(10/07/2009) Zoals gezegd de onrust vannacht redelijk kunnen relativeren, niet in de verleiding gekomen voor het nemen van kalmeringsmiddelen en zelfs mijn bed niet uit geweest. Een beetje tegen mezelf aangeluld en niet persé willen ontspannen maar me gewoon omgedraaid om te slapen.
Ik moet niet te vroeg en/of te hard roepen, de praktijk heeft geleerd, dat alle oplevingen tot op heden snel afgestraft werden met een terugval, maar ik heb het idee, dat ik wat afstandelijker en losser met mijn situatie kan omgaan, in staat ben tot iets meer zelfdiscipline. Ik zie tekenen van normalisatie. Daarmee zijn onrust noch zenuwen verdwenen en de laatste paniekaanval zal ik ook wel niet gehad hebben, maar ik heb het idee, dat de hele toestand mijn leven ietsje minder beheerst, waardoor wat gaatjes ontstaan in de donkere ellende en de vrolijke schittering van het licht, de zon kan doordringen in mijn dagelijkse doen en laten.
Positief blijven en zoals vanmorgen gewoon trots zijn op de derde dag zonder kalmeringsmiddel en een nacht die niet ideaal maar ook niet hopeloos slecht was. Zo meteen een rondje met de honden, dan hier binnen nog wat doen en daarna H2 (en liefst ook het pleintje) in orde maken, dan hebben we dat gehad. Daarna zie ik verder, voor vandaag misschien niks verplichts meer maar morgen gaat het dan verder o.a. met de terrassen en de doorlaat van het meer.
Vooral kalm aan, tevreden zijn met kleine stapjes, niet in een week willen inhalen wat in anderhalf jaar verloren is gegaan en het allerbelangrijkste van alles is: bezig blijven, bezig blijven en nog eens bezig blijven.
woensdag 31 oktober 2012
dinsdag 30 oktober 2012
Stap
(30/06/2009) Graf af!!
De eerste horde sinds Yoland’s dood, die nu definitief is genomen. Gisteren al even naar het graf gaan kijken. Alles behalve de beelden was aanwezig. Het bedoelde effect van een soort lijst met daarin een afbeelding is gelukt. Nu heeft Yoland “voor eeuwig” haar eigen lijst, is Yoland ingelijst voor de “eeuwigheid”.
Het is geen graf van dertien-in-een-dozijn geworden, geen plek die over 30 jaar blindelings geruimd zal worden. Ik ben tevreden, als je zoiets kunt zeggen. De honden op het graf gaven een goed gevoel. Hun aanwezigheid, al is het maar in steen, gaf me direct het gevoel, dat ik Yoland nu met een geruster hart alleen kan laten, als ik niet in Utrecht ben. Hun waakfunctie namen ze als vanzelfsprekend over. Het geheel is evenwichtig en naar wens.
Gisteren bij het eerste bezoek ben ik rustig gebleven en vandaag ging het ook goed. Misschien mag ik zelfs spreken van ‘rustiger!’ Hoewel ik voorzichtig moet zijn, kan ik misschien wel stellen dat een last, de eerste last van mijn schouders is gevallen.
De volgende ochtend: BINGO!! Paniekaanval! Kort maar van een overweldigende heftigheid. Ik was even overtuigd van mijn einde, hart, etc. Ik had net iets minder snel alarm moeten slaan, dan had ik doorgehad, dat het ‘slechts’ paniek was. Toen was de mallemolen echter al (door mij) in werking gezet. Receptie, ambulance (die niet is gekomen) en een dokter, die in een haast onwennig gestuntel ahv bloeddruk, hartslag en medicijnen constateerde, dat het zeer waarschijnlijk niet levensbedreigend was. Is het nou de spanning of de ontspanning die de hele ongein triggert??
De eerste horde sinds Yoland’s dood, die nu definitief is genomen. Gisteren al even naar het graf gaan kijken. Alles behalve de beelden was aanwezig. Het bedoelde effect van een soort lijst met daarin een afbeelding is gelukt. Nu heeft Yoland “voor eeuwig” haar eigen lijst, is Yoland ingelijst voor de “eeuwigheid”.
Het is geen graf van dertien-in-een-dozijn geworden, geen plek die over 30 jaar blindelings geruimd zal worden. Ik ben tevreden, als je zoiets kunt zeggen. De honden op het graf gaven een goed gevoel. Hun aanwezigheid, al is het maar in steen, gaf me direct het gevoel, dat ik Yoland nu met een geruster hart alleen kan laten, als ik niet in Utrecht ben. Hun waakfunctie namen ze als vanzelfsprekend over. Het geheel is evenwichtig en naar wens.
Gisteren bij het eerste bezoek ben ik rustig gebleven en vandaag ging het ook goed. Misschien mag ik zelfs spreken van ‘rustiger!’ Hoewel ik voorzichtig moet zijn, kan ik misschien wel stellen dat een last, de eerste last van mijn schouders is gevallen.
De volgende ochtend: BINGO!! Paniekaanval! Kort maar van een overweldigende heftigheid. Ik was even overtuigd van mijn einde, hart, etc. Ik had net iets minder snel alarm moeten slaan, dan had ik doorgehad, dat het ‘slechts’ paniek was. Toen was de mallemolen echter al (door mij) in werking gezet. Receptie, ambulance (die niet is gekomen) en een dokter, die in een haast onwennig gestuntel ahv bloeddruk, hartslag en medicijnen constateerde, dat het zeer waarschijnlijk niet levensbedreigend was. Is het nou de spanning of de ontspanning die de hele ongein triggert??
maandag 29 oktober 2012
Weer
Je moet nooit iets met 'ik' beginnen, maar toch: Ik word gek van mezelf. Nu wil dat mensen in mijn buurt nog weleens ontglippen als ze met mij te maken hebben. Geeft niks, vond ik altijd, vergissen is tenslotte menselijk. Van mezelf heb ik dat echter nog niet zolang en ik moet zeggen het bevalt voor geen meter. Al de actieve mechanismen of het ontbreken ervan ... op dagen als vandaag zou ik kunnen gillen. Hoelang zou het duren, voordat iemand komt kijken wat er aan de hand is?? Krijg je die ongewenste bemoeizucht er nog bij ook. Nee, merci. Ik doe het wel in gepaste stilte en bonk wat tegen muren.
De tijd van het jaar, weer die winter, nog steeds op deze plek. Mijn onvoorspelbare fysiek en nog hopelozere schommelingen in het mentale schuitje. En dat alles verweven tot een onontwarbare kluwen, waar, als je ergens aan begint te trekken op de meeste onvoorspelbare plekken de raarste dingen gebeuren. Vermoeiende, ontmoedigend ..... precies: om gek van te worden.
De tijd van het jaar, weer die winter, nog steeds op deze plek. Mijn onvoorspelbare fysiek en nog hopelozere schommelingen in het mentale schuitje. En dat alles verweven tot een onontwarbare kluwen, waar, als je ergens aan begint te trekken op de meeste onvoorspelbare plekken de raarste dingen gebeuren. Vermoeiende, ontmoedigend ..... precies: om gek van te worden.
zondag 28 oktober 2012
Snotteren
Nou, dat is een spetterende entree van het winterseizoen. In minder dan 24 uur 15º lagere temperaturen, vorst aan de grond en een stevige bries uit het Noordwesten en ik loop te snotteren alsof ik op alle tochtige hoekjes tegelijk heb staan zoenen. Krijg je, ben gisteren in Limoges en een paar overvolle warenhuizen geweest. Wordt weer zaak de mensheid te mijden. Geen mensen betekent geen bacillen en dus geen gesnotter, verkoudheid of erger.
Het wekelijkse uitstapje naar de supermarkt weer strak plannen op zaterdag tussen een en twee. Behalve dat je dan een hoop ziektekiemen uit de weg gaat, schiet het ook nog eens lekker op. Het gevaarlijkste zijn echter de bezoekjes aan de huisarts. Uren zitten wachten in een bedompte, slecht geventileerde en oververwarmde veel te kleine wachtkamer. Dat is spelen met je leven! Je kunt beter van 39 km naar beneden duiken, dat is qua gevaar zoiets als een driewieler met extra steunwieltjes. Het eerst volgende bezoek staat begin december op het programma en dan maar mooi een afspraak maken. Daarna is het begin maart, dan hebben we het ergste alweer gehad.
Winter, seizoenen in feite niks op tegen, integendeel zelfs, maar je zou ze soms ook moeten kunnen overslaan. Drie maanden Mallorca? Zou goed zijn voor mijn Duits.
Het wekelijkse uitstapje naar de supermarkt weer strak plannen op zaterdag tussen een en twee. Behalve dat je dan een hoop ziektekiemen uit de weg gaat, schiet het ook nog eens lekker op. Het gevaarlijkste zijn echter de bezoekjes aan de huisarts. Uren zitten wachten in een bedompte, slecht geventileerde en oververwarmde veel te kleine wachtkamer. Dat is spelen met je leven! Je kunt beter van 39 km naar beneden duiken, dat is qua gevaar zoiets als een driewieler met extra steunwieltjes. Het eerst volgende bezoek staat begin december op het programma en dan maar mooi een afspraak maken. Daarna is het begin maart, dan hebben we het ergste alweer gehad.
Winter, seizoenen in feite niks op tegen, integendeel zelfs, maar je zou ze soms ook moeten kunnen overslaan. Drie maanden Mallorca? Zou goed zijn voor mijn Duits.
zaterdag 27 oktober 2012
Kringloop
(26/06/2009) Deze plek is het niet. Dat is duidelijk. Toch zal ik hier nog een tijdje zitten. Ook dat is duidelijk. Hoe is het nu mogelijk om de tijd, die ik hier nog zal zijn op zo’n manier in te vullen, dat ik het meer naar mijn zin heb dan in de afgelopen maanden het geval is geweest? Ligt het werkelijk alleen aan de fysieke ongemakken, dat ik zo moeilijk kan genieten en bezig zijn? Of ligt het toch een niveau dieper, bij mezelf en schuif ik meer of minder onbewust het fysieke element naar voren?
Heeft het wel zin om met al dat soort zaken bezig te zijn en is het niet veel belangrijker om me te concentreren op concrete bezigheden, die me voldoening en waar mogelijk zelfs plezier verschaffen? Gewoon iets maken, iets doen, iets ordenen. Maakt niet uit wat als het me maar een goed gevoel geeft op het moment van bezig zijn, als het effe kan ook achteraf en het zou helemaal perfect zijn als dat goed gevoel er ook in de aanloop, de keuze voor de activiteit zou zijn.
Dat laatste is net het element wat momenteel zo node gemist wordt. Meestal moet ik me ergens toe zetten, maar als ik eenmaal bezig ben, loopt het vanzelf of heb ik er gewoon lol in. Het gaat dus om die eerst stap, de aanloop, de start aantrekkelijker te maken…… Hoe doe ik dat? Het beloningsidee? Heb ik al geprobeerd! Uitstellen tot het laatste moment? Doe ik met enige regelmaat!
Het komt weer terug op het feit, dat ik mijn genot hier niet uit mooi bijgehouden grasrandjes haal, maar uit het feit dat anderen het weten te waarderen…. En als ik nu wel kijk naar wat me genot oplevert, waar kom ik dan uit?
Heeft het wel zin om met al dat soort zaken bezig te zijn en is het niet veel belangrijker om me te concentreren op concrete bezigheden, die me voldoening en waar mogelijk zelfs plezier verschaffen? Gewoon iets maken, iets doen, iets ordenen. Maakt niet uit wat als het me maar een goed gevoel geeft op het moment van bezig zijn, als het effe kan ook achteraf en het zou helemaal perfect zijn als dat goed gevoel er ook in de aanloop, de keuze voor de activiteit zou zijn.
Dat laatste is net het element wat momenteel zo node gemist wordt. Meestal moet ik me ergens toe zetten, maar als ik eenmaal bezig ben, loopt het vanzelf of heb ik er gewoon lol in. Het gaat dus om die eerst stap, de aanloop, de start aantrekkelijker te maken…… Hoe doe ik dat? Het beloningsidee? Heb ik al geprobeerd! Uitstellen tot het laatste moment? Doe ik met enige regelmaat!
Het komt weer terug op het feit, dat ik mijn genot hier niet uit mooi bijgehouden grasrandjes haal, maar uit het feit dat anderen het weten te waarderen…. En als ik nu wel kijk naar wat me genot oplevert, waar kom ik dan uit?
vrijdag 26 oktober 2012
Zeulen
(23/06/2009) Dankzij de fles wijn een goede nacht gehad. Goed wakker geworden en direct daarna overvallen door wat allemaal nog moet hier ter plekke, de hopeloosheid van de verkoop, etc. etc. Daarbij een licht gevoel in mijn hoofd, wat draaierig voor mijn ogen en gezenuw in mijn maag. In een paar minuten tijd is het weldadige effect van de goede nacht omzeep geholpen. Ik moet, echt moeten (!), me zo dwingen om naar buiten en aan de slag te gaan, want anders verknal ik de hele verdere week en volgende week erbij, die nu al een wat wezenloos gevoel oplevert, als ik er aan denk.
Ik ga heel dicht voorbij aan het randje van opgeven en het niet meer zien zitten. De verleiding om er aan toe te geven is groot. Op een haar na is alles me gewoon teveel, even veel te veel.
De afgelopen weken is het besef steeds duidelijker geworden, dat ik in feite helemaal niet weet, waar ik met mezelf aan toe ben; wat ik wil, waar ik heen wil en bovendien wat mijn kansen zijn om dit hele gedoe op een enigszins bevredigende manier af te sluiten. Dit gaat meer, nog meer geld kosten dan wat ik nu al bereid ben in te leveren. Een weinig vrolijk stemmende gedachte.
Een dag die maar niet wil. Met ontspannen tot twee keer toe in een situatie van weldadige rust gekomen zonder gelijk op hol te slaan. Echt prettig was het gevoel niet en ik snap maar niet waarom dat zo is. Ben ik eindelijk helemaal rustig en ontspannen, schiet ik daardoor weer in de stress als ik niet uitkijk.
Een ander fenomeen is mijn buik die sinds het begin van de middag weer ‘verstopt’ aan voelt, langzaam dichtslibt. Waar komt het door? Hoe kan ik het voorkomen? En als dat niet lukt…. Hoe kan ik het verhelpen??
En als we dan toch bezig zijn: het leven is zo leeg in mijn eentje… Waarom ben ik niet in staat daar meer vorm en inhoud aan te geven?? Waarom zegt het me zo weinig, als ik hier de boel op orde probeer te houden? Ik heb dat toch jaren met plezier gedaan! Waarom is daar niet nog iets van terug te vinden en als stimulans voor mijn motivatie te gebruiken??
Wat een genot moet het zijn als de vooruitzichten ineens zouden verbeteren en concreet ingevuld zouden worden. Het vooruitzicht om deze plek van mijn bagagedrager te kunnen verwijderen is onbeschrijfelijk aantrekkelijk. De stimulans die daarvan zou uitgaan, kan ik nu alleen met jubelende termen omschrijven.: Vrijheid! Vrijheid! Vrijheid!
Ik ga heel dicht voorbij aan het randje van opgeven en het niet meer zien zitten. De verleiding om er aan toe te geven is groot. Op een haar na is alles me gewoon teveel, even veel te veel.
De afgelopen weken is het besef steeds duidelijker geworden, dat ik in feite helemaal niet weet, waar ik met mezelf aan toe ben; wat ik wil, waar ik heen wil en bovendien wat mijn kansen zijn om dit hele gedoe op een enigszins bevredigende manier af te sluiten. Dit gaat meer, nog meer geld kosten dan wat ik nu al bereid ben in te leveren. Een weinig vrolijk stemmende gedachte.
Een dag die maar niet wil. Met ontspannen tot twee keer toe in een situatie van weldadige rust gekomen zonder gelijk op hol te slaan. Echt prettig was het gevoel niet en ik snap maar niet waarom dat zo is. Ben ik eindelijk helemaal rustig en ontspannen, schiet ik daardoor weer in de stress als ik niet uitkijk.
Een ander fenomeen is mijn buik die sinds het begin van de middag weer ‘verstopt’ aan voelt, langzaam dichtslibt. Waar komt het door? Hoe kan ik het voorkomen? En als dat niet lukt…. Hoe kan ik het verhelpen??
En als we dan toch bezig zijn: het leven is zo leeg in mijn eentje… Waarom ben ik niet in staat daar meer vorm en inhoud aan te geven?? Waarom zegt het me zo weinig, als ik hier de boel op orde probeer te houden? Ik heb dat toch jaren met plezier gedaan! Waarom is daar niet nog iets van terug te vinden en als stimulans voor mijn motivatie te gebruiken??
Wat een genot moet het zijn als de vooruitzichten ineens zouden verbeteren en concreet ingevuld zouden worden. Het vooruitzicht om deze plek van mijn bagagedrager te kunnen verwijderen is onbeschrijfelijk aantrekkelijk. De stimulans die daarvan zou uitgaan, kan ik nu alleen met jubelende termen omschrijven.: Vrijheid! Vrijheid! Vrijheid!
donderdag 25 oktober 2012
Koeien
Gisteravond was het weer een keer zover. Ik sta in de keuken en kijk naar buiten het donker in. Het zal een uur of negen zijn geweest en buiten zat een miauwende kat te wachten op de portier. Ik laat de kat naar binnen en kijk nog een keer naar buiten, daar was wat wat er niet hoorde. In tweede instantie zag ik een koe aan het einde van het bordes staan en ietsje verder weg kwam een tweede exemplaar uit de nacht te voorschijn. Prachtig gezicht die zwart-wit beesten in de nacht, maar godvernondesju niet hier voor mijn deur!!
Boer opgebeld, die alleen reageerde met "C'est impossible". Hem toch maar in de benen gevloekte en een half uur later of zo waren er niet alleen koeien maar ook stemmen in de nacht. Dat wordt weer kapotgetrapt grasveld nivelleren en koeienvlaaien verwijderen, schoot door me heen.
Daar wonderwel niet verder bij stilgestaan tot ik vanochtend weg wilde met de auto. Van verre was te zien, dat de koeien aan de auto's hadden gezeten. Vuiligheid is soms handig. Nog niks aan het handje, maar bij de auto zelf waren niet alleen lange en diepe krassen te zien maar ook deuken .... Ik was zo laaiend, dat het zenuwstelsel niet in staat was, d'r een vorm aan te geven en me verder uiterlijk onbewogen liet. Weer de telefoon gepakt en tegen het antwoordapparaat gezegd dat meneer de boer as de sodemieter moest verschijnen. Ik wacht. Het zal wel na lunchtijd worden.
Nog een geluk dat de grootste schade aan de nieuwste auto is. Of de verzekering de andere nog het repareren waard vind, is maar de vraag. Raar eigenlijk, want dan is het net alsof je kapot mag maken, wat verzekeringstechnisch zijn tijd heeft gehad.....
Boer opgebeld, die alleen reageerde met "C'est impossible". Hem toch maar in de benen gevloekte en een half uur later of zo waren er niet alleen koeien maar ook stemmen in de nacht. Dat wordt weer kapotgetrapt grasveld nivelleren en koeienvlaaien verwijderen, schoot door me heen.
Daar wonderwel niet verder bij stilgestaan tot ik vanochtend weg wilde met de auto. Van verre was te zien, dat de koeien aan de auto's hadden gezeten. Vuiligheid is soms handig. Nog niks aan het handje, maar bij de auto zelf waren niet alleen lange en diepe krassen te zien maar ook deuken .... Ik was zo laaiend, dat het zenuwstelsel niet in staat was, d'r een vorm aan te geven en me verder uiterlijk onbewogen liet. Weer de telefoon gepakt en tegen het antwoordapparaat gezegd dat meneer de boer as de sodemieter moest verschijnen. Ik wacht. Het zal wel na lunchtijd worden.
Nog een geluk dat de grootste schade aan de nieuwste auto is. Of de verzekering de andere nog het repareren waard vind, is maar de vraag. Raar eigenlijk, want dan is het net alsof je kapot mag maken, wat verzekeringstechnisch zijn tijd heeft gehad.....
woensdag 24 oktober 2012
Voitures
Noem het verveling of voor de fanfare uitlopen, maar de afgelopen tijd een beetje omgezien naar andere vervoersmogelijkheden. Iets robuuster en waar mogelijk hetzelfde comfort. Hoewel ik de Maybach links heb laten liggen, omdat dit merk vanaf volgend jaar enkel nog in opdracht bouwt, heb je toch snel een waaier aan mogelijkheden tussen de merken en per merk in de vele verschillende klassen.
Om niet direct het spoor bijster te raken op merk/type niveau eerst enig huiswerk verricht en op een zestal mogelijkheden uitgekomen. BMW X3 (Naam), Volvo XC60 (Test), Land Rover Evoque (Uiterlijk), VW Tiguan (Degelijkheid), Skoda Yeti (Prijs) en een Dacia Duster (Basic). Het rijtje is globaal aflopend qua prijs en eindigt met de topversie van Dacia op iets van 22.000 euro naar Nederlandse prijzen.
Ik heb niet zo'n haast als al die verkopers, die je direct tot een testrit willen verleiden en schermen met lange wachttijden van 4 maanden, terwijl 3 toch al snel standaard blijkt bij het huidige voorraadbeheer. Maar hoewel het naar mijn idee allemaal veel en afhankelijk van de keuze hooguit meer geld is, kreeg ik bij de eerste drie kandidaten dikke full color brochures met dunnere maar in dezelfde stijl uitgevoerde prijslijsten en bij de laatste drie alleen wat A4-tjes in zwart-wit laserprint en dat enkel van het gewenste type. Dat was -behalve een wereld van verschil- dan een beetje gokken. Gelukkig is de rest op Internet te vinden. Ik ga dat allemaal eens rustig laten gisten.
Om niet direct het spoor bijster te raken op merk/type niveau eerst enig huiswerk verricht en op een zestal mogelijkheden uitgekomen. BMW X3 (Naam), Volvo XC60 (Test), Land Rover Evoque (Uiterlijk), VW Tiguan (Degelijkheid), Skoda Yeti (Prijs) en een Dacia Duster (Basic). Het rijtje is globaal aflopend qua prijs en eindigt met de topversie van Dacia op iets van 22.000 euro naar Nederlandse prijzen.
Ik heb niet zo'n haast als al die verkopers, die je direct tot een testrit willen verleiden en schermen met lange wachttijden van 4 maanden, terwijl 3 toch al snel standaard blijkt bij het huidige voorraadbeheer. Maar hoewel het naar mijn idee allemaal veel en afhankelijk van de keuze hooguit meer geld is, kreeg ik bij de eerste drie kandidaten dikke full color brochures met dunnere maar in dezelfde stijl uitgevoerde prijslijsten en bij de laatste drie alleen wat A4-tjes in zwart-wit laserprint en dat enkel van het gewenste type. Dat was -behalve een wereld van verschil- dan een beetje gokken. Gelukkig is de rest op Internet te vinden. Ik ga dat allemaal eens rustig laten gisten.
Statistiek
"Knikkers" in minder dan 12 uur bovenaan de lijst van meest bezochte stukjes ..... is maar weer eens bewezen: Sex werkt!! Zelfs heule kleine beetjes.
dinsdag 23 oktober 2012
Knikkers
Een jaar geleden leek het roze in mijn leven te dagen. Nog steeds wringt het, dat alles net voor O&N op een voor mij onbegrijpelijke manier oploste in het niets. Misschien is de verklaring er wel, maar dan snap ik nog steeds niet waarom daar niks mee is gedaan. Geen aankaarten, geen gesprek, enkel constateren en concluderen.
De verleiding blijft aanwezig om er achter aan te gaan, maar dat is niet aan mij. En gelukkig weet ik me daar aan te houden. Ik heb me open opgesteld en niet moeilijk gedaan over mijn mogelijkheden. Het was niet ik, die niet in de gaten had, waar hij mee bezig was. Het is verwonderlijk om te zien, want daar heeft het ergens in gezeten, dat mensen situaties blijven opzoeken, die ze in feite niet aankunnen. Iedere keer weer ergens aan beginnen, waarvan ze weten dat ze (mogelijkerwijs) niet met de consequenties kunnen omgaan. Maar wat heb je aan een "Mea Culpa"? Ach, laat gaan, gaan laten Kaspar!!
Hoe gaat dat de volgende keer? Want die komt natuurlijk een keer. Bestaan ze, vrouwen die niet het idee hebben, dat het verleden hen het recht geeft op allerlei voorrechten of een voorkeursbehandeling? Het slaat dan vast door naar de andere kant, naar een overmaat aan bescheidenheid. Het idee alleen al. Grrrr.
Waarom niet gewoon iemand waar ik blij mee kan zijn? Iemand die blij is met mijn aanwezigheid, mij mist als ik er niet ben, gewoon bij me wil zijn en van de simpele dingen in het leven weet en wil genieten, die wil zoenen en tegen me aan wil kruipen .... altijd en niet alleen als het haar uitkomt.
In dat hele relatie-gedoe op latere leeftijd zit een worm. Een mechanisme van alles houden wat je hebt en nog meer willen krijgen ook. Volgens mij weten een hoop mensen wel dat ze iets missen maar niet (meer) wat. Ze schuiven hun leven op de bovenste trede van het podium en willen naast respect en bevestiging nog het een en ander maar zijn daar woord en inhoud voor/van vergeten.
Je wilt iets samen en zult daar dus beiden voor open moeten staan en aan willen werken of je zoekt enkel een soort van fan met meer of minder kritische "Ja-knik"-capaciteiten en nog wat bijkomende vaardigheden op klus-, praat- en neukvlak. Zo'n speeltje als Madonna doet. Dat is het niet. Niet alleen voor mij niet, maar sowieso niet.
De verleiding blijft aanwezig om er achter aan te gaan, maar dat is niet aan mij. En gelukkig weet ik me daar aan te houden. Ik heb me open opgesteld en niet moeilijk gedaan over mijn mogelijkheden. Het was niet ik, die niet in de gaten had, waar hij mee bezig was. Het is verwonderlijk om te zien, want daar heeft het ergens in gezeten, dat mensen situaties blijven opzoeken, die ze in feite niet aankunnen. Iedere keer weer ergens aan beginnen, waarvan ze weten dat ze (mogelijkerwijs) niet met de consequenties kunnen omgaan. Maar wat heb je aan een "Mea Culpa"? Ach, laat gaan, gaan laten Kaspar!!
Hoe gaat dat de volgende keer? Want die komt natuurlijk een keer. Bestaan ze, vrouwen die niet het idee hebben, dat het verleden hen het recht geeft op allerlei voorrechten of een voorkeursbehandeling? Het slaat dan vast door naar de andere kant, naar een overmaat aan bescheidenheid. Het idee alleen al. Grrrr.
Waarom niet gewoon iemand waar ik blij mee kan zijn? Iemand die blij is met mijn aanwezigheid, mij mist als ik er niet ben, gewoon bij me wil zijn en van de simpele dingen in het leven weet en wil genieten, die wil zoenen en tegen me aan wil kruipen .... altijd en niet alleen als het haar uitkomt.
In dat hele relatie-gedoe op latere leeftijd zit een worm. Een mechanisme van alles houden wat je hebt en nog meer willen krijgen ook. Volgens mij weten een hoop mensen wel dat ze iets missen maar niet (meer) wat. Ze schuiven hun leven op de bovenste trede van het podium en willen naast respect en bevestiging nog het een en ander maar zijn daar woord en inhoud voor/van vergeten.
Je wilt iets samen en zult daar dus beiden voor open moeten staan en aan willen werken of je zoekt enkel een soort van fan met meer of minder kritische "Ja-knik"-capaciteiten en nog wat bijkomende vaardigheden op klus-, praat- en neukvlak. Zo'n speeltje als Madonna doet. Dat is het niet. Niet alleen voor mij niet, maar sowieso niet.
maandag 22 oktober 2012
Afgerond?
Het klinkt als een klok. Terug bij het punt van vertrek. De cirkel lijkt gesloten en een grote punt lijkt op z'n plaats. "Lijkt" en meer ook niet. Ik zou er voor kunnen kiezen, zoals ik voor oneindig veel andere mogelijkheden zou kunnen kiezen, waarvan de simpelste een overdosis bètablockers is. Altijd onder handbereik gehad en nooit in de verleiding gekomen, tenminste niet echt. Maar het zou in alle opzichten de makkelijkste weg zijn. Ieder andere mogelijkheid brengt nieuwe keuzes, teleurstellingen, wachten, herhaling, veranderingen en veel meer met zich mee. Het maakt me allemaal niks uit. Het enige wat voor mij telt en een grote punt achter deze fase van dit verhaal waardig zou zijn, is het vertrek van hier. Maar niet zomaar. Een vertrek met opgeheven hoofd en niet met de staart tussen de benen.
Ik ben genoeg verneukt in mijn leven. Misschien niet eens zo frequent en vast niet voldoende vaak voor een vermelding in het Bierboek, maar genoeg. Meestal door de omstandigheden maar ook door mijn soortgenoten en ik heb een streep getrokken. Hier gaat niemand verder, behalve ik, over die streep in de door mij gewenste richting. Laat mens en omstandigheden dat nou eindelijk eens willen inzien. Onderhandelen is er niet bij. Het is slikken of stikken en ditmaal niet voor mij.
Ik ben genoeg verneukt in mijn leven. Misschien niet eens zo frequent en vast niet voldoende vaak voor een vermelding in het Bierboek, maar genoeg. Meestal door de omstandigheden maar ook door mijn soortgenoten en ik heb een streep getrokken. Hier gaat niemand verder, behalve ik, over die streep in de door mij gewenste richting. Laat mens en omstandigheden dat nou eindelijk eens willen inzien. Onderhandelen is er niet bij. Het is slikken of stikken en ditmaal niet voor mij.
zondag 21 oktober 2012
Lustrum
Vijf jaar geleden zat ik volkomen verdwaasd op een traptree en was de kermis van het begrafenisondernemen begonnen. Lichtelijke farmaceutisch verdoofd gaf ik antwoord op vragen zonder ook maar een fractie van een seconde na te denken. Blijkbaar weet je sommige dingen zonder er ooit concreet mee bezig te zijn geweest. Dat beslissen en doen alsof je niet beter weet, heeft bijna twee weken voortgeduurd door de afscheidsplechtigheden in Frankrijk èn Nederland.
Niet dat ik achteraf geen dingen anders gedaan zouden hebben. Zeker weten zelfs, maar het zou per saldo weinig aan het geheel veranderen. De invloed van anderen zou ik bij een herhaling, die er gelukkig nooit komt, direct van begin af aan de kop indrukken. De manier waarop anderen het leed denken te kunnen claimen en daarbij bijna over lijken gaan..... Een beetje morbide maar behalve toepasselijk ook erg dichtbij de toemalige werkelijkheid.
Vijf jaar waarvan ik er ruim vier heb lopen worstelen met het terug in banen leiden van mijn leven. In feite nog steeds bezig ben omdat het vertrek van hier in mijn optiek erbij hoort. Rouwen is daar een onderdeel van geweest. Onhelder wanneer het precies is begonnen, in elk geval ruim voor het overlijden maar dat heeft hier verder weinig te zoeken, en ergens zonder klinkende uitsmijter uit mijn bestaan verdwenen. Anders is het verlopen met de consequenties van besluiten, fouten en gebeurtenissen waarin Yoland's dood een niet onbelangrijke schakel is gweest, maar toch ook weer niet meer dan een schakel.
Omstandigheden zijn een hardnekkig tegenstander. Zelden ergens mijn tanden zò op stuk gebeten als op de cocktail die me in 2006/7 werd ingeschonken. Ja, dat is vloeibaar en toch!! Murphy's law heeft zich ten volle kunnen uitleven en het Peter Principle bleek ook buiten carrièrepaden van toepassing. Fysiek en mentaal door de wringer gehaald en ten lange leste weer terug het leven ingetrapt. Tenminste .... ergens moet het d'r toch 'ns een keertje van komen. Lijkt me zo.Toch? Niet dan? Nou dan! Schiet 'ns op!!
Niet dat ik achteraf geen dingen anders gedaan zouden hebben. Zeker weten zelfs, maar het zou per saldo weinig aan het geheel veranderen. De invloed van anderen zou ik bij een herhaling, die er gelukkig nooit komt, direct van begin af aan de kop indrukken. De manier waarop anderen het leed denken te kunnen claimen en daarbij bijna over lijken gaan..... Een beetje morbide maar behalve toepasselijk ook erg dichtbij de toemalige werkelijkheid.
Vijf jaar waarvan ik er ruim vier heb lopen worstelen met het terug in banen leiden van mijn leven. In feite nog steeds bezig ben omdat het vertrek van hier in mijn optiek erbij hoort. Rouwen is daar een onderdeel van geweest. Onhelder wanneer het precies is begonnen, in elk geval ruim voor het overlijden maar dat heeft hier verder weinig te zoeken, en ergens zonder klinkende uitsmijter uit mijn bestaan verdwenen. Anders is het verlopen met de consequenties van besluiten, fouten en gebeurtenissen waarin Yoland's dood een niet onbelangrijke schakel is gweest, maar toch ook weer niet meer dan een schakel.
Omstandigheden zijn een hardnekkig tegenstander. Zelden ergens mijn tanden zò op stuk gebeten als op de cocktail die me in 2006/7 werd ingeschonken. Ja, dat is vloeibaar en toch!! Murphy's law heeft zich ten volle kunnen uitleven en het Peter Principle bleek ook buiten carrièrepaden van toepassing. Fysiek en mentaal door de wringer gehaald en ten lange leste weer terug het leven ingetrapt. Tenminste .... ergens moet het d'r toch 'ns een keertje van komen. Lijkt me zo.Toch? Niet dan? Nou dan! Schiet 'ns op!!
vrijdag 19 oktober 2012
Routines
There we go again! Where to? No idea, just go on!
Hup aan den afwas, zooi ruimen en de laatste zomerharen van kat en hond bijeen vegen. De diepere zin van het leven, het eindeloos onnut bezig zijn. "Tuutuutuut", uit de weg, aan de kant, zolang als ik niet iedere vijf jaar de ramen zeem, is niks aan de hand.
Alles went net zo hard als het op den duur gaat vervelen, ook jezelf steeds weer aan je eigen haren uit de strontzooi trekken. En misschien doe je, afhankelijk van de blik die je erop werpt, in je leven eigenlijk weinig anders. Het enige wat verschilt, is het kader waarin het gebeurd.
In de afgelopen jaren is veel, misschien teveel tijd voor reflectie geweest. Te weinig afleiding, teveel kringetjes, steeds weer om de ongewenste brei heen. Het heeft met luxe en ouder worden te maken, met onafhankelijkheid en ongebondenheid. Bij een strijd om het naakte bestaan, had ik niet de tijd gehad om op het toetsenbord te verspillen. Met anderen om me heen was het delen en vermenigvuldigen geweest.... Heerlijk, zelfs de conclusies vallen in herhaling.
En zo boksen we ons iedere dag weer een stukje terug op deze plek, iedere keer weer als ik weg ben geweest en zolang als ik hier blijf zitten, in het volle besef dat het anders van elders straks vast ook niet alles zal zijn.
Hup aan den afwas, zooi ruimen en de laatste zomerharen van kat en hond bijeen vegen. De diepere zin van het leven, het eindeloos onnut bezig zijn. "Tuutuutuut", uit de weg, aan de kant, zolang als ik niet iedere vijf jaar de ramen zeem, is niks aan de hand.
Alles went net zo hard als het op den duur gaat vervelen, ook jezelf steeds weer aan je eigen haren uit de strontzooi trekken. En misschien doe je, afhankelijk van de blik die je erop werpt, in je leven eigenlijk weinig anders. Het enige wat verschilt, is het kader waarin het gebeurd.
In de afgelopen jaren is veel, misschien teveel tijd voor reflectie geweest. Te weinig afleiding, teveel kringetjes, steeds weer om de ongewenste brei heen. Het heeft met luxe en ouder worden te maken, met onafhankelijkheid en ongebondenheid. Bij een strijd om het naakte bestaan, had ik niet de tijd gehad om op het toetsenbord te verspillen. Met anderen om me heen was het delen en vermenigvuldigen geweest.... Heerlijk, zelfs de conclusies vallen in herhaling.
En zo boksen we ons iedere dag weer een stukje terug op deze plek, iedere keer weer als ik weg ben geweest en zolang als ik hier blijf zitten, in het volle besef dat het anders van elders straks vast ook niet alles zal zijn.
donderdag 18 oktober 2012
Mense(n)lijk
Het is anders en toch hetzelfde. Het is afgezwakt, maar nog steeds herkenbaar. De onwil en afkeer hebben misschien aan overheersing verloren maar aan initiatief dodend resultaat nauwelijks ingeboet. Had ik een bankje aan de weg, ik zou er op zitten en de zelden passerende auto's nakijken. Een goeie week thuis en langzaam maar gestaag heeft een gevoel van doelloosheid en verloren-zijn zich breed gemaakt in mijn bestaan. Het heeft iets onvermijdelijks. Onaangenaam maar helaas niet te voorkomen. Je weet dat er klappen gaan vallen en zet je alvast schrap. Je wilt anders maar ziet geen mogelijkheden. Geen stem die je met "Hier links en na 200 meter scherp naar rechts" de weg wijst. Hier moet je nog kaart kunnen lezen, het kompas weten te hanteren en vooral blijven proberen.
Terug naar af en weer verder. De tijd van drie vooruit en twee terug ligt gelukkig achter me. De omwegen zijn wijdser. Het uitgangspunt is nog steeds hetzelfde. Hoop blijft de aandrijvende kracht. Hoe zou O&N zijn dit jaar? Het schoot gisteren voor het eerst door mijn hoofd. Nog tien weken te gaan. Tien weken om het jaar die draai aan mijn leven te laten geven, die alles zou veranderen. Zou ik iets boeken in Biarritz? Sluit ik dan een cirkel of daag ik het (nood)lot uit? Ik wil, dat het eindelijk afgelopen is. Ik wil eindelijk resultaat zien, beweging, verandering en dat zonder dat ik voor Sinterklaas moet spelen. Of Kerstman.
Nog een paar dagen en dan is het vijf jaar geleden dat Yoland plotsklap uit mijn leven is verdwenen, ruim zes-en-een-half jaar geleden dat een streep onder het leven op deze plek werd getrokken en dertien jaar en een paar weken dat ik in Frankrijk leef. Het is tijd voor verandering. Definitief. Definitief tijd voor een definitieve verandering.
Terug naar af en weer verder. De tijd van drie vooruit en twee terug ligt gelukkig achter me. De omwegen zijn wijdser. Het uitgangspunt is nog steeds hetzelfde. Hoop blijft de aandrijvende kracht. Hoe zou O&N zijn dit jaar? Het schoot gisteren voor het eerst door mijn hoofd. Nog tien weken te gaan. Tien weken om het jaar die draai aan mijn leven te laten geven, die alles zou veranderen. Zou ik iets boeken in Biarritz? Sluit ik dan een cirkel of daag ik het (nood)lot uit? Ik wil, dat het eindelijk afgelopen is. Ik wil eindelijk resultaat zien, beweging, verandering en dat zonder dat ik voor Sinterklaas moet spelen. Of Kerstman.
Nog een paar dagen en dan is het vijf jaar geleden dat Yoland plotsklap uit mijn leven is verdwenen, ruim zes-en-een-half jaar geleden dat een streep onder het leven op deze plek werd getrokken en dertien jaar en een paar weken dat ik in Frankrijk leef. Het is tijd voor verandering. Definitief. Definitief tijd voor een definitieve verandering.
woensdag 17 oktober 2012
Tijd
De dagen, weken, momenten glijden door mijn handen. Heel platgetrapt zou ik nou kunnen stellen, dat de tijd snel of zelfs sneller gaat. Maar dat is onzin. Ik heb er minder grip op. Ik vul ze minder op, buit ze minder uit. Minder hunkering, minder verlangen, of net meer maar anders. Eerst wilde je ergens komen en nu is vasthouden het adagio. Ook zonder dat je iets wilt, doet of moet gaat de tijd voorbij. Ogenschijnlijk sneaky maar op de keper beschouwd gewoon zoals het al decennia, eeuwen en in grootsere eenheden verloopt. De basis is de seconde. Iedere seconde weer. Stug doortikkend. De vormgegeven veroudering. Ergens is de behoefte ontstaan dat te registreren cq te volgen.
Ooit kon het niet snel genoeg en nu probeer je te remmen, beide is zinloos. Eeuwig bestaan is in feite volstrekt onmogelijk, omdat het veronderstelt dat steeds iets nieuws ontstaat en niks terugkeert. Dat er steeds iets gegeven wordt en nooit genomen. Dat het universum en het leven een eindeloos pruttelende bron zou zijn, die uit niets iets weet te produceren. Ooit is in een enorme braakbui (mogelijkwijs) het hele universum uit het ogenschijnlijke niks gekomen, maar de aansluitend overal en nergens fungerende kringlopen wijzen in feite voortdurend op de eindigheid en beperktheid van de middelen. Leven, materie, lucht, energie .... geef het een naampie, het komt ergens vandaan en gaat ergens heen, vaak terug naar de oorsprong ongeacht de transformaties die tussentijds de revue passeren.
Op die kringlopen en evenwichten kun je in alle rust een klokje loslaten, maar hoe mooi en tegenwoordig vooral duur die dingen ook zijn, het verandert niks. Ik heb net vandaag een erfstuk van mijn vader weggebracht om schoongemaakt danwel gerepareerd te worden. Klokje met een datum van 1926, misschien al eerder ontstaan en in elk geval later in de familie gekomen. Ik wil dat het tikt, daar is het voor gemaakt en als het dat weer doet, kijk ik er met een gerust hart zo weinig mogelijk naar.
Ooit kon het niet snel genoeg en nu probeer je te remmen, beide is zinloos. Eeuwig bestaan is in feite volstrekt onmogelijk, omdat het veronderstelt dat steeds iets nieuws ontstaat en niks terugkeert. Dat er steeds iets gegeven wordt en nooit genomen. Dat het universum en het leven een eindeloos pruttelende bron zou zijn, die uit niets iets weet te produceren. Ooit is in een enorme braakbui (mogelijkwijs) het hele universum uit het ogenschijnlijke niks gekomen, maar de aansluitend overal en nergens fungerende kringlopen wijzen in feite voortdurend op de eindigheid en beperktheid van de middelen. Leven, materie, lucht, energie .... geef het een naampie, het komt ergens vandaan en gaat ergens heen, vaak terug naar de oorsprong ongeacht de transformaties die tussentijds de revue passeren.
Op die kringlopen en evenwichten kun je in alle rust een klokje loslaten, maar hoe mooi en tegenwoordig vooral duur die dingen ook zijn, het verandert niks. Ik heb net vandaag een erfstuk van mijn vader weggebracht om schoongemaakt danwel gerepareerd te worden. Klokje met een datum van 1926, misschien al eerder ontstaan en in elk geval later in de familie gekomen. Ik wil dat het tikt, daar is het voor gemaakt en als het dat weer doet, kijk ik er met een gerust hart zo weinig mogelijk naar.
dinsdag 16 oktober 2012
Mensen
Dat dit pseudo-apenvolkje een raar ras is, heb ik op deze plek al vaker geventileerd en het moet me van het hart, dat ik enkel en alleen iedere keer weer types tref die mijn inschatting in deze gretig onderstrepen. Zo ook de Britse meneer die een aantal jaren geleden bijna deze plek gekocht had en nu zo vriendelijk is om bij het vinden van een geschikte koper mee te werken. Lijkt vreemder dan het is, maar die meneer is makelaar en een groot deel van de potentiële markt blijft in deze streek toch die grauwgrijze, kraak- en smaakloze hap aan de andere kant van het kanaal. Mag hopen dat ze geen Nederlands kunnen lezen, hoewel het betreden van mijn wereld ieders eigen risico is en niet op mijn bord kan worden geschoven.
Een symphatiek iemand die overal wel zijn weg vindt en het in gezelschap nooit aan gehoor zal ontbreken. Nu heb ik het niet zo op gezelschappen en houden mijn oren erg veel van rust en stilte. Hier is dat in overvloed aanwezig en kan ik mijn oren in volle teugen laten genieten van het niets. Op andere plekken is het een kwestie van afsluiten om te overleven, maar ook daarin heb ik zonder problemen mijn weg gevonden in bars, café's en disco's en zelfs in restaurants waar het rumoer van de drukte een normaal gesprek - en dan bedoel ik geen zelfbevredigende monoloog- onmogelijk maakt. Enkel thuis werkt onderhoudend tafelen of op een plek die zo duur (of slecht) is dat slechts een deel van de tafels is bezet en dan niet vanwege het keukenpersoneel het verslag van een rugby game door de speakers schalt. A ja, het verleden, het lijkt wel geschiedenis.
Ik denk, dat ik in deze zaken te doelgericht ben. Mijn interesse was het stimuleren van de verkoop, daar afspraken over te maken, contacten te leggen en gaan met die banaan, om verder dat te doen waar mijn voorkeur ligt en dat is niet een beetje meanderend lullen over heden en verleden, doorspekt met autodropwijsheden en gewichtige jaartallen. Hij heeft een hoop te vertellen, doet dat ook aardig, heeft zeker geen leven geleid dat over rozen ging hoewel hij ook weer niet Job naar de kroon heeft gestoken. Maar ..... maar daar lag mijn interesse niet. Wie het ook is, ik of hij, maar de mens is best raar.
Een symphatiek iemand die overal wel zijn weg vindt en het in gezelschap nooit aan gehoor zal ontbreken. Nu heb ik het niet zo op gezelschappen en houden mijn oren erg veel van rust en stilte. Hier is dat in overvloed aanwezig en kan ik mijn oren in volle teugen laten genieten van het niets. Op andere plekken is het een kwestie van afsluiten om te overleven, maar ook daarin heb ik zonder problemen mijn weg gevonden in bars, café's en disco's en zelfs in restaurants waar het rumoer van de drukte een normaal gesprek - en dan bedoel ik geen zelfbevredigende monoloog- onmogelijk maakt. Enkel thuis werkt onderhoudend tafelen of op een plek die zo duur (of slecht) is dat slechts een deel van de tafels is bezet en dan niet vanwege het keukenpersoneel het verslag van een rugby game door de speakers schalt. A ja, het verleden, het lijkt wel geschiedenis.
Ik denk, dat ik in deze zaken te doelgericht ben. Mijn interesse was het stimuleren van de verkoop, daar afspraken over te maken, contacten te leggen en gaan met die banaan, om verder dat te doen waar mijn voorkeur ligt en dat is niet een beetje meanderend lullen over heden en verleden, doorspekt met autodropwijsheden en gewichtige jaartallen. Hij heeft een hoop te vertellen, doet dat ook aardig, heeft zeker geen leven geleid dat over rozen ging hoewel hij ook weer niet Job naar de kroon heeft gestoken. Maar ..... maar daar lag mijn interesse niet. Wie het ook is, ik of hij, maar de mens is best raar.
maandag 15 oktober 2012
Vermoeiend
Eerst een tandarts in vrouwelijke uitvoering tegen je aanlullen voordat je de deuren open hebt gezet naar de dag, dan door de mist, die werkelijke op grote stukken 'dicht' mocht heten, naar het vliegveld van Limoges en dan iemand ophalen waarvan je ff vergeten was hoe graag hij aan het woord is.
Ongeduldig heen en weer lopend door de vertrek- annex aankomsthal van het vliegveld erger je je aan de vertraging door de mist, niet wetende dat dit je laatste geluidsvrije minuten zijn voor de aankomende 48 uur. Aankomst, toiletbezoek, in de auto en de waterval aan woorden was losgebroken om niet meer te stoppen. Even de neiging om met een smoes mijn snor te drukken, maar besloten het nuttige boven het onaangename te laten preveleren.
Wat de bedoeling van het bezoek was, ontging me sowieso. Het terrein was bekend en verandert in vijf jaar niet dramatisch. Om foto's te maken is het de verkeerde tijd van het jaar en afspraken met een van de andere makelaren hier ter plekke kan best per telefoon of e-mail. Meneer had gewoon zin in een reisje en wat is dan makkelijker om daar een zakelijk tintje aan te geven. De rekening valt nu op mijn bordje en hij was bovendien verzekerd van gehoor.... Misschien iets te cynisch afgeschilderd maar zeker niet bezijden de werkelijkheid.
Dat hij in een hotel verbleef, beviel hem maar matig, maar wat was ik blij, toen ik 's avonds tegen tienen het restaurant kon verlaten met een gemeend edoch opgelucht "Good night" en terug kon naar mijn eigen stek. De woordenstroom echode nog uren na maar ik hoefde me er niet meer mee bezig te houden.
Ongeduldig heen en weer lopend door de vertrek- annex aankomsthal van het vliegveld erger je je aan de vertraging door de mist, niet wetende dat dit je laatste geluidsvrije minuten zijn voor de aankomende 48 uur. Aankomst, toiletbezoek, in de auto en de waterval aan woorden was losgebroken om niet meer te stoppen. Even de neiging om met een smoes mijn snor te drukken, maar besloten het nuttige boven het onaangename te laten preveleren.
Wat de bedoeling van het bezoek was, ontging me sowieso. Het terrein was bekend en verandert in vijf jaar niet dramatisch. Om foto's te maken is het de verkeerde tijd van het jaar en afspraken met een van de andere makelaren hier ter plekke kan best per telefoon of e-mail. Meneer had gewoon zin in een reisje en wat is dan makkelijker om daar een zakelijk tintje aan te geven. De rekening valt nu op mijn bordje en hij was bovendien verzekerd van gehoor.... Misschien iets te cynisch afgeschilderd maar zeker niet bezijden de werkelijkheid.
Dat hij in een hotel verbleef, beviel hem maar matig, maar wat was ik blij, toen ik 's avonds tegen tienen het restaurant kon verlaten met een gemeend edoch opgelucht "Good night" en terug kon naar mijn eigen stek. De woordenstroom echode nog uren na maar ik hoefde me er niet meer mee bezig te houden.
zondag 14 oktober 2012
Weg
Vergelijkend warenonderzoek met het mij omringende deel van het menselijke ras toont telkens weer, dat ik eigenlijk met weinig, erg weinig tevreden ben. Nu heb ik veel van het een en andere en dat verwart makkelijk. Ik leef naar mijn mogelijkheden. Deels tenminste. Altijd gedaan. Als je niks hebt, moet je niks willen, tenminste niks wat je je niet kunt permiteren. Zit de slappe was je minder tegen, moet je niet te moeilijk doen.
Geld blijft iets raars, ook als je het wat regelmatiger in je zak hebt. Je kunt het maar één keer uitgeven, het is iedere keer weer 'a once in your lifetime change'. Hoe minder je hebt, hoe zorgvuldiger je wikt en deste genotvoller je beschikt. Misschien is minder in deze echt wel meer. Als miljardair raakt je volgens mij niks meer echt op die plekken die er toe doen. Betrokken zijn is dan erg gemakkelijk en genieten volgens mij onmogelijk.
Een weekend in Parijs of Boedapest waarin meerdere maanden door je handen stromen. Uitgegeven geld, gespendeerde tijd waar je in meervoud voor moest bloeden. Die dagen staan onwisbaar in mijn geheugen gegrift. Ergens is een worm in dat systeem gekropen en heeft vanzelfsprekende maar ongewenste banen gevroten. Ik wil van het circus af, waar ik nooit voor had moeten kiezen.
In alle gevallen blijf ik verre van mijn grenzen, zowel de goede als de verkeerde kant op. En luxe heeft wel wat, ik zal het niet ontkennen en geniet het met regelmaat maar het simpele blijft trekken. Het wroeten in de grond, het koken uit de tuin, het volgen van de seizoenen ... alleen aub geen kroontjespen meer.
Geld blijft iets raars, ook als je het wat regelmatiger in je zak hebt. Je kunt het maar één keer uitgeven, het is iedere keer weer 'a once in your lifetime change'. Hoe minder je hebt, hoe zorgvuldiger je wikt en deste genotvoller je beschikt. Misschien is minder in deze echt wel meer. Als miljardair raakt je volgens mij niks meer echt op die plekken die er toe doen. Betrokken zijn is dan erg gemakkelijk en genieten volgens mij onmogelijk.
Een weekend in Parijs of Boedapest waarin meerdere maanden door je handen stromen. Uitgegeven geld, gespendeerde tijd waar je in meervoud voor moest bloeden. Die dagen staan onwisbaar in mijn geheugen gegrift. Ergens is een worm in dat systeem gekropen en heeft vanzelfsprekende maar ongewenste banen gevroten. Ik wil van het circus af, waar ik nooit voor had moeten kiezen.
In alle gevallen blijf ik verre van mijn grenzen, zowel de goede als de verkeerde kant op. En luxe heeft wel wat, ik zal het niet ontkennen en geniet het met regelmaat maar het simpele blijft trekken. Het wroeten in de grond, het koken uit de tuin, het volgen van de seizoenen ... alleen aub geen kroontjespen meer.
zaterdag 13 oktober 2012
Ei
Op de laatste dag nog wat ongewenste souveniers opgedrongen gekregen. Verder zijn het de beelden en gedachten die de afgelopen veertien dagen een plekje in de toekomst moeten zien te geven. Die vlooienbeten verdwijnen wel weer. Ik zal er ook geen moeite voor doen om ze in stand te houden. Dit itt de visuele en emotionele indrukken, die ik met aandacht, zorg en toewijding zal omringen. Uiteindelijk zijn het weer de woorden die het moeten doen. Die ruimte moeten scheppen voor en tegelijk vorm moeten geven aan de gewenste herinneringen. Gewoon sec maar ook een beetje meer kleur en/of glans hier, een kanttekening elders, met begeleidende overpeinzingen en misschien wel een overkoepelend kader.
Zonder woorden geen herinnering, misschien een hoop gevoel maar niks te delen. Een verhaal zonder woorden of vormgegeven beelden, het zal bestaan, kan me er zelfs wat bij voorstellen maar als iets exclusief en slechts tot een zeer select gezelschap zal doordringen, dan is het dat wel. En iedere vormgeving doet natuurlijk afbreuk aan de eigenlijke intentie, maar beter een tijdje schaven en schuren dan met een zalige blik het hoofd in de wolken steken. Dat is voorbehouden aan een heremiet. Die heeft er geen last van, mag je hopen, dat ie het niet kwijt kan. Ik wil er echter meestal wel vanaf, al is het maar aan mezelf in de dagboekbestanden of op papier. Lukt dat niet dan kan dat aardig wringen, maar ben je het ei dan eindelijk kwijt, voelt het vaak verloren aan. Daar zo ergens tussenin, daar hang ik nu.
Zonder woorden geen herinnering, misschien een hoop gevoel maar niks te delen. Een verhaal zonder woorden of vormgegeven beelden, het zal bestaan, kan me er zelfs wat bij voorstellen maar als iets exclusief en slechts tot een zeer select gezelschap zal doordringen, dan is het dat wel. En iedere vormgeving doet natuurlijk afbreuk aan de eigenlijke intentie, maar beter een tijdje schaven en schuren dan met een zalige blik het hoofd in de wolken steken. Dat is voorbehouden aan een heremiet. Die heeft er geen last van, mag je hopen, dat ie het niet kwijt kan. Ik wil er echter meestal wel vanaf, al is het maar aan mezelf in de dagboekbestanden of op papier. Lukt dat niet dan kan dat aardig wringen, maar ben je het ei dan eindelijk kwijt, voelt het vaak verloren aan. Daar zo ergens tussenin, daar hang ik nu.
vrijdag 12 oktober 2012
donderdag 11 oktober 2012
Licht
Het mijne ging gisteren ergens voor negenen uit en alhoewel ik al een uur op ben is er buiten nog niks van te bespeuren. Winter ...
Winter op deze plek.
Weer een winter op deze plek.
Toch nog een winter.
Het deprimeert en komt bovenop de hele klotezooi, die me vanochtend op mijn dak viel, toen ik uit een diepe slaap het niks in keek. Veertien dagen bevrijdt geweest van al het onmogelijke en zelfs gisteren is me respijt gegund geweest, maar aan alle sprookjes komt een eind. Nu maar hopen op de uitsmijter: "En ze leven nog lang en gelukkig!"
Winter op deze plek.
Weer een winter op deze plek.
Toch nog een winter.
Het deprimeert en komt bovenop de hele klotezooi, die me vanochtend op mijn dak viel, toen ik uit een diepe slaap het niks in keek. Veertien dagen bevrijdt geweest van al het onmogelijke en zelfs gisteren is me respijt gegund geweest, maar aan alle sprookjes komt een eind. Nu maar hopen op de uitsmijter: "En ze leven nog lang en gelukkig!"
woensdag 10 oktober 2012
Thuus
Een kleine 2000 km vliegen en 800 kilometer over de weg, opgedeeld in twee étappes en een uur geleden reed ik de toegangsweg naar mijn huis op, die in de tussentijd knap naar de klote is geholpen door maishaksel wegrijdende boeren. Maar dat nu maar ff niet ...
Het gras is weer groen. Dat zegt voldoende over het weer in de afgelopen twee weken. Beer kwam me al tegemoet, toen ik uit de auto stapte, Bijou liep een paar minuten later binnen gevolg door Snoepie en als laatste kwam haar majesteit Juul miauwend aankakken en wilde meer dan een aai over de kop. Dit leek wel een geregiseerd appèl, dat heeft wel eens langer geduurd. Blijkbaar nooit langgenoeg weggebleven :-)
Vanochtend om drie uur uit bed. En dat is Roemeense tijd en dus een uur later. Vier uur de bagage. Kwart voor vijf de controle van slag brengen met mijn elektronische hulpmiddelen. Half zes instappen. Zes uur de lucht in. Twee-en-een-half uur vliegen en aankomst half acht .... klok verzet. En toen koffie, nog meer koffie. Koffie in Cluj, koffie in het vliegtuig en koffie op Franse grond. Niet dat de werkelijkheid tot me door wilde dringen, maar die koffie moest.
De auto stond trouw te wachten. De aanblik vertederde ... bijna. Het vertrek van de luchthaven ging stukken minder vloeiend dan de aankomst. Steeds weer de bagageklep open en (te vroeg) dicht. Schoenen verwisselen, bril pakken, parkeerkaart zoeken, iPod en diverse oplaadkabels onder de laadvloer opdiepen en toen kon ik eindelijk vertrekken nadat ik betaald had. Ik was mezelf kwijt en heb me in de daarop volgende 500 km met moeite bijeen proberen te rapen.
Het gras is weer groen. Dat zegt voldoende over het weer in de afgelopen twee weken. Beer kwam me al tegemoet, toen ik uit de auto stapte, Bijou liep een paar minuten later binnen gevolg door Snoepie en als laatste kwam haar majesteit Juul miauwend aankakken en wilde meer dan een aai over de kop. Dit leek wel een geregiseerd appèl, dat heeft wel eens langer geduurd. Blijkbaar nooit langgenoeg weggebleven :-)
Vanochtend om drie uur uit bed. En dat is Roemeense tijd en dus een uur later. Vier uur de bagage. Kwart voor vijf de controle van slag brengen met mijn elektronische hulpmiddelen. Half zes instappen. Zes uur de lucht in. Twee-en-een-half uur vliegen en aankomst half acht .... klok verzet. En toen koffie, nog meer koffie. Koffie in Cluj, koffie in het vliegtuig en koffie op Franse grond. Niet dat de werkelijkheid tot me door wilde dringen, maar die koffie moest.
De auto stond trouw te wachten. De aanblik vertederde ... bijna. Het vertrek van de luchthaven ging stukken minder vloeiend dan de aankomst. Steeds weer de bagageklep open en (te vroeg) dicht. Schoenen verwisselen, bril pakken, parkeerkaart zoeken, iPod en diverse oplaadkabels onder de laadvloer opdiepen en toen kon ik eindelijk vertrekken nadat ik betaald had. Ik was mezelf kwijt en heb me in de daarop volgende 500 km met moeite bijeen proberen te rapen.
maandag 8 oktober 2012
Poe, pffff.
Varkensvoer maken omdat het gisteravond weer een keer niet gebeurd is, kippen van stok en voeren, koe melken, schapen bijvoeren, varkens loslaten, trog vullen en als de sodemieter wegspringen, koe de straat op dirigeren, paard erachter aan, koffie zetten, melk warmen, koe-/paardenstal uitmesten, eerste koffie drinken, vrouw des huizes naar het werk brengen, douchekopsteun vervangen, nieuwe afvoer voor het aanrecht halen, halve liter wodka niet vergeten, wiel voor de kruiwagen en als toetje hondenvoer regelen ..... 09.15 .... de dag is net begonnen.
Zomers is zo'n start natuurlijk ook slikken als je het niet gewend bent, maar het is bepaald geen straf. Dat wordt snel anders als straks na een korte herfst de winter zich installeert en hetzelfde moet gebeuren bij -20 en verder onder nul. En dan wat te denken van 'het gerief' op de rand van de tuin, een goede vijftig meter van de warme keuken vandaan? Prachtig uitzicht, daar valt niks op af te dingen maar behalve dat de muren uit niet meer dan planken bestaan, zitten er soms ook nog eens vingerbrede kieren tussen. Minus 35 was het afgelopen winter, drie weken lang. Constipatie krijgt dan iets heel aantrekkelijks......
Zomers is zo'n start natuurlijk ook slikken als je het niet gewend bent, maar het is bepaald geen straf. Dat wordt snel anders als straks na een korte herfst de winter zich installeert en hetzelfde moet gebeuren bij -20 en verder onder nul. En dan wat te denken van 'het gerief' op de rand van de tuin, een goede vijftig meter van de warme keuken vandaan? Prachtig uitzicht, daar valt niks op af te dingen maar behalve dat de muren uit niet meer dan planken bestaan, zitten er soms ook nog eens vingerbrede kieren tussen. Minus 35 was het afgelopen winter, drie weken lang. Constipatie krijgt dan iets heel aantrekkelijks......
zondag 7 oktober 2012
Pruimen
Via, via, via kon iets geregeld worden met pruimen. Naast al het fruit met de nodige tegenvallers is het dit jaar een uitzonderlijk pruimenjaar. Hier dan tenminste. En niet zomaar pruimen maar de quetsch-variant. En dan denk ik maar aan één ding en dat is drank, zelfgestookte drank: slivovka. Heerlijke geur, brandende keel en een gat in je buik .....
Het was wel ff rijden en daar kwam mijn aanwezigheid wel goed uit. Van slechte weg naar echte slechte weg en van onverhard slechte weg ... naar erg slechte onverharde slechte weg met een stijgingspercentage van een procent of tig teveel .... Als ik bij een verkeerde stuuractie van de aardkloot af was geduveld, had ik niet raar de ruimte ingekeken.
Aangekomen moest iemand geregeld worden om de pruimen uit de boom te krijgen. Dat werd mij blijkbaar niet toevertrouwd. Een mokkende puber kwam ergens vandaan, nam met tegenzin de ladder en stiefelde voor ons uit. Na wat rammelen en slaan lag daar een twintigtal kilo pruimen op de grond. Meegenomen emmers gevuld en een uurtje aan beleefdheid stukgeslagen met koffie en ..... slivovka. Om ons te laten zien dat het haar echt allemaal te veel was, kregen we een drietal 1000 liter vaten te zien, die tot aan de rand toe gevuld waren met pruimen van dit seizoen. Dat zijn straks heel wat liter vuurwater van ver boven de standaard waarde van 40%.
Terug op de thuisbasis moest het spul verwerkt worden: jam, invriezen, sap stomen, op alcohol zetten en ik heb wat Limburgse vlaaien geïmproviseerd. Zo gaat dat, hollen en nauwelijks stilstaan.
Het was wel ff rijden en daar kwam mijn aanwezigheid wel goed uit. Van slechte weg naar echte slechte weg en van onverhard slechte weg ... naar erg slechte onverharde slechte weg met een stijgingspercentage van een procent of tig teveel .... Als ik bij een verkeerde stuuractie van de aardkloot af was geduveld, had ik niet raar de ruimte ingekeken.
Aangekomen moest iemand geregeld worden om de pruimen uit de boom te krijgen. Dat werd mij blijkbaar niet toevertrouwd. Een mokkende puber kwam ergens vandaan, nam met tegenzin de ladder en stiefelde voor ons uit. Na wat rammelen en slaan lag daar een twintigtal kilo pruimen op de grond. Meegenomen emmers gevuld en een uurtje aan beleefdheid stukgeslagen met koffie en ..... slivovka. Om ons te laten zien dat het haar echt allemaal te veel was, kregen we een drietal 1000 liter vaten te zien, die tot aan de rand toe gevuld waren met pruimen van dit seizoen. Dat zijn straks heel wat liter vuurwater van ver boven de standaard waarde van 40%.
Terug op de thuisbasis moest het spul verwerkt worden: jam, invriezen, sap stomen, op alcohol zetten en ik heb wat Limburgse vlaaien geïmproviseerd. Zo gaat dat, hollen en nauwelijks stilstaan.
zaterdag 6 oktober 2012
Intimitate
Dat ik in de categorie Eigenheimer val, is me langer bekend dan vandaag. Bij de juiste mentale voorbereiding kan ik echter rustig een weekje sociale drukte over me heen laten gaan. Zeker als de regie dan in mijn handen ligt, wat hier natuurlijk niet het geval is met alle schuurmomenten, omtrekkende bewegingen en tactische aftochten vandien. De keuken als spil in het net van een zoete inval van familie, vrienden en buren èn met de douche nog net niet in het midden maar danig pontificaal aanwezig naast het aanrecht .... 'Wennen' is dan niet het juiste woord. Ik zoek nog en dan vooral naar het moment, waarop ik de keuken met aan redelijke waarschijnlijkheid grenzende zekerheid meer dan slechts een ogenblik voor mezelf heb. Ik heb het niet zo op toeschouwers en zeker niet in het sanitaire deel van mijn leven.
vrijdag 5 oktober 2012
Circus
(16/06/2009) Het was werkelijk te gek voor woorden. De heren advocaten waren er niet eens enkel hun “loopjongetjes”. En die van Deblois deed, alsof ik wist, dat ik daar voor Piet Snot stond. “Niks horen” was dus blijkbaar gelijk aan “wegblijven”. 32 minuten binnen geweest en daar nog het grootste deel van de tijd van staan wachten tot de heren rechters eindelijk verschenen. Belachelijk!
Hoewel ik het had zien aankomen, is het toch eigenlijk te gek voor woorden. Zes maanden heeft de partij van Thierry de tijd gehad om hun zaak opnieuw op papier te zetten en er is dus helemaal niks gebeurd. Ook ter plekke werd er niks aangeboden. Kan me bijna niets anders bedenken, dan dat ze gehoopt hebben, dat ik me zonder slag of stoot gewonnen zou geven en zij dus zonder extra inspanning het maximale resultaat zouden incasseren. Hoe het ook zij, 6 oktober zien we verder. Limiteert de vakantiemogelijkheden definitief tot de maand september.
Heb ruim een uur of wat stuur- en doelloos door Limoges gelopen, vnl. in de FNAC. Ben rustig gebleven, maar kreeg de vieze smaak niet uit mijn mond. Niks geen pleister gevonden, dan thuis maar de kelder in.
Hoewel ik het had zien aankomen, is het toch eigenlijk te gek voor woorden. Zes maanden heeft de partij van Thierry de tijd gehad om hun zaak opnieuw op papier te zetten en er is dus helemaal niks gebeurd. Ook ter plekke werd er niks aangeboden. Kan me bijna niets anders bedenken, dan dat ze gehoopt hebben, dat ik me zonder slag of stoot gewonnen zou geven en zij dus zonder extra inspanning het maximale resultaat zouden incasseren. Hoe het ook zij, 6 oktober zien we verder. Limiteert de vakantiemogelijkheden definitief tot de maand september.
Heb ruim een uur of wat stuur- en doelloos door Limoges gelopen, vnl. in de FNAC. Ben rustig gebleven, maar kreeg de vieze smaak niet uit mijn mond. Niks geen pleister gevonden, dan thuis maar de kelder in.
Honds
Er is een hoop te zien waarover je spontaan lyrisch kunt worden, voor iedere smaak wel wat, maar er is ook het een en ander waar zwaar op valt af te dingen. Niet veel en dan ook nog eens met een persoonlijke tint, maar toch. Zo jaloers als ik soms kan zijn op mijn honden, zo zeker wil ik niet ruilen met het grootste deel van de hier levende beesten. Iedereen heeft ze en vaak in meervoud ook, in tegenstelling tot katten trouwens die je nauwelijks ziet, maar huisdieren kun je ze hier niet noemen. Ze staan zeker niet op gelijk voet met de mens, maar dat doen de mijne ook niet alhoewel een Bouvrie-bank als slaapplek zeker luxe genoemd mag worden.
Ook de mijne hebben de eerste jaren buiten geslapen, maar hier is dat eerder strikt regel zonder uitzondering. Waar ze in de pikorde van het dagelijkse leven staan is me niet echt duidelijk. Ze bewaken schaapskuddes en lopen met koeien en paarden over de gemeenschappelijke velden, ze bewaken huis en haard aan de ketting en hebben soms ook iets van een gezelschapsfunctie maar qua verzorging bungelen ze onderaan aan de ladder. Koe, paard, geit, varken, schaap, kip worden beter en eerder verzorgd dan de gemiddelde hond. De eerste genoemde beesten hebben het 'geluk' dat ze een bepaalde waarde vertegenwoordigen. Een waarde die de hond duidelijk niet heeft. Een hond mag, moet het dus doen met wat afvalt, met dat wat overblijft in de varkenstrog of op de mensentafel en wat oud brood .... geen wonder dat je weinig grote honden ziet.
Ook de mijne hebben de eerste jaren buiten geslapen, maar hier is dat eerder strikt regel zonder uitzondering. Waar ze in de pikorde van het dagelijkse leven staan is me niet echt duidelijk. Ze bewaken schaapskuddes en lopen met koeien en paarden over de gemeenschappelijke velden, ze bewaken huis en haard aan de ketting en hebben soms ook iets van een gezelschapsfunctie maar qua verzorging bungelen ze onderaan aan de ladder. Koe, paard, geit, varken, schaap, kip worden beter en eerder verzorgd dan de gemiddelde hond. De eerste genoemde beesten hebben het 'geluk' dat ze een bepaalde waarde vertegenwoordigen. Een waarde die de hond duidelijk niet heeft. Een hond mag, moet het dus doen met wat afvalt, met dat wat overblijft in de varkenstrog of op de mensentafel en wat oud brood .... geen wonder dat je weinig grote honden ziet.
woensdag 3 oktober 2012
Brasov
Gisteren over smalle wegen met ruime slingers door het hart van Roemenië gereden. Een weg met een E-nummer maar simpelweg voor 98% éénbaans maar wonder boven wonder gelukkig zonder chauffeurs met de neiging sneller in het hiernamaals dan op plaats van bestemming aan te komen. Ieder dorp op de route werkt als een filter waar al het personen- en vrachtverkeer door heen geperst moet worden. Van een kilometer of honderd, de wettelijk limiet ben ik ff kwijt, terug naar 70, 50, 40 en soms zelfs 30. Als je tenminste de verkeersborden mag geloven.
Lange tijd rij je door een vlakte, passeert soms een heuvel en gaat af en toe glooiend op en af met links en rechts aan de einder het silhouet van het echte werk. Naarmate je Brasov of Kronstadt, zoals hier vele plaatsen aan een ver Duits verleden herinneren, rijzen de Karpaten recht voor je op. Net voor je tegen de bergen met toppen van over de tweeduizend meter opknalt, maakt het eindeloos lijkende platteland plaats voor bruisend stads bestaan.
Het hotel was in principe voor militairen, politie en soortlijke diensten bedoeld, maar het via-via is men hier nog niet verleerd. En zodoende van alle noodzakelijke maar wat gedateerde luxe voorzien voor welgeteld 25 euro per nacht. Na een korte verfrissing de stad ingedoken met de taxi voor 6 lei of te wel 1,25 euro.
Lange tijd rij je door een vlakte, passeert soms een heuvel en gaat af en toe glooiend op en af met links en rechts aan de einder het silhouet van het echte werk. Naarmate je Brasov of Kronstadt, zoals hier vele plaatsen aan een ver Duits verleden herinneren, rijzen de Karpaten recht voor je op. Net voor je tegen de bergen met toppen van over de tweeduizend meter opknalt, maakt het eindeloos lijkende platteland plaats voor bruisend stads bestaan.
Het hotel was in principe voor militairen, politie en soortlijke diensten bedoeld, maar het via-via is men hier nog niet verleerd. En zodoende van alle noodzakelijke maar wat gedateerde luxe voorzien voor welgeteld 25 euro per nacht. Na een korte verfrissing de stad ingedoken met de taxi voor 6 lei of te wel 1,25 euro.
dinsdag 2 oktober 2012
Veranderen
Het is achterstand of rijkdom? Is het achterlijkheid of net het laatste restant van de menselijke maat? Er is niks op tegen dat mensen gelegenheid krijgen zich makkelijker te verplaatsen, maar boodschappen doen 60 km verderop is dat vooruitgang? Frans ogende industrieterreinen vol met bedrijven van Duits/Franse orgine en bijpassend overdreven formaat omgeven door gigantische asfaltvlakken om toch vooral bijna voor de deur te kunnen parkeren met die auto, die steeds meer mensen zich kunnen permiteren??
Als je met open ogen rondloopt, kun je op basis van je eigen ervaring het beeld samenstellen van wat de komende jaren verloren zal gaan, waar men straks spijt van heeft, dat het er niet meer is maar nu bijna vanzelfsprekend opoffert voor wat vooruitgang wordt genoemd. Waterzuivering is vooruitgang, kiloknallers zijn dat absoluut niet. Thuisproduktie zal plaats maken voor het industriële transportcircus. De sociale cohesie, die men elders probeert te herstellen omdat de zorgkosten op hol zijn geslagen, is hier nog zichtbaar maar dat geldt ook voor de afbrokkeling ervan.
Hier regeert nog het leven maar de kans is klein dat het overleeft. Geeft het twintig jaar en iedereen rent zich uit de naad om de centen te verdienen die nodig zijn om te betalen voor wat nu gewoon zelf geproduceerd en gemaakt wordt. 'Tuurlijk kost ook dat tijd en energie en vast ook soms afzien maar het is toch eerlijker en echter dan die stomme omweg via centen, industrie en supermarkt.
Als je met open ogen rondloopt, kun je op basis van je eigen ervaring het beeld samenstellen van wat de komende jaren verloren zal gaan, waar men straks spijt van heeft, dat het er niet meer is maar nu bijna vanzelfsprekend opoffert voor wat vooruitgang wordt genoemd. Waterzuivering is vooruitgang, kiloknallers zijn dat absoluut niet. Thuisproduktie zal plaats maken voor het industriële transportcircus. De sociale cohesie, die men elders probeert te herstellen omdat de zorgkosten op hol zijn geslagen, is hier nog zichtbaar maar dat geldt ook voor de afbrokkeling ervan.
Hier regeert nog het leven maar de kans is klein dat het overleeft. Geeft het twintig jaar en iedereen rent zich uit de naad om de centen te verdienen die nodig zijn om te betalen voor wat nu gewoon zelf geproduceerd en gemaakt wordt. 'Tuurlijk kost ook dat tijd en energie en vast ook soms afzien maar het is toch eerlijker en echter dan die stomme omweg via centen, industrie en supermarkt.
maandag 1 oktober 2012
Vrijheid
Dorpen met een lintkarakter samengesteld uit aaneengeregen
boerderijen van elkaar gescheiden door grote poorten en geschilderd in
de meest uiteenlopende en soms overdreven felle kleuren, waar iedereen
nog kippen, schapen en varkens houdt èn minstens een paard en een koe
heeft en soms een buffel. Weilanden aan huis heeft echter niemand ...
wat tot een heel aardig spektakel voor de buitenstaander leidt.
Zoals de kinderen opgehaald worden voor school zo wordt het groot vee, dat niet hoeft te werken, 's ochtend opgehaald voor een dag grazen op communale weiden. Dat gebeurt niet met busjes zoals bij de schoolgaande jeugd maar te voet door een of meerdere personen vaak zigeunerachtig types met meerdere honden en een grote zweep, die soms op de beesten maar vooral in de lucht klapt.
De koeien en paarden staan voor de huizen/boerderijen te wachten en lopen mee als de steeds groter wordende kudde passeert. Alles zonder haast maar wel doorlopen aub. Geen rozen verschalken of ander oneigenlijk groenvoer veroberen. Als ze dan 's avond terugkomen is het nog veel aardiger om te zien. De meeste eigenaren staan voor hun huis te wachten en vanaf het begin van het dorp dunt de kudde langzaam uit. Iedere koe, paard of buffel weet waar zij/hij moet zijn en uit de kudde zie je ineens een of meerdere beesten naar rechts of links afslaan en geheel vanzelfsprekend door de ingangsdeur naast de poort verdwijnen. Het is een prachtig gezicht. Hun dag zit erop, de stal wacht!!
Zoals de kinderen opgehaald worden voor school zo wordt het groot vee, dat niet hoeft te werken, 's ochtend opgehaald voor een dag grazen op communale weiden. Dat gebeurt niet met busjes zoals bij de schoolgaande jeugd maar te voet door een of meerdere personen vaak zigeunerachtig types met meerdere honden en een grote zweep, die soms op de beesten maar vooral in de lucht klapt.
De koeien en paarden staan voor de huizen/boerderijen te wachten en lopen mee als de steeds groter wordende kudde passeert. Alles zonder haast maar wel doorlopen aub. Geen rozen verschalken of ander oneigenlijk groenvoer veroberen. Als ze dan 's avond terugkomen is het nog veel aardiger om te zien. De meeste eigenaren staan voor hun huis te wachten en vanaf het begin van het dorp dunt de kudde langzaam uit. Iedere koe, paard of buffel weet waar zij/hij moet zijn en uit de kudde zie je ineens een of meerdere beesten naar rechts of links afslaan en geheel vanzelfsprekend door de ingangsdeur naast de poort verdwijnen. Het is een prachtig gezicht. Hun dag zit erop, de stal wacht!!
Abonneren op:
Posts (Atom)