Een triest jaargetij, terwijl dat niet zou hoeven. Triest weer, wat in deze tijd niet normaal is. Een trieste stemming, wat best anders zou kunnen, maar ik heb de energie er niet voor over. Dus laat ik de dag de dag en richt me op wat kleine geneugten. Laat de winter zich als een herfst gedragen, nattigheid de bezigheden verzieken en mijn humeur de gordijnen gesloten houden, ik vergraaf me onderwijl in de slag om Stalingrad, maar duik eerst nog ff in de keuken.
Februari en nog steeds teer ik op de aankopen van de feestdagen. Nee, ik ben niet zo van de houdbaarheidsdata. Ik vertrouw op oog en neus en in het uiterste geval op een proef. Iets wat zelden of nooit nodig is. Zolang de verpakkingen gesloten blijven zijn de data niks meer dan een stimulans tot verspilling. En als het op het kantje zit ...... flamberen = steriliseren en onderdrukt bovendien mogelijk nare geurtjes. André van Duijn heeft het nooit geweten maar wel gegeten. Maar dat is verder voor het bejaardentehuis bedoeld. Je moet je kruit niet te snel verschieten.
Kachel, dus. Wijntje, boek, hapjes, dus. Katten op schoot, honden op de bank, telefoon buiten handbereik en morgen weer verder, dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten