Opgeven is nog nooit zo nabij geweest als nu. Voor de derde of vierde keer, maak er de derde keer van, dit groeiseizoen moet ik de kasbak van onkruid ontdoen. Het is deels de 30 cm alweer gepasserd zonder dat de bak met aarde is gevuld, laat staan de serre staat. Ik kijk tegenwoordig naar de neuzen van mijn laarzen als ik 's ochtends achter de honden aan de tuin doorsteek. Ik kan de teloorgang, want anders kun je het niet noemen, nauwelijks meer verdragen.
Dacht dat ik vorig jaar het dieptepunt wel gehad had. Een mens kan zich vergissen. Is het niet de conditie die te wensen overlaat, gaat de rug dwarsliggen en laten beide de beker aan zich voorbij gaan, mag ik hopen dat het tussen de oren een beetje soepeltjes blijft lopen.
Vanavond wel geteld een vierkante meter gespit. Een kleine vierkante meter wel te verstaan. Toen had ik het wel gezien en dat was slechts deels door mijn fysiek ingegeven. De energie en motivatie waren in de loop van de dag al verbruikt blijkbaar. Als ik de tuin buiten beschouwing laat, mag ik ook best tevreden zijn over vandaag. Maar ja, de prioriteit ligt niet bij het aanrecht. Of ik 'm nog steeds in de tuin moet leggen, wordt meer en meer een vrg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten