In cognito

(13-04-2002) Ritje Nederland, Utrecht wel te verstaan. Yoland had met haar zus afgesproken om een weekje op de Canarische Eilanden uit te waaien en hopelijk ook van een goede dosis voorjaarszon te kunnen genieten en daaraan voorafgaand gewoon lekker effe een weekje in Nederland. Vliegen vanuit Parijs bleek minder vanzelfsprekend dan gedacht (Fransen zijn meer op het Caraïbische gebied georiënteerd) en dus maar besloten om van de nood een deugd te maken en met de heilige koe op (samen) en neer (alleen) te rijden.

 De reis naar Nederland is inmiddels bijna een routineritje geworden. Hoewel we de afstand niet zo vaak overbruggen, kunnen we de weg, incl. wegrestaurants haast dromen: vier etappes, drie pauzes waarvan een met warme hap, eenmaal tanken, tweemaal péage, twee grenzen waarvan de Belgische-Nederlandse nauwelijk merkbaar is, wie begint met rijden ‘doet' ook Parijs en vanaf Antwerpen en soms al eerder is het file rijden tot aan het eindbestemming in de Lage Landen. Wij verwonderen ons steeds weer over de Nederlandse angst voor Parijs als je ziet welke drukte er op het Nederlandse wegennet heerst.

 Na chauffeur gespeeld te hebben had ik de volgende dag -en natuurlijk de daarop volgende 14 dagen- vrijaf!. De volgende dag was het zaterdag en heb ik uitgebreid genoten van een ouderwetse zaterdag in Utrecht. ‘s Ochtends de Volkskrant uitgeplozen in Orloff, boekhandels en Pc-shops door geneusd, even een platenzaak binnen gelopen, ‘s middags het NRC in Springhaver gelezen, weer wat door de stad geslenterd, de aantrekkingskracht van de Zaak weerstaan en ‘s avonds afgesproken met een vriendin in de brasserie van Karel V.

 De volgende ochtend ging het ietsje brakker dan de bedoeling retour richting ons Franse stekkie.