Krakend en piepend, haast letterlijk begint tegenwoordig de dag. En dat tweemaal. Het eerste versoepelingsnvieau krijgt vorm op de hondenronde. Verhoudingsgewijs huppel ik op de terugweg vergeleken met het begin van de tocht. Vervolgens is het wachten tot en of de pijnstiller, mocht ik die genomen hebben, van plan is om z'n naam eer aan te doen. Dat hakte er vanochtend stevig in. Dan ben je met weinig anders bezig dan voor je gevoel te overleven.
'Doorgaan, bewegen' is het mantra en langzaam schuren en wringen bewegingen minder. Het gaat niet in vliegende vaart maar met vallen en opstaan. Nog steeds is er voor weinig anders plek in het hoofd dan de dwarsliggerij van het eigen lijf. Als dat zo doorgaat wordt dit blog een saaie herhaling van gezeur over mijn rug en z'n gevolgen. Laat ik ff dat andere akkefietje met snijgrage medici buiten beschouwing. Als die twee samenkomen wordt het lachten tussen vette aanhalingstekens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten