 Negen uur 's ochtend: 25º C, windstil, wolkenloos .... Bijna al het gewenste aanwezig, wat ontbreekt is het terras, de ober en het glas heerlijk frisse witte wijn.

 Die 31º gaan we vandaag op onze sloffen halen. Weinig te arbeiden en dat niet alleen vanwege de aanwezige vrienden. Dan had ik toch echt om zes uur naast mijn bed moeten staan en niet 'ns een ogen open gooien en het direct weer dicht laten vallen. Wat kleine huishoudelijke klussen behoren tot de mogelijkheden en dan misschien vanavond nog, maar ik vrees, dat dit idee nieteens het stadium van intentie zal bereiken. Borrelen, koken, eten en natafelen zijn de verkeerde inleidende activiteiten voor een avondje bosmaaierwerkzaamheden.

Bezoek

 Het is toch altijd weer hetzelfde. Hoe gezellig ook, bezoek, zelfs niet onverwacht, gooit toch steeds weer de dagen overhoop. Ineens slaat gezellig-zijn de klok ipv grasmaaien. Schiet dat nou op of niet? Nee, dat schiet niet op, maar is best lekker, zolang je niet denkt aan het gras, dat het maaien voor de zoveelste weet te ontlopen. Niet dat ik zoveel meer gemaaid zou hebben, als ze niet gekomen waren, maar de intentie was er wel

Vooruitgang.

 De afwas is eindelijk compleet aan de kant en het wasmachien draait rustig ronkend z'n rondjes. Ff klopt het hele plaatje weer. Badhanddoeken, beddengoed en een eerste lading kleren en het ergste leed is weer geleden. Ooit, aan de Eykmanlaan in het Utrechtse deed ik dat met het handje. Het beddengoed uitgezonderd, daarmee ging de hort op. Van de ene wasserette naar de ander en die aan de Oude Gracht kwam het dichtst in de buurt van het gewenst eindresultaat. Maar de rest dus op het handje. Erg goed voor de instand houding van niet-vervilte, ongekrompen en weinig kleurverliezend kleding. Je moet alleen wel grossieren in je tijd en van een regelmatig terugkerend waterballet houden, dan is er niks mis mee.

 Met een stel kids is het vast een dagtaak, maar ooit deed men ook de afwas met de hand. De ouderen onder ons kunnen het zich vast nog wel herinneren de corvee-beurten in familieverband. Maar ga het aan de achterop komende generaties eens uitleggen .... afwas, borstel, teiltje en dan nog afdrogen ook ... Wasmachine, afwasmachine, magnetron, broodbakmachine .... Het is, dat je zelf nog moeten neuken. Oeps .....

Avond

 ...... en ineens is het stil. De machinerie is stop gezet, de smartphone aan de kant geschoven, het bezoek vertrokken, de honden neergezegen en de boer opgerot. Dit is mijn moment op mijn plek: Stilte!!

 De is luxe, dit is waar het omgaat of waar je gek van wordt. De vliegtuigen vliegen gelukkig zonder mankementen over, maar de rest daalt neer, vleit zich neder en aanschouwt de om zich heen grijpende rust. Nog slechts luttele ogenblikken en de wereld opent zich. Nee, niet de Via Nazionale in Rome of Time Square in New York. Nee, simpelweg die druk draaiende toestand in je hoofd. Soms kun je er wat mee. Soms wil je er wat mee. Uitlaten kan nooit kwaad.

 Geen kaartspel met teveel kaarten in je handen en niet weten wanneer een ander verder denkwerk overbodig maakt. De tijd is aan jou, je kunt proeven en vergelijken, achteroverleunen en voorbij laten schuiven of bezinken. Nu mag alles en moet niks.

Hoera&b

 Twee k*tklussen op één dag. We gaan geschiedenis schrijven in omgekeerde richting! Terug naar wat geweest is en dan beter. Altijd beter, hetzelfde is voor watjes.

 Eerst de hele ochtend en dankzij een hoog verbruik van de maaidraad ook nog een deel van de middag in het bos tekeer gegaan als een beest. Geen wild beest maar een gestructureerd beest. Netjes alles over iets van twee meter breedte platgemaaid. "Ausradiert" het schiet me zomaar te binnen. Daarom niet minder fout, maar je kunt zoiets dus denken. Na mijn passage is alles plat en omzeep geholpen. Je ziet, het kan ook netter, maar dat was toch niet wat spontaan in mijn woordbrein de vinger in de lucht stak.

 Maar ok, met veel moeite en ten kostte van enige liter vocht de ronde om het meer weer vrij toegankelijk weten te maken. Het zweet smaakte tegen het einde naar bloed en mijn ingebouwde veiligheidskleppen in de psychische hoek stonden met z'n allen in de rij om te knallen. Desalniettemin in volle bepakking terug gestruind, een Belgisch biertje genoten en zonder enige aarzeling de grashark ter hand genomen. Gelukkig werd ik -nauwelijks begonnen- van mijn bezigheden verlost. Onverwacht maar zeer gewenst bezoek. Het is het jaar van de verrassingen.... Laat ze maar komen. Die koper ook, dat kan d'r nog wel bij!

Voorinzicht

 Alles schijn te wennen, maar als je ziet welke tendenzen ontstaan op het vlak van controle en betutteling cq. inbreuk op de persoonlijke vrijheid, dan geloof ik, dat ik blij ben, dat ik er over 50 jaar niet meer bij ben. Dat de sociale controle op een gegeven moment de grip op de medemens is kwijtgeraakt, is ten dele absoluut niet verkeerd geweest, maar om dat in te moeten ruilen voor de leiband van zoiets wispelturigs als de politiek, geeft me een ontzettend smerige smaak in mijn mond. Orwell's 1984 duikt steeds vaker op in de commentaren en kritieken. Zo'n vaart zal het niet lopen. Tenminste niet qua totalitaire macht, maar qua controle is het er straks niet minder om.

 Natuurlijk alles met mate. Eerst de ogenschijnlijke voordelen uitbuiten om het systeem er doorheen te krijgen. En als de structuur er eenmaal ligt, zullen ook die naargeestige mogelijkheden langzaam maar zeker gebruikt worden. Alles met de beste bedoelingen en als je niks verkeerd doet, wat heb je dan te verbergen??

 Al doe je zelden wat verkeerd, wat is de gein ervan om derden permanent inzicht in en controle over je bestaan toe te kennen? Zelfs zonder de idioterieën van een machtswellusteling, die misschien ooit weer eens door de mazen van het net naar de top weet te glippen, is het vooruitzicht van die tot in alle hoeken, gaten en bezigheden van je bestaan doordringende bemoeizucht van de overheid meer dan angstaanjagend. Het is verbazingwekkend, hoe lankmoedig men bijna vrijwillig naar de slachtbank loopt.

Traag

 De ochtenden willen maar moeilijk op dreef raken. Niks enthousiast steeds vroeger uit bed te springen. Vanmorgen smaakt zelfs de koffie niet. Is natuurlijk het zoveelste vlak waarop ik te snel te veel wil. Al die jaren onwil en afkeer mag je blijkbaar niet zo ineens van je af schudden. Alles in stapjes en trapjes. Zit nu ongeveer op twee dagen per week, dat ik wel met een goed gevoel en iets van enthousiasme uit mijn bed kom. Hoeveel jaar gaan die resterende vijf dagen duren? Waarom kan dat niet wat sneller?

 Ik wil best wat langer blijven liggen, als het daarom gaat. Ik kom tenslotte nu ook eerder mijn nest uit als het moet. Met sik of zonder. Als ik in ruil daarvoor maar dat tikkeltje extra qua motivatie kan krijgen wat een wereld van verschil uitmaakt als de dag wacht. Uiteindelijk maakt me de duur tussen de klamme lappen niks uit. Zeker niet als ik werkelijk slaap, wat tegenwoordig steeds vaker voorkomt. En eenmaal in de benen loopt het redelijk door. Het is nog verre van optimaal, maar het doet en gaat door. Alleen die start, dat zou stukken beter kunnen. Een koude start bij 30º in de schaduw ...... belachelijk!!

Tsjakka!

 Dat is weer een knoop minder en een hopelijk niet ijdele hoop meer. Als de kopers nou niet binnen 2 weken in de rij staan, weet ik het ook niet meer en ga ik de plek de plek laten en vertrek, zoals ik me heb voorgenomen aan het begin van het jaar. Soms moet je je gewoon omdraaien en weglopen. Ook aan pogen en volhouden zit een grens.

 Als ik iets gemerkt heb dit jaar, dan is het wel hoe belangrijk het is om ergens voor te gaan, een soort doel te hebben en concreet te kunnen werken aan de realisatie daarvan. Al die indien-misschien-dan-ooit's hangen me een paar lichtjaren uit mijn strot. Ik wil weer wakker worden en zin in de dag hebben ipv er tegenop te zien. Ik wil de dagen leven zoals ze vallen. En dan zal er vast wel iets bij zitten, waar ik niet enthousiast van word, maar dat zal zijn zoals er nu heel af en toe iets leuks tussen zit of ik iets in die richting weet te vervormen.

 Nu allemaal graag ff in de ondersteuning via kerk, gebeden, aflaten, kaarsen, duimen, bezweringen en wat niet al meer te bedenken valt, dan doe ik de afwas. Moet ook.

Kaal

 Laten we eens aan een Twog-loos bestaan beginnen. Het voelt al saai aan, voordat het is begonnen. Maar 'saai' staat de laatste jaren regelmatig voor 'beter'. Zien welke vooruitgang deze versaaiing gaat geven. Het zal zijn, dat ik 's ochtend meer tijd overhou en dan de vaat niet meer zo uit de klauwen laat lopen als nu helaas weer het geval is. Veel serviesgoed is ook al geen zegen. En zo in je eentje is de verleiding erg klein om met het spul te gaan gooien of in een vlaag van spontaniteit het hele zooitje incl. vulling van de tafel te vegen. Maar goed, dit is de Telgraaf niet, dus we beperken ons tot het vooruitzicht van een langdurige afwas of eentje verdeeld over meerdere ochtenden. Het kan nog alle kanten op.

 Ik kan natuurlijk ook de plannen om eerder op te staan aan de kant schuiven, want tweemaal extra tijd creëren lijkt me een beetje dom. Zit ik straks naar buiten te kijken en mis de geraniums. Zo vaart zal het wel niet lopen. Het zal wel weer allemaal op de ontbrekende pootjes terechtkomen, z'n plekje zoeken en volgende week lijkt het alsof niks is veranderd, terwijl dat natuurlijk wel het geval is. Alles went, alles behalve het leven.

Twext

 Bla, bla.

 Of maken we er toch maar gewoon 'Zwetsen' van ?

 Misschien was de eerst ingeving toch de beste en moet het simpeltjes bij 'Zwammen' blijven.

 Kortom het resultaat zweeft nog.

555

 Voor iemand die gecharmeerd kan raken door een mooie cijfercombinatie kan dit natuurlijk nauwelijks stuk. Het kan niet anders dan dat dit een teken aan de wand is. Een punt achter een blog zetten en dan zien dat de teller van de bijdrages blijft steken op 555. Die is een vingerwijzing van hogerhand! Helaas kan ik die tekenen niet duiden, daarvoor mis ik een gebrek aan kritisch vermogen. Het is geen 666 geworden, dat is in elk geval al iets. Maar 777 was wel leuk geweest en is het ook niet geworden.

 Laten we het erop houden, dat het goed is, dat ik daar een punt achter gezet heb cq. het hier onderschuif. Maar dat was het ook bij 554 of 561 geweest, omdat het gewoon zo is. Die 555 is een ongewild cadeautje, een prachtige perfectie. Het maakt aarzelen overbodig. Kan ik mijn energie steken in het verzinnen van de categorie, waaronder ik af en toe uit de lijn van het blog zal dansen.

Pluim

 Naast de kennismaking met een foto-afdrukmachine vandaag nog een kleine hectare gras gemaaid. Soms ben ik in staat mezelf te verwonderen. Maar daarna was het ook over-and-out. Drie uur rammelen op het bakkie. Niks mis mee, maar de aantrekkingskracht die de bezigheid en het wijdse zicht ooit hadden, is gewoonweg niet meer aanwezig. Die Liebe is aus. Ken je dan wel eindeloos blijven lullen over 'Hoe het was' maar het is weg. Met een vrouw nog nooit gehad, wat het omgekeerde helaas niet uitsluit, maar toch.

 We dwalen weer af. Terug naar het gras. Ben helemaal vergeten achterom te kijken, toen ik klaar was en weg reed. Zie het morgenvroeg weer als ik met het tuintje aan de slag ga. De voornemens om er in de avond neer te strijken missen het doel. Kutboer ook. Flauw, maar onbedoeld heeft hij een belangrijk moment omzeep geholpen. Mogen wij weer repareren.

 Ok, morgen eerst de tomaten, dan de honden en dan is de Franse Marie aan de beurt. Overdrachtelijk die Marie. Mag hopen dat dat duidelijk is. Twijfel trouwens over die 'Marie', misschien zit ik met de naam ernaast, maar een 'Marie' blijft het desalniettemin.

14e

 Morgen ... feest(dag). Rommelmarkten en schranzen in familieverband.  Ga ik daar vandaag extra hard door aan de slag of tracteer ik me op een beetje voorpret? Doe ik wel mee aan die Bastille-onzin?? Na 13 jaar heb ik het eigenlijk wel gezien, maar als ik daaraan toegeef, boor ik me mooi een extraatje "Niksdoen" door mijn neus. Zou stom zijn, niet?

 De weersvoorspelling voor komende week is onveranderd mooi. Nu kan dat omslaan. Het is niet voor niets slechts weer, maar enige soepelheid in de afwezige planning zou mogelijk moeten zijn. Nog 1 à 2 twee dagen werk en ik maak dit jaar eindelijk vooruitgaan. Ja ja, wie het kleine niet eert .... Maar goed, laten we wel wezen, dat geldt niet alleen voor ploeteren en afzien. Toch?

 Eerst maar eens met de honden in de rondte, dan een paar uurtjes er tussen uit en dan zien we wel weer verder. Het is me jaren opgedrongen, maar zelf kan ik het natuurlijk ook, ff die paar passen terug maken. Alleen dan niet om weer door dezelfde ellende dezelfde weg voorwaarts af te leggen, maar om van het tot op heden bereikte resultaat te genieten of dat tenminste te proberen....

Aankomst

 Leuk bedacht gisteren, die titel, maar verder is het niet meer gekomen. Ja, die rand van het bed heb ik uiteindelijk wel gehaald, da's geen kunst, maar de verdere rest van de avond mag geen vermelding hebben. Ergens op de grens van namiddag en avond was de koek op. De motivatie had het gisterochtend al laten afweten en de energie was op een gegeven moment gewoon pleite. Einde oefening.

Koerswijziging

 Gras, wijn, soep en snot ... zie daar mijn goddelijke leven op het Franse platteland. Messen slijpen, flessen ontkurken, ingrediënten bijeen mieteren en zorgen voor voldoende (papieren) snotlappen. In een uur tijd van melancholisch mijmeren naar bezweet, dorstig koken met lekkende neus. Ik zal niet weer een oude dichter uit de sloot trekken. Dat zou de indruk kunnen wekken, dat ik iets met poezië heb, wat volkomen bezijden de waarheid is.

 Maar ja, ik heb ook niks met gras en toch schuiven de vierkante meters in 100'tallen onder mijn wielen door. Maaien, her-maaien en bijhouden. Een uiteenzetting over de verschillende varianten op het thema grasmaaien zou misschien zo gek nog niet zijn. Maar dan ook het bosmaaien, handmaaien, randjes bijwerken en gazonkwaliteit niet vergeten. En de afwerking van 'laten liggen' t/m het moeizaam drogen, vergaren en verbranden.

 En dan zo meteen bij de soep gezellig een babbeltje over geheel andere zaken. Ff de zinnen van het gras af zetten. Een beetje woef-waffen. De hondse betrokkenheid bij mijn bezigheden mag gerust minimaal worden genoemd, dus daar hoef ik geen begrip en medeleven te verwachten. Als ik na het tafelen de motor weer start, draaien de viervoeten zich om en gaan ergens in de schaduw liggen. Eigenlijk snappen ze me wel, maar wat heb ik daaraan??

Tour

 Je hebt van die dagen die het niet echt zijn of dagen die het voor nog minder doen èn je hebt dagen zoals vandaag. Zo'n dag waar het bed aan je kont blijft kleven, de koffie niet smaakt, het zonlicht irriteert en je om tien uur 's ochtends denkt: "Nog 12 uur te gaan ..." Bredero had gelijk. Het kan verkeren! Niet dat het me vandaag voor het eerst opvalt.

 Straks de draad maar proberen op te pakken, waar ik 'm gisteravond uit mijn handen heb laten glijden. De tomaten hebben water nodig en het tuintje kan enige extra zorg gebruiken en heeft dat verdiend ook! Ik zou me er de hele dag in kunnen verliezen. Zou willen, dat dat kon. Stoppen omdat de zon de dag afsluit. Om te beginnen is het tuintje geen tuin en dus daar te klein voor en ten tweede schiet dat qua grasmaaien nauwelijks op. Iedere dag wat en dus ook vandaag weer mijn m2's maken.

 Ik mis de zin in mijn bezigheden, de lol van het bezig zijn, de tevredenheid over het resultaat, het maken van plannen, die ideeën voor de toekomst. Nu is dat al wat langer het geval, maar meestal weet ik die geest in zijn fles te houden. Trekt wel weer bij. De ene keer vertrek je enthousiast en brandt je in no-time af. De andere keer laadt de accu op naarmate je bezig bent. Over twaalf uur weet ik welke kant het dubbeltje op gerold is.

Slowmotion

 De dagen lukken weer, zelfs van harte maar moeiteloos kun je het absoluut niet noemen. Het is duwen, trekken, aanlopen, aarzelen, afzien, herstarten, doorbijten, slikken, vloeken, smeken, bidden en hopen. Het voorlaatste dan mn overdrachtelijk. Je zou soms wel willen, dat die christelijke bezweringstruc's werkelijk zoden aan de dijk zouden zetten. Alles een kwestie van geloof natuurlijk en het daarna ook willen zien of achteraf invullen en bijschaven.

 Laat maar! Ik duw en trek wel verder met een zo min mogelijke illusiebelasting. Het is gelopen, zoals het is. Had sneller gemogen en dat het eind nog steeds niet in zicht is maakt me niet vrolijker. Nu kan ik wel gaan wauwelen, dat ik blijkbaar die tijd nodig heb gehad, maar dat lijkt me net zo'n onzin als over 6 verloren jaren te gaan zitten zeuren. Toch voelt het vaker aan als dat laatste dan de eerste mogelijkheid.

 Het wordt tijd voor actie. Is tijd voor actie!! Laat het dan traag gaan, zelfs geheel gespeend zijn van beweging, maar het broeit. Het befaamde werk in de coulissen, de peptalk voor het optreden .... precies: dat duwen, motiveren, terugtrekken, weglopen, overtuigen, schreeuwen en huilen. Dat laatste dan vooral in figuurlijke betekenis.

Boeren

 De tomaten groeien hard, de bonen beginnen te klimmen, de erwten klampen zich vast aan het gaas, de aardappelen kunnen er bijna uit net als de uien, het gras woekert meer dan me lief is en water zou geen kwaad kunnen. Eindelijk weer de rust voor het tuintje. Zit je net te dieven, komt die lul van een boer het graan oogsten. Ooit kon ik daar van genieten, nu jaagt het de temperatuur van mijn bloed naar ongewenste hoogtes. Ik kan me voor veel afsluiten, maar het buiten sluiten van die egoïstische zakkewasser zit er niet meer in. Er zijn grenzen ... Jammer voor de dorstige tomaten. Snel pik ik nog twee sappige zomerkoninkjes mee en laat de rest voor morgenochtend.

Compleet

 Prachtig weer, de honden terug, de katten links en rechts in de schaduw en het gras vrolijk wuivend aan alle kanten. Alles en iedereen aanwezig. Bijna! Enkel de motivatie laat verstek gaan. Zou prettig zijn als dat eindelijk 'ns met een knopje geregeld zou kunnen worden ipv terugkerende overtuigingssessies. Het kwik dwingt in de middaguren tot badderen maar zo tegen happy-hour zou enige doelgerichte actie op het vlak van gras en kortwieken geen verkeerde move zijn.

 Nog een uurtje of vijf te gaan. Gelegenheid zat om Brugman van z'n sokken te lullen. Vraag is of ondergetekende daar gevoelig voor is. Zelfkennis doet het ergst vrezen. Het gebeurt of het gebeurt niet en wat 'men' daarvan vindt, denkt of over voorstelt loopt met het zweet aan de buitenkant naar beneden.

 Een dag meer of minder, daar gaan we ook niet moeilijk over doen. Het voelt niet aan alsof dit dagen, laat staan weken gaat duren maar het is en blijft zonder fanfare en met gepaste tegenzin.

Bezinnen

 Tijd om eens heel erg vroeg in mijn nest te gaan liggen. Klaar voor alle mogelijke nachtmerries en moeilijker grijpbare zaken tussen slaap en waak. Maakt me niet uit! Gebeurt het vannacht niet, dan ontkom ik er een dag of wat later toch niet aan. Laat maar komen. Wat je kent, gooit je minder overhoop.

 Tussen de bedrijven door wel de feitelijkheid niet vergeten en daar mooie rijtjes voor bedenken. Ongetwijfeld niet bruikbaar maar misschien maakt het het geheel kneedbaar. Ergens moet een acceptabele uitweg worden gevonden. Uiteindelijk moet ik het aan mezelf kunnen verkopen.

 Perspectieven veranderen, wensen doen niet anders, ideeën ontglippen weer alle kanten op ... Alles heeft één gemeenschappelijke noemer: Weg!!

Knoop

 Het bed verlaten in de ochtend kan al hakken zijn, de aansluitende douche niet minder. De koffie gaat vanzelf, maar het starten van de grasmaaier vraagt weer enige doorslaggevende actie .... Zo hak je knopen bij de vleet. Routine. Fluitje! Niks meer te doen? Kom laten we nog wat knopen doorhakken! Maar wanneer komt die ultieme knoop aan de beurt? Die knoop die al die dagelijkse kluwens als vanzelf oplost? Wanneer ben je bereidt om, zover dat je je eigen arm weet af te hakken om verder te kunnen? En dat vanzelfsprekend met een bot mes. Niet omdat zoiets een pakkender resultaat geeft in de beeldvorming, maar omdat je al blij mag zijn, dat je überhaupt iets als een mes bij de hand hebt en 'scherp geslepen' dan net iets te veel van het gevraagde is.

 Wanneer en of überhaupt maakt je die stap? Alles kan altijd anders, meer, sneller, beter ... ik zal de eerste zijn, die dit beaamt, maar nu slik ik even. Vooruitgeschoven grenzen komen in zicht. De oude wereld dendert in steeds groter geworden massa achter je aan. Voor je het niks, achter je dat wat je niet wilt. Aansprekende momenten en thema's keren terug. Thelma & Louise .... Zou je het doen? Ga ik het doen? Geef ik gas en verdwijn uit de invloed van wat geweest is, zonder te kunnen bepalen wat gaat komen? Gaat het zwaard door de knoop, het mes in het eigen vlees ... Is er nog het lef om te springen?

Raar

 Vrouwen ... Eigenlijk kan ik er beter niet over beginnen, want het einde zal ongetwijfeld zoek zijn. Als er bij één onderwerp geldt, dat je me beter niet de bek open kunt breken, dan geldt het wel bij dit. Nooit te beroerd om me te verbazen, ziet de verwondering toch telkens weer een gelegenheid om me te overrompelen. Zelfs bij dit volkomen banale, voor de hand liggende en plat getrapte onderwerp.

 Waarom wil iemand iemand anders leren kennen, als je dan een ander meeneemt om zich bezig te houden met die ene, waar je zelf zo graag meer van zei te willen weten. Tell me! Dat krijgt maar één soort wezen voor elkaar; menselijk en géén man!

 Nou .... nou? Da's lekker compact, al zeg ik het zelf!

Dank!

 Heerlijk die medewerking, die steun, stimulans, dat laatste zetje, duwtje in de rug dat maakt, dat je vol goede moed en overborrelend van enthousiasme aan de slag gaat met waar je helemaal geen zin in hebt. Rust en verstandig beginnend met klein maar belangrijk werk. Wasmachine gevuld, instellingen gekozen, zeep d'rin en op de startknop gedrukt: Klets!! Alsof een zekering het begeeft, maar die zijn allemaal nog heel, wat helaas niet gezegd kan worden van het wasmachien. Van het oud, vertrouwde ledjes-spektakel brandt niet het kleinste lichtje meer.

 Ai, ai. Slechte timing in meerdere betekenissen. Na de rommel van het ding verwijderd te hebben en het geheel een draai te hebben gegeven, blijkt het ding in elkaar geschroefd met schroeven, waar ik niet de bijpassende draaier voor heb. Laat maar zitten ook. De kans is klein, dat ik het zou kunnen repareren. Mag hopen dat de schade überhaupt herstelbaar is.

 Daar gaan we weer .... opgevangen met de afwas en dan temperatuurrust tot bij zessen, zien wat er ondertussen nog meer de geest gaat geven.

Valkuil

 Rome is naar het verleden verhuist, de zon schijnt en het gras wacht. Nu geen afleidingsmanoeuvres, geen rondjes om de brei, geen struisvogelnaäperij maar een keer diep ademhalen, neus dichtknijpen en domweg dat koude diepe in. Zuchten is toegestaan. Elk andere daadkracht graag in die ene gewenste richting: Gras! Er moeten slagen gewonnen worden, wil het uitzicht niet loos worden.

Verstreken

 Omschakelen is één deel van de koek. Verwonderd en volkomen onbetrokken om je heen kijken op een plek die ooit, al was het maar kort, het belangrijkste is geweest in je leven, is 'n ander deel. Een deel waar ik vandaag een beetje tegen aan heb staan staren. Eigenlijk heeft het wel wat van een reünie. Je komt iedere keer weer iets tegen, wat je enkel uit het verleden kent. Je herkent het, maar daarmee houdt de betekenis ook op. Je kunt er ongetwijfeld vanalles mee, maar zou bij God niet weten wat je er nog mee zou willen. In feite is het een leven in het verleden. De tijd is voortgeschreden en jij bent stil blijven staan. Niks mis mee, als het je wens zou zijn.

TT

 Terug in de regen, bijna als de vele vakantie-eindes uit een ver voorbij verleden, die ergens in de buurt van de Nederlandse grens verwaterden. Weg zon, hallo zogenaamd vaderland. De weg terug had zelden iets enthousiasmerends en het druilgordijn dat over het platteland hing was de spreekwoordelijke nekslag. Frankrijk, toen vaak de bron van zon, doet het tegenwoordig nauwelijks beter dan het Nederland uit de vervlogen tijden. Tijd om te vertrekken? Misschien.

 Misschien ligt het deze keer ook wel aan de manier van reizen. Paar uurtjes snelweg naar het zuiden en dan hop gevleugeld naar het Vaticaan en omliggende keienverzameling en een week later omgekeerd. Pats van de pasta presque naar de Perigord. Je lijf zit alweer in je kar te schakelen als de geest nog nipt aan de Latte macchiato op een piazza. Dat moet niet in anderhalf uur door je strot gedouwd worden, daar moet je de tijd voor nemen. Slingerend door Lazio, Toscane, langs de bloemenriviera, Monaco, Cannes-Nice of andersom en dan hoppa ff lekker gassen.

 Afgekickt aankomen. Weet uit ervaring dat het geen ene reet scheelt, maar het idee verzacht.

Presto

......