Overslaan

 Balen. Scs, de maker van ETS2 heeft na lang aarzelen aangegeven, dat de geplande DLC (Heart of Russia) definitief op de lange baan gaat. Misschien ooit, na de oorlog, als het ergens in te passen is. Je zult maar mndn aan iets gewerkt hebben en kort voor het moment van verschijnen met een feit geconfronteerd worden dat die verschijning onmogelijk maakt. Zes tot acht wkn was het bedrijf verwijderd van de afronding en nu gaat het op de plank.

 

 Maken ze het wel af of zien ze dat straks wel als de omstandigheden voor verschijning geschikter zijn? Mag hopen dat ze al met een volg project, uitbreiding bezig waren en daar nu alle aandacht op kunnen richten. D'r zijn wat tipjes van de sluier opgelicht maar niet op een manier, die ik die kon volgen. Meer Balkan richting Griekenland? Oekraïne zal het niet zijn. Wit-Rusland of één van die andere Russische ex-satelieten als Georgië lijkt me ook niet. Dan blijven er niet zoveel blinde vlekken op hun wegenkaart van Europa over.

 Voorlopig zullen we, als spelers/gebruikers tevreden moeten zijn met wat aanpassingen, fine tuning en het up-to-date maken van al bestaande delen. Zaken waar ik persoonlijk zelden iets van merk. Heel Oostenrijk is onlangs bijgewerkt bijvoorbeeld. Het enige wat me daarvan opvalt is, dat weer een flink aantal kilometers asfalt als ongebruik staat aangemerkt en dus mijn percentage bereden wegen naar beneden is bijgesteld.

Inzichtelijk

 De dinsdag die eigenlijk een maandag is. Fluks in de benen. Vanmiddag schijnt het weer te regenen. Tenminste het zou kunnen met bliksem en donder erbij. Op deze manier blijven delen van de tuin nauwelijks bewerkbaar. Zien wat wel kan. D'r is zat te doen tenslotte. Dat betekent omgooien en dat heeft niet mijn voorkeur.

 

 Mijn voorkeur gaat uit naar honden, blog, huishouden en dan tuin alvorens weer met de honden bezig te zijn. Of het de meest ideale volgorde is, weet ik niet. Het wringt met regelmaat. Het punt is, dat ik wel de tuin naar voren kan halen, maar dat betekent niet automatisch dat bijv. het huishouden aansluitend aan de beurt komt. Praktijk is, dat de gepasseerde bezigheid wordt doorgeschoven naar het volgende daar voor bestemde moment. Zo kan de afwas dus rustig een week stapelen, als ik steeds weer in de ochtend de tuin in duik. Bla, bla, bla.

 Belangrijker voor vandaag is zien of de duizeligheid nu eindelijk serieus nalaat. Als het werkelijk aan de medicatie heeft gelegen, zou je er toch niet aan moeten denken om dat spul wkn of mndn te slikken. Nu waren het 9 dagen. Wat slikt men in Amerika waar pijnstillers een soort van epidemie/verslaving is geworden? Mag hopen dat het spul daar tenminste wel werkt. Dat was bij alle vier de middelen die ik heb gehad in de afgelopen wkn tamelijk twijfelachtig. En werkte het wel -min of meer-, dan stond daar direct een partij andere onaangenaamheden tegenover. Evolutionaire hadden we beter opgebouwd kunnen zijn uit vervangbare onderdelen. Gewoon vervangen wat niet (meer) naar behoren werkt.

Voortvarend

 Nog steeds niet vrij van duizelingen. Sterk spul blijkbaar of wed ik op een verkeerd paard? De dag er niet door laten bederven.Gedaan wat gedaan moest worden en verder van de middag genoten. Jammer dat het restaurant, dat we uitgekozen hadden, niet meer 's middags open is. Dat is iets dat je hier tot nauwelijks tegen komt. Ff schakelen maar er zijn zat andere restaurants in Sighisoara. Zelfs meer dan de laatste keer dat we er waren. Het stadje wordt met het jaar toeristischer. Niet altijd leuk voor ons maar vooralsnog goed voor de plek zelf. D'r was weer een monumentaal pand dat onder handen wordt genomen. Een voormalig hotel, dat blijkbaar in volle glorie wordt hersteld: Der goldenen Stern.

 Niet de heuvel beklommen naar het oude centrum. Stiekem wel blij om. Ik geloof niet, dat ik dat op soepele wijze gehaald zou hebben. Het is bar en ik zou graag weten, waar dat nu werkelijk aan ligt. Ik ben inmiddels meer doorgelicht dan in mijn voorafgaande jaren ooit gebeurd is, maar een duidelijk antwoord, iets met oorzaak en gevolg, heb ik nog steeds niet mogen ontvangen.

 We hebben het bij 'Gasthaus Alte Post' gehouden. Niet in de keldergewelven deze keer maar bovengronds in een soort serre. Erg licht. Prettig. Bedoeld als pizza-hoek van het restaurant, maar gelukkig was er ook een gewone menukaart. Gekozen voor een salade met het oog op de zeer aanlokkelijk ogende desserts in de koelvitrine. Zover is het uiteindelijk niet gekomen.

Hinderlijk

 Niet mijn dag vandaag. Net zo onbestemd als het weer. Duizeligheid nog niet helemaal verdwenen. De hele dag de aandrang gehad om mijn al goed gevulde maag verder vol te stouwen. Wat dan weer geen prettig gevoel geeft. Waar ik dan weer niet blij mee ben. En vreemd genoeg met iets eetbaar probeer te herstellen.

 Vnl. voor de Pc gehangen waarvan ik de laatste tijd net zo blij was, dat die neiging een stuk aan het minderen was. Het toppunt voor vandaag was de F! van Monaco. Nu zijn die races tot op zekere hoogte altijd wel saai, maar deze gaat met vlag en wimpel aan de leiding. Daar bovenop een uur vertraging vanwege regen. Gelukkig heeft zo'n race een tijdslimiet en werd de boel na drie uur ipv na de volle 77 rondjes afgevlagd. Ik had accuut weer zin om op iets te kauwen.

 Mag hopen, dat de nacht de plooien weet glad te strijken. Morgen is maandag en het is beter om die dag niet te verklooien, anders kun je de rest van week direct vergeten. Bovendien is het een gedenkwaardige dag. We hebben het 'verflixte 7. Jahr' goed doorstaan en kunnen nu ongestoord verder naar onze gouden bruiloft.

Voldaan

 Het peper/tomatenperceel ziet er goed uit. De tomatenplanten hangen er deels wat slapjes bij. Dat doet verder geen afbreuk aan de voldoening dat alles uiteindelijk daar is gekomen waar het bedoeld was. Ben benieuwd hoe het verder gaat. De pepers zijn mini's vergeleken met hoe ze straks zouden moeten zijn en de tomaten, die ik gesnoeid heb, is helemaal een experiment.

 Nu verder. Bonen en erwten zijn de volgende stap. Ik vergeet even de aardappels maar dat deel is zo goed als klaar. Dus nog een perceel opschonen voor gebruik. Daarna begint in feite de wintervoorbereiding. Opschonen en op de een of andere manier de boel die schoon is afdekken. Het onkruid verwijderen moet volgend jaar (en verder) zijn overheersende rol eindelijk 'ns kwijt raken.

 Ik zou me een jaar alleen met de tuin bezig willen houden. Geen fysieke dwarsliggerij, geen huishouden, zelfs geen honden muv van de ochtendronde. Zoals het nu is, blijft het een kwestie van achterstand weg werken. Iets wat een stuk meer energie en frustratie kost dan het bijhouden van wat in orde is.

Scheutig

 Zon op een voorspelde regenachtige dag. Zal wel weer voor de namiddag gereserveerd zijn met bliksem en zo. Kan ik zo meteen mooi iets in de tuin doen. Bijv. de scheuten bij de aarbeien weghalen op eentje per plant na. Het is dit jaar tijd om van plek te veranderen. Een warrig toestand. Als ik me een beeld probeer te vormen van de groeicyclus raak ik steeds in de war.

 

 Het is voor de doorbloeiers nu het tweede jaar en ze doen het uitstekend, wat ik niet kan zeggen van de tweede poging om ook enkelbloeiers of hoe dat heet te hebben. De eerst poging twee jaar geleden leverde niks op. Twee of drie plantjes van de 40 dit ik in de grond had gestopt. Daar was ik gewoon te laat en dat had de verkoper in feite moeten weigeren. Vorig jaar was ik netjes op tijd. Plantjes hebben genoeg tijd gehad om zich op de winter voor te bereiden. Het zag er ook allemaal veelbelovend uit en alsnog is maar net de helft opgekomen dit jaar en dat vaak met moeite. Dat wordt weer eentje van 'Driemaal etc'.

 In het tweede jaar is het scheuten verzamelen en overzetten naar het nieuwe veld als ze voldoende groot zijn. De 'moeder'planten mogen dan nog een jaar en dan is het -naar het schijnt- tijd om de boel te rooien. Dan verwilderd het spul blijkbaar met steeds kleinere vruchten. Het perceel keert dan terug in de normale groentencyclus.

Afkicken

 Het laatste tablet van duizeligheid en erger in z'n strip gelaten. Tijd om de werkelijkheid weer onder ogen te komen. Zien wat de stand van zaken is. Tot op dit moment gaat het alsof ik niks heb nagelaten. De 24-uurs werking zijn we inmiddels meerdere uren voorbij. Na tig dagen van gebruik zal de grens niet zo scherp getrokken worden. Het is afwachten vandaag wat ik 'terug' krijg. Weg is het ongemak nooit geweest.

Kiezen

 Pijn is niet wat je wilt. Je hebt het in soorten en maten en even zovele belevingen. De hele dag met een draaierig gevoel in hoofd en buik rondlopen is een ander verhaal, maar misschien minstens zo onprettig. Bijwerking heet zoiets. Ik zou tenminste niet weten waar het anders vandaan zou komen. Vreemd genoeg is op de aanwezigheid geen peil te trekken. De ene dag denk je, dat je het gehad hebt. Zoiets moet tenslotte wennen, toch? Niet dan? De andere dag loop je weer te draaien. De ene keer denk je dat het gestimuleerd wordt door een lege maag, maar gevuld blijkt dan weer niet de oplossing.

 

 Het is mn bij het bewegen cq lopen. Zittend en zeker liggend is het goed te doen. Maar dat schiet dan op een hoop andere vlakken weer niet op. Afleiding is een andere mogelijkheid om minder last van de duizeligheden te hebben. Het is dan ff doorbijten en iets aanpakken, dat je gedachten dusdanig in beslag neemt, dat er geen ruimte is om met lichamelijke ongemakken bezig te zijn. Werkt niet altijd, maar gisteren ging dat met de tuin goed, al waren tussentijdse pauzes onvermijdelijk.

 Zo emmer je door de dag heen. Ouderdom en gebreken. Het is geen ondragelijk lijden maar afzien is het bij tijd en wijle zekers.

Omwerken

 Het begon blauw. Inmiddels overheersen de grijstinten. Geen idee wat voor dag het vandaag gaat worden. Het weekeinde gaat in elk geval het nodig water brengen. Een pas op de plaats. Ik had alleen vanaf morgen gerekend. Soit. Mijn rug is blij. Die begon gisteren na dagen van kalmte ineens weer te bokken. Vrijwel een heel perceel omwerken is nog steeds iets teveel van het goede. Toch maar ff doorgeduwd. Het vooruitzicht van -eindelijk- weer een functioneel deel aan de moestuin te kunnen toevoegen, woog een stuk zwaarder.

 

 Die rug heeft de afgelopen wkn aandacht genoeg gehad, leek me zo. Daar denkt die rug vandaag anders over. Dus stiekem komt me die weersomslag goed uit. De planning voor vandaag was het aardappelperceel afronden. Dat zou hebben betekent, dat nog iets van 1/5 van het perceel omgespit moest worden. En dat van het zo ongeveer meest vervelend perceel van de moestuin. Daar ben ik gisteren op het andere stuk wel achter gekomen. Wat een genot was dat vergeleken met de kleiklompen, die me in het aardappelveldje nog te wachten staan. Daar moet een berg compost op. Liefst dit jaar nog.

Eindelijk!

 De pepers zitten in de grond. Twee dagen werk. Schonen, spitten/omwerken, planten. Het geeft de burger moed. Hoe misplaatst die ook moge zijn. Niet de burger maar de moed. Morgen zien wat nog van de tomatenplanten te gebruiken is. Tweede perceel kortom met groente. Waar is een moestuin tenslotte voor? Tel ik de aardbeien, bessen en de inmiddels compleet in het onkruid verdwenen druiven mee, dan kom ik op 5. Vijf van de zestien. Schrale oogst, om het in tuinterminologie te houden.

Vertraging

 Weinig te zien van de prachtige dag, die het vandaag zou worden. Maar het is droog, dus gewoon verder aan de slag met de poging om de tuin meer tuin dan oerwoud te laten zijn. Het is ondertussen eind mei, bijna juni en in de weilanden staat het gras hoog en in bloei, in zoverre je dat bij gras kunt zeggen. Pollen, dus. Het feest van de geïrriteerde slijmvliezen, jeukende ogen en het eeuwige gesnotter is weer begonnen. Het heeft dit jaar wat op zich laten wachten. Mij hoor je niet klagen. Normaal gesproken begint het eerder met allerlei boomsoorten, maar daar dit jaar weinig last van gehad.

Daggie

 Waar het overboeken een paar wkn geleden verbazingwekkend flitsend verliep, moest ik vanochtend constateren, dat het geld uit Nederland nog niet gearriveerd was. Daar had ik wel op gerekend, want het was weer tijd om boodschappen te doen in Sibiu. Het bekende riedeltje van hondenvoer, etc.

 

 Pas na elven was de lokale bankpas voldoende gevuld en kon de dag als gepland beginnen. Laat, te laat in feite voor een dagje Sibiu, zeker als Mariana mee gaat. Hondenvoer, Hornbach betekent ook een tuinafdeling, bloemen en planten en dat in het groeiseizoen. Ik denk dat we er bijna twee uur hebben rondgelopen, terwijl het inslaan van hondenvoer hooguit 10 minuten kost. Zo groot is de afdeling niet. Het zegt meer over de moeite die Mariana heeft om keuzes te maken.

 Vervolgens moest ook de inwendige mens tevreden gesteld worden en was het voorbij vieren voordat de normale super aan de beurt was. Een tijd waarop normaal gesproken de terugweg aanvaard wordt om de honden op tijd uit te kunnen laten. Nu was het bij zevenen voordat we weer op het honk waren. Gelukkig waren de honden niet uitgebroken. De fantasie is op de terrein -gelukkig- meestal extremer dan de werkelijkheid.

Lichtje?

 Onweer in de nacht. Altijd weer de twijfel; sta ik op en ontkoppel alles aan de Pc of doe ik het niet. Tellen dus. Dit keer mooi niks gedaan en blijven liggen. Naast de Pc (en laptop) ontkoppel ik bij bliksem en donder ook meestel het modem. Ook niet gedaan deze keer, maar had ik beter wel kunnen doen. Van de feestverlichting op het ding was 's ochtends maar één lullig lichtje over: 'Power'. 

 Mooi dat ie stroom kreeg, maar voor de rest vreesde ik het ergste, net als voor de Pc. Die direct opgestart. Dat gaf gelukkig geen problemen. Ook de feestverlichting op het modem keerde terug na een verse opstart. Gelukkig. Maar dat was buiten de waard gerekend.

 Waar de Pc een directe kabelverbinding met het modem heeft, moet de laptop het met een wifi-verbinding doen. Die had er dus geen zin in. Het modem was ook zijn naam kwijt geraakt en gaf nu ipv 'Telekom' met wat nummers een fabrieksmatige herkenningscode van cijfers en letters. De laptop had problemen met een beveiligingssleutel die niet met het modem overeen kwam. Knap als je er niet mee heb zitten rommelen.

 Die code staat achter op het modem en inmiddels ken ik 'm uit mijn hoofd maar ook na tig-keer intikken kon de laptop er niks mee. Gek, dat dat via de kabel blijkbaar geen problemen geeft. Na een hoop gezoek op het internet en verwoede pogingen, die steeds op niets uit liepen, bedacht ik me, dat fabriekssetting ws ook betekent, dat het wachtwoord naar zoiets als '0000' is terug gezet. Nu wilde de programmatuur iets met 8 tekens en '00000000' leek me een beetje dom. Zelfs niet geprobeerd. Daarvoor '12345678' gedaan en zie .... de wifi werkt en later wilde ook de Pc de nwe code om op het internet te geraken. Zien of dat weer ergens anders problemen gaat geven.

Nood

 Het gaat vooruit. Altijd prettig. Neemt niet weg, dat de opgelopen achterstand niet bepaald kleiner is geworden. Integendeel. Vandaag weer verder met het gevecht tegen de bierkaai. Het wordt tijd voor een ondersteunend succes(je), een steuntje in de rug. Bijv. een perceeltje dat in één dag geschoond en losgewerkt blijkt te kunnen worden. Weet nog wel meer mogelijkheden, maar dan komen kaboutertjes om de hoek kijken. Laat ik het reëel houden. Bovendien vooralsnog rustig aan. Geen zin om weer zoiets als een mnd in de steigers te staan.

Lekkers

 Nieuwe verslaving: de MagnuM Classic van Ola. Bijna 9 Lei het stuk terwijl een softijsje van 69 bani (0,69 Lei) in feite ook die plotse hang naar koude zoetheid weet te stillen.

Omslag?

 Niet direct van de daken schreeuwen, maar het lijkt erop alsof het ietsje beter gaat. Ietsje minder gekraak en gepiep bij het verrijzen vanochtend. Afwachten of deze dag het gaat bevestigen of het idee in de kiem smoort. Het is geen 'na regen komt zonneschijn'. Het zijn subtiele marges, die de mogelijkheid van gewenning niet kunnen uitsluiten. Het is net als naast een bakker wonen. Op een gegeven moment ruik je de geur van vers gebakken brood niet meer. Als terugkomen van meerdere wkn weggeweest zijn en ruiken hoe je leefplek door derden ervaren wordt.

 We gaan het zien. Niet in de laatste plaats omdat ik me toch weer aan het spitten wil wagen vandaag. De hele helft van het perceeltje zal teveel gevraagd zijn, maar meer dan zo'n lullig vierkante metertje zou er in moeten zitten. De aardappelen popelen om eindelijk 'ns onder de grond gestopt te worden. Het worden laat gepootte vroege aardappels. Of dat problemen gaat geven, is afwachten. Maar eerst de grond keren. Inmiddels is het een keiharde bovenlaag en op één spade diepte geen gezuig van water meer maar vochtig is het daar nog steeds.

Ongekend

 Opgeven is nog nooit zo nabij geweest als nu. Voor de derde of vierde keer, maak er de derde keer van, dit groeiseizoen moet ik de kasbak van onkruid ontdoen. Het is deels de 30 cm alweer gepasserd zonder dat de bak met aarde is gevuld, laat staan de serre staat. Ik kijk tegenwoordig naar de neuzen van mijn laarzen als ik 's ochtends achter de honden aan de tuin doorsteek. Ik kan de teloorgang, want anders kun je het niet noemen, nauwelijks meer verdragen.

 Dacht dat ik vorig jaar het dieptepunt wel gehad had. Een mens kan zich vergissen. Is het niet de conditie die te wensen overlaat, gaat de rug dwarsliggen en laten beide de beker aan zich voorbij gaan, mag ik hopen dat het tussen de oren een beetje soepeltjes blijft lopen.

 

 Vanavond wel geteld een vierkante meter gespit. Een kleine vierkante meter wel te verstaan. Toen had ik het wel gezien en dat was slechts deels door mijn fysiek ingegeven. De energie en motivatie waren in de loop van de dag al verbruikt blijkbaar. Als ik de tuin buiten beschouwing laat, mag ik ook best tevreden zijn over vandaag. Maar ja, de prioriteit ligt niet bij het aanrecht. Of ik 'm nog steeds in de tuin moet leggen, wordt meer en meer een vrg.

Startproblemen

 Krakend en piepend, haast letterlijk begint tegenwoordig de dag. En dat tweemaal. Het eerste versoepelingsnvieau  krijgt vorm op de hondenronde. Verhoudingsgewijs huppel ik op de terugweg vergeleken met het begin van de tocht. Vervolgens is het wachten tot en of de pijnstiller, mocht ik die genomen hebben, van plan is om z'n naam eer aan te doen. Dat hakte er vanochtend stevig in. Dan ben je met weinig anders bezig dan voor je gevoel te overleven.

 'Doorgaan, bewegen' is het mantra en langzaam schuren en wringen bewegingen minder. Het gaat niet in vliegende vaart maar met vallen en opstaan. Nog steeds is er voor weinig anders plek in het hoofd dan de dwarsliggerij van het eigen lijf. Als dat zo doorgaat wordt dit blog een saaie herhaling van gezeur over mijn rug en z'n gevolgen. Laat ik ff dat andere akkefietje met snijgrage medici buiten beschouwing. Als die twee samenkomen wordt het lachten tussen vette aanhalingstekens.

Alternatief?

 Het is voor het moment kiezen tussen een onwillige rug of een duizelig hoofd. Vandaag was het het laatste. Wel nog iets in de tuin gedaan. Voor de rest van de dag wat rondgezwalkt. De rug krijgt langzaam weer de overhand. Als dit zo blijft, weet ik het even niet meer. Teveel bezig met mezelf. Teveel bezig met wat niet gaat. Maar wat gaat dan wel? (...... ..... ..)

Samenspannen

 De werking wil niet echt. De bijwerking(en) des te beter. Dit is het (ook) niet. Zou een potje gillen helpen? Of vloeken? Het universum aanroepen? Of nemen we het maar zoals het is? Hopelijk lukt het om na de honden nog iets te doen in de tuin. De ochtendsessie is aan een vroegtijdige siësta verloren gegaan. De rest van de tijd mezelf danig in de weg gezeten. Schiet niet op zo. 

 Waar ik worstel en meer afzie dan opleef, gaat Mariana licht en goed gehumeurd door het leven. Beetje bezig met haar planten, koeien en sindskort kuikens. Je zou er bijna jaloers op worden. Niet bezig met de wereld en nauwelijks met haar zelf. Gewoon lekker bezig. Zoals het hoort, zou ik bijna willen zeggen.

 

 Ik kan het voorbeeld ff niet volgen. Het zal met dwang moeten gebeuren. Zoals het nu gaat, gaat het mee met de verkeerde stroom. Het onwillige lijf heeft in het gehannes tussen de oren een behulpzame compagnon gevonden. Daar mag, moet een wig tussen gedreven.

Doorsukkelen

 Van chemicaliën gewisseld. Dan maar wat bijwerking. Niet weer een dag voor het grootste deel kunnen afschrijven. Vrg me inmiddels af of dit chronisch gaat zijn of nog van plan is te verdwijnen. Begon het leven z'n horizon net wat op te rekken, is de boel alweer gekrompen als een te heet gewassen wollen truitje.

 De huishoudelijke taken maken nog zin, nog wel, de rest is die zin voor het grootste deel verloren. Niet voor het eerst maar dat betekent niet, dat een draaiboek voor handen is om de boel aan te pakken. Verder dan stug volhouden en domweg doorgaan, kom ik niet. En dan heb ik het alleen over de tuin waar de slag om het onkruid nu al is verloren. Al het andere is ver uit het zicht van de mogelijkheden verdwenen.

 Waar, wanneer gaat dat consequenties hebben, die niet zo 1, 2, 3 meer zijn terug te draaien? En wat gaat dat inhouden? Hoelang kijk je het je aan voordat je een lijn trekt?

Tegenvaller

 Nope. Het leek er even op, maar was het toch niet vandaag. Wel in de tuin bezig geweest maar daarna had het lijf geen zin meer in een enigermate soepele voortzetting van de dag. Slikken, inwrijven, liggen, bewegen. Het is allemaal één pot nat. Het werkt niet. Het lijkt ietsje minder, maar misschien is dat domweg gewenning.

 Het zijn geen dagen om te onthouden, maar aan vergeten ben ik voorlopig nog niet aan toe. Verder dan hopen kom ik niet. Morgen. Morgen misschien.

Opkrabbelen

 Bewegen het schijnt belangrijk te zijn, terwijl het voor mij meer en meer een uitdaging leek te worden. Over die drempel zouden we heen kunnen zijn. Toch heeft dit akkefietje weer een behoorlijke deuk geslagen in het vertrouwen in mijn lijf. Het wordt weer voorzichtig opstarten. Kijken wat kan. Inschatten waar problemen te verwachten zijn en zien of die verwachtingen bewaarheid worden of dat ik weer een stap verder kan gaan. Het maakt een hoop kapot van de lol aan het doen van dingen als werken in de tuin.

 Niks niet fluitend met de spade op de schouder de tuin in wandelen en me verheugen op menig uur bezig zijn. Het is meer wezelig. Me met angst en beven de tuin in 'dwingen' en zonder overtuiging iets aanpakken in de hoop dat het niet tegenvalt. Niet direct, maar ook niet een dag later.

 

 Het moet net omgekeerd beetje bij beetje beter gaan. Meer vertrouwen, iets van enthousiasme en een groeiend pallet van zaken om je mee bezig te houden. De gekrompen wereld, dat gaat zo snel, terug op acceptabele omvang brengen.

Afzwakken

 Eén meer dan scheepsrecht maar nu iets wat doet wat het doen moet en dat zonder -vooralsnog- vervelende bijwerkingen. Nu zien of het spul de gepretendeerde 24 uur weet waar te maken. Dat is voor vannacht en morgenochtend. We zijn net drie uur onderweg. Ik hoop morgenochtend de tuin in te kunnen gaan en iets meer te doen dan kijken.

 Misschien heeft het spul ook een beetje geluk. Ik had vandaag het idee, dat het allemaal wat minder vervelend was dat de dagen ervoor. Geen kwestie van sneeuw voor de zon maar toch minder heftig en dat terwijl de werkingstijd van de vorige chemicaliën ruim voorbij was. Zal morgen niet direct met spitten aan de gang gaan.

 

 De vrg is of het gezien deze ervaring slim is daar ooit nog eens mee aan de slag te gaan. Zeker is het niet, maar het lijkt me de meest waarschijnlijke veroorzaker. Wat is het alternatief??

Struktuurverlies

 Het zou mooi zijn als mijn fysiek weer wat gewilliger wordt. Er blijft ongewild een hoop liggen. In je huishouden kun je wel schuiven en uitstellen maar dat je last van het een of ander hebt zal de telefoonboer een zorg wezen. Zelfs de politie loopt ineens te zeuren over het deels nog steeds niet verzaagde stookhout. En mijn tuin .... Ik word treurig van mijn tuin of wat mijn tuin had moeten zijn maar dit jaar weer niet gaat worden.

 

 Orde qua regelmaat zou sowieso niet verkeerd zijn. Ik raak mijn gevoel van tijd en dag kwijt. Zit op woensdag in het weekeinde. Wordt op bed wakker met het idee dat het nacht is, maar buiten de zon schijnt. Het is soms zo'n warboel, dat het me niet zou verbazen, als ik op weg ben gek te worden.

Fileren

 De eerste dag voor mijn gevoel sinds wkn, dat mijn rug me enigszins met rust laat of de pijnstiller eindelijk z'n werk doet. Kan natuurlijk ook. Misschien wel het meest waarschijnlijke scenario. Net weer een andere versie opgehaald, maar nog niet mee begonnen. Mijn huisarts vandaag gevraagd of pijnstillers het enige was wat hij in de aanbieding had. Toen begon hij ineens over opereren. Iedereen wil tegenwoordig in me snijden.

 Zo worstel je nog met de ene ingreep, wordt je belaagd door een volgende. Ik geloof, dat ik de tuin maar asfalteer. Om ook dit jaar weer tegen manshoog onkruid aan te kijken. Weet niet of ik me dat aan moet doen.

Versleten

"Leeftijd" cq ouderdom. De meest beroerde diagnose, die je kunt krijgen, op een onverwacht eerder vertrek uit het leven na. Niks aan te doen, leer er maar mee te leven. Met een pukkeltje hier en een pijntje ergens anders is het best te doen. Met een onwillige onderrug, die je al dagen meer op bed houdt dan in de benen, wordt het een ander verhaal.

 Alsof ik niet al genoeg met mijn lijf te stellen heb. Vrg me af waar ik het allemaal aan verdiend heb. Dit zou nog wel eens vergaande consequenties kunnen hebben voor mijn doen en laten. Gedwongen je leven veranderen. Ik voel het verzet al in me op komen.

Apart

 nul:nul. Gisteren niks. Vandaag (nog) niks. Een unieke score. Net als met spitten is liggen niet de meest praktische houding om het blog bij te houden.

Uitbreiding

 Na het opsparen van de eieren in de aanloop naar de Pasen hebben een tweetal kippen ingezet op jonkies. 20 eieren, twee kippen. Een duobaan. De eerste vier zijn gisteren uit het ei gekropen. Drie hebben de nacht overleeft en maken nu herrie, willen voer, als ik Mariana mag geloven. Het lijkt me stug dat alle 20 uitkomen. Vrg is wel hoe de kuikens verdeeld gaan worden en of de moederkloeken zo vredelievend blijven, als ze nu samen broeden.

 

 Vorig jaar waren het er 4 of 5 uit een nest van meer dan 20 eieren. Dan twijfel je toch aan de kwaliteit van de hanen. Daar lopen er nu 5 van rond. Geen idee hoeveel kippen er 'op' één haan gaan, maar volgens mij zijn de heren deels boventallig cq overbodig. Dat wordt weer soep trekken.

Afwekkend

 De ene pijnstiller laat je dolen als een dronken zombie, de ander mag de naam niet hebben. Wedje maken? Dat wordt weer niks vandaag. Weer een prachtige dag naar de klote en dan moet die dag de koffie nog passeren. Zitten, liggen, lopen. Eigenlijk werkt niets. Liggen levert nog de minste irritatie op. Liggend spitten. Ik heb het nog niet uitgeprobeerd maar het lijkt me niet de handigste aanpak.

Uitgeschakeld

 Zou morgen weer iets meer mogelijk zijn dan een ledige dag voorbij te zien trekken? Kan ik geen leenlijf krijgen? Het is dan wel weekeinde, maar in deze zou de service 24/7 moeten zijn. Het aardappelperceel ligt alweer twee, drie dagen te liggen. Verder dan bijna op de helft is het spitten niet gekomen. Het grondwater zal inmiddels een stuk verder weggezakt zijn en het werken minder zuigend maken. Moet je wel in staat zijn om die spade fatsoenlijk te hanteren.

 Het is om wild van te worden als het je 'ns een keer zou overkomen. Helaas is de situatie vandien aard, dat van een zekere gewenning sprake is. De oorzaak wil nog wel eens wisselen. Voor het gevolg maakt het weinig uit. Dit seizoen alweer veel te veel aan de kantlijn moeten staan, zitten en vooral liggen.

Ontmoedigen

 Als ik een nieuw label toevoeg, het 'Klagen' noem en me toesta me niet meer in te houden op dat vlak dan zou ik in een mum van tijd de categorie 'Zwammen' ver achter me laten. Jongens wat een ellende. De ene klacht is nog niet verholpen of de volgende slaat al toe. Was het ooit afzien tussen de oren is het nu het fysiek dat de ene na de andere stok tussen de spaken steekt.

 Vanochtend was ik het zat en er een dosis chemische zooi tegen aan gegooid. Nu loop ik rond met het gevoel van een dronken zombie zonder dat het de oorzaak serieus heeft weggenomen.

 Kijk, als het de bedoeling van de omstandigheden is om me het bezig zijn in de tuin op alle mogelijke manieren onmogelijk te maken, zegt het dan, dan kap ik er gewoon mee. Scheelt een hoop gedoe. Kunnen de omstandigheden zich met zinnige zaken bezighouden en kan ik de bierkaai laten voor wat ie is.

Ai, ai

 Vrijdag de dertiende. Misschien beter in bed kunnen blijven liggen? De kans dat het plafond naar beneden komt is niet aanwezig. D'r is geen plafond en het dak zie ik niet ineens instorten. Afkloppen voor de zekerheid. Geen zwarte katten in de directe omgeving. Eentje bij de overburen. Die heb ik echter nog nooit de dorpstraat zien oversteken. Ladders laten we vandaag ook maar voor wat ze nu zijn, aan de kant en ingeklapt.

 Niet dat ik serieus met dergelijke zaken bezig ben. En toch is het iedere keer ff slikken als de vermeend kwalijke combi voorbij komt. Zou me meer zorgen om vampiers moeten maken. Bran is hier niet zover vandaan. Knoflook en houten kruizen. Het ene ingrediënt is altijd in huis en het andere wordt ruimschoots gecompenseerd door Mariana's verzameling aan religieuze plaatjes, beeldjes en brandende kaarsen.

 Bijgeloof. Je zult er maar last van hebben. Roepende uilen. Dodende blikken. Jankende honden. Hier circuleren de nodige verhalen. Waar je dan vaak weer met allerlei uit overleveringen stammende procedures tegen in kunt gaan. Een gave die niet iedereen is gegeven. Onze directe buurvrouw is zo'n uitzondering. Een heks is het, maar voor mij dan in een andere, meer normale betekenis van het woord.

Afvragen

 Weer een stukje tuin uit de klauwen van het onkruid weggespit. Net geen half perceeltje maar het mag er wezen. Het is een zompige plek. Op één spade diepte hoor je het zuigende geluid van water als je de spade wilt keren. Hopelijk hebben de aardappelen d'r straks niet teveel last van.

 Zoals we gewend zijn inmiddels ging het langzaam. Toch vroeg ik me aan het eind van de middag af of het een kwestie van conditie is of motivatie. Fysiek of mentaal? Moe kon ik me niet noemen maar iedere spade die gekeerd werd kostte me meer moeite. Vergelijk het met een trage vastloper in de blubber. Iets met bierkaai en tegen beter weten in?

 Geef ik nu op, heb ik komend jaar een nog hogere berg te slechten. Het is dus meer voor straks, waar ik mee bezig ben dan voor het lopende seizoen. Het straks waar ik nog steeds moeite mee heb om het als waarschijnlijk te zien.

Afwegen

 Tijd om weer iets meer met mezelf bezig te zijn. De laatste onderzoeksuitslagen zijn na wkn wachten eindelijk binnen en ik moet schijnbaar blij zijn, maar niet heus. Nu komt het minder slechte van het algehele beroerde aanbod weer op tafel en ik heb daar de nodige moeite mee.

 

 Twintig, 21 jaar geleden me laten overrompelen in het nawee-traject van de hartaanval, waardoor ik vervolgens al die jaren met elektronica in mijn lijf rondloopt, die verder geen enkel nut heeft gediend, hinderlijk is, iedere zes mndn gecontroleerd moet worden (protocol!) en bij een lage stand van de batterij operatief vervangen wordt. Met wat meer terughoudendheid was die hele onzin niet nodig geweest. 

 Nu speelt er weer een soort gelijke situatie, waarin het me moeite kost om de consequenties boven water en netjes op een rij te krijgen èn bovendien me de logica van de zg noodzakelijkheid ontgaat. Gelukkig wordt niet gedaan alsof het levensnoodzakelijk is en met papieren gewappeerd om te tekenen, waarin ik afzie van een noodzakelijk geachte ingreep en de medici hun handen en verantwoordelijkheid van me af trekken. Maar toch. Het is druk in mijn hoofd en dat komt me helemaal niet uit.

Alsnog

 Het was ff zoeken, maar in de middag toch een plek in de tuin gevonden, waar ik gewoon aan de slag kon. Helaas met rampenonkruid. Maar ook dat moet gebeuren, zelfs nog iets noodzakelijker dan het meer onschuldige spul. Het ging langzaam en dat lag deze keer niet zo zeer aan mij. Het uitlaten van de dames onderbrak mijn bezigheid waarna ik niet meer opgang ben gekomen. Morgen verder.

 Wat je aan de ene kant weg weet te halen, groeit er aan de andere kant weer net zo hard bij. De kasbak is bijna weer groen en de plek was zo mooi schoon. Het nieuw opschietend onkruid is nog net ietsje erger om te zien dan het al 30 cm hoge spul dat nog een paar cm verder groeit. Het zijn de momenten, dat je wankelt en neigt naar opgeven. Een diepe zucht, omdraaien en even het verstand uitschakelen.

 

 Bij het onkruid verwijderen gezien dat er aardig wat luizen op delen van de aalbessen zitten. Wat moeten we daar weer mee? Knoflookspray? Brandnetelgier? Voor dat soort extra klussen heb ik in feite geen tijd. Bovendien schijnt ook een klets koud water te werken. Ze zouden dus eigenlijk al verdwenen moeten zijn na de plensbuien van afgelopen dagen. Hopen dat veel lieveheersbeestjes verschijnen. Soort kaboutertjes in dit geval.

Wateroverlast

 Weer regen. Was de tuin wat die zou moeten zijn om deze tijd, was er minder reden om me druk te maken. Nu profiteert vnl het onkruid in de nog niet geschoonde perceeltjes en dat zijn er nog aardig wat. Het doet afbreuk aan het het feit, dat het net weer leek te vlotten. Even was er de overtuiging dat het meeste misschien nog wel zou gaan lukken. Dat zie ik nu weer ff anders. Straks blijft me bij gebrek aan beter niks anders over dan verder gaan met het soppen van de keukenkastjes.

Oorlog_24

 In de tuin staat water. Daar hoef ik me dus ff niet mee bezig te houden. Inmiddels al de nodige andere activiteiten ontplooid en ik heb zo'n idee, dat er nog meer volgt vandaag. Zelfs het tempo mag er wezen. Is het de opluchting van gisteren, dat Putin geen apocalyptische voornemens de wereld in gegooid heeft? Het zal niet de 9 mei viering zijn geweest, die hij zich dit jaar had voorgesteld. De beelden lieten een oude, bange man zien. Geen schim van die zalmvisser en berenjager met ontbloot bovenlijf, zoals hij zich jaren geleden presenteerde. Wilde hij nog één keer bewijzen, dat hij de wereld naar zijn hand kan zetten? Zelfs onder de Russen wordt het rumoerig en komen er meer en meer tegengeluiden en vinden sabotage-activiteiten plaats.

 Ondertussen blijven er doden vallen, worden hele dorpen en delen van steden kapot gebombardeerd en zullen de oorlogsmisdaden ook niet van het toneel zijn verdwenen. Hoewel .... aanvallen met een gejatte wasmachine op je schouder valt niet mee.

 Het is inmiddels voor beide partijen erop of eronder. Rusland zal nooit z'n verlies erkennen en Oekraïne ziet, dat ze de agressor best nog wel eens de baas zouden kunnen worden. Die ruiken bloed en nemen al de doden, die het kost, op de koop toe.

Niksig

 Tsja, hmmm. In feite is het dat voor vandaag. Denk niet, dat er nog iets anders uit te persen is. Bad en bed. Vandaag soort van wakker geslaapwandeld. Het is, dat ik daarbij enige uren de bosmaaier heb gehanteerd, anders was het bij ledigheid gebleven. Nou, dus, dat was het dan.

Vroeeeem!

 Ga ik het doen cq volhouden of lees ik de uitslag morgen bij het rondje internet?? Over een half uur zou de race beginnen als ik met mijn huidige tijdschema in Nederland zou zitten. Daar is het echter een uur vroeger en hier zal ik toch echt tot half elf moeten volhouden om de eentonige vertoning van de F1 live te kunnen volgen.

 Half elf ..... bedtijd waar het ooit het begin van de avond was. Weer zo'n krimpvoorbeeld van het ouder worden.

 Dat die eentonigheid wel wat heeft, ga ik niet weer beamen. Het is gewoon best spannend dit jaar. Behalve met een Nederlandse wereldkampioen, die achter loopt in de punten, zijn het gewoon een stel sympathiek over komende jongelui, die duidelijk aan elkaar gewaagd zijn. Verstappen kan zich met zijn achterstand in feite geen fout of pech veroorloven, tenzij Leclerc pech krijgt dan wel een stommigheid begaat. Daar is het dus wachten op. Iets van dik 50 rondes van iets meer dan een minuut per stuk.

Futiel

 Zondag. Zo'n dag van niks. Niks verkeerds. Niks het herinneren waard muv het feit, dat over een bloemenmarkt struinen vermoeiender is dan werken in de tuin. Het zal het verschil in tempo zijn geweest tussen Mariana en mij. En als ze dan kiezen moet zou ze het liefst de ronde nog een keer maken en heen en weer lopend een gewenst iets vergelijken tussen de ene en de andere verkoper.

 Het wekte bij mij een enorme behoefte aan een terras op. Helaas was daar op de parkeerplaats van een soort meubelboulevard geen spoor van te bekennen. Drentel, drentel. Na wat kleine aankopen uiteindelijk vertrokken. Ik voelde 'm wel hangen. D'r is een soort massaslachting geweest onder de potplanten deze winter. Behalve dat geen enkel geranium de winter overleeft heeft ondanks verblijf in een vorstvrije kelder, hebben ook de nodige rozen zowel in pot als in de koude grond het loodje gelegd. En nog wat planten waarvan je, tenminste ik, het al verwachte.

 En als die planten nou 2, 5 of 10 lei zouden kosten, de prijs voor eenjarigen, was het vervangen niet zo'n punt. De meeste exemplaren hebben echter het tienvoudige of meer gekost. Graag iets meer planning en vergaren van noodzakelijke info. Voor buiten is winterhardheid tot -25º van belang en potplanten eisen sowieso meer zorg.

Laat

 Qua energie had ik nog wel door gekund, ja onvoorstelbaar maar waar, maar om half vijf was ik het gewoon zat. Ruim vier uur bezig geweest met wat ik op hooguit twee uurtjes had ingeschat. Gisteren ruim tweemaal zoveel gedaan in -volgens mij- minder tijd. Het blijft behelpen.

 Het vooruitzicht van spitten was een brug te ver. Dat gaat er ook morgen niet van komen. Iets met een bloemen- en tuinmarkt in Sibiu. Ooit geweest toen het midden in het oude centrum werd gehouden op de Piata Mare. Dacht dat ze er niet meer mee bezig waren maar het is afgeschoven naar een parkeerplaats van een industrieterrein. Het zal de sfeer niet ten goede komen. We gaan het zien.

 Vrg voor vanavond is of ik de kwalificatie ga volgen van de F1. In Miami ergens na tienen of nog later. Ik denk, dat ik het resultaat morgenochtend bekijk. Ook de race is morgen pas om half elf 's avonds. Geen gewone tijden meer. Vanwege de nieuwste aanwinst een tijd rond tienen in bed gekropen en toen was ik er ook ruimschoots aan toe. Inmiddels trekt dat weer een beetje bij. Of het morgen voldoende opgerekt kan worden is maar de vrg.

Inhalen

 Weekend. Weer. Niet teveel terugblikken. De gerealiseerde resulaten blijven nog steeds ver achter bij wat ik een paar jaar geleden simpeltjes deed met één hand in mijn broekzak. Een conditie van niks en een tempo van een marathonloper op de 100m sprint ipv omgkeerd. Nou hoeft dat gesprint ook weer niet, ook een paar jaar geleden niet, maar het kon toen wel en nu stokt het al bij de gedachte alleen. Maar goed we klampen ons vast aan het motto 'Beter iets dan niets'. Ook zometeen weer.

 Nog een uur of twee met de handen in de kleiachtige grondmassa. Iets tussen vies en goed doen in. Het aandeel verkeerde wortelplanten bleek daarbij gisteren ruimschoots de eerste indruk te overtreffen. Tegenvallertje. Zowel het verkeerde gras, maar dat was duidelijk zichtbaar, als de distelellende die zich nog maar nauwelijks bovengronds liet blikken. Maar goed eruit moet de zooi. En ervan af komen is een illusie. De akker naast de tuin is  vergeven van het spul. Nu reiken de wortelstokken niet tot in de tuin, maar het spul vermeerdert zich ook via zaad, wind, en zo.

 Maar niet teveel zeuren en aan de slag. Het is bijna half mei. De tuin had 'af' moeten zijn, incl. de kas.

Dubbel

 De voldoening van bezig zijn in de tuin zwiept net zo hard naar beneden als omhoog. Vandaag goed bezig geweest met het volgende perceel maar het tempo waarin het onkruid links en rechts omhoog schiet deed de voldoening daarover ruimschoots te niet. Maaien moet weer.

 

 Morgen is het aardappelveldje schoon en kan omgewerkt worden. Het is een duidelijk natter deel van de tuin dan waar de uien terecht zijn gekomen. Het wisselt enorm in de tuin en zelfs binnen de percelen. Ophogen die hap. Zien wat straks overblijft als de kasbak is gevuld.

Vormgeving

 Mocht het niet te nat zijn, d'r kwam gisteren aan het einde van de dag een aardige klets water naar beneden, dan gaat het weer de tuin in. Eerst wat huishoudelijk gedoe en het kalf in 24 een blik waardig gunnen als ik daar de wasmachine weer aanslinger.

 

 Ergens moeten/mogen de komende dagen de doorgeschoten tomatenkwekelingen naar buiten. Er zijn erbij die de meter ruim gepasseerd zijn. Volgend jaar eind mrt-begin april voorzaaien (6-8 wkn) ipv begin januari, al was dat mn met het oog op een eventueel noodzakelijke tweede ronde. Gewennen zit er niet in. Zou niet weten hoe ik ze dat zou moeten laten doen. Liggend?? De peperplanten staan wel al incl. bak buiten. Maar eerst de aardappelen.

 Zo krijgt de tuin ondanks de opgelopen vertraging langzaam iets van een gewenste vorm. Straks de bonen en erwten en misschien nog wat van dat wat direct in de grond gezaaid kan worden.

Voedsel

 Afgezien van de regen, die pas viel toen we terug thuis aankwamen en de auto wilde uitladen, was het gisteren een redelijk aangename dag. Het 'hoogtepunt' was het restaurantbezoek. Mariana had zich een nwe tent in het hoofd gezet en daar zijn we -natuurlijk- ook terecht gekomen afgezien van het bekijken van wat schoenenzaken en juweliers.

 

 Een restaurant (Fain) in het oude pand van Zara. Geen idee of Zara overal zo gigantisch groot is, maar hier waren het voetbalveldachtige afmetingen en dat over/op drie étages. Zo'n tent krijg je wel gevuld met van die wegwerpconfectie maar als restaurant .... Sibiu is geen miljoenenstad. Blijkbaar had iemand geld teveel. Verder dan de begane grond ben ik niet geweest, maar daar liepen al 7 of 8 mensen rond voor een paar verdwaalde tafeltjes die bezet waren.

 Geen standaardkaart, da's een pré want uitzonderlijk en wat we voorgezet kregen smaakte niet verkeerd. Prijsniveau tot 2x normaal voor de meer standaardgerechten. Wijn aan de dure kant en stomste vanalles moest je hun wijnkaart via een QR-code op je foon bekijken. Dat slaat helemaal nergens op. Dat zal ook maken, dat ik daar mijn licht niet vaak zal opsteken.

Verlangen

 De start van wat hopelijke een kalme en relaxte dag gaat worden. Na een drukke nacht mag dat wel. De nachten zijn al dagen drukker dan de de dagen zelf. Straks eerst nog de verhalen van de bevalling. Gisteravond niks meer mee gekregen. Tegen middernacht nog wel ff gecheckt of de dame des huizes het bed had gevonden, maar dat was toen nog steeds niet het geval. Uren later bij een volgende tussenstop was dat wel het geval, maar om haar nou wakkeer te maken voor verhalen, die ik ongetwijfeld nog een keer of tien te horen zal krijgen, leek me onzin.

 Bij zessen zelf weer wakker. Begint een gewoonte te worden. Zomer? 'Hup de tuin in.' Was mijn eerste gedachte. Direct gevolgd door een inzak-effect. 's Morgens voel je beter hoe moe je (nog) bent dan dat in de avond het geval is. Nog ff omdraaien dus en pats is het na zevenen en laten de dames van zich horen. Dat is inmiddels 2,5 uur geleden. Tijd om in de benen te gaan. Het is wachten op de nachtbraker.

Afgewerkt

 Het kostte meer energie en doorzettingsvermogen dan de voorafgaande twee dagen maar de uien zitten in de grond en ik heb mijn blik al verder laten glijden over het volgende perceeltje. Nu zijn de aardappels aan de beurt. Het ziet aardig groen van het onkruid, maar volgens mij niet van het verkeerde soort. Geen vermeerdering via wortelstokken.

 

 Morgen dwingt nattigheid tot een pas op de plaats en dat komt best aardig uit. Direct maar ff de neus buiten de deur steken. Weinig noodzakelijks dat gescoord moet worden. Tijd om er gewoon ff tussenuit te zijn. Het zal ongetwijfeld op restaurantbezoek uitdraaien, maar daar is voldoende tijd voor. Verder het bekende rijtje af. Er is overal wel iets dat in de afgelopen wkn zijn weg naar het boodschappenlijstje heeft gevonden.

Stress

 Als je twee koeien hebt (moeder en dochter) en zelf verzorgd, zou ik denken, dat je het wel in de gaten hebt, als dochterlief drachtig is. Bijv. omdat ze niet meer tochtig wordt of omdat je weet, dat er een stier in de wei rondloopt, waar ook je koe het grootste deel van haar zomerse tijd door heeft gebracht. Nou nee, dus.

 Twee dagen geleden was iets met een hoef van het dier en de man, die dat moest verhelpen, wees Mariana erop, dat haar koe drachtig was èn op het eind van de dracht aan liep. Ineens paniek. Tig keer meer dan Mariana normaal al doet heen en weer naar 24. Uiteindelijk wel thuis geslapen en de koe vanochtend weer de zomerwei op laten gaan. Dat kon, want beweging was goed en Nee, vandaag geen bevalling volgens de kenners.

 Nou wel dus. Net na terugkeer in 24. Om een uur of acht vanavond. Die beweging wilde dus wel ff meewerken. Snel gegaan en naar het zich laat aanhoren zonder problemen. Een stierkalf. Beestje zal geen lang leven beschoren zijn. Ergens maar goed ook. Voor je het in de gaten had, wilde Mariana ook van dit dier, indien koe, geen afscheid nemen en had drie zorgenkindjes van weet ik hoeveel honderden kilo's het stuk. Mooi trouwens dat het allemaal zo snel bekeken was.

UFC?

 Ik voor het moment de lappenmand uit, Mopke erin. Die heeft het zaterdag aan de stok gehad met Prada. En goed ook. Kleine kibbelarijen en serieus gegrom gebeurt wel vaker, maar deze keer gingen de dames elkaar meer dan in de haren alleen. Prada heeft een dag gestrompeld. Mopke's linker voorpoot ziet er gehavend uit en ze gebruikt 'm ook niet. Vandaag met een antibiotica-kuur begonnen. Als de wonden redelijke geheeld zijn, zal ze nog wkn hinken.

 En wat was de aanleiding? Geen idee. Wie? Ik denk, gok Mopke. Die daagt Prada met regelmaat uit en deze keer was Prada het ws zat.

 Met een stok geslagen. Had absoluut geen effect. Aan de achterpoten opgetild, zowel de een als de andere. Resultaat was dat degene, die ik niet aan haar poten had, de kans schoon zag voor een hernieuwde aanval. Uiteindelijk was het Mopke die opgaf en Prada die dat accepteerde. Beide hebben ze nog uren liggen hijgen en Mopke kwam pas na een dag weer in beweging. Niet voor herhaling vatbaar.

Zeven!

 Een dag zoals ik ze al, onvoorstelbaar maar waar, jaren niet meer heb gehad. Het klopt niet helemaal qua pauzes en tempo maar qua uren stond ik versteld van mezelf. Elf uur in de ochtend begonnen en pas bij zessen een punt erachter gezet. Toen draaide ik de laatste spade om die het perceeltje completeerde in zijn bewerkt-zijn. Twee dagen. Niet eens zo gek. Zelfs niet in normale omstandigheden. Of was het aftakelen toen al begonnen.

 Vrg is nu: 'Wat is er veranderd?' Toevallig ontstekings- dan wel infectievrij? Een goeie gok van de huisarts? Ach wat. Uiteindelijk telt in deze enkel het resuultaat. En daarbij mag dan direct de duur er van meegenomen worden. Behoort vooruitkijken al tot de mogelijkheden of is dat een tikkeltje te enthousiast? Eerst maar ff controleren hoe de perceelverdeling dit jaar gedacht was.

 De Ijsheiligen komen eraan. Het moment waarop alles in orde had moeten zijn en ik dank tulpen, bessen, aardbeien en dit eerste perceeltje voor dit jaar op welgeteld 4 van de 16 kom. Het is slikken. Had niet gedacht, dat het erger kon dan afgelopen tuinseizoen. Vergissing.

Voldoening

 Zowaar, zowaar! In de tuin verdwaald en niet alleen dat maar ook nog gespit. Niet in de kasbak maar een perceeltje aangepakt. Volgens mij zijn daar na diverse verschuivingen in het najaar de uien gedacht. Checken voor ik de zooi in de grond stop.

 Geen helft gehaald, wel meer dan een derde. Het gaat langzaam, traag en verre van gestaag. Ik spitte vandaag  de pauzes aan elkaar. Het lijf hield het. Ten koste van hoeveel moeite is nog ff de vrg. Niks geforceerd. Die rest moet tenslotte ook nog en het poten gaat ook niet 'als met HB'.

 Het deed ondanks alles deugd. Alleen het buiten zijn al. Het kantelt kortom weer ff de goede kant op. Morgen verder.

Herstart X?

 Zien of we deze dag niet geheel gaan verliezen qua tuin. Het moet langzamerhand mn het kort houden van het gras en dergelijke op de paden en andere onnutte delen. Het spul schiet als een raket omhoog. Niet dat ik gelijk vandaag met de bosmaaier in de weer ga, maar ik mag daar geen wkn mee wachten, dan kan ik de boel beter gelijk laten asfalteren. Nee, één perceeltje, een vaker al bewerkt perceeltje, dat enigszins schoon mag heten. Dat is de verborgen agenda voor vandaag.