Ongetwijfeld met in acht name van alle regels der kunst, maar sneaky, zo verdomde sneaky dat ik het vanmorgen bij het trage ontwaken in eerste instantie niet doorhad. Het onweer gisteravond heeft het niet schoon kunnen spoelen en alle drukte vannacht ten spijt ligt mijn stemming vandaag op z'n gat. Nog ff getwijfeld over het feit of ik niet zelf verantwoordelijk ben door wat je het best met een uitdagende houding zou kunnen omschrijven. Maar nee!
Neemt niet weg dat ik het weldegelijk zelf doe, want het overkomt niet een ander. Maar welke activiteit, daar aantoonbaar schuldig aan bevonden kan worden, blijft me vreemd. Misschien de mogelijkheid niet hard genoeg ontkent, te laat die kop in het zand gestoken, of net tegen beter weten in blijven hopen en/of het leven niet de ruimte voor z'n beloop gelaten. Wie het weet mag het zeggen.
Het zijn kleine dingen die onafhankelijk van elkaar maar met tevelen op zo'n moment tevaak precies de zwakke plekken weten te treffen. Je ziet iets hier, constateert iets daar, besef iets vergeten te zijn.... Voeg maar samen, tel maar op. Ook hier maken meerdere kleintjes één grote. Een kaartenhuis is een teer bouwsel. De berg ligt er en het afgraven kan weer beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten