... Mijn blik had haar te pakken, voordat het tot me doordrong. De lichaamsvorm, de beweging. Ze stak strak het plein over. Gehaast, leek het. Onnodige haast, want ze is ruim op tijd om niet te zeggen te vroeg. De gedrevenheid van iemand die nog veel denkt te moeten doen. Ze loopt recht op me af, maar kan me onmogelijk gezien hebben achter de ouderwets grote krant, een aardig gevuld terras en een paar misplaatste palmen.
Ineens een huppelpasje en enthousiast gezwaai. Gevonden of betrapt? Ik twijfelde, al was het maar een fractie van een moment, stond op en zwaaide terug. Haar glimlach nam bezit van het hele gezicht, haar ogen vonkten en ik zou niet raar gekeken hebben, als ze de laatste meters had gevlogen. Ik ving haar op in mijn armen en we zoenden elkaar alsof een van beide terugkwam van een wereldreis.
Al in werkkleding en ja, koffie, graag koffie, natuurlijk koffie en zwart graag. Dezelfde persoon maar compleet anders, zoals ze gistermiddag bij haar thuis terug uit de douche kwam, omdat ze de dag van haar af wilde spoelen. Maar dan omgekeerd. Zo kleurrijk en warm als ze haar kleine woonkamer instapte zo afstandelijke en servicegericht ziet ze nu weer uit, zolang je niet naar haar gezicht kijkt. Zòo stralend, dat wordt fooien vangen vandaag ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten