Na de dag van gisteren vandaag geen rust. Ijsberen! En dat gemotoriseerd. K*t of, om het bij mijn eigen onderdelen te houden, kl*te weer en maar één wens: wegwezen. De kokende chaos in mijn hoofd moest in banen of het wilde of niet en desnoods met geleiding. Rijden is òf een mooie afleiding òf een perfecte graadmeter voor de kans die afleiding zou kunnen maken. En dat zat wel snor, niet snot, hoewel dat een aardige verschrijving is, als je Freud enige waarde toekent.
Ik heb daar een speciale route voor met aan het eind een leuke plek met het nodige culinaire vermaak. Na een hoop bochtig geslinger goed aangekomen en onuitgesproken een doel getroffen. Troost geregeld. Het ging niet fluitend het dorp, sorry stadje in, daar was het weer te slecht voor, maar de tred was lichter dan bij vertrek.
Lopend door dat ene smalle slingerende steegje naar het gewenste restauramt aan de andere kant van het voetgangerscentrum, viel mijn oog op een bekende verleiding. In het geheel niet verrast, want ik ken het winkeltje en ook de verleidingen, die daar in ruime mate tentoongesteld zitten. Me echter niet laten afleiden en doorgelopen om een paar winkels verderop aan de andere kant van de steeg wederom bij mijn kladden te worden gegrepen. Dit was niet ingecalculeerd en bracht het interne vergadercircuit op stoom.
Een paar minuten later zat ik aan een niet zo beste tafel en liet de afwegingen over mijn tong rollen tussen het bubbeltjesvocht en de niet onaardige hapjes door. Soms is het leven best ingewikkeld. Kun je beren teveel hebben of heb je hooguit plek te weinig?? Tijdens de koffie besloten, dat er maar één manier is om daar achter komen en dat op de terugweg gelijk in goede banen geleid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten