(16/02/2009) Afspraak in Boussac om de aanleg van het rioleringssysteem een duw in de goede richting te geven. Ik heb die afspraak inmiddels een paar weken voor me uit geschoven vanuit een grote onzekerheid omtrent mijn gemoedstoestand. Toen ik de afspraak maakte voelde ik me beter dan in de laatste dagen.
De rit heen ging goed. Rustig, kalme stemming, koud (-3C tot -6C) maar mooi weer. Onderweg naar Gueret schoot me Yoland’s stop ergens voorjaar 2007 op de vrachtautohalte “Esperance” weer te binnen. Een van de vele pogingen van Yoland om de ellende een draai in de goede richting te geven! Ik ben er afgeslagen en gestopt! Het ging goed maar het hakt er toch in, de herinneringen hebben niet aan kracht ingeboet. Mocht er zoiets als een bestaan, voortbestaan na het aardse leven zijn, dan hoop ik van harte dat Yoland haar rust heeft gevonden, waar ze zo naar verlangde. Ik mis haar en vind het vooral zo onterecht, zo te vroeg en fout wat gebeurd is.
Afspraak was om 11 uur en ik was ruim voor half elf in het Café des Sports. In alle rust de papieren doorgenomen. In het weekeinde daar niet de tijd voor genomen. Het ging m.n. om de exacte lokatie, de diepte waarop alles aangelegd wordt en een kantelmechanisme bij de lozing in het zandfilter. Dat laatste ben ik mooi nog vergeten, dus dat moet dan later maar ertussen worden gefrunnikt. Is eigenlijk ook alleen van belang voor de woningen in de schuur, omdat die niet permanent in gebruik zullen zijn. Ik heb met een goed gevoel afscheid genomen. Ik heb er voorlopig wel vertrouwen in.
Aansluitend bij de makelaar langs geweest voor namen en adressen van mensen, die het dak kunnen aanpakken. Hij bleek niet op de hoogte van Yoland’s dood. Had ook alleen via Hetty gekund, maar maakt niet uit. Hij schrok en ik merkte dat de mededeling mij niet in de kouwe kleren ging zitten. Hij bood aan, als het zover was, ook de plek hier in de verkoop te willen doen. Achteraf nog even langs Les Villattes gereden.
Of het een opeenstapeling is geweest (Esperance, café Boussac, makelaar, Les Villattes) of een donderslag bij heldere hemel, ik weet het niet, maar op de weg terug -tussendoor- ineens een paniekaanval van een heftigheid, die ik sinds maart vorig jaar gelukkig niet meer heb gehad. Leuk is anders!! Ik moest de voet van het gas halen en de auto uit laten rollen. Gelukkig was er weinig verkeer en ik ben gestopt tegenover een huis waar rook uit de schoorsteen kwam. Je weet tenslotte nooit. Auto achteruit een landweg ingereden, bibberend en met knikkende knieën uitgestapt en lopend, staand en bewust ademhalend proberen te kalmeren.
Ik denk dat ik daar een goeie tien minuten heb gestaan. Het was fris, eigenlijk koud en ik voelde me te kijk staan voor de passerende auto’s. Dus weer ingestapt en kalm en relatief langzaam (80) doorgereden. Het was nog een kleine tien kilometer naar La Souterraine, daar weer uitgestapt en door het stadje gelopen. Het ging wat beter, maar net als nu (21.05) bij het schrijven rolden de golven van verkramping af en aan. Na iets bij een bakker gekocht te hebben en opgegeten, om die oorzaak uit te sluiten, weer in de auto gestapt en het laatste stukje snelweg naar de A20 genomen, de wisseling gemaakt en direct weer de autosnelweg verlaten. Dit was niet de toestand om ruim 130 te rijden. Over de 220 tussendoor naar Limoges gereden. Het kostte moeite, erg veel moeite om een beetje regelmatig en soepel adem te halen en lukte eigenlijk gewoon niet. In Limoges uitgestapt bij de Pont St. Martial. In het zonnetje maar met een frisse wind over de oude brug gelopen en op mezelf lopen inpraten. Heel langzaam ging het beter. Even de Populaire gelezen in een kroeg/tabac en aansluitend de laatste étappe naar huis afgelegd. Meezingend met de Cd’s van Elvis, had ook een andere artiest mogen zijn, ontspande ik beetje bij beetje.
Thuis ging het redelijk tot ik net over vanmiddag begon te schrijven…… Ik word hier niet vrolijk van, om me heel omslachtig en voorzichtig uit te drukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten