Een plaatje, geen praatje. Een plaatje van een plaatje. Een beeltenis die beklijft. Een lach, een blik, de zweem van een stel ogen. Prik het ergens op vast, probeer, maar waarschijnlijk vind je geen houvast. Het overkomt je, zelfs als je zoekt en voor verrassingen openstaat. Ineens is daar dat beeld, dat prettig meedeint in je bestaan.
Het kan je overkomen op straat, in de supermarkt, kroeg. Je kunt er achteraan lopen of de volgende keer op wachten. Je kunt je fantasie erop loslaten en de nachten eraan besteden. Soms is het een spel, vaak maar een voorbijgaande flits en dan is d'r die ene keer dat het blijft schuren. Je wordt 's nacht wakker en binnen een paar seconden kijken die donkere ogen je weer aan, straalt de glimlach je tegemoet.
Nieuwsgierig geworden ga je tenslotte opzoek. Foto in de hand klamp je iedereen aan en vraagt of ze de persoon kennen. Ja, zo had je 25 jaar geleden aan de slag gemoeten, was je dan al tegen een dergelijke verrukking opgelopen. Nu was het invoegen op de digitale snelweg, elektronische balletjes opgooien en wachten. Wachten is van alle tijden. Al zijn het tegenwoordig geen jaren of maanden meer, normaal gesproken zelfs geen dagen of uren, de minuten, die je aftelt, zijn al snel teveel. En waren het nog maar minuten geweest ....
Weken later staat het plaatje plotsklaps voor je neus. Niet onverwachts maar wel met een overdonderend "Kijk, dit ben ik!" De prachtige ogen bedekt door een lelijke zonnebril maar de glimlach open en bloot. Slik! Maar na de eerste schrik zet de werkelijkheid het plaatje moeiteloos aan de kant. Wat kan een mens toch mooi en bijzonder zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten