Alleen terug

(14-04-2002) Na een gezellig avond Utrecht tot ergens een eind na twaalven kostte de start op zondagochtend ietsie meer moeite dan lekker was. De koffie deed goed maar verrichtte niet de gewenste wonderen. Dan maar hopen dat de noodzakelijke concentratie tijdens de rit de laatste nevelen van de Utrechtse horeca uit mijn hoofd laat verdwijnen.

 Wat uit mijn hoof verdween, kwam ik op de weg met toenemende dichtheid tegen: mist. Het begon al voor Breda en werd halverwege België knap vervelend. Steeds van die vlagen alsof je tegen een wazige muur op reed. Iedereen, nou ja die paar Belgen, een enkele Nederlander en dat verdwaalde Franse nummerbord, steeds weer even op de rem om enige tientallen tot honderden meters later weer opgelucht op het gaspedaal te trappen. In Noord-Frankrijk -België slaan we gewoonlijk over- de eerste stop voor een echte expresso met iets erbij. De innerlijke mens had inmiddels weer de gewenste sterkte. Na een kwartier of zo weer de autoroute opgereden: Paris, here we come!

 Na een uur radio al dat zondagochtend-geneuzel zat en de keuzetoets van de CD-speler ingedrukt. De rest van de rit heb ik meegezongen met Aznavour, Sinatra, Patricia Kaas, Clapton, Cocker en Paolo Conte.

 Het was de eerste keer dat ik een lange rit als deze in mijn eentje deed. In de auto tenminste, op brommer en motor heb ik in mijn verre verleden al een aardige staat van dienst opgebouwd. Nu mag het scheuren op de autosnelweg nauwelijks autorijden heten. Voordat je de oprit af bent zit je in de vijf en dan is de kans klein dat je voor de volgende stop terug moet schakelen zeker op zondagochtend. Behalve, precies behalve bij Parijs. Gelukkig ken ik de rondweg A86 op mijn duimpje, maar desondanks toch maar even met wat tandjes lager het rondje om de Lichtstad gedaan. De Parijzenaar heeft zo z'n eigen verkeersregels, waarvan rechts inhalen er slechts één is.

 Maar ook deze horde werd zonder problemen genomen en net na het Franse waterhoofd(stad) was het tijd voor een stevigere maagvulling. Onze ingewanden zijn aardig afgestemd op de Franse maaltijden, zodat we niet op de klok hoeven te kijken om te weten of we in de buurt van het middaguur zitten. Dat tijdstip was ik na Parijs dicht genoeg genaderd om zeker te zijn van een geopende ‘warme hoek'in het eerst volgende wegrestaurant. De wijn heb ik voor deze keer maar gelaten voor wat ie was en mijn uitgebreide salade met kaas toe enkel begeleidt met water.

 Na Parijs is het nog 3½ à 4 uur tot Le Petit Masvieux en dus nog één stop te gaan alvorens voordat ik ons paradijsje binnen rij.