Zo heftig en bijna alles omvattend als het geweest is, zo stilletjes heeft het glans en kracht verloren en is met de noorderzon vertrokken. Het is één van de vele glijdende schalen, waarlangs ik me heb bewogen en nog beweeg zoals waarschijnlijk ieder ander ook. Het zullen niet steeds dezelfde schalen zijn, die gecombineerd en met verschillende hellingshoeken het leven vormgeven, maar dat ze er zijn is een zekerheid.
Zo is hier dus die afschuwelijk overheersende weerzin van het toneel verdwenen. De zelfs in eerste instantie fysieke afkeer van alles wat ooit zo verschrikkelijk dicht tegen de werkelijkheid heeft gezeten, dat het net geen droom meer leek. Vergeet één keer te relativeren, laat je die ene keer eens gaan en dan gaat het me toch mis ... Ik ben blij, dat ik het inmiddels fysiek en mentaal achter de rug heb en ik zal het niemand ooit toewensen.
Zoals tijdens de lange weg terug vaker geconstateerd gaan dingen geleidelijk. Zo geleidelijk dat je ze mist, als je er niet alert op bent. Met de weerzin dus niet anders. Maar "Dag weerzin" betekent niet direct "Hallo enthousiasme". De traagheid waarmee dingen verdwijnen en verschijnen verbaast me op het ogenblik bijna dagelijks. Duik ik er op om het in de een of andere richting te versnellen, weet ik één ding inmiddels zeker: ik schiet er zelden iets mee op.
Tevreden over waar ik sta, proef ik links en rechts wat (weer) mogelijk is. Probeer ik het te pakken, glipt het echter weg, trekt een lange neus en laat me domkijkend achter. Ooit gedacht, dat ik met naar frankrijk gaan een heel nieuw leven zou beginnen. "Het roer om" zoals dat later heette. Maar dat was mooi niet zo. Teveel oude baggage meegesleept, naar is gebleken. Die fout ga ik niet herhalen, dit keer gaat dat roer echt om, al is het tergend langzaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten