Rare dingen zetten me vaak aan het denken, maken dat ik probeer te snappen wat gebeurd. In de laatste jaren heb ik geen klagen gehad over gebrek aan hersengymnastiek en toch blijven er zaken, waar ik maar niet uitkom. Gezeten voor de flatscreen van mijn Pc, ligt de bijkeukentafel achter me. Ik zie het ding niet maar kan 'm feilloos uittekenen. De bergen papier die er iedere keer weer op aanhopen, bijna vastkoeken. Op sporadisch voorkomende momenten weet ik het ergste overschot te weg te werken of op z'n minst te ordenen. Daarna begint het ophopen, droppen en stapelen weer.
De laatste poging tot opschonen zal zeker drie maanden geleden zijn geweest, waarschijnlijk langer. De voet van de kaarsenstandaard is vrijwel verdwenen in de papierzooi. Nu heb je kaarsenstandaards van 5, 10, 20 en 80 centimter en gelukkig is de mijne maar 30 hoog ... maar toch. In alle redelijkheid weet ik wat op de tafel ligt en in de omringende dependance-plekken in de keuken en woonkamer. Kwijt raakt er zelden iets en te laat ben ik eigenlijk alleen met de belasting, maar dan wel consequent. Noem het gecontroleerde choas.
Kortom het is een zooitje en dat blijft raar, want zo zit ik eigenlijk niet in elkaar. Doe er iets aan! 'Tuurlijk, maar zoals vandaag, waarop ik me voorgenomen heb die papierberg te slechten, draai ik om de tafel heen, zie 'm niet, ontken z'n bestaan, pleur de volgende lading post erop en vraag me af: Waarom? Wat maakt, dat het me zoveel moeite kost om zo iets simpels, doeltreffends en structurerends eenvoudigweg te doen??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten