Voor het eerst sinds 2 weken een normale ochtend. Zon op mijn bed bij het ontwaken. Meer moe dan uitgerust ietsje eerder dan normaal in de benen. Beneden het normale gepiep van de binnengebleven katten, die naar buiten willen en van de buitengebleven katten, die naar binnen willen. Geen ontbijtende menselijke verstoringen om me heen, maar ook geen ontbijt voor het grijpen. Normaal, dus.
Eerst het kattengezeur neutraliseren, vervolgens de honden hun secondenmaaltijd geven en aan de slag met het brouwen van mijn ontbijt. Niks nieuws onder de nog steeds enthousiast schijnende zon. Deuren en ramen wagenwijd open, wat normaal is voor deze tijd van de dag in dit jaargetijde. Honden naar buiten, katten daarheen waar ze in de nacht niet zijn geweest en ik achter mijn Pc. Normaler kan het niet.
De enige dissonant is een bezoekje aan de dierenarts voor de herkansing van het hechten. Zo'n witte kat met een plek alsof er een steak uitgesneden is, oogt niet smakelijk. Voor de rest stroomt de koffie eindelijk weer in de juiste verdunningsgraad richting de maag en verorber ik wat peristaltiek stimulerende granen en aanverwante prut, spoel het vaste deel van mijn ontbijt met een verse jus uit de spelonken van mijn gebit en richt mijn aandacht op de wereld van de woorden, kreten, actualiteiten en vermeende wijsheden. Routines roesten niet.
Een tweede bak koffie verkeerd naar mijn hart lonkt al in de verte. Oppassen dat niet direct de eerste ochtend de melk overkookt. Toch zonde dat normaal wel lekker maar niet altijd het prettigst is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten