... Ze plofte naast me op de stoel, maar ging niet zitten. Haar handen bewogen druk over de tafel zonder dat daar een aanleiding toe bestond. Ik was nog bezig met mijn pizza en kwam ook qua wijn niks tekort. Het peper- en zoutstel ging van de ene naar de andere kant van de tafel en terug en ook het mandje met het brood stond blijkbaar niet naar wens. Op het moment dat ik haar vragend aankeek, sloeg ze de ogen neer, prevelde een excuus en richtte haar aandacht op de tafel naast me, die was net vrijgekomen.
Nu was ik het die haar aankeek en de pizza vergat. Ze was klein van stuk, slank, blond, maar wat zegt een haarkleur bij een vrouw, zeker als ze waarschijnlijk de veertig al is gepasseerd? Maar daar ging het me niet om. Ik zocht haar ogen, haar haast gitzwarte ogen, die ze aan mijn tafel haastig van me wegdraaide, toen we elkaar aankeken. Net toen ik mijn aandacht weer op mijn pizza richtte, draaide ze zich kort naar mijn toe en zei: "Ik zal u straks de koffie brengen".
Verbaasd keek ik naar mijn pizza en weer op, maar ze was weg, naar achteren iets ophalen wat uitgeserveerd kon worden. Had ik koffie besteld? Of was dat inbegrepen? Dat laatste leek me stug, ik had tenslotte geen dagmenu gekozen. En bloosde ze nou of was dat louter verbeelding? Ze liep langs, haar armen vol met pizzaborden. Het ging te snel om haar blik te kunnen volgen. Pizza kauwend verzonk ik in gedachten. Gisteren had ik hier ook gezeten. Was zij toen aanwezig? Ik kon me haar niet herinneren .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten