Tackle

 Ongetwijfeld met in acht name van alle regels der kunst, maar sneaky, zo verdomde sneaky dat ik het vanmorgen bij het trage ontwaken in eerste instantie niet doorhad. Het onweer gisteravond heeft het niet schoon kunnen spoelen en alle drukte vannacht ten spijt ligt mijn stemming vandaag op z'n gat. Nog ff getwijfeld over het feit of ik niet zelf verantwoordelijk ben door wat je het best met een uitdagende houding zou kunnen omschrijven. Maar nee!

 Neemt niet weg dat ik het weldegelijk zelf doe, want het overkomt niet een ander. Maar welke activiteit, daar aantoonbaar schuldig aan bevonden kan worden, blijft me vreemd. Misschien de mogelijkheid niet hard genoeg ontkent, te laat die kop in het zand gestoken, of net tegen beter weten in blijven hopen en/of het leven niet de ruimte voor z'n beloop gelaten. Wie het weet mag het zeggen.

 Het zijn kleine dingen die onafhankelijk van elkaar maar met tevelen op zo'n moment tevaak precies de zwakke plekken weten te treffen. Je ziet iets hier, constateert iets daar, besef iets vergeten te zijn.... Voeg maar samen, tel maar op. Ook hier maken meerdere kleintjes één grote. Een kaartenhuis is een teer bouwsel. De berg ligt er en het afgraven kan weer beginnen.

Onbestemd

 De derde volle dag in mijn privé paradijs, de nodige dingen al aangepakt en ook met grasmaaien begonnen, maar de stemming wil maar niet aankomen. Het humeur is wankelmoedig, wil niet stralen maar duikt ook niet in de put. Het is een beetje niks, niks goeds en niks verkeerds. Vooral niet verkeerd en daardoor eigenlijk best wel weer een beetje goed. Heb andere aankomsten op deze plek meegemaakt.

 Ik kijk veel, denk nog meer, het doen hinkt wat achter de rest aan. De wereld zou heel anders uit kunnen zien en desondanks krijg ik het niet voor elkaar. Het zit in mijn hoofd maar weet de handen niet te laten wapperen. Wat ik denk verandert weinig aan wat gedaan moet worden. Eenmaal bezig loopt de trein vanzelf. Dan is het vooral een kwestie van niet meer denken en alle ruimte aan het doen. Meters maken gaat goed, mooi maken minder en iets nieuws laat ik mooi zitten.

Normaal

 Voor het eerst sinds 2 weken een normale ochtend. Zon op mijn bed bij het ontwaken. Meer moe dan uitgerust ietsje eerder dan normaal in de benen. Beneden het normale gepiep van de binnengebleven katten, die naar buiten willen en van de buitengebleven katten, die naar binnen willen. Geen ontbijtende menselijke verstoringen om me heen, maar ook geen ontbijt voor het grijpen. Normaal, dus.

 Eerst het kattengezeur neutraliseren, vervolgens de honden hun secondenmaaltijd geven en aan de slag met het brouwen van mijn ontbijt. Niks nieuws onder de nog steeds enthousiast schijnende zon. Deuren en ramen wagenwijd open, wat normaal is voor deze tijd van de dag in dit jaargetijde. Honden naar buiten, katten daarheen waar ze in de nacht niet zijn geweest en ik achter mijn Pc. Normaler kan het niet.

 De enige dissonant is een bezoekje aan de dierenarts voor de herkansing van het hechten. Zo'n witte kat met een plek alsof er een steak uitgesneden is, oogt niet smakelijk. Voor de rest stroomt de koffie eindelijk weer in de juiste verdunningsgraad richting de maag en verorber ik wat peristaltiek stimulerende granen en aanverwante prut, spoel het vaste deel van mijn ontbijt met een verse jus uit de spelonken van mijn gebit en richt mijn aandacht op de wereld van de woorden, kreten, actualiteiten en vermeende wijsheden. Routines roesten niet.

 Een tweede bak koffie verkeerd naar mijn hart lonkt al in de verte. Oppassen dat niet direct de eerste ochtend de melk overkookt. Toch zonde dat normaal wel lekker maar niet altijd het prettigst is.

Terug thuis

"Back op mijn plek" of  "Op mijn bek ... " We zullen het de komende dagen zien, ervaren, voelen, ondergaan, meemaken, merken, het aan den lijve ondervinden en al die andere mechanismen die op zo'n moment in werking treden..

 Gisteren bij aankomst direct drie van de vier katten in beeld. De geopereerde liep bijna trots met een gapende wond rond die hem niet in het minste deerde. Tegen alle verwachtingen in doet Frankrijk ineens wel aan tweede Pinksterdag. Ooit omgezet in een solidariteitsdag, een dag waarop het geld dat verdiend werd met werken besteed zou worden aan sociale doelen. Die doelen bestaand blijkbaar niet (meer) want gewerkt wordt er nergens op een paar winkels na. Meneer de kater gaat dus morgen pas in de herkansing qua beter naai- en knipwerk.

 Vanmorgen kwam kat vier opdagen, straks de honden ophalen en dan is de club weer compleet althans de oude samenstelling hersteld. Dan kan de draad gezocht, de routines hervat, het leven hersteld, de bezigheden aangepakt en het hopen en verlangen weer beginnen.

Lood

(19/02/2009) Net als een week geleden ben ik het toch zo godsgruwelijk zat. Met die afkeer zou ik in staat moeten zijn om de boel een zwiepert de goede kant op te geven. Ergernis is misschien niet de beste maar vaak wel een succesvolle drijfveer. Het zullen de laatste loodjes wel zijn die opspelen, dat hoop ik tenminste! Dat moet ik blijven geloven, maar hoelang nog??

Trouwen

 Zou ik het nog eens doen? Ja en Nee, "Graag" en "Nee, dank je". De romantiek is er wel vanaf, hoewel je me op dat terrein snel opgewarmd kunt krijgen. Het is een makkelijk manier om snel een aantal dingen te regelen en tegelijkertijd een val die in een mogelijke afwikkeling voor een hoop ellende kan zorgen.

 Ik ben het twee keer geweest en heb dus volgens het scheepsrecht nog één kans te gaan. Mocht het nog eens zover komen, dan hoop ik dat de jaren in positieve zin meetellen en de dood voor de scheiding zorg draagt en niet de rechterlijke macht. "Weer" zou ik moeten zeggen, hoewel dat slechts ten dele klopt. Het is één van die vragen, die nooit meer met een antwoord afgesloten zullen worden.

 Een openlijke en duidelijke keuze voor elkaar heeft wel wat en als je dat nog weet te vieren dan zit het in elk geval qua opzet goed. Ik hoop nog wel wat feesten te vieren. Wie weet misschien ook wel een trouwerij, maar eerst een verkoopfeest, dan een vertrekfeest, dan een nieuwe plek en ander leven feest en dan zien we wel verder. Een aanleiding voor een feest zit in een klein hoekje.

Z

 Prachtig die zon. Heerlijk de zee. Aangenaam dat zand. Een soort onafscheidelijke drie-eenheid maar daarom nog lang niet perfect. Het was een gemankeerde combi, het hinkte, pruttelde en bewoog wel maar kwam geen moment op snelheid.

 In de loop van de dagen dacht ik "D'r mist iets en/of de overdaad van hetzelfde schaadt." Het gaat om ZZZZ ipv ZZZZZ. Een van hetzelfde extra, de meest belangrijke van het stel zonder welke je met een 'Z' teveel zit opgescheept. Probeer het maar te begrijpen.

 Een strand zonder zoenen is gewoon een beetje niks. Een ondergaande zon genieten zonder dat genot bij een ander te voelen is zoiets als en whisky met teveel water. Waterig waar heftig meeslepen op z'n plek zou zijn.

 Bezig met mijn eigen dingen mis ik die ander minder dan zo'n persoon lief zou zijn, maar zo onderweg, een beetje struinend door het leven en de wereld zonder nou echt de uithoeken op te zoeken, mis ik die ander heel wat meer dan mij lief is.

Alleen terug

(14-04-2002) Na een gezellig avond Utrecht tot ergens een eind na twaalven kostte de start op zondagochtend ietsie meer moeite dan lekker was. De koffie deed goed maar verrichtte niet de gewenste wonderen. Dan maar hopen dat de noodzakelijke concentratie tijdens de rit de laatste nevelen van de Utrechtse horeca uit mijn hoofd laat verdwijnen.

 Wat uit mijn hoof verdween, kwam ik op de weg met toenemende dichtheid tegen: mist. Het begon al voor Breda en werd halverwege België knap vervelend. Steeds van die vlagen alsof je tegen een wazige muur op reed. Iedereen, nou ja die paar Belgen, een enkele Nederlander en dat verdwaalde Franse nummerbord, steeds weer even op de rem om enige tientallen tot honderden meters later weer opgelucht op het gaspedaal te trappen. In Noord-Frankrijk -België slaan we gewoonlijk over- de eerste stop voor een echte expresso met iets erbij. De innerlijke mens had inmiddels weer de gewenste sterkte. Na een kwartier of zo weer de autoroute opgereden: Paris, here we come!

 Na een uur radio al dat zondagochtend-geneuzel zat en de keuzetoets van de CD-speler ingedrukt. De rest van de rit heb ik meegezongen met Aznavour, Sinatra, Patricia Kaas, Clapton, Cocker en Paolo Conte.

 Het was de eerste keer dat ik een lange rit als deze in mijn eentje deed. In de auto tenminste, op brommer en motor heb ik in mijn verre verleden al een aardige staat van dienst opgebouwd. Nu mag het scheuren op de autosnelweg nauwelijks autorijden heten. Voordat je de oprit af bent zit je in de vijf en dan is de kans klein dat je voor de volgende stop terug moet schakelen zeker op zondagochtend. Behalve, precies behalve bij Parijs. Gelukkig ken ik de rondweg A86 op mijn duimpje, maar desondanks toch maar even met wat tandjes lager het rondje om de Lichtstad gedaan. De Parijzenaar heeft zo z'n eigen verkeersregels, waarvan rechts inhalen er slechts één is.

 Maar ook deze horde werd zonder problemen genomen en net na het Franse waterhoofd(stad) was het tijd voor een stevigere maagvulling. Onze ingewanden zijn aardig afgestemd op de Franse maaltijden, zodat we niet op de klok hoeven te kijken om te weten of we in de buurt van het middaguur zitten. Dat tijdstip was ik na Parijs dicht genoeg genaderd om zeker te zijn van een geopende ‘warme hoek'in het eerst volgende wegrestaurant. De wijn heb ik voor deze keer maar gelaten voor wat ie was en mijn uitgebreide salade met kaas toe enkel begeleidt met water.

 Na Parijs is het nog 3½ à 4 uur tot Le Petit Masvieux en dus nog één stop te gaan alvorens voordat ik ons paradijsje binnen rij.

Nietig

 Gisteren in een filosofische bui een deel van de ochtend over het strand gekuierd. Te vroeg voor de gemiddelde strandganger. Afgezien van een hardloper en een luier type op de fiets ben ik op het grootste deel van de route naar Egmond alleen meeuwen tegengekomen. Onderweg heb ik me mee laten slepen door de aan- en afrollende golven. Tot me door proberen te laten dringen hoe geduldig en onvermoeibaar het water rotsen, grind en schelpen vermaalt tot fijn zand en het de ene keer achterlaat op het strand, maar in een woeste bui net zo makkelijk weer mee terug neemt in z'n stroom.

 Uit de auto, ver van huis, haard, bar en jacuzzi voelt het mens-zijn beduidend minder imponerend en overheersend aan. Maakt niet uit of je in de bergen, langs zee of door uitgestrekte verlaten landschappen loopt. Ongewild dringt het besef door dat jezelf ook niet meer bent dan de zandkorrel, die door de zeestroming wordt verplaatst, het kadaver dat verdwijnt in één van de vele kringlopen of de kei die gestaag in kleinere stukken uiteenvalt.

 Wat ik er mee moet mag Joost weten maar ergens heeft die gedachte iets geruststellends. Het zou geen kwaad kunnen als dit besef meegenomen zou worden in het denken over de toekomst van de Euro.

Bril

 Z'n dood overviel me in 2009 en ik het kostte wat graven in mijn eigen krochten alvorens ik snapte waarom het me zo trof. Hoe voor de hand liggend de vergelijking met mijn eigen ervaringswereld ook mag lijken, ik baalde vooral van het feit, dat ik iemand ontdekt had die me zeer aansprak, al jaren bleek te schrijven zonder dat ik daar tegenaan gelopen was en helaas veel te vroeg de pijp aan Maarten moest geven. Martin Bril heb ik te laat, slechts een aantal maanden voor zijn dood gevonden.

 In 2009 heb ik niet de fout gemaakt om direct z'n hele oeuvre uit de boekhandels weg te dragen, maar zijn nieuwste bundel "Heimwee naar Nederland" heb ik me onlangs wel gegund en daar heb ik vandaag met veel plezier in zitten lezen. De stukjes zijn jammer genoeg allemaal te kort, het zijn amuses die naar meer smaken, me keihard laten lachen of de lippen in een begripvolle glimlach plooien. De gretigheid waarmee hij het leven om zich heen in zich op nam is aanstekelijk. Al lezende kijk je anders naar wat om je heen gebeurt.

Kunst

 Inmiddels bijna een week onderweg en alles behalve terechtgekomen in wat je zou kunnen omschrijven met vakantiestemming. Het lijkt verdorie wel alsof ik de kunst van het vakantie vieren ben verleerd. Het geraamte, dat gevormd wordt door de verplaatsingen in combinatie met de afspraken, heeft me meer in de greep dan me lief is. Is er teveel "moeten" misschien, maar niks onprettigs. Het is bijna zoiets als zeuren, omdat je teveel lekkers voorgeschoteld krijgt, maar ergens is er iets wat niet zit, zoals ik het zou willen.

 Het mag me niet echt verbazen, want ik ben nooit een voorstander geweest van vakanties waarvan vooraf het hele activiteitenschema vastlag en dat is precies wat nu gebeurt. Weinig veranderd dus dit persoontje. Het liefst ga ik naar één plek en zie van daaruit wel wat kan of niet kan. Wat vaak genoeg tot gevolg heeft gehad dat de eerste week of soms zelfs veertien dagen voornamelijk gelezen werd en de uitstapjes zich beperkten tot de supermarkt voor mondvoorraad en wijn, veel wijn!! Vakantie was ook altijd minimaal 4 en het liefst 6 weken!!

 Morgen maar eens een stevige wandeling maken langs de waterlijn en voor de verdere rest de blogs bijwerken, in een van de nog maar met mondjesmaat gekochte boeken duiken en mijn gedachten de gewenste rust en ruimte bieden. Zoals vaker geconstateerd heb ik geen massa's nieuwe indrukken nodig om het idee te hebben, dat ik me op enigerlei wijze verrijk. Alles wat ik nodig heb is moestuin, koken, wat beesten, een beetje aandacht (schenken), een laptop, boeken en als nieuwe element: muziek!!

Wiegelied

In Leenhof geworpen
Getrokken uit de kool van steen
Jaren aan de bosrand gesleten
Vertrokken zonder geween
Weg uit kleinbezielde dorpen

Genoten zonder bedaren
De tijd laten vervlieden
Droog, stad en land vergeleken
Om straks de tuin te wieden
Verlost van wilde haren


© uit de bundel "Beloftes voor gisteren", restant reünie-blog

Zomaar

 Met de zon achter de dubbeldikke gordijnen, de rust van een eeuwenoude tuin in het hartje van het hartje van het land, een nacht zonder één enkele onderbreking ...... een welhaast perfect begin van wat niet anders kon dan een prachtige dag worden. Voor achten onder de douche door en daarna richting het ontbijt gekuierd. The Times die aan mijn deurklink hing omruilen voor een Nederlandse krant, een koffie verkeerd met extra warme melk bestellen en de rest van de ontbijt bijeen scharrelen.

 Het is begrijpelijk maar jammer, dat ze in dergelijke hotels reclame maken met weekendarrangementen. Hierdoor zit er mn op zaterdagochtend teveel volk in de ontbijtzaal. Het past niet. Het verstoort de entourage en mijn rust. Het zou trouwens niet hoeven, maar de manier waarop de boel is ingedeeld en ondanks z'n grootte toch een te kleine zaal, gaat het hier niet goed. Teruggetrokken in een hoek de meutes aan me voorbij laten gaan en het Utrechts Nieuwsblad doorgebladerd.

 Na drie bakken dubbelverkeerde koffie en tigtallen storende ontbijters de stad ingelopen. Dat je bijna direct op de Oudegracht staat is één van de echte luxes van deze tent. Langs een tweetal boekhandels en café De Zaak over het Neude naar Plato getogen en daar ruim twee uur later met twee goedgevulde plastic zakken weer vertrokken. Het eigen deel van de dag was voorbij. De volgende 10 uur vielen in de categorie "Sociale contacten"

Hitchcock

 Het zou een prachtig onderwerp voor een filmscenario kunnen zijn en dan niet van het liefelijke, zoete soort. Misschien is iets dergelijks al op het witte doek verschenen. Ik heb niet alle films gezien ... Ik ben nooit een erg trouwe bioscoopbezoeker geweest en mijn huidige regelmaat is ver beneden de 1x per jaar gezakt. Niet aan mij dus om te bepalen of een dergelijke prent al bestaat. Weinig interessant ook, omdat ik het namelijk aan den lijve ondervind cq. als ster schitter in een waargebeurd scenario, dat nog bezig is met zich ontrollen.

 Wat ooit de kans heeft gezien om mijn leven binnen te dringen door de barsten en kieren ontstaan doordat iemand, die heel dicht bij je staat, zonder enig voorteken ineens patsboem definitief uit het leven is verdwenen, deze zwarte schim heeft inmiddels al meerdere gedaantes doorlopen en in de afgelopen dagen heb ik mogen constateren, dat die schaduw nog steeds niet verdwenen is, maar wederom is getransformeerd en met het hem toevertrouwde gevoel van subtiliteit een terrein gekozen heeft, dat me trof als een donderslag bij mooi zonnig weer ....

 Het is me weer gelukt!! Hallelujah. Het zelftreiteren gaat nog even verder. Weer een aanslag op de grenzen van mijn mogelijkheden. Weer een confrontatie met mezelf en mijn latent aanwezige zwakheden. Weer zien hoe we dit oplossen en waar die plaaggeest vervolgens weer omhoog piept. Doe me een lol .... rot 'ns een keer definitie op!

Gewoon doen!

(17/02/2009) Vandaag maar verder gaan waar ik gisteren mee begonnen ben: koeien bij de hoorns pakken. Er zijn zat zaken te doen: notaris, offertes voor de waterschade, boekhouder, administratie, het Franse reserveringsverzoek, dakdekker Boussac, afwassen, wassen, schoonmaken, opruimen …… om er een paar te noemen.

 Ik moet me niet (meer) de illusie maken dat iets of iemand meer kan dan me een beetje ondersteunen, terwijl de tijd de wonden schoon schuurt en ik leer leven met de littekens.

In cognito

(13-04-2002) Ritje Nederland, Utrecht wel te verstaan. Yoland had met haar zus afgesproken om een weekje op de Canarische Eilanden uit te waaien en hopelijk ook van een goede dosis voorjaarszon te kunnen genieten en daaraan voorafgaand gewoon lekker effe een weekje in Nederland. Vliegen vanuit Parijs bleek minder vanzelfsprekend dan gedacht (Fransen zijn meer op het Caraïbische gebied georiënteerd) en dus maar besloten om van de nood een deugd te maken en met de heilige koe op (samen) en neer (alleen) te rijden.

 De reis naar Nederland is inmiddels bijna een routineritje geworden. Hoewel we de afstand niet zo vaak overbruggen, kunnen we de weg, incl. wegrestaurants haast dromen: vier etappes, drie pauzes waarvan een met warme hap, eenmaal tanken, tweemaal péage, twee grenzen waarvan de Belgische-Nederlandse nauwelijk merkbaar is, wie begint met rijden ‘doet' ook Parijs en vanaf Antwerpen en soms al eerder is het file rijden tot aan het eindbestemming in de Lage Landen. Wij verwonderen ons steeds weer over de Nederlandse angst voor Parijs als je ziet welke drukte er op het Nederlandse wegennet heerst.

 Na chauffeur gespeeld te hebben had ik de volgende dag -en natuurlijk de daarop volgende 14 dagen- vrijaf!. De volgende dag was het zaterdag en heb ik uitgebreid genoten van een ouderwetse zaterdag in Utrecht. ‘s Ochtends de Volkskrant uitgeplozen in Orloff, boekhandels en Pc-shops door geneusd, even een platenzaak binnen gelopen, ‘s middags het NRC in Springhaver gelezen, weer wat door de stad geslenterd, de aantrekkingskracht van de Zaak weerstaan en ‘s avonds afgesproken met een vriendin in de brasserie van Karel V.

 De volgende ochtend ging het ietsje brakker dan de bedoeling retour richting ons Franse stekkie.

Zò, dus!

(16/02/2009) Afspraak in Boussac om de aanleg van het rioleringssysteem een duw in de goede richting te geven. Ik heb die afspraak inmiddels een paar weken voor me uit geschoven vanuit een grote onzekerheid omtrent mijn gemoedstoestand. Toen ik de afspraak maakte voelde ik me beter dan in de laatste dagen.

 De rit heen ging goed. Rustig, kalme stemming, koud (-3C tot -6C) maar mooi weer. Onderweg naar Gueret schoot me Yoland’s stop ergens voorjaar 2007 op de vrachtautohalte “Esperance” weer te binnen. Een van de vele pogingen van Yoland om de ellende een draai in de goede richting te geven! Ik ben er afgeslagen en gestopt! Het ging goed maar het hakt er toch in, de herinneringen hebben niet aan kracht ingeboet. Mocht er zoiets als een bestaan, voortbestaan na het aardse leven zijn, dan hoop ik van harte dat Yoland haar rust heeft gevonden, waar ze zo naar verlangde. Ik mis haar en vind het vooral zo onterecht, zo te vroeg en fout wat gebeurd is.

 Afspraak was om 11 uur en ik was ruim voor half elf in het Café des Sports. In alle rust de papieren doorgenomen. In het weekeinde daar niet de tijd voor genomen. Het ging m.n. om de exacte lokatie, de diepte waarop alles aangelegd wordt en een kantelmechanisme bij de lozing in het zandfilter. Dat laatste ben ik mooi nog vergeten, dus dat moet dan later maar ertussen worden gefrunnikt. Is eigenlijk ook alleen van belang voor de woningen in de schuur, omdat die niet permanent in gebruik zullen zijn. Ik heb met een goed gevoel afscheid genomen. Ik heb er voorlopig wel vertrouwen in.

 Aansluitend bij de makelaar langs geweest voor namen en adressen van mensen, die het dak kunnen aanpakken. Hij bleek niet op de hoogte van Yoland’s dood. Had ook alleen via Hetty gekund, maar maakt niet uit. Hij schrok en ik merkte dat de mededeling mij niet in de kouwe kleren ging zitten. Hij bood aan, als het zover was, ook de plek hier in de verkoop te willen doen. Achteraf nog even langs Les Villattes gereden.

 Of het een opeenstapeling is geweest (Esperance, café Boussac, makelaar, Les Villattes) of een donderslag bij heldere hemel, ik weet het niet, maar op de weg terug -tussendoor- ineens een paniekaanval van een heftigheid, die ik sinds maart vorig jaar gelukkig niet meer heb gehad. Leuk is anders!! Ik moest de voet van het gas halen en de auto uit laten rollen. Gelukkig was er weinig verkeer en ik ben gestopt tegenover een huis waar rook uit de schoorsteen kwam. Je weet tenslotte nooit. Auto achteruit een landweg ingereden, bibberend en met knikkende knieën uitgestapt en lopend, staand en bewust ademhalend proberen te kalmeren.

 Ik denk dat ik daar een goeie tien minuten heb gestaan. Het was fris, eigenlijk koud en ik voelde me te kijk staan voor de passerende auto’s. Dus weer ingestapt en kalm en relatief langzaam (80) doorgereden. Het was nog een kleine tien kilometer naar La Souterraine, daar weer uitgestapt en door het stadje gelopen. Het ging wat beter, maar net als nu (21.05) bij het schrijven rolden de golven van verkramping af en aan. Na iets bij een bakker gekocht te hebben en opgegeten, om die oorzaak uit te sluiten, weer in de auto gestapt en het laatste stukje snelweg naar de A20 genomen, de wisseling gemaakt en direct weer de autosnelweg verlaten. Dit was niet de toestand om ruim 130 te rijden. Over de 220 tussendoor naar Limoges gereden. Het kostte moeite, erg veel moeite om een beetje regelmatig en soepel adem te halen en lukte eigenlijk gewoon niet. In Limoges uitgestapt bij de Pont St. Martial. In het zonnetje maar met een frisse wind over de oude brug gelopen en op mezelf lopen inpraten. Heel langzaam ging het beter. Even de Populaire gelezen in een kroeg/tabac en aansluitend de laatste étappe naar huis afgelegd. Meezingend met de Cd’s van Elvis, had ook een andere artiest mogen zijn, ontspande ik beetje bij beetje.

 Thuis ging het redelijk tot ik net over vanmiddag begon te schrijven…… Ik word hier niet vrolijk van, om me heel omslachtig en voorzichtig uit te drukken.

Café

"Hoi"
"Hoi"
"Hoe is het?"
"Mmmhh"
"Biertje?"
"Is al 'ns beter geweest."
"Vast te druk"."
"Doe maar."
"Vandaag was alleen maar gelul."
"Vakantie, dat zou ik willen."
"Twee witbier zonder!"
"Wat doe jij tegenwoordig?"
"Wie niet!"
"Overheid was het toch?"
"Lullen, vooral veel lullen."
"Dat lijkt me wel wat."
"Waar naartoe?"
"Een beetje blabla, koffie en weer weg."
"Of opteer je voor een kroegcruise?"
"Nee zeg, weg, waarom?"
"Hò, zo werkt het nou ook weer niet."
"Ergens anders is het altijd weer zoeken."
"Als de koffie tenminste nog te drinken zou zijn."
"En mijn eigen bed, hè!"
"Eigenheimer."
"Nog eentje?"
"Af en toe een ander café kan geen kwaad."
"Ja, jij bent ook gescheiden."
"Lekker. Ja, nee 'tuurlijk"
"Tevreden zijn is een kunst die de meesten niet meer kennen."
"Niet gescheiden ... in de steek gelaten, liefie."
"O ja. Wil je citroen?"
"Nee, dank je."

Moe

 Eindelijk eens moe met aantoonbare redenen. Naast allerlei huishoudelijke klussen gisteren ook weer twee uur aan de auto besteed. Daarmee de totaalstand op 11 uur gebracht. En geloof het of niet, ik ben nog niet klaar. Maar behalve dat voor- en achterkant nog schoon en in de wax moeten, merk ik aan alle botten en spieren, dat ik met iets bezig ben dat qua houding en inspanning alles overtreft wat ik de afgelopen, laat ik het voorzichtig met 'tijd' benoemen, gedaan heb.

 Kraak, piep, puf en lekker dat dat is! Eindelijk urenlang inspanning geleverd zonder me druk te maken over het functioneren van mijn pomp, rioleringsstelsel of airco. Een genot en helaas ontbreken me de woorden om dat beeldend over de bühne te brengen. Het komt een beetje in de buurt van iemand, die dacht nooit meer te kunnen lopen en na vele uren revalidatie ineens op kan staan uit die rolstoel. Een beetje, want veel minder heftig en nooit zo fysiek belemmerd geweest, maar toch dat besef "Hè, hè eindelijk. Ik kan het dus toch nog!"

 En niet alleen de fysieke inspanning telt. Ook het resultaat. Met de mij tot beschikking staande mogelijkheden het maximaal haalbare eruit persen. Dat is net niet kicken, maar doet ontzettend goed.

Deal

(12/02/2009) Na de kalmeringsmiddelen, de pijn links en rechts in mijn lijf en de moeheid komen nu de nog minder grijpbare zaken aan bod: motivatie, lol, doorzettings- en incasseringsvermogen, genieten, zin van het bestaan, misschien het beste samen te vatten in “het oppakken van de draad des levens”. Tien dagen geleden, nadat ik de grens van 7 dagen zonder kalmeringsmiddel was gepasseerd, schreef ik:

 “De eerste afstand is gerealiseerd. Nu is de volgende stap de komende veertien dagen volhouden en via de combi van ontspannen en bezig zijn, mijn lichaam weer wennen aan oude vertrouwde routines. Daarna rest enkel nog het leren omgaan met de gedachten en/of manier van denken die de afgelopen tijd de aanleiding is geweest tot de paniekaanvallen, etc”

 Die veertien dagen had ik goed ingeschat. Misschien dat het oppakken van de oude routines wat langer duurt maar het idee klopt. De rest erna is een combinatie van “leren omgaan met” en “oppakken van de draad”. Het zou prettig zijn als daar de eerst komende tijd geen tegenslagen dwars doorheen walsen, want of ik daar altijd al een goed antwoord op heb, is nog maar de vraag. Zeker gezien mijn reactie afgelopen maandag nav de stormmelding. Nee, ik opteer voor goed weer, kleine meevallers en een opgewekt humeur.

Druk, druk

 Het lijkt erop dat de volgende versnelling is bereikt zonder noodzaak tot direct terugschakelen. Nu zit er een stevige stok achter de deur, maar in het verleden is meermaals gebleken, dat externe stimuli me knap koud kunnen laten. Dus ga ik er vanuit dat er meer is. Dat er zoiets mee speelt van "Ha, lekker". Ineens passeert die trein en je springt erop. Bijna jammer om het moment bloot te stellen aan een serieuze onderbreking met alle risico's vandien. Ik denk, dat ik het me kan permiteren.

 Voor de trip moet natuurlijk nog een hoop gebeuren. Niet omdat ik anders niet weg kan, meer om de terugkeer niet te zwaar te belasten. Maar dat zijn allemaal praktische doe-dingetjes en met de prettige weersvooruitzichten kan daar weinig misgaan. Het echte werk is gebeurd. De route is langzaam uitgekristalliseerd, mijn wensenlijst volgelopen, de volgorde en het ritme van de te ondernemen activiteiten is bepaald, er is nog ruimte voor verrassingen en de bagage bijna klaar om in te pakken. Allemaal dingen waar ik, afgezien van het maken van een paar afspraken en het laten draaien van de wasmachine, weinig concreet mee bezig ben geweest. Dat zijn haast autonome processen. Als die het groene licht geven, weet ik dat het goed zit. En het licht staat op groen!

Streven

 Niet klagen,
 behagen!
 Het is wagen.

 Laat het stromen.
 De ander omzomen.

 Neem de tijd.
 Voorkom spijt.

 Eerst voorverwarmen,
 en hup, met charme
 in haar armen

Moeilijk

(08/02/2009) Verloren (!), verdwaald (?), op de verkeerde plek gevangen en dan niet simpelweg iets van liever terug naar België of had ik maar een andere baan maar gevangen in ongewenste materie, vastgekluisterd aan een aards bestaan en hunkerend naar de vrijheid van het universum…. Of ik het zo goed verwoord, waag ik te betwijfelen, maar het geeft wel de richting aan waarin het verhaal ging, dat me in tranen werd vertelde. Ze schijnt daar al van jongs af aan mee te worstelen en omdat het haar niet lukte om daar op zeer jonge leeftijd (!) een rationeel antwoord op te geven, is ze in de spirituele wereld terechtgekomen. Wat moet je daar nou mee?

 Het eerste wat me te binnen schoot bij dat verhaal was: Vier vrouwen tot nu toe in mijn leven en alle vier worstelden ze met het leven en over het algemeen weinig succesvol. De een danst nu op het randje van de psychiatrie, de ander vertoeft ontevreden, teleurgesteld en verbitterd in Zeeland en verzuurt het leven van haar kind, een heeft er gelukkig een draai aan weten te geven en bij de ander heeft de dood een eind gemaakt aan het geworstel met het leven. En nu nummero vijf met een verhaal waar je èn niet vrolijk van wordt èn helemaal niks mee kunt!! Trek ik het aan??

 Een beetje vergelijkbaar met die mensen die zich opgesloten voelen in het verkeerde lichaam?? Ombouwen blijft behelpen maar schijnt dan wel enige vrede te geven. Wat rest zo iemand anders dan zich voor het moment bij de situatie neer te leggen en er het beste van te maken?? Als er al zoveel meer is dan heeft het òf een reden waarom ze hier als mens rond loopt òf het is een foutje, oeps bedankt, maar verder ook niks aan te doen.

Psychologie

Na een lichte lunch de honden hun siësta gegund en zelf wederom in de benenwagen gestapt en het bos in getogen. Ter plekke mocht ik in concreto aanschouwen wat ik al maanden uit het gepruttel van de fontein in de vijver had kunnen opmaken. Het opvangbekken was tot aan de rand gevuld met andere substanties dan water. Enkel door een verstopping van de overloop was nog van enig zichtbaar water sprake.

 Op de heenweg van de rust gebruik gemaakt om alle denkbare foute gedachten netjes terug te wijzen tot achter de aangegeven lijn. Medewerking is dan ver te zoeken maar uiteindelijk schikte dood en verderf zich in mijn verzoek de boel niet erger te maken dan wat het was: een middagje soppen, scheppen en schuiven in de modder. 'Tuurlijk, in mijn uppie in een bos is een beetje van god los en niet alleen van mijn provider. De boel dus eindelijk onder de duim, moet je een groot formaat (betonnen) stop uit anderhalve meter modder omhoog trekken.....

 Mijn cardioloog sloot ff zijn ogen en ik de toegang tot mijn verstand. Wrikken en wringen bracht beweging en daarna was het een kwestie van domme kracht. Met oorverdovend lawaai blubberde de modder 2,5 meter lager uit een buis. De rest van de middag zou menig kind jaloers zijn geweest als het me bezig had gezien. Door de boel afwisselend weer voor een deel vol te laten lopen, kon ik de modderzooi étappegewijs laten verdwijnen. Baggeren in alle betekenissen die je het woord kunt geven en zelf van kruin tot op de grond onder de modderspetters, -strepen en -vegen.

 Na twee en een half uur kalm en gestaag roeren in de blubber kon ik de boel weer afsluiten en afdalen richting het huis. Ik had het kunnen verzinnen maar niet bedacht, als na een gewonnen wedstrijd drong alles wat ik zorgvuldig weggewerkt had achter de zijlijn ineens het speelveld op. Mij brak aan alle kanten het zweet uit en ik had maar mijn kleine vinger hoeven toesteken en een paniekaanval had zijn kans gegrepen ....... Mens, een raar wezen.

Doen

 Maandagochtend èn prachtig weer, de meest verschrikkelijk ongenaakbare combinatie denkbaar in deze tijd van het jaar. Hier kan geen uitvlucht tegenop en ketsen alle smoezen op af. Shit, dat wordt werken. Leek het leven gisteren nog zo mooi en aantrekkelijk, zit ik vandaag weer in het gras en de modder. Eerst de modder en mocht dan nog wat puf resten kan ik me altijd nog over het gras buigen. Gras genoeg maar de komende twee dagen weer voorspelde nattigheid, dus dat kan misschien beter nog wachten.

 Blubber scheppen. Ik heb het iets van een jaar uitgesteld, waar 2x schoonmaken eigenlijk geen luxe is. Hop, hop het zoveelste achterstallige stukje wegwerken. En natuurlijk met in mijn achterhoofd de hoop, dat dit de laatste keer zal zijn. Zou ik het het volgend jaar weer denken??

Water

 Netjes thuis gearriveerd na een warme en verzorgde middag. Een zondag op z'n Frans in Frankrijk. Uit eten, de variatie op het zondagmiddagmaal als jezelf geen zin hebt om de hele ochtend achter het fornuis te staan en geen moeder in de wijde omtrek hebt, die zich geroepen voelt dat wel te doen.

 Mest en grasrestanten achter oren en onder nagels vandaan geschrobt, het lijf besproeit en de resterende beharing in de plooi gelegd netjes op tijd met den voiture het aangename gezelschap opgehaald en al keuvelend in de richting van de gereserveerde tafel gereden.

 Bekende plek, een hernieuwde ervaring en een oude liefde. Ja, ja, dat is schuiven, passen en meten en het uiteindelijk nog niet weten. Helaas viel hier en daar wat tegen, maar dat deed geen afbreuk aan de vaart en beleving van de middag. Alles stroomde. Aan tafel, in mijn hoofd en door de bedding.

 Gekomen in de regen, vertrokken in de zon. De koffie zijn we vergeten en misschien had ik door moeten rijden, de zon zien ondergaan in de oceaan, de zilte zeelucht in de neus en de kreten van de meeuwen in de oren. Dan was het een koffie met cognac geworden en een lange avond voor een open haard.

De West

 Na wat dralen en een hoop gewik en geweeg mijn mei-trip uitgebreid met een tocht door het laatste mij onbekende deel van Frankrijk. Op uitnodiging van een bevriend stel me laten verleiden tot een ontdekkingsreis naar Bretagne en dan ook werkelijk tot het uiterste westelijk gelegen puntje. Zijzelf zitten iets verder landinwaarts, maar mijn afkeer van het slapen op een slaapbank in wat eufemistisch een 4-persoonsappartement wordt genoemd, heeft me naar de uiterste grenzen van het Franse land gedreven. Voorbij Brest in strak westelijke richting en dan voordat je van de klif dondert net ff naast de vuurtoren.... Kan bijna niet anders dan dat dat een prachtige plek is.

 Ooit in Niort geweest en toen doorgereden naar La Rochelle en île de Rê maar verder noordwestelijk ben ik nooit geweest. Heeft me nooit getrokken maar nu ben ik wel benieuwd. Bretagne op de heenweg en een paar dagen later Normadië op weg naar Nederland. Misschien kom ik nog ergens de geest van John Wayne tegen, hoewel ik die liever als paardrijdende veedrijver dan modderhappende soldaat zie.

 Op dus -straks- naar wat ooit, in Asterix'se tijden het einde van de wereld was. Volgens mij moet ook dat dorp daar ergens in de buurt hebben gelegen. Zou wel een everzwijntje lusten.

Stilte

 Heb me maar ff uitgelogd uit Twitter. Al dat hypocriete gezeur over die dodenherdenking en die verplichte minuten stilte. Het is al jaren, dat ik me daaraan erger en ik kan me zo'n oetlul, die in de verleiding komt om op de dam een partijtje te gaan schreeuwen, heel goed voorstellen. Begrijpen is wat anders. Ik erger me, maar laat de lui hun herdenking. Zoals in al dat soort gevallen is praten daarover geen tweerichtingen verkeer. Tolerantie is het kernbegrip, maar komt hier niet verder dan dat je doen moet wat "zij" belangrijk vinden.... Het is een beetje als een tientje storten als ergens een ramp is gebeurd. Zoiets van "Hè hè, hebben we dat tenminste ook gehad." Laat iedereen het herdenken doen op zijn of haar manier, wijze voor de personen en momenten die voor hen van belang zijn (geweest) en voor de rest via onderwijs zorgen dat iedere generatie herinnerd wordt aan de geschiedenis in zoverre dat goed en wenselijk is.

 Ik heb niks met de IIeWO, ben daar erg blij om en wens het verder absoluut niet opgedrongen te krijgen. Oorlog is fout maar het is de overwinner, die bepaald welke kant dat betreft. Nederland had Hitler nauwelijks achter zich, toen ze als beesten in Indonesië tekeer zijn gegaan. Niet iedereen maar dat gold voor de Duitse militairen ook. Bovendien ging je voor je nummer en dessertie werd beloond met een kogel. Ook dat gold voor de Duitsers. En nu zullen de ideeën van de Nederlandse regering misschien niet zo onmenselijk zijn geweest als die van Hitler & Co maar zachtzinnige lieverdjes voeren geen oorlog!!

Weerzin

 Zo heftig en bijna alles omvattend als het geweest is, zo stilletjes heeft het glans en kracht verloren en is met de noorderzon vertrokken. Het is één van de vele glijdende schalen, waarlangs ik me heb bewogen en nog beweeg zoals waarschijnlijk ieder ander ook. Het zullen niet steeds dezelfde schalen zijn, die gecombineerd en met verschillende hellingshoeken het leven vormgeven, maar dat ze er zijn is een zekerheid.

 Zo is hier dus die afschuwelijk overheersende weerzin van het toneel verdwenen. De zelfs in eerste instantie fysieke afkeer van alles wat ooit zo verschrikkelijk dicht tegen de werkelijkheid heeft gezeten, dat het net geen droom meer leek. Vergeet één keer te relativeren, laat je die ene keer eens gaan en dan gaat het me toch mis ... Ik ben blij, dat ik het inmiddels fysiek en mentaal achter de rug heb en ik zal het niemand ooit toewensen.

 Zoals tijdens de lange weg terug vaker geconstateerd gaan dingen geleidelijk. Zo geleidelijk dat je ze mist, als je er niet alert op bent. Met de weerzin dus niet anders. Maar "Dag weerzin" betekent niet direct "Hallo enthousiasme". De traagheid waarmee dingen verdwijnen en verschijnen verbaast me op het ogenblik bijna dagelijks. Duik ik er op om het in de een of andere richting te versnellen, weet ik één ding inmiddels zeker: ik schiet er zelden iets mee op.

 Tevreden over waar ik sta, proef ik links en rechts wat (weer) mogelijk is. Probeer ik het te pakken, glipt het echter weg, trekt een lange neus en laat me domkijkend achter. Ooit gedacht, dat ik met naar frankrijk gaan een heel nieuw leven zou beginnen. "Het roer om" zoals dat later heette. Maar dat was mooi niet zo. Teveel oude baggage meegesleept, naar is gebleken. Die fout ga ik niet herhalen, dit keer gaat dat roer echt om, al is het tergend langzaam.

Computer

(10-04-2002) Na lang aarzelen de stoute schoenen aangetrokken en opzoek gegaan naar een nieuwe PC. Niet zo'n standaardgeval uit een ‘Grande surface' maar een geassembleerde van de lokale leverancier. Een ‘Franse' PC zal waarschijnlijk al genoeg moeilijkheden opleveren, ook zonder de onwil en het onvermogen van het personeel in een grootwarenhuis. Waarbij we ook nog -als het even kan- willen vasthouden aan een Nederlands besturingssyteem. Voor de rest van de programmatuur zullen we ongetwijfeld aangewezen zijn op Franstalig versies met alle onduidelijkheden vandien.

 ‘De stoute schoenen' betekende heel simpel een bezoek aan meerdere min of meer obscure zaakjes rondom het centrum van Limoges. Het ene tentje met de welbekende snelle jochies, die wel al een pak dragen maar eigenlijk niet weten hoe dat moet, maar ook het type import-/exportfirma met alleen een tweetal secretaresses, die wel een afspraak voor ons willen maken met de directeur.... En dan slaan we gemakshalve alle tussengelegen types over. Uiteindelijk hebben we voor een zaak in St Yrieix la Perche gekozen. Dicht bij huis en de eigenaar beloofde ons dat alles wat we wilden mogelijk was.

 Dat ‘alles' viel wat tegen, maar het duurde enige weken voordat we wat dat betreft de balans konden opmaken. Eigenlijk was het een uitstekende verkoper, maar hij had te weinig van die hobbyïst, die van z'n passie een beroep heeft gemaakt. Een manco wat we hier in Frankrijk vaak tegenkomen. Hoe is dat uit te leggen..

 Stel je wilt een koffiezetapparaat. Dan ga je naar een winkel met huishoudapparatuur en daar staan dan een X-aantal modellen. De grotere zaken hebben hun hele scala uitgestald, de kleinere hebben naast de uitgestalde waar ook nog een stapel brochures onder de toonbank liggen. Dan vraag je zo'n verkoper/-koopster naar een apparaat, waarmee je echt lekkere koffie kunt zetten. Vraagt de verkoper "Hoeveel mag het kosten?". "Terechte vraag" is de eerste reactie, maar het resultaat is, dat alles wat duurder of goedkoper is, weggestreept wordt. Niks geen meedenken met de klant, geen eigen mening, geen enthousiasmerend verhaal... Het is simpelweg "Dit zijn de modellen, kies maar!" In het beste geval wil een verkoper nog wel eens de moeite doen om de informatieve tekst, die bij de prijs staat en die je allang hebt gelezen, nog eens voor (na?) te kauwen. Terwijl je een winkel moet verlaten met het idee, dat je net het ultieme koffiezetapparaat hebt gekocht, zelfs al ben je belazerd, in plaats van lopen twijfelen of je nu wel de juiste keuze hebt gemaakt!!!

 Onze wensenlijst veranderde in de weken die volgden stap voor stap totdat de lijst een merkwaardige gelijkenis vertoonde met de vrijblijvende voorbeeldofferte, die wij n.a.v. ons eerste gesprek hadden mee gekregen. Het moederbord en het besturingssysteem waren de enige twee elementen die geen deel uit maakten van de standaardcombinatie. Waarbij het besturingssysteem (Win2000, en een verhaal apart!) door onszelf uit Nederland is gehaald, omdat onze beste BillyBoy Gates rare voorwaarden stelt bij verkoop van buitenlandse licensies. Maar dat terzijde.

 Alles bij elkaar heeft het (o.a. door tijdgebrek en de start van het nieuwe seizoen) nog maanden geduurd en diverse bezoekjes aan de dealer gekost voordat de Pc deed wat hij moest doen. Dus eigenlijk was het ding alweer achterhaald toen ie goed en wel functioneerde....

Nieuws

 Onderweg naar nergens in het bijzonder, meer door de wolken dan er onderdoor en steeds weer de gedachten weggejaagd, die mijn aandacht van de weg afleidden. Na wat draaien, bochten en proberen uiteindelijk in Perigueux uitgekomen. Weer Perigueux. Nu in de regen, maar verder hetzelfde plekje als altijd met dezelfde café's, winkels en restaurants. Gelukkig houdt met regelmaat een middenstander het voor gezien en probeer een ander zijn droom te realiseren, waardoor het geen 100% statisch geheel is. En natuurlijk was het met zonnig weer prettiger toeven geweest dan nu met de regendruppels in mijn nek, maar aan de plek zelf had het niks veranderd.

 Het is niet Perigueux alleen, het is meer en vooral meer van hetzelfde. Steeds weer hetzelfde. Af en toe verdwijnt wat, maar er komt niks meer bij. Het is een steeds kleiner want herkenbaarder kringetje geworden. Het verzet tegen wat is geweest, heb ik opgegeven, maar de vrijgevallen plek blijft akelig leeg. Hier zal niks nieuws meer gebeuren. Het laatste nieuwe leven was Snoepie en die is inmiddels een jaar of 4,5.

 Ergens is een onuitgesproken punt gepasseerd. Ik heb me nooit op een vertrekmoment vastgelegd. O.a. omdat het niet kon, maar nooit bedacht, dat ik hier na bijna vijf jaar nog zou zitten. Als je het met een slechte liftplek zou vergelijken, was ik allang gaan lopen. Ik heb het hier letterlijk en figuurlijk gezien. Ik ben toe aan een nieuwe plek, andere activiteiten, terug onder de mensen. Ik wil hier weg (zijn), voordat ik weer herinneringen moet begraven.