Weer een stukje tuin uit de klauwen van het onkruid weggespit. Net geen half perceeltje maar het mag er wezen. Het is een zompige plek. Op één spade diepte hoor je het zuigende geluid van water als je de spade wilt keren. Hopelijk hebben de aardappelen d'r straks niet teveel last van.
Zoals we gewend zijn inmiddels ging het langzaam. Toch vroeg ik me aan het eind van de middag af of het een kwestie van conditie is of motivatie. Fysiek of mentaal? Moe kon ik me niet noemen maar iedere spade die gekeerd werd kostte me meer moeite. Vergelijk het met een trage vastloper in de blubber. Iets met bierkaai en tegen beter weten in?
Geef ik nu op, heb ik komend jaar een nog hogere berg te slechten. Het is dus meer voor straks, waar ik mee bezig ben dan voor het lopende seizoen. Het straks waar ik nog steeds moeite mee heb om het als waarschijnlijk te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten