Rondjes draaien, af- en aanspoelen, opstijgen en neerdalen .... Het was me weer een bewegelijke dag. En het gekke van alles is; je beleeft het zittend op een stoel. Geen gerend of gehijg, simpel pedaaltjes pushen en onderwijl het onderhevige ondergaan.
Iedere keer weer anders, ieder dag weer bijzonder. Neem een baan en je zou je vervelen. Als het zo doorgaat, verlang ik onontkoombaar naar verveling. Geen hete brei meer, geen nachtelijke Tarantino premières, geen try-outs van Stephen King. Gewoon simpel "Schuif 'ns op", "Snurkt niet zo" of "Nee, dank je, ik heb hoofdpijn."
Van complete etmalen naar de nachtelijke uren en van doorleefde nachten naar irritante oprispingen. We zijn mens, dus onverbeterlijk optimistisch. Ook die laatste paar verstorende uren krijgen we klein. Wat je overdag een plek weet te geven, daar hoeft je 's nacht niet mee te zeulen. Maar toch liever gisteren afgehandeld dan morgen nog steeds niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten