Eindelijk eens moe met aantoonbare redenen. Naast allerlei huishoudelijke klussen gisteren ook weer twee uur aan de auto besteed. Daarmee de totaalstand op 11 uur gebracht. En geloof het of niet, ik ben nog niet klaar. Maar behalve dat voor- en achterkant nog schoon en in de wax moeten, merk ik aan alle botten en spieren, dat ik met iets bezig ben dat qua houding en inspanning alles overtreft wat ik de afgelopen, laat ik het voorzichtig met 'tijd' benoemen, gedaan heb.
Kraak, piep, puf en lekker dat dat is! Eindelijk urenlang inspanning geleverd zonder me druk te maken over het functioneren van mijn pomp, rioleringsstelsel of airco. Een genot en helaas ontbreken me de woorden om dat beeldend over de bühne te brengen. Het komt een beetje in de buurt van iemand, die dacht nooit meer te kunnen lopen en na vele uren revalidatie ineens op kan staan uit die rolstoel. Een beetje, want veel minder heftig en nooit zo fysiek belemmerd geweest, maar toch dat besef "Hè, hè eindelijk. Ik kan het dus toch nog!"
En niet alleen de fysieke inspanning telt. Ook het resultaat. Met de mij tot beschikking staande mogelijkheden het maximaal haalbare eruit persen. Dat is net niet kicken, maar doet ontzettend goed.
Moe met aanwijsbare reden. Dat klinkt haast realistisch. Het resultaat = de realiteit. Lekker bezig geweest dus. Ik herken dat gevoel.
BeantwoordenVerwijderen