Het lijkt erop dat de volgende versnelling is bereikt zonder noodzaak tot direct terugschakelen. Nu zit er een stevige stok achter de deur, maar in het verleden is meermaals gebleken, dat externe stimuli me knap koud kunnen laten. Dus ga ik er vanuit dat er meer is. Dat er zoiets mee speelt van "Ha, lekker". Ineens passeert die trein en je springt erop. Bijna jammer om het moment bloot te stellen aan een serieuze onderbreking met alle risico's vandien. Ik denk, dat ik het me kan permiteren.
Voor de trip moet natuurlijk nog een hoop gebeuren. Niet omdat ik anders niet weg kan, meer om de terugkeer niet te zwaar te belasten. Maar dat zijn allemaal praktische doe-dingetjes en met de prettige weersvooruitzichten kan daar weinig misgaan. Het echte werk is gebeurd. De route is langzaam uitgekristalliseerd, mijn wensenlijst volgelopen, de volgorde en het ritme van de te ondernemen activiteiten is bepaald, er is nog ruimte voor verrassingen en de bagage bijna klaar om in te pakken. Allemaal dingen waar ik, afgezien van het maken van een paar afspraken en het laten draaien van de wasmachine, weinig concreet mee bezig ben geweest. Dat zijn haast autonome processen. Als die het groene licht geven, weet ik dat het goed zit. En het licht staat op groen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten