Alles gaat op den duur vervelen. Het ene wat meer, het andere langzamer. Niks ontkomt er aan, op een gegeven moment ben je het zat en geen ervaring kan het wijzigen. Als je slim bent, pak je op tijd je biezen. Alleen hoeft de verveling daar lang niet altijd een boodschap aan te hebben. De verveling zorg goed voor zichzelf en steekt pas energie in overtreffende trappen, als de biezen niet onder handbereik zijn.
Begrijpelijke keuze, misschien zelfs slim. Helaas alles behalve vrij van explosieve gevolgen. Het is beter de lava een uitweg te bieden, dan dat de gloeiende massa het deksel licht of indien nodig de hele vulkaan de dampkring in lanceert. Beter mopperen en gefoeter dan die eeuwige "Wat is het leven leuk"-smile op het gezicht en inwendig het kookpunt ver overschreden zijn. Of compleet uitgedoofd ... erger kan nauwelijks. Ik krijg binnen de kortste keren de kriebels met dat soort mensen om me heen. Geef me dan maar de pest, dan weet je waar je aan toe bent.
Gelukkig heb ik daar zelf niet zo'n last van, van verstopte vuurmonden of andere misleidende verschijningsvormen. Mijn hart ligt niet op mijn tong maar mijn humeur hangt zichtbaar aan mijn kont. Ik mopper naar hartelust en veins alleen vriendelijkheid, als het in mijn voordeel is. Kortom echt 'zat' ben ik het zelden. Toch, toch zit d'r op de een of andere manier ergens een hoop shit goed dwars. En zolang dat letterlijk opgevat mag worden, weet ik het inmiddels te hanteren, al kost het steeds weer ongewenste tijd. Maar dat andere niveau .... Nee, ook niet tussen de oren, hoewel daar nog lang niet alles naar wens verloopt. Maar ergens is er iets, waar ik geen grip op krijg en dat zoals vannacht volkomen uit het niets voor een partij ongewenst vuurwerk zorgt. Ik ben dat toch zo zat ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten