... De sterren twinkelen in het water en mijn gedachten zwemmen er omheen. Het water laat de sterren ongemoeid, stroomt onverdroten verder en ik dein mee. Een nachtelijke bries vlucht voor het ochtendgloren door het kale takkenwerk van de reusachtige platanen langs de kade. Om de paar meter leun ik tegen de helaas verder lege kademuur. Deze ochtend lijkt me geschapen voor een luchtige maar niet vluchtige conversatie met een zeemeermin.
"Het spoor bijster?"
"Meer diep verzonken."
"Verlies je in de einder!"
"Verder mag ook?"
"De sterren?"
"Ergens ga ik landen."
"Een typische menselijke fout."
"Kun je grenzen lozen?"
"Hoe? Als ze niet bestaan?"
"Ja, wereldzeeën, eindeloze mijlen."
"De eigen eeuwigheid."
De vuilniswagens en veegbrigades verstoren mijn gepeins. Het zal niet lang meer duren en ik zal de stad weer moeten delen. Verstorende drukte, zinloos geren, eindeloze gesprekken, nutteloze belangen. Jammer, dit is niet de stroom, waarin ik mee wil gaan. Ik laat het ontbijt voor wat het is en ga opzoek naar een geschikt plek aan de rand van de drukte, afgesloten van de massa door krant en koffie ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten