Onderweg naar nergens in het bijzonder, meer door de wolken dan er onderdoor en steeds weer de gedachten weggejaagd, die mijn aandacht van de weg afleidden. Na wat draaien, bochten en proberen uiteindelijk in Perigueux uitgekomen. Weer Perigueux. Nu in de regen, maar verder hetzelfde plekje als altijd met dezelfde café's, winkels en restaurants. Gelukkig houdt met regelmaat een middenstander het voor gezien en probeer een ander zijn droom te realiseren, waardoor het geen 100% statisch geheel is. En natuurlijk was het met zonnig weer prettiger toeven geweest dan nu met de regendruppels in mijn nek, maar aan de plek zelf had het niks veranderd.
Het is niet Perigueux alleen, het is meer en vooral meer van hetzelfde. Steeds weer hetzelfde. Af en toe verdwijnt wat, maar er komt niks meer bij. Het is een steeds kleiner want herkenbaarder kringetje geworden. Het verzet tegen wat is geweest, heb ik opgegeven, maar de vrijgevallen plek blijft akelig leeg. Hier zal niks nieuws meer gebeuren. Het laatste nieuwe leven was Snoepie en die is inmiddels een jaar of 4,5.
Ergens is een onuitgesproken punt gepasseerd. Ik heb me nooit op een vertrekmoment vastgelegd. O.a. omdat het niet kon, maar nooit bedacht, dat ik hier na bijna vijf jaar nog zou zitten. Als je het met een slechte liftplek zou vergelijken, was ik allang gaan lopen. Ik heb het hier letterlijk en figuurlijk gezien. Ik ben toe aan een nieuwe plek, andere activiteiten, terug onder de mensen. Ik wil hier weg (zijn), voordat ik weer herinneringen moet begraven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten