Zolang ik 'm niet aanraak, zal het uit blijven zien alsof de dagen nog moeten komen ipv voorbij zijn. Het is een vorm van vasthouden aan wat goed is geweest maar om nou met de kerstboom de lente te ontvangen, gaat me ietsje te ver. Nu heb ik dan nog een week of zes, als ik me niet vergis, maar ik denk niet, dat ik het moment nog veel langer ga uitstellen.
Een jaar geleden in feite eenzelfde soort situatie bij het handje, maar toen ingegeven door mistroostigheid. Mooi hè .... mistroostig, bijna nog mooier dan melancholisch, al voelde dat toen allesbehalve mooi aan. Maar goed, dit jaar lijkt het resultaat misschien hetzelfde, maar was het geheel totaal anders. Meer iets zweverigs, iets met roze en zo. Dat had allemaal suikerzoete stukjes opgeleverd, als ik de tijd had gehad ze te schrijven.
Zoals al eerder verhaald ... als het je goed gaat, kom je niet aan reflectie toe. En dus ook niet aan het aftuigen van de Kerstboom, al had ik daar later qua "goed voelen" cq het gebrek daaraan meer dan tijd genoeg voor gehad. Maar ja dan staat je hoofd weer naar reflectie en ook dat kost tijd. En als het eens een 'gewone' dag is, waar noch de roze noch de donkere wolken overheersen, gooi je een blik op de Kerstboom en denkt: "Nee, nu niet. Laat nog maar ff staan."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten