Daar zit ik inmiddels alweer 5 kwartier te wachten op het verschijnen van Jut & Jul. Op de een of andere manier verlies ik in deze periode van het jaar mijn overwicht. De honden zijn drukker dan normaal en dat is met alle wildbewegingen verklaarbaar. Waar ik echter anders best eens een keertje mag aarzelen of hun zelfs kan laten gaan, zit dat er nu dus niet in. Iedere gelegenheid, en helaas zijn die volstrekt onvoorspelbaar, grijpen ze ten volle aan en peren 'm!
Zo ook vanavond weer. Ik ben het meer bijna driekwart rond, sta een beetje naar het spel van het licht in het water te kijken en ineens spurten de honden van ver voor me uit retour langs me heen. Flank aan flank in een voor mij onverklaarbare drift. Ik doe nog een poging ze verbaal te corrigeren, maar zie dat de woorden hen niet meer raken. Foetsch!
Zo snel als ze anders weer 'acte de presence' geven zo compleet geen enkel gehoor is d'r bij acties als deze. Weg, verdwenen, afwachten. Wat wordt het deze keer? Boos zijn? Lachen? Met spoed naar de dierenarts? Straks zal ik het weten.
dinsdag 26 februari 2013
Gelul
Onbenulligheden uitgewisseld met de kapster, mijn neus leeggeschraapt in de wachtkamer van de huisarts en na eenen kortgeknipt en met de toestemming voor weer drie maanden chemische zooi op het thuishonk teruggekeerd. Koud, koud, koud. Toch de kachels moeten aansteken voor ik vanochtend de tent verliet. In de zon is het gauw 10 graden warmer dan hier binnen. Helaas heb ik geen Wifi die tot in de zon reikt en het fornuis staat ook niet in het vrije veld maar in de keuken en de zon komt daar pas tegen vieren. Live sucks en dat klups!
Waar ik jaren geleden gezellig op het terras achter het huis in de zon genoten zou hebben van de mosselen en de witte Elzaswijn, zit ik nu binnen voor het computerbeeldscherm en erger me aan mijn koude voeten. Met de wijn is niks mis, hoewel ik al beter heb geproeft. Het formaat van de mosselen is lullig, conform de temperaturen maar qua smaak ok. Wat mist is het gezelschap. Het gesprek, de uitwisseling, bevestiging, stimulans, discussie en desnoods een woordenstrijd.
Die naar de einder reikende blik over de omringende landerijen en bossen is natuurlijk niet mis, maar veranderd verbazingwekkend weinig in bijna vijftien jaar tijd. Ben ik uitgekeken? Ook.
Waar ik jaren geleden gezellig op het terras achter het huis in de zon genoten zou hebben van de mosselen en de witte Elzaswijn, zit ik nu binnen voor het computerbeeldscherm en erger me aan mijn koude voeten. Met de wijn is niks mis, hoewel ik al beter heb geproeft. Het formaat van de mosselen is lullig, conform de temperaturen maar qua smaak ok. Wat mist is het gezelschap. Het gesprek, de uitwisseling, bevestiging, stimulans, discussie en desnoods een woordenstrijd.
Die naar de einder reikende blik over de omringende landerijen en bossen is natuurlijk niet mis, maar veranderd verbazingwekkend weinig in bijna vijftien jaar tijd. Ben ik uitgekeken? Ook.
maandag 25 februari 2013
Winters
Koud. Eindeloos wit in alle windrichtingen. Aan de einder twee kleine rookslierten in de verder egaal blauwe lucht. Vier maanden geleden het laatste groen gezien op de terugweg uit de stad. Het was een mooie herfstachtige dag geweest, maar de winter lag al dagen op de loer en kon ieder moment toeslaan. De boot was afgeladen volgestouwd geweest met het meest noodzakelijke. Ieder jaar weer het genot dat de terugweg stroomafwaarts gaat. In één dag thuis zonder veel moeite, waar ik anders minstens twee dagen door elkaar gerammeld was op de kar.
Het wordt tijd voor nieuw groen. De katten zijn inmiddels graatmager. De honden en ik zijn elkaar een beetje zat. De paarden bokken al zeker twee weken, als ik de stal in loop om de koeien te melken. De meeste lammeren zijn geboren en maken de ooien hoorndol. Ook de eerste verse eieren heb ik al geproeft. Alles en iedereen wil ruimte, maar de winter neemt de tijd.
Het prachtige van deze plek blijft de snelheid, waarmee de winter je in november overvalt en in maart plaats maakt voor het voorjaar. Een wisseling van de seizoenen in minder dan een week. Het wordt tijd voor een bezoekje aan de stad. Niet alleen de voorraadkast is toe aan vulling. Wat menselijke geluiden zou ik wel weten te waarderen. Benieuwd wie dit jaar allemaal de winter niet overleefd hebben.
Het wordt tijd voor nieuw groen. De katten zijn inmiddels graatmager. De honden en ik zijn elkaar een beetje zat. De paarden bokken al zeker twee weken, als ik de stal in loop om de koeien te melken. De meeste lammeren zijn geboren en maken de ooien hoorndol. Ook de eerste verse eieren heb ik al geproeft. Alles en iedereen wil ruimte, maar de winter neemt de tijd.
Het prachtige van deze plek blijft de snelheid, waarmee de winter je in november overvalt en in maart plaats maakt voor het voorjaar. Een wisseling van de seizoenen in minder dan een week. Het wordt tijd voor een bezoekje aan de stad. Niet alleen de voorraadkast is toe aan vulling. Wat menselijke geluiden zou ik wel weten te waarderen. Benieuwd wie dit jaar allemaal de winter niet overleefd hebben.
zondag 24 februari 2013
Vooruitstrevend
Soms kun je het zo hebben, dat het voor je gevoel een andere dag is, dan het feitelijke tijdstip dat je ondergaat. En of je nou beter zondagen kunt hebben die als maandag aanvoelen maar (gelukkig) toch zondag zijn of met maandagen te maken hebben die als zondag aanvoelen maar (helaas) toch maandag zijn en blijven, zou ik eerlijk gezegd niet weten. Maar momenteel zit ik een heel seizoen ernaast, ruim vier weken te vroeg. Voorjaar in mijn hoofd en leden terwijl het buiten vriest, waait en sneeuwt.
Heerlijk de deur de hele dag open en niet voor het luchten vanwege een slecht trekkende schoorsteen maar om dan het kan qua temperatuur. Honden en katten die vrij in en uit kunnen lopen, zonder dat ik steeds voor slecht betaalde portier moet spelen. Ik wil vooruit, verandering en natuurlijk niet alleen qua weer en jaargetijde. Manneke wordt wat ongeduldig.
Ik wil aan de slag. Ruimen. Tijd voor een sprint, een eindsprint, de finale!! Het moet gewoon. Behalve dat ik het zat ben, heb ik lang genoeg gewacht, ingeleverd an afgezien. Ik heb mijn portie, al was het mokkend, netjes weggewerkt, laten de omstandigheden eindelijk hun verantwoordelijkheid nemen en het zooitje afronden. De tijd van komen, blijven en aanmodderen is ruimschoots gepasseerd. Nu is het tijd om te gaan.
Heerlijk de deur de hele dag open en niet voor het luchten vanwege een slecht trekkende schoorsteen maar om dan het kan qua temperatuur. Honden en katten die vrij in en uit kunnen lopen, zonder dat ik steeds voor slecht betaalde portier moet spelen. Ik wil vooruit, verandering en natuurlijk niet alleen qua weer en jaargetijde. Manneke wordt wat ongeduldig.
Ik wil aan de slag. Ruimen. Tijd voor een sprint, een eindsprint, de finale!! Het moet gewoon. Behalve dat ik het zat ben, heb ik lang genoeg gewacht, ingeleverd an afgezien. Ik heb mijn portie, al was het mokkend, netjes weggewerkt, laten de omstandigheden eindelijk hun verantwoordelijkheid nemen en het zooitje afronden. De tijd van komen, blijven en aanmodderen is ruimschoots gepasseerd. Nu is het tijd om te gaan.
vrijdag 22 februari 2013
Bezoek
Keren verloren zielen terug op het blog? Winterslaap voorbij? Na de feestdagen de verveling op het werk terug op oud niveau? Schiet mijn populariteit met sprongen omhoog? Treed ik uit de schaduw van mijn onbekendheid? Of komen de spambots en ander illuster gezelschap tegenwoordig gewoon uit Nederland??
Ik zal het nooit weten, denk ik, maar de bezoekersaantallen op de blog doen aan wonderbaarlijke vermenigvuldiging, waar het de afgelopen maanden vooral wegstrepen en opruimen was. Moet ik d'r wat mee? Nee. Wil ik d'r wat mee? Misschien. Kan ik d'r wat mee? Nauwelijks.
Bezoekersaantallen zijn geen drijfveer, maar ze achteruit zien gaan, zet je toch aan het denken. Zouden bezoekeraantallen belangrijk zijn, dan zou de blog d'r anders uitzien, regelmatig 'content' hebben die relevant voor de zoekmachines is en last but not least een consistentere en herkenbaardere opbouw hebben met een naam, die de lading zou dekken. Daar ben ik ff mee bezig geweest en ga ik straks weer mee verder, maar het is niet mijn diepste hartewens om hier meer dan 20.000 pageviews per maand te trekken. Met meer dan 500 ben ik al een beetje trots. En als dat straks weer gaat lukken, wat dan? Gek genoeg wil je dan meer en na, zeg 1000 views komt voor je het weet die 20.000 toch in zicht.
Ik zal het nooit weten, denk ik, maar de bezoekersaantallen op de blog doen aan wonderbaarlijke vermenigvuldiging, waar het de afgelopen maanden vooral wegstrepen en opruimen was. Moet ik d'r wat mee? Nee. Wil ik d'r wat mee? Misschien. Kan ik d'r wat mee? Nauwelijks.
Bezoekersaantallen zijn geen drijfveer, maar ze achteruit zien gaan, zet je toch aan het denken. Zouden bezoekeraantallen belangrijk zijn, dan zou de blog d'r anders uitzien, regelmatig 'content' hebben die relevant voor de zoekmachines is en last but not least een consistentere en herkenbaardere opbouw hebben met een naam, die de lading zou dekken. Daar ben ik ff mee bezig geweest en ga ik straks weer mee verder, maar het is niet mijn diepste hartewens om hier meer dan 20.000 pageviews per maand te trekken. Met meer dan 500 ben ik al een beetje trots. En als dat straks weer gaat lukken, wat dan? Gek genoeg wil je dan meer en na, zeg 1000 views komt voor je het weet die 20.000 toch in zicht.
donderdag 21 februari 2013
Pino (TMO)
Dat bezoek aan de wijnkelder heeft behalve enige zalige rozigheid niks meer aangedragen, dat helderheid heeft verschaft over de richting van het verhaal. Ik denk, dat ik haar toch maar in het niets laat verdwijnen met alle gevolgen vandien. Een Deo Ex Machina in omgekeerde richting, maar zoals gezegd, wil ik haar nog niet kwijt en moet haar daarom dus verliezen. Het leven zit tenslotte raar in elkaar en wordt er schrijvend niet normaler op. En bij "Zij leefden nog lang en gelukkig ...." bijt het verhaal meestal in het zand.
Misschien hebben Pino en I Salari wel iets gemeenschappelijks. De vraag is wat. En daar kun je dan weer eindeloos naar zoeken. Toch weer zoeken? Maar dan anders zoeken. Zou het in zeven delen lukken of ga ik gewoon van der Heijden achterna??
Eerst maar eens zien, dat ik haar goed kwijt kom. Dan aannemelijk maak, dat ik ga zoeken. Vervolgens natuurlijk tegen de nodige onverwachtheden oploop, misschien wel onverklaarbaarheden. En dan kan het spel beginnen. Hopelijk met een, op de een of andere manier spetterende finale en een heerlijke saaie epiloog.
Misschien hebben Pino en I Salari wel iets gemeenschappelijks. De vraag is wat. En daar kun je dan weer eindeloos naar zoeken. Toch weer zoeken? Maar dan anders zoeken. Zou het in zeven delen lukken of ga ik gewoon van der Heijden achterna??
Eerst maar eens zien, dat ik haar goed kwijt kom. Dan aannemelijk maak, dat ik ga zoeken. Vervolgens natuurlijk tegen de nodige onverwachtheden oploop, misschien wel onverklaarbaarheden. En dan kan het spel beginnen. Hopelijk met een, op de een of andere manier spetterende finale en een heerlijke saaie epiloog.
Kokend
Zuurkool met worst, linzen met pekelvlees, spruiten en trek om erwtensoep te maken. Ik denk dat de winter bijna voorbij is. Eindelijk omgeschakeld, schakelen de seizoenen weer door. Heb je eindelijk de motivatie bijeen geschraapt om buiten aan de slag te gaan, slaat het weer om. Na veel wikken en wegen neergelegd bij de zoveelste tegenslag en je ziet de vooruitgang net nog om de hoek verdwijnen. Steeds weer net te laat, ongeacht waar het over gaat.
Fata morgana's, palingen in een emmer snot, vrouwen ..... Maakt niet uit welke vergelijking je uit de kast trekt, het feit blijft: "Je krijgt er geen vat op." Het verandert van mening, glipt weg of verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Het is één grote energieverspilling. Heb je eindelijk de motor aan de praat blijkt de tank leeg. Heb je getankt, houdt de accu het voor gezien. Accu vernieuwd en tank gevuld, blokkeren de remmen. En ga zo maar verder. Uiteindelijk rij je naar huis in een vervangende auto en ergens halverwege geeft ie de geest ....
Dan zou je toch ...&89^%#22)@>> .... gewoon rustig inademen, meer breed dan diep, een paar tellen vasthouden en de adem langzaam door de neus laten ontsnappen. Lukt het niet bij de eerste poging, dan gewoon verder met de volgende.
Fata morgana's, palingen in een emmer snot, vrouwen ..... Maakt niet uit welke vergelijking je uit de kast trekt, het feit blijft: "Je krijgt er geen vat op." Het verandert van mening, glipt weg of verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Het is één grote energieverspilling. Heb je eindelijk de motor aan de praat blijkt de tank leeg. Heb je getankt, houdt de accu het voor gezien. Accu vernieuwd en tank gevuld, blokkeren de remmen. En ga zo maar verder. Uiteindelijk rij je naar huis in een vervangende auto en ergens halverwege geeft ie de geest ....
Dan zou je toch ...&89^%#22)@>> .... gewoon rustig inademen, meer breed dan diep, een paar tellen vasthouden en de adem langzaam door de neus laten ontsnappen. Lukt het niet bij de eerste poging, dan gewoon verder met de volgende.
woensdag 20 februari 2013
Inspiratie
Het is te lang geleden, dat ik ervarenere lieden op hun vingers heb mogen kijken, inzoverre me dat gegeven was tussen het afwassen of groenten snijden door. Had de neiging om "alweer" te schrijven, maar dat is maar in één redelijk aaneengesloten periode gebeurd. Maar het klopt, die tijd ligt ver terug in de vorige eeuw.
Betrapte me vandaag op de neiging om een stapel kookboeken te kopen met daarin vooral erg veel plaatjes. In bergen tekst ben ik nooit geïnteressserd geweest als het om koken en of recepten ging. Plaatjes van het eindresultaat zijn een must, maar afbeeldingen van de cruciale momenten in de bereiding weet ik erg te waarderen. Beter een foto voor een aardige indruk dan een berg woorden. In het Nederlands is het saai, in het Frans soms gewoon zoeken naar wat precies bedoeld wordt.
Ja, ik weet het, ik mag graag hakken op de luiheid van plaatjes-mensen. En qua kookvaardigheden-verkrijging, gaat die vlieger ook voor mij op, dan ben ik lui. Geen zin in scholing, saaie boeken of zogenaamde clinic's ..... of was dat meer bij het golfen?? Ik wil beelden, momenten geen video, inspirerende beelden die me de keuken in lokken en dan komt de rest wel goed.
De boeken vanmiddag maar laten liggen. In feite heb ik alles -in meerdere versies zelfs- in de kast liggen, maar misschien toch maar 'updaten'? In zie wel in het weekend.
Betrapte me vandaag op de neiging om een stapel kookboeken te kopen met daarin vooral erg veel plaatjes. In bergen tekst ben ik nooit geïnteressserd geweest als het om koken en of recepten ging. Plaatjes van het eindresultaat zijn een must, maar afbeeldingen van de cruciale momenten in de bereiding weet ik erg te waarderen. Beter een foto voor een aardige indruk dan een berg woorden. In het Nederlands is het saai, in het Frans soms gewoon zoeken naar wat precies bedoeld wordt.
Ja, ik weet het, ik mag graag hakken op de luiheid van plaatjes-mensen. En qua kookvaardigheden-verkrijging, gaat die vlieger ook voor mij op, dan ben ik lui. Geen zin in scholing, saaie boeken of zogenaamde clinic's ..... of was dat meer bij het golfen?? Ik wil beelden, momenten geen video, inspirerende beelden die me de keuken in lokken en dan komt de rest wel goed.
De boeken vanmiddag maar laten liggen. In feite heb ik alles -in meerdere versies zelfs- in de kast liggen, maar misschien toch maar 'updaten'? In zie wel in het weekend.
dinsdag 19 februari 2013
Puzzelen
Niets veranderd en toch alles anders ... Een verbazingwekkend
mechanisme met een wonderlijke werking zowel voorwaarts als achteruit,
helaas met een irritant traag schakelmoment. De pieken en dalen zijn
gebleven, misschien ietsje minder diep en gelukkig niet lager, maar de
meeste tijd gaat aan het tussenliggende 'niets' verloren. Toch knap dat 'niets' zo omvangrijk beslag op iets weet te leggen.
Soms is het zwart, soms prachtig blauw maar het grootste deel van de tijd is het grauw en grijs. Klinkt nieteens zo abnormaal, als ik eerlijk ben. Laat ik echter aan één kleur een niet te beschrijven hekel hebben en dat is grijs. Doe me dan zwart maar, ook geen kleur maar toch. Eerst grijs, dan bruin, dan een hele tijd geen mening en dan tenslotte een paar favoriete kleuren.
Nu we toch met bekentenissen bezig zijn, kan ik stellen, dat het dal na de Kerstpiek me enigszins is ontgaan. Het ging eind januari wel moeizaam, ook minder maar het is bij grijs en grauw gebleven. En misschien heb ik het ook alweer onder het tapijt geveegd. Het is een beetje als het gehannes tussen 3, 4 en 5. De vier is in feite overbodig, in de 3 tot over de tachtig is geen probleem en in z'n vijf terugzakken naar 50, en nog wat is geen enkel punt. De 1, 2 en 6 zijn duidelijke versnellingen, hoewel ik nog steeds die extra versnelling voorbij de 150 mis. Maar goed, die tijd hebben we een beetje gehad, zeker achter het stuur.
Hoe het ook zij, gemist of niet gemist, het grijs en grauw is voorlopig achter me, mede dank het steuntje in de rug van het weer. Eerst maar eens genieten en er dan dankbaar gebruik van proberen te maken.
Soms is het zwart, soms prachtig blauw maar het grootste deel van de tijd is het grauw en grijs. Klinkt nieteens zo abnormaal, als ik eerlijk ben. Laat ik echter aan één kleur een niet te beschrijven hekel hebben en dat is grijs. Doe me dan zwart maar, ook geen kleur maar toch. Eerst grijs, dan bruin, dan een hele tijd geen mening en dan tenslotte een paar favoriete kleuren.
Nu we toch met bekentenissen bezig zijn, kan ik stellen, dat het dal na de Kerstpiek me enigszins is ontgaan. Het ging eind januari wel moeizaam, ook minder maar het is bij grijs en grauw gebleven. En misschien heb ik het ook alweer onder het tapijt geveegd. Het is een beetje als het gehannes tussen 3, 4 en 5. De vier is in feite overbodig, in de 3 tot over de tachtig is geen probleem en in z'n vijf terugzakken naar 50, en nog wat is geen enkel punt. De 1, 2 en 6 zijn duidelijke versnellingen, hoewel ik nog steeds die extra versnelling voorbij de 150 mis. Maar goed, die tijd hebben we een beetje gehad, zeker achter het stuur.
Hoe het ook zij, gemist of niet gemist, het grijs en grauw is voorlopig achter me, mede dank het steuntje in de rug van het weer. Eerst maar eens genieten en er dan dankbaar gebruik van proberen te maken.
maandag 18 februari 2013
Zuur
Wat is het toch vervelend als mensen een beroep op je doen, maar eigenlijk helemaal niet zitten te wachten op de invulling daarvan. Klinkt best ingewikkeld of niet? Kan je vertellen dat de praktijk nog harder zuigt. Je wordt uit je bezigheden gesleurd. Geen kunst bij de huidige media en communicatiekanalen. Je wordt overstelpt met een hoop, waaraan vooral kop en staart ontbreekt, laat je verleiden tot meedenken en merkt al doende, dat daar helemaal niks mee gedaan wordt.
Nu pretendeer ik soms veel maar zeker niet, dat ik de oplossingen in de uitverkoop heb. Ik orden, structureer, probeer met wegstrepen te komen, waar de koploze run ze niet heeft gebracht. Altijd vervelend als jezelf al twaalf sloten verderop ploetert, maar vaak erg effectief, helaas zonder garantie. Een ieder zijn of haar methodes en structuur is niet heiligmakend. Lang leven de willekeur, tenslotte is wat telt het resultaat. Maar kan dat aub een beetje communicatief onderbouwt over de bühne gaan?
Mooi, dank je wel, graag gedaan, neem nog een slok, ik ga weer fietsen!
Nu pretendeer ik soms veel maar zeker niet, dat ik de oplossingen in de uitverkoop heb. Ik orden, structureer, probeer met wegstrepen te komen, waar de koploze run ze niet heeft gebracht. Altijd vervelend als jezelf al twaalf sloten verderop ploetert, maar vaak erg effectief, helaas zonder garantie. Een ieder zijn of haar methodes en structuur is niet heiligmakend. Lang leven de willekeur, tenslotte is wat telt het resultaat. Maar kan dat aub een beetje communicatief onderbouwt over de bühne gaan?
Mooi, dank je wel, graag gedaan, neem nog een slok, ik ga weer fietsen!
Foto
Een plaatje, geen praatje. Een plaatje van een plaatje. Een beeltenis die beklijft. Een lach, een blik, de zweem van een stel ogen. Prik het ergens op vast, probeer, maar waarschijnlijk vind je geen houvast. Het overkomt je, zelfs als je zoekt en voor verrassingen openstaat. Ineens is daar dat beeld, dat prettig meedeint in je bestaan.
Het kan je overkomen op straat, in de supermarkt, kroeg. Je kunt er achteraan lopen of de volgende keer op wachten. Je kunt je fantasie erop loslaten en de nachten eraan besteden. Soms is het een spel, vaak maar een voorbijgaande flits en dan is d'r die ene keer dat het blijft schuren. Je wordt 's nacht wakker en binnen een paar seconden kijken die donkere ogen je weer aan, straalt de glimlach je tegemoet.
Nieuwsgierig geworden ga je tenslotte opzoek. Foto in de hand klamp je iedereen aan en vraagt of ze de persoon kennen. Ja, zo had je 25 jaar geleden aan de slag gemoeten, was je dan al tegen een dergelijke verrukking opgelopen. Nu was het invoegen op de digitale snelweg, elektronische balletjes opgooien en wachten. Wachten is van alle tijden. Al zijn het tegenwoordig geen jaren of maanden meer, normaal gesproken zelfs geen dagen of uren, de minuten, die je aftelt, zijn al snel teveel. En waren het nog maar minuten geweest ....
Weken later staat het plaatje plotsklaps voor je neus. Niet onverwachts maar wel met een overdonderend "Kijk, dit ben ik!" De prachtige ogen bedekt door een lelijke zonnebril maar de glimlach open en bloot. Slik! Maar na de eerste schrik zet de werkelijkheid het plaatje moeiteloos aan de kant. Wat kan een mens toch mooi en bijzonder zijn.
Het kan je overkomen op straat, in de supermarkt, kroeg. Je kunt er achteraan lopen of de volgende keer op wachten. Je kunt je fantasie erop loslaten en de nachten eraan besteden. Soms is het een spel, vaak maar een voorbijgaande flits en dan is d'r die ene keer dat het blijft schuren. Je wordt 's nacht wakker en binnen een paar seconden kijken die donkere ogen je weer aan, straalt de glimlach je tegemoet.
Nieuwsgierig geworden ga je tenslotte opzoek. Foto in de hand klamp je iedereen aan en vraagt of ze de persoon kennen. Ja, zo had je 25 jaar geleden aan de slag gemoeten, was je dan al tegen een dergelijke verrukking opgelopen. Nu was het invoegen op de digitale snelweg, elektronische balletjes opgooien en wachten. Wachten is van alle tijden. Al zijn het tegenwoordig geen jaren of maanden meer, normaal gesproken zelfs geen dagen of uren, de minuten, die je aftelt, zijn al snel teveel. En waren het nog maar minuten geweest ....
Weken later staat het plaatje plotsklaps voor je neus. Niet onverwachts maar wel met een overdonderend "Kijk, dit ben ik!" De prachtige ogen bedekt door een lelijke zonnebril maar de glimlach open en bloot. Slik! Maar na de eerste schrik zet de werkelijkheid het plaatje moeiteloos aan de kant. Wat kan een mens toch mooi en bijzonder zijn.
zondag 17 februari 2013
Afscheid
Wanneer laat je iemand gaan?? Wanneer accepteer je iemands dood, als die persoon tussen vertrek en aankomst is blijven hangen? Wat had ik gedaan als Yoland bij de re-animatie was 'terug gehaald', maar aansluitend op geen enkele fysieke stimulans had gereageerd?
Ik denk, dat hier de knoop door de zorgverzekering was doorgekapt. Maar indien niet, indien ik zelf die beslissing had moeten nemen ..... Ik ben blij, dat ik niet in Mabel's schoenen sta. Haar eigen mening, de publieke opinie, de familie, mogelijke belangen...en last but not least die ellendige hoop.
Misschien heeft het haar geholpen bij het idee van afscheid moeten nemen, ik kan me daar een hoop bij voorstellen, zolang het maar geen valse hoop creëert. Het zal je maar zo onaangekondigd overkomen. Een zoen na het ontbijt, een aai over de wang, het advies voorzichtig te zijn en vervolgens diezelfde persoon terugzien als volstrekt intakt wezen, maar zonder enige reactie, laat staan herkenning. Je zou d'r stante pede van doordraaien.
Ik hoop dat Mabel haar wereld heeft kunnen herschikken en Friso nu kan laten gaan. Illusies moet je niet langer in stand houden, dan ze van nut zijn.
Ik denk, dat hier de knoop door de zorgverzekering was doorgekapt. Maar indien niet, indien ik zelf die beslissing had moeten nemen ..... Ik ben blij, dat ik niet in Mabel's schoenen sta. Haar eigen mening, de publieke opinie, de familie, mogelijke belangen...en last but not least die ellendige hoop.
Misschien heeft het haar geholpen bij het idee van afscheid moeten nemen, ik kan me daar een hoop bij voorstellen, zolang het maar geen valse hoop creëert. Het zal je maar zo onaangekondigd overkomen. Een zoen na het ontbijt, een aai over de wang, het advies voorzichtig te zijn en vervolgens diezelfde persoon terugzien als volstrekt intakt wezen, maar zonder enige reactie, laat staan herkenning. Je zou d'r stante pede van doordraaien.
Ik hoop dat Mabel haar wereld heeft kunnen herschikken en Friso nu kan laten gaan. Illusies moet je niet langer in stand houden, dan ze van nut zijn.
Moment
..... Zonnetje, glaasje, rust, smakelijke geuren ......, laat ik d'r verder geen woorden aan vuil maken.
vrijdag 15 februari 2013
Pino (TMO)
Iets moet gebeuren. Zo kan het niet verder. Een beetje hup elkaar leuk vinden, een hoop geplak en dan geruisloos over in de dagelijkse sleur, is niet de moeite van het beschrijven waard. Of misschien kost het wel te veel moeite om het beschijvingswaardig te maken ... maar, hoe het ook zij, d'r moet beweging in de tent komen. Ik wil Pino nog niet kwijt.
We kunnen haar laat verdwijnen. Wat dan rest is de onvermijdelijke zoektocht. Klinkt niet aantrekkelijk in mijn oren. Heb al genoeg gezocht en zit niet om het zoveelste reality-plaatje verlegen. Toch moet het geheel een draai krijgen om te blijven rollen. Of kan het ook anders?
Ik pieker -ook hier weer- een slag in de rondte. Wat kan ik sturen, wat moet ik los laten? Of moet ik sturen en zou het kunnen dat ik los laat? Hoe help je jezelf over dat dooie punt?
Nog een aanslag op de wijnkelder? Toch die ene onwaarschijnlijke maagd? Een advertentie voor een muze? Of gewoon de ontnuchtering van de transpiratietrekkende inspiratie ....
We kunnen haar laat verdwijnen. Wat dan rest is de onvermijdelijke zoektocht. Klinkt niet aantrekkelijk in mijn oren. Heb al genoeg gezocht en zit niet om het zoveelste reality-plaatje verlegen. Toch moet het geheel een draai krijgen om te blijven rollen. Of kan het ook anders?
Ik pieker -ook hier weer- een slag in de rondte. Wat kan ik sturen, wat moet ik los laten? Of moet ik sturen en zou het kunnen dat ik los laat? Hoe help je jezelf over dat dooie punt?
Nog een aanslag op de wijnkelder? Toch die ene onwaarschijnlijke maagd? Een advertentie voor een muze? Of gewoon de ontnuchtering van de transpiratietrekkende inspiratie ....
Kringelen
Rondjes draaien, af- en aanspoelen, opstijgen en neerdalen .... Het was me weer een bewegelijke dag. En het gekke van alles is; je beleeft het zittend op een stoel. Geen gerend of gehijg, simpel pedaaltjes pushen en onderwijl het onderhevige ondergaan.
Iedere keer weer anders, ieder dag weer bijzonder. Neem een baan en je zou je vervelen. Als het zo doorgaat, verlang ik onontkoombaar naar verveling. Geen hete brei meer, geen nachtelijke Tarantino premières, geen try-outs van Stephen King. Gewoon simpel "Schuif 'ns op", "Snurkt niet zo" of "Nee, dank je, ik heb hoofdpijn."
Van complete etmalen naar de nachtelijke uren en van doorleefde nachten naar irritante oprispingen. We zijn mens, dus onverbeterlijk optimistisch. Ook die laatste paar verstorende uren krijgen we klein. Wat je overdag een plek weet te geven, daar hoeft je 's nacht niet mee te zeulen. Maar toch liever gisteren afgehandeld dan morgen nog steeds niet.
Iedere keer weer anders, ieder dag weer bijzonder. Neem een baan en je zou je vervelen. Als het zo doorgaat, verlang ik onontkoombaar naar verveling. Geen hete brei meer, geen nachtelijke Tarantino premières, geen try-outs van Stephen King. Gewoon simpel "Schuif 'ns op", "Snurkt niet zo" of "Nee, dank je, ik heb hoofdpijn."
Van complete etmalen naar de nachtelijke uren en van doorleefde nachten naar irritante oprispingen. We zijn mens, dus onverbeterlijk optimistisch. Ook die laatste paar verstorende uren krijgen we klein. Wat je overdag een plek weet te geven, daar hoeft je 's nacht niet mee te zeulen. Maar toch liever gisteren afgehandeld dan morgen nog steeds niet.
donderdag 14 februari 2013
Levensvragen
Na de dag van gisteren vandaag geen rust. Ijsberen! En dat gemotoriseerd. K*t of, om het bij mijn eigen onderdelen te houden, kl*te weer en maar één wens: wegwezen. De kokende chaos in mijn hoofd moest in banen of het wilde of niet en desnoods met geleiding. Rijden is òf een mooie afleiding òf een perfecte graadmeter voor de kans die afleiding zou kunnen maken. En dat zat wel snor, niet snot, hoewel dat een aardige verschrijving is, als je Freud enige waarde toekent.
Ik heb daar een speciale route voor met aan het eind een leuke plek met het nodige culinaire vermaak. Na een hoop bochtig geslinger goed aangekomen en onuitgesproken een doel getroffen. Troost geregeld. Het ging niet fluitend het dorp, sorry stadje in, daar was het weer te slecht voor, maar de tred was lichter dan bij vertrek.
Lopend door dat ene smalle slingerende steegje naar het gewenste restauramt aan de andere kant van het voetgangerscentrum, viel mijn oog op een bekende verleiding. In het geheel niet verrast, want ik ken het winkeltje en ook de verleidingen, die daar in ruime mate tentoongesteld zitten. Me echter niet laten afleiden en doorgelopen om een paar winkels verderop aan de andere kant van de steeg wederom bij mijn kladden te worden gegrepen. Dit was niet ingecalculeerd en bracht het interne vergadercircuit op stoom.
Een paar minuten later zat ik aan een niet zo beste tafel en liet de afwegingen over mijn tong rollen tussen het bubbeltjesvocht en de niet onaardige hapjes door. Soms is het leven best ingewikkeld. Kun je beren teveel hebben of heb je hooguit plek te weinig?? Tijdens de koffie besloten, dat er maar één manier is om daar achter komen en dat op de terugweg gelijk in goede banen geleid.
Ik heb daar een speciale route voor met aan het eind een leuke plek met het nodige culinaire vermaak. Na een hoop bochtig geslinger goed aangekomen en onuitgesproken een doel getroffen. Troost geregeld. Het ging niet fluitend het dorp, sorry stadje in, daar was het weer te slecht voor, maar de tred was lichter dan bij vertrek.
Lopend door dat ene smalle slingerende steegje naar het gewenste restauramt aan de andere kant van het voetgangerscentrum, viel mijn oog op een bekende verleiding. In het geheel niet verrast, want ik ken het winkeltje en ook de verleidingen, die daar in ruime mate tentoongesteld zitten. Me echter niet laten afleiden en doorgelopen om een paar winkels verderop aan de andere kant van de steeg wederom bij mijn kladden te worden gegrepen. Dit was niet ingecalculeerd en bracht het interne vergadercircuit op stoom.
Een paar minuten later zat ik aan een niet zo beste tafel en liet de afwegingen over mijn tong rollen tussen het bubbeltjesvocht en de niet onaardige hapjes door. Soms is het leven best ingewikkeld. Kun je beren teveel hebben of heb je hooguit plek te weinig?? Tijdens de koffie besloten, dat er maar één manier is om daar achter komen en dat op de terugweg gelijk in goede banen geleid.
woensdag 13 februari 2013
Twashetnie
Belangrijke dag, want belangrijk gesprek. Een gesprek wat een zeker gewicht had, heeft, zou kunnen krijgen maar ook als een veertje in de passerende tijd kan, zou kunnen verdwijnen. Een strohalm of een heipaal en alleen de toekomst weet het antwoord. En die toekomst spreekt zelden voor haar beurt.
Het spel is gedraaid, de rollen gewisseld. Het is niet meer de vraag "Hoe hoog ik wil reiken". Het gaat om de ontnuchtering van diep door je knieën gaan. En was het nou die ene keer, dan zou een "Soit" de geschiedenis verluchtigen. Nee, dit is de zoveelste keer slikken. Het enige voordeel is, dat de brokjes inmiddels zo klein zijn dat stikken onmogelijk is, zelfs verslikken niet tot de waarschijnlijkheden behoort. En dat alles met de garantie dat tegenslag in het verleden geen succes garandeert in de toekomst. Zucht!!
Het spel is gedraaid, de rollen gewisseld. Het is niet meer de vraag "Hoe hoog ik wil reiken". Het gaat om de ontnuchtering van diep door je knieën gaan. En was het nou die ene keer, dan zou een "Soit" de geschiedenis verluchtigen. Nee, dit is de zoveelste keer slikken. Het enige voordeel is, dat de brokjes inmiddels zo klein zijn dat stikken onmogelijk is, zelfs verslikken niet tot de waarschijnlijkheden behoort. En dat alles met de garantie dat tegenslag in het verleden geen succes garandeert in de toekomst. Zucht!!
dinsdag 12 februari 2013
Ontploffingsgevaar
Alles gaat op den duur vervelen. Het ene wat meer, het andere langzamer. Niks ontkomt er aan, op een gegeven moment ben je het zat en geen ervaring kan het wijzigen. Als je slim bent, pak je op tijd je biezen. Alleen hoeft de verveling daar lang niet altijd een boodschap aan te hebben. De verveling zorg goed voor zichzelf en steekt pas energie in overtreffende trappen, als de biezen niet onder handbereik zijn.
Begrijpelijke keuze, misschien zelfs slim. Helaas alles behalve vrij van explosieve gevolgen. Het is beter de lava een uitweg te bieden, dan dat de gloeiende massa het deksel licht of indien nodig de hele vulkaan de dampkring in lanceert. Beter mopperen en gefoeter dan die eeuwige "Wat is het leven leuk"-smile op het gezicht en inwendig het kookpunt ver overschreden zijn. Of compleet uitgedoofd ... erger kan nauwelijks. Ik krijg binnen de kortste keren de kriebels met dat soort mensen om me heen. Geef me dan maar de pest, dan weet je waar je aan toe bent.
Gelukkig heb ik daar zelf niet zo'n last van, van verstopte vuurmonden of andere misleidende verschijningsvormen. Mijn hart ligt niet op mijn tong maar mijn humeur hangt zichtbaar aan mijn kont. Ik mopper naar hartelust en veins alleen vriendelijkheid, als het in mijn voordeel is. Kortom echt 'zat' ben ik het zelden. Toch, toch zit d'r op de een of andere manier ergens een hoop shit goed dwars. En zolang dat letterlijk opgevat mag worden, weet ik het inmiddels te hanteren, al kost het steeds weer ongewenste tijd. Maar dat andere niveau .... Nee, ook niet tussen de oren, hoewel daar nog lang niet alles naar wens verloopt. Maar ergens is er iets, waar ik geen grip op krijg en dat zoals vannacht volkomen uit het niets voor een partij ongewenst vuurwerk zorgt. Ik ben dat toch zo zat ....
Begrijpelijke keuze, misschien zelfs slim. Helaas alles behalve vrij van explosieve gevolgen. Het is beter de lava een uitweg te bieden, dan dat de gloeiende massa het deksel licht of indien nodig de hele vulkaan de dampkring in lanceert. Beter mopperen en gefoeter dan die eeuwige "Wat is het leven leuk"-smile op het gezicht en inwendig het kookpunt ver overschreden zijn. Of compleet uitgedoofd ... erger kan nauwelijks. Ik krijg binnen de kortste keren de kriebels met dat soort mensen om me heen. Geef me dan maar de pest, dan weet je waar je aan toe bent.
Gelukkig heb ik daar zelf niet zo'n last van, van verstopte vuurmonden of andere misleidende verschijningsvormen. Mijn hart ligt niet op mijn tong maar mijn humeur hangt zichtbaar aan mijn kont. Ik mopper naar hartelust en veins alleen vriendelijkheid, als het in mijn voordeel is. Kortom echt 'zat' ben ik het zelden. Toch, toch zit d'r op de een of andere manier ergens een hoop shit goed dwars. En zolang dat letterlijk opgevat mag worden, weet ik het inmiddels te hanteren, al kost het steeds weer ongewenste tijd. Maar dat andere niveau .... Nee, ook niet tussen de oren, hoewel daar nog lang niet alles naar wens verloopt. Maar ergens is er iets, waar ik geen grip op krijg en dat zoals vannacht volkomen uit het niets voor een partij ongewenst vuurwerk zorgt. Ik ben dat toch zo zat ....
zondag 10 februari 2013
Honds
Het is weer winter, januari of zoals nu ietsje later en meneer en mevrouw hond hebben wederom last van schijt aan mij. Voor de tweede keer binnen een week heb ik vandaag bijna vier uur mogen wachten, voordat het hare Hunnigheden beliefde om op het honk terug te keren.
De eerste vijf minuten, nadat ze overduidelijk geen enkele boodschap aan de normale wisselwerking tussen vrijheid en gehoorzaam hebben, is er vertrouwen. De volgende tien minuten hoop. Daarna loop ik door en vraag me af of ze me nog inhalen voor ik weer binnen ben of dat het aan mij is om de uren af te tikken. Vandaag was het weer uren aftikken en leuk is anders.
En welke methode je er nou tegenaan moet gooien .... volgens mij maakt het hier allemaal geen ruk uit. Ze zijn redelijk modern, met begrip en beloning ipv straf opgegroeid, maar .... Hier is ruimte en vrijheid!! En sterker nog, ik gun het ze, maar niet als ik vier uur lang alle mogelijke rampenscenario's op een rijtje mag zetten, dan zou ik ze het liefst achter het behang plakken. Helaas heb ik alleen stuc-werk.
De eerste vijf minuten, nadat ze overduidelijk geen enkele boodschap aan de normale wisselwerking tussen vrijheid en gehoorzaam hebben, is er vertrouwen. De volgende tien minuten hoop. Daarna loop ik door en vraag me af of ze me nog inhalen voor ik weer binnen ben of dat het aan mij is om de uren af te tikken. Vandaag was het weer uren aftikken en leuk is anders.
En welke methode je er nou tegenaan moet gooien .... volgens mij maakt het hier allemaal geen ruk uit. Ze zijn redelijk modern, met begrip en beloning ipv straf opgegroeid, maar .... Hier is ruimte en vrijheid!! En sterker nog, ik gun het ze, maar niet als ik vier uur lang alle mogelijke rampenscenario's op een rijtje mag zetten, dan zou ik ze het liefst achter het behang plakken. Helaas heb ik alleen stuc-werk.
Achteraf
Vandaag heb ik me toch heerlijk ...... ja, wat? Ik ga dat allemaal lekker niet vertellen! Het was geen verkeerde dag, dat moet genoeg zijn. Het glaasje rode wijn is er niet van gekomen, het is bij rosé gebleven en die fles was aan het eind van de middag ineens leeg. Aan mijn kant voelde het bepaald niet zo vol als de fles leeg zag, maar soms moet je feiten gewoon accepteren.
De kachels opgestookt, eendenpoten in hun vet gaar laten sudderen en kippensoep getrokken. Ja, het is kippensoep, hoewel er niet meer dan één kip in zat en niet eens een soepkip. Zie tegenwoordig maar eens een soepkip te vinden. Alles wat in de schappen ligt, heeft nauwelijks geleefd en geen vet op de ribben. Wat je moet hebben is zo'n kip, die d'r geen ei meer uitkrijgt en minimaal 24 uur tegen de kook aan moet liggen omdat je anders kauwgum in je mond hebt ipv van gaar kippe(n)vlees. Deze viel al naar nauwelijks 3 uur uiteen in de samenstellende delen. De groente, die mee gegaan was in de pan, zag minder doorgekookt uit dan dat kuiken, wat ze kip durven te noemen. Morgen zien hoe dat uitpakt in het pasteitje.
De avond verder opgevuld met oude kranten en warme citroen. De voetjes voor de kachel in de kamer, katten op de benen en honden op de bank. Een huiselijk tafereeltje van bijna verloren weerga.
De kachels opgestookt, eendenpoten in hun vet gaar laten sudderen en kippensoep getrokken. Ja, het is kippensoep, hoewel er niet meer dan één kip in zat en niet eens een soepkip. Zie tegenwoordig maar eens een soepkip te vinden. Alles wat in de schappen ligt, heeft nauwelijks geleefd en geen vet op de ribben. Wat je moet hebben is zo'n kip, die d'r geen ei meer uitkrijgt en minimaal 24 uur tegen de kook aan moet liggen omdat je anders kauwgum in je mond hebt ipv van gaar kippe(n)vlees. Deze viel al naar nauwelijks 3 uur uiteen in de samenstellende delen. De groente, die mee gegaan was in de pan, zag minder doorgekookt uit dan dat kuiken, wat ze kip durven te noemen. Morgen zien hoe dat uitpakt in het pasteitje.
De avond verder opgevuld met oude kranten en warme citroen. De voetjes voor de kachel in de kamer, katten op de benen en honden op de bank. Een huiselijk tafereeltje van bijna verloren weerga.
zaterdag 9 februari 2013
Vraagje
Wat ga ik doen vandaag? Poetsen? Naar buiten kijken? Pino verder uitbouwen of een nieuw verhaaltje verzinnen? De kerstboom opruimen is ook nog steeds een optie... Het kind in een snoepwinkel met een keuzeprobleem en dat met een klein maar o zo belangrijk verschilletje. Waar de ene, wil, mag maar niet kan, daar mag en kan de ander maar wil niet. Ik wil geen snoep, ik wil weg uit de 'stomme' winkel. Zou een partijtje stampvoeten helpen? Misschien is adem ophouden nog een idee, hoewel ik het kinderlijke geloof in dat middel ben verloren.
Het is weekend, vrije tijd dus. Maar tijd met een knagend gevoel. Van wat ik me deze week had voorgenomen, is niet zo bijster veel terecht gekomen. Het is niet, dat ik niks gedaan heb, ook niet dat het meer had kunnen zijn, want meer kan altijd, maar gewoon niet wat makkelijk had gekund. Moet ik dat dan vandaag inhalen of is het net beter om dat niet te doen. Is het instand houden of beter gezegd: tot stand brengen van het gewenste ritme van belang of de uitvoering van de mezelf opgelegde opdrachten?
Vragen, vragen, vragen. Vragen waar ik me niet speciaal mee bezig ga houden, omdat ik daar al permanent energie aan verspil. Ik begin gewoon en zie wel waar ik vanavond over ga zitten peinzen of nagenieten bij het glaasje rode wijn voor het gezellig knetterend houtvuur in de kachel met panorama-ruit.
Het is weekend, vrije tijd dus. Maar tijd met een knagend gevoel. Van wat ik me deze week had voorgenomen, is niet zo bijster veel terecht gekomen. Het is niet, dat ik niks gedaan heb, ook niet dat het meer had kunnen zijn, want meer kan altijd, maar gewoon niet wat makkelijk had gekund. Moet ik dat dan vandaag inhalen of is het net beter om dat niet te doen. Is het instand houden of beter gezegd: tot stand brengen van het gewenste ritme van belang of de uitvoering van de mezelf opgelegde opdrachten?
Vragen, vragen, vragen. Vragen waar ik me niet speciaal mee bezig ga houden, omdat ik daar al permanent energie aan verspil. Ik begin gewoon en zie wel waar ik vanavond over ga zitten peinzen of nagenieten bij het glaasje rode wijn voor het gezellig knetterend houtvuur in de kachel met panorama-ruit.
donderdag 7 februari 2013
Pino
... Ik ken de stad niet goed genoeg om te weten welke klok nou slaat, maar die klok rolt een rode loper uit naar een avond vol zinderende zaligheden. De hele ochtend heeft het geborreld en gegist maar geen idee wat het gaat worden. Maakt ook niet uit wat gaat gebeuren, verkeerd is onmogelijk. Dat kan niet, ik weet het zeker.
Na de zoveelste koffie, krant en een onmogelijk afscheid heb ik mijn kop in het hotel vertoond. Niet vooraf bedacht maar prettig om te ervaren, dat ze duidelijk voldoende sterren hebben om zich nergens over te verbazen. "Goeiemorgen" terwijl het inmiddels al middag was, mijn sleutel en in mezelf neuriënd naar mijn kamer gelopen. Tijd voor een een uitgebreid bad, uren zelfreflectie en een paar biertjes. Na een half uur stond ik verdwaasd op straat. "Waarheen, waarvoor", verkeerde tekst, foute melodie.
Links, rechts, rechts en na nog wat hoeken viel mijn oog op een halfverscholen bistro. Klein straatje, geen uitnodigend bedoelende borden, een lampje boven de deur, dat knipperde, trok mijn aandacht. De wijnkaart gaf daarna de doorslag. Alle flessen op de kaart hadden als jaartal 1999. Het jaar waarin alles veranderde, het jaar dat ik graag over zou doen of beter, zou willen herhalen, verbeteren, verslaan.
Later die middag liep ik richting het plein dat goed 24 uur geleden niet meer was dan de plek van een Italiaan, die er best mee door kon.Op het moment dat ik het overdekte terras betrad wervelde me een kleine storm tegemoed. Na al die uren werk en gerend ruikt ze fris en heerlijk naar haarzelf. Ik ruik naar hotel en goede bedoelingen, dat kan niet anders, voel me misplaats en kan maar net de vraag naar een tafel onderdrukken.
We staan er kort maar veel te lang voor haar collega's, ik stamel wat maar zak gevoegelijk weg. Wat een discussie had kunnen worden, eindigde bijvoorbaat met haar vinger op mijn lippen. Ze zei "Ssst" en "Wacht nog even". Nu lig ik al uren wakker, kijk naar een vreemd plafond, voel een nauwelijks bekende warmte tegen mijn lijf liggen en hoop dat het altijd zo zal zijn ....
Na de zoveelste koffie, krant en een onmogelijk afscheid heb ik mijn kop in het hotel vertoond. Niet vooraf bedacht maar prettig om te ervaren, dat ze duidelijk voldoende sterren hebben om zich nergens over te verbazen. "Goeiemorgen" terwijl het inmiddels al middag was, mijn sleutel en in mezelf neuriënd naar mijn kamer gelopen. Tijd voor een een uitgebreid bad, uren zelfreflectie en een paar biertjes. Na een half uur stond ik verdwaasd op straat. "Waarheen, waarvoor", verkeerde tekst, foute melodie.
Links, rechts, rechts en na nog wat hoeken viel mijn oog op een halfverscholen bistro. Klein straatje, geen uitnodigend bedoelende borden, een lampje boven de deur, dat knipperde, trok mijn aandacht. De wijnkaart gaf daarna de doorslag. Alle flessen op de kaart hadden als jaartal 1999. Het jaar waarin alles veranderde, het jaar dat ik graag over zou doen of beter, zou willen herhalen, verbeteren, verslaan.
Later die middag liep ik richting het plein dat goed 24 uur geleden niet meer was dan de plek van een Italiaan, die er best mee door kon.Op het moment dat ik het overdekte terras betrad wervelde me een kleine storm tegemoed. Na al die uren werk en gerend ruikt ze fris en heerlijk naar haarzelf. Ik ruik naar hotel en goede bedoelingen, dat kan niet anders, voel me misplaats en kan maar net de vraag naar een tafel onderdrukken.
We staan er kort maar veel te lang voor haar collega's, ik stamel wat maar zak gevoegelijk weg. Wat een discussie had kunnen worden, eindigde bijvoorbaat met haar vinger op mijn lippen. Ze zei "Ssst" en "Wacht nog even". Nu lig ik al uren wakker, kijk naar een vreemd plafond, voel een nauwelijks bekende warmte tegen mijn lijf liggen en hoop dat het altijd zo zal zijn ....
woensdag 6 februari 2013
Menselijk?
Soms ben ik het hier zo zat, dat ik min of meer wegloop of vlucht zo je wilt en dan struin ik o.a. weleens een paar uur door Limoges. Geen bijzondere stad, maar als je de plek beter kent, kun je je best vermaken.
Vandaag had ik mezelf gewoon een dagje vrijaf gegund en terwijl ik door Limoges liep, vroeg ik me af, wat ik daar nou eigenlijk deed en wilde terug hier naar toe.
Nou, zit een mens raar in elkaar of niet??
Vandaag had ik mezelf gewoon een dagje vrijaf gegund en terwijl ik door Limoges liep, vroeg ik me af, wat ik daar nou eigenlijk deed en wilde terug hier naar toe.
Nou, zit een mens raar in elkaar of niet??
dinsdag 5 februari 2013
Pino
... Mijn blik had haar te pakken, voordat het tot me doordrong. De lichaamsvorm, de beweging. Ze stak strak het plein over. Gehaast, leek het. Onnodige haast, want ze is ruim op tijd om niet te zeggen te vroeg. De gedrevenheid van iemand die nog veel denkt te moeten doen. Ze loopt recht op me af, maar kan me onmogelijk gezien hebben achter de ouderwets grote krant, een aardig gevuld terras en een paar misplaatste palmen.
Ineens een huppelpasje en enthousiast gezwaai. Gevonden of betrapt? Ik twijfelde, al was het maar een fractie van een moment, stond op en zwaaide terug. Haar glimlach nam bezit van het hele gezicht, haar ogen vonkten en ik zou niet raar gekeken hebben, als ze de laatste meters had gevlogen. Ik ving haar op in mijn armen en we zoenden elkaar alsof een van beide terugkwam van een wereldreis.
Al in werkkleding en ja, koffie, graag koffie, natuurlijk koffie en zwart graag. Dezelfde persoon maar compleet anders, zoals ze gistermiddag bij haar thuis terug uit de douche kwam, omdat ze de dag van haar af wilde spoelen. Maar dan omgekeerd. Zo kleurrijk en warm als ze haar kleine woonkamer instapte zo afstandelijke en servicegericht ziet ze nu weer uit, zolang je niet naar haar gezicht kijkt. Zòo stralend, dat wordt fooien vangen vandaag ....
Ineens een huppelpasje en enthousiast gezwaai. Gevonden of betrapt? Ik twijfelde, al was het maar een fractie van een moment, stond op en zwaaide terug. Haar glimlach nam bezit van het hele gezicht, haar ogen vonkten en ik zou niet raar gekeken hebben, als ze de laatste meters had gevlogen. Ik ving haar op in mijn armen en we zoenden elkaar alsof een van beide terugkwam van een wereldreis.
Al in werkkleding en ja, koffie, graag koffie, natuurlijk koffie en zwart graag. Dezelfde persoon maar compleet anders, zoals ze gistermiddag bij haar thuis terug uit de douche kwam, omdat ze de dag van haar af wilde spoelen. Maar dan omgekeerd. Zo kleurrijk en warm als ze haar kleine woonkamer instapte zo afstandelijke en servicegericht ziet ze nu weer uit, zolang je niet naar haar gezicht kijkt. Zòo stralend, dat wordt fooien vangen vandaag ....
Kerstrest
Zolang ik 'm niet aanraak, zal het uit blijven zien alsof de dagen nog moeten komen ipv voorbij zijn. Het is een vorm van vasthouden aan wat goed is geweest maar om nou met de kerstboom de lente te ontvangen, gaat me ietsje te ver. Nu heb ik dan nog een week of zes, als ik me niet vergis, maar ik denk niet, dat ik het moment nog veel langer ga uitstellen.
Een jaar geleden in feite eenzelfde soort situatie bij het handje, maar toen ingegeven door mistroostigheid. Mooi hè .... mistroostig, bijna nog mooier dan melancholisch, al voelde dat toen allesbehalve mooi aan. Maar goed, dit jaar lijkt het resultaat misschien hetzelfde, maar was het geheel totaal anders. Meer iets zweverigs, iets met roze en zo. Dat had allemaal suikerzoete stukjes opgeleverd, als ik de tijd had gehad ze te schrijven.
Zoals al eerder verhaald ... als het je goed gaat, kom je niet aan reflectie toe. En dus ook niet aan het aftuigen van de Kerstboom, al had ik daar later qua "goed voelen" cq het gebrek daaraan meer dan tijd genoeg voor gehad. Maar ja dan staat je hoofd weer naar reflectie en ook dat kost tijd. En als het eens een 'gewone' dag is, waar noch de roze noch de donkere wolken overheersen, gooi je een blik op de Kerstboom en denkt: "Nee, nu niet. Laat nog maar ff staan."
Een jaar geleden in feite eenzelfde soort situatie bij het handje, maar toen ingegeven door mistroostigheid. Mooi hè .... mistroostig, bijna nog mooier dan melancholisch, al voelde dat toen allesbehalve mooi aan. Maar goed, dit jaar lijkt het resultaat misschien hetzelfde, maar was het geheel totaal anders. Meer iets zweverigs, iets met roze en zo. Dat had allemaal suikerzoete stukjes opgeleverd, als ik de tijd had gehad ze te schrijven.
Zoals al eerder verhaald ... als het je goed gaat, kom je niet aan reflectie toe. En dus ook niet aan het aftuigen van de Kerstboom, al had ik daar later qua "goed voelen" cq het gebrek daaraan meer dan tijd genoeg voor gehad. Maar ja dan staat je hoofd weer naar reflectie en ook dat kost tijd. En als het eens een 'gewone' dag is, waar noch de roze noch de donkere wolken overheersen, gooi je een blik op de Kerstboom en denkt: "Nee, nu niet. Laat nog maar ff staan."
maandag 4 februari 2013
Pino
... De sterren twinkelen in het water en mijn gedachten zwemmen er omheen. Het water laat de sterren ongemoeid, stroomt onverdroten verder en ik dein mee. Een nachtelijke bries vlucht voor het ochtendgloren door het kale takkenwerk van de reusachtige platanen langs de kade. Om de paar meter leun ik tegen de helaas verder lege kademuur. Deze ochtend lijkt me geschapen voor een luchtige maar niet vluchtige conversatie met een zeemeermin.
"Het spoor bijster?"
"Meer diep verzonken."
"Verlies je in de einder!"
"Verder mag ook?"
"De sterren?"
"Ergens ga ik landen."
"Een typische menselijke fout."
"Kun je grenzen lozen?"
"Hoe? Als ze niet bestaan?"
"Ja, wereldzeeën, eindeloze mijlen."
"De eigen eeuwigheid."
De vuilniswagens en veegbrigades verstoren mijn gepeins. Het zal niet lang meer duren en ik zal de stad weer moeten delen. Verstorende drukte, zinloos geren, eindeloze gesprekken, nutteloze belangen. Jammer, dit is niet de stroom, waarin ik mee wil gaan. Ik laat het ontbijt voor wat het is en ga opzoek naar een geschikt plek aan de rand van de drukte, afgesloten van de massa door krant en koffie ...
"Het spoor bijster?"
"Meer diep verzonken."
"Verlies je in de einder!"
"Verder mag ook?"
"De sterren?"
"Ergens ga ik landen."
"Een typische menselijke fout."
"Kun je grenzen lozen?"
"Hoe? Als ze niet bestaan?"
"Ja, wereldzeeën, eindeloze mijlen."
"De eigen eeuwigheid."
De vuilniswagens en veegbrigades verstoren mijn gepeins. Het zal niet lang meer duren en ik zal de stad weer moeten delen. Verstorende drukte, zinloos geren, eindeloze gesprekken, nutteloze belangen. Jammer, dit is niet de stroom, waarin ik mee wil gaan. Ik laat het ontbijt voor wat het is en ga opzoek naar een geschikt plek aan de rand van de drukte, afgesloten van de massa door krant en koffie ...
zondag 3 februari 2013
Slaap
Nog geen halve dag tussen de klamme lappen uit en ik verlang naar dromeland. Kun je van koffie drinken zo moe worden? Had dat andersom begrepen. Maar ach, het is zondag, denken we waar. Met klagen kom je er ook niet. Een genot zou dat zijn, als een partijtje geklaag werkelijk wat zou oplossen. Ik zal niet de beste zijn, maar een beetje klagen is aan mij wel besteed qua vaardigheid. Probeer het kunstje echter zoveel mogelijk binnenshuis te beoefenen, omdat je er naar mijn idee en ervaring verder weinig mee opschiet. Verandert er iets in de wereld of vooral in mijn situatie, als ik van de daken bazuin dat ik het koud heb, hoofdpijn heb, een ontstoken oog of zoiets heb, een stijve nek, pijn in mijn rug, een verkrampte buik en lood in mijn benen? Niet toch! Ik bedoel maar.
Straks hout zagen, bed verschonen, afwassen, koken, stoken en hopen dat ik bij het lezen niet in slaap val. De rest zie ik morgen wel weer.
Pino
... Het is een prachtige ochtend, maar de dag heeft dat nog niet door. Het is stil in de straatjes, waar ik loop. Een glimlach streelt mijn gezicht en kriebelt langs de ruggegraat naar beneden. Met mijn hoofd in de wolken bij heldere sterrenhemel geniet ik de stilte en dans trage passen met de rust. Mijn lichaam tintelt onrustig als het geflikker van moderne verlichting in een kerstboom. Alles in me schreeuwt, schreeuwt geluidloos, schreeuwt om drank, champagne, feest, terugkeren op mijn passen en een extra verlengde nacht.
Het is nog een aardig eind naar mijn hotel. Een beetje de omgekeerde wereld. Bij gebrek aan beter in een hotel eindigen, dat zou niet de eerste keer zijn geweest. Maar deze avond was een primeur, een makkie voor de schoonmaakploeg straks.
Ik zie meer katten dan mensen. Nachtelijk gezelschap, indringende blikken. Donkere ogen! Nooit anders gezien dan in de spiegel. Uitnodigende diepte, woordeloze herkenning. Verdronken in haar blik, kitsch en toch werkelijkheid. Een zeemeermin op de kademuur zou me nu niks verbazen. Wat zou me na de afgelopen uren nog kunnen verbazen? Ik loop maar raak de kasseien niet. Ik dobber in een trage donkere gloed ...
Het is nog een aardig eind naar mijn hotel. Een beetje de omgekeerde wereld. Bij gebrek aan beter in een hotel eindigen, dat zou niet de eerste keer zijn geweest. Maar deze avond was een primeur, een makkie voor de schoonmaakploeg straks.
Ik zie meer katten dan mensen. Nachtelijk gezelschap, indringende blikken. Donkere ogen! Nooit anders gezien dan in de spiegel. Uitnodigende diepte, woordeloze herkenning. Verdronken in haar blik, kitsch en toch werkelijkheid. Een zeemeermin op de kademuur zou me nu niks verbazen. Wat zou me na de afgelopen uren nog kunnen verbazen? Ik loop maar raak de kasseien niet. Ik dobber in een trage donkere gloed ...
zaterdag 2 februari 2013
Beperking
Dingen veranderen, en zoals dat bij veranderingen onvermijdelijk is, zal niet iedereen met alles blij en tevreden zijn. Je zou iemand van een paar honderd jaar geleden moeten kunnen laten zien in welk tempo wij communiceren. Het zal onbegonnen werk zijn om zo iemand de werking van een laptop, Wifi en het internet uit te leggen, maar dat die middelen in seconden mogelijk maken waar hij of zij uren op zwoegt en minstens weken op moeten wachten, dat is aantoonbaar te maken en misschien zelfs voor begrip vatbaar. En daarbij .... hoelang is het feitelijk geleden?
Met de e-mail is de handgeschreven brief ten ondergegaan en met de beperking tot 140/160 tekens per boodschap en een 24 uurs mobiele communicatie 7 dagen in de week voor alles en iedereen is de brief als verschijnsel van persoonlijke gedachten- en/of gevoelensuitwisseling volgens mij compleet verdwenen. Ik heb het nog best lang volgehouden, maar briefschijvers/-sters ken ik al jaren niet meer en elektronische berichten langer dan de dwangneurotische tekenbeperkingen toestaan, zijn een zeldzaamheid.
Ik zal niet zeuren over beter of slechter, maar het is volstrekt anders. De tijd en moeite die het kostte om een brief te schrijven, vaak nog 'in het net' over te schrijven, het posten, de bezorging, de verwachting cq het afwachten, de ontvangst en het lezen. Een andere wereld dan die waarin nu de gecomprimeerde boodschappen heen en weer vliegen als ping-pong ballen in de Chinese competitie. Nul,0 reactietijd, geen bezinning noch omkleding of uitleg. De populariteit van de Blog is daar volgens mij voor een deel door te verklaren, hoewel weer heel veel blogs nauwelijks woorden bevatten. Het beeld is steeds belangrijker geworden, niet het beeld wat jezelf creëert, maar wat je in het beste geval zelf vastlegt en anders gewoon kopiëert. Zou je over 25 jaar een willekeurige middelbare scholier kunnen uitleggen, wat een brief is (geweest)?
Met de e-mail is de handgeschreven brief ten ondergegaan en met de beperking tot 140/160 tekens per boodschap en een 24 uurs mobiele communicatie 7 dagen in de week voor alles en iedereen is de brief als verschijnsel van persoonlijke gedachten- en/of gevoelensuitwisseling volgens mij compleet verdwenen. Ik heb het nog best lang volgehouden, maar briefschijvers/-sters ken ik al jaren niet meer en elektronische berichten langer dan de dwangneurotische tekenbeperkingen toestaan, zijn een zeldzaamheid.
Ik zal niet zeuren over beter of slechter, maar het is volstrekt anders. De tijd en moeite die het kostte om een brief te schrijven, vaak nog 'in het net' over te schrijven, het posten, de bezorging, de verwachting cq het afwachten, de ontvangst en het lezen. Een andere wereld dan die waarin nu de gecomprimeerde boodschappen heen en weer vliegen als ping-pong ballen in de Chinese competitie. Nul,0 reactietijd, geen bezinning noch omkleding of uitleg. De populariteit van de Blog is daar volgens mij voor een deel door te verklaren, hoewel weer heel veel blogs nauwelijks woorden bevatten. Het beeld is steeds belangrijker geworden, niet het beeld wat jezelf creëert, maar wat je in het beste geval zelf vastlegt en anders gewoon kopiëert. Zou je over 25 jaar een willekeurige middelbare scholier kunnen uitleggen, wat een brief is (geweest)?
Pino
... Ze plofte naast me op de stoel, maar ging niet zitten. Haar handen bewogen druk over de tafel zonder dat daar een aanleiding toe bestond. Ik was nog bezig met mijn pizza en kwam ook qua wijn niks tekort. Het peper- en zoutstel ging van de ene naar de andere kant van de tafel en terug en ook het mandje met het brood stond blijkbaar niet naar wens. Op het moment dat ik haar vragend aankeek, sloeg ze de ogen neer, prevelde een excuus en richtte haar aandacht op de tafel naast me, die was net vrijgekomen.
Nu was ik het die haar aankeek en de pizza vergat. Ze was klein van stuk, slank, blond, maar wat zegt een haarkleur bij een vrouw, zeker als ze waarschijnlijk de veertig al is gepasseerd? Maar daar ging het me niet om. Ik zocht haar ogen, haar haast gitzwarte ogen, die ze aan mijn tafel haastig van me wegdraaide, toen we elkaar aankeken. Net toen ik mijn aandacht weer op mijn pizza richtte, draaide ze zich kort naar mijn toe en zei: "Ik zal u straks de koffie brengen".
Verbaasd keek ik naar mijn pizza en weer op, maar ze was weg, naar achteren iets ophalen wat uitgeserveerd kon worden. Had ik koffie besteld? Of was dat inbegrepen? Dat laatste leek me stug, ik had tenslotte geen dagmenu gekozen. En bloosde ze nou of was dat louter verbeelding? Ze liep langs, haar armen vol met pizzaborden. Het ging te snel om haar blik te kunnen volgen. Pizza kauwend verzonk ik in gedachten. Gisteren had ik hier ook gezeten. Was zij toen aanwezig? Ik kon me haar niet herinneren .....
Nu was ik het die haar aankeek en de pizza vergat. Ze was klein van stuk, slank, blond, maar wat zegt een haarkleur bij een vrouw, zeker als ze waarschijnlijk de veertig al is gepasseerd? Maar daar ging het me niet om. Ik zocht haar ogen, haar haast gitzwarte ogen, die ze aan mijn tafel haastig van me wegdraaide, toen we elkaar aankeken. Net toen ik mijn aandacht weer op mijn pizza richtte, draaide ze zich kort naar mijn toe en zei: "Ik zal u straks de koffie brengen".
Verbaasd keek ik naar mijn pizza en weer op, maar ze was weg, naar achteren iets ophalen wat uitgeserveerd kon worden. Had ik koffie besteld? Of was dat inbegrepen? Dat laatste leek me stug, ik had tenslotte geen dagmenu gekozen. En bloosde ze nou of was dat louter verbeelding? Ze liep langs, haar armen vol met pizzaborden. Het ging te snel om haar blik te kunnen volgen. Pizza kauwend verzonk ik in gedachten. Gisteren had ik hier ook gezeten. Was zij toen aanwezig? Ik kon me haar niet herinneren .....
vrijdag 1 februari 2013
Tristesse
Een triest jaargetij, terwijl dat niet zou hoeven. Triest weer, wat in deze tijd niet normaal is. Een trieste stemming, wat best anders zou kunnen, maar ik heb de energie er niet voor over. Dus laat ik de dag de dag en richt me op wat kleine geneugten. Laat de winter zich als een herfst gedragen, nattigheid de bezigheden verzieken en mijn humeur de gordijnen gesloten houden, ik vergraaf me onderwijl in de slag om Stalingrad, maar duik eerst nog ff in de keuken.
Februari en nog steeds teer ik op de aankopen van de feestdagen. Nee, ik ben niet zo van de houdbaarheidsdata. Ik vertrouw op oog en neus en in het uiterste geval op een proef. Iets wat zelden of nooit nodig is. Zolang de verpakkingen gesloten blijven zijn de data niks meer dan een stimulans tot verspilling. En als het op het kantje zit ...... flamberen = steriliseren en onderdrukt bovendien mogelijk nare geurtjes. André van Duijn heeft het nooit geweten maar wel gegeten. Maar dat is verder voor het bejaardentehuis bedoeld. Je moet je kruit niet te snel verschieten.
Kachel, dus. Wijntje, boek, hapjes, dus. Katten op schoot, honden op de bank, telefoon buiten handbereik en morgen weer verder, dus.
Februari en nog steeds teer ik op de aankopen van de feestdagen. Nee, ik ben niet zo van de houdbaarheidsdata. Ik vertrouw op oog en neus en in het uiterste geval op een proef. Iets wat zelden of nooit nodig is. Zolang de verpakkingen gesloten blijven zijn de data niks meer dan een stimulans tot verspilling. En als het op het kantje zit ...... flamberen = steriliseren en onderdrukt bovendien mogelijk nare geurtjes. André van Duijn heeft het nooit geweten maar wel gegeten. Maar dat is verder voor het bejaardentehuis bedoeld. Je moet je kruit niet te snel verschieten.
Kachel, dus. Wijntje, boek, hapjes, dus. Katten op schoot, honden op de bank, telefoon buiten handbereik en morgen weer verder, dus.
Opzij
Weg met wat geweest is en welkom aan wat komen gaat. Wat gaat de maand brengen? Zou ik ook genationaliseerd kunnen worden? Ik doe het voor 1 promille van de kosten voor de SNS en nog minder ook, als ik iemand daar een plezier mee doe.
Iedere dag stel ik me bloot aan de doden waar ter wereld ook, want nieuws is tegenwoordig niks meer dan wat pagina's met dodenadvertenties en faillissementen. Ooit zat daar nog wat leuks en interesssants tussen, maar blijkbaar is dat wegbezuinigd. Aangezien de krant biedt wat de lezer wil, tenminste daar ga ik vanuit, heeft de gemiddelde lezer dus weinig behoefte aan anders dan dood en verderf. Nog ff en ik stap over op een sportkrant.
Maar soit, verder met mijn eigen sores. Opruimen, bewegen en de volkomen verloren gegane vloek met de naam 'Discipline' uitgraven en oppoetsen. Begin van het jaar te vroeg gejuicht. De 'p' zit nog steeds in de maand, vrees ik. Maar zoals niet slechts vanmorgen geconstateerd: Ellende boeit!! Dus ... geniet ervan.
Iedere dag stel ik me bloot aan de doden waar ter wereld ook, want nieuws is tegenwoordig niks meer dan wat pagina's met dodenadvertenties en faillissementen. Ooit zat daar nog wat leuks en interesssants tussen, maar blijkbaar is dat wegbezuinigd. Aangezien de krant biedt wat de lezer wil, tenminste daar ga ik vanuit, heeft de gemiddelde lezer dus weinig behoefte aan anders dan dood en verderf. Nog ff en ik stap over op een sportkrant.
Maar soit, verder met mijn eigen sores. Opruimen, bewegen en de volkomen verloren gegane vloek met de naam 'Discipline' uitgraven en oppoetsen. Begin van het jaar te vroeg gejuicht. De 'p' zit nog steeds in de maand, vrees ik. Maar zoals niet slechts vanmorgen geconstateerd: Ellende boeit!! Dus ... geniet ervan.
Abonneren op:
Posts (Atom)