Alles is altijd anders, zelfs als ogenschijnlijk alles bij het oude blijft. Bovendien is dat anders zelden hetzelfde. Ieder anders is anders. Soort van relatief is ook relatief. Toch heb ik me de afgelopen dagen wel eens afgevraagd, waarom het me zoveel moeite koste om de overdaad aan gras tegemoet te treden. Behalve dat het tijd kost, die ik er eigenlijk niet voor over heb, en de start en omstandigheden werkelijk nog nooit zo beroerd zijn geweest, zijn dat niet de bepaalde punten.
Zo voortmijmerend, terwijl ik met het machien het gemaaide gras in een tweede ronde bijeen probeer te vegen, komt het perspectief als kwade pier naar boven. De verandering van perspectief. Ooit dacht ik in meerjaren plannen. Zag hoe dingen uit zouden moeten zien in 1, 2, 3 of zelfs 5 jaar. Een goed jaar verhoogde het tempo van de uitvoer, een slecht jaar schoof de boel ietsje verder de toekomst in. Nu probeer ik aan augustus te denken en hoop ondertussen op een wat beter dan gemiddelde zomer vol met over droogte klagende boeren, maar eigenlijk ligt de lat veel lager. Eigenlijk is het morgen wat telt, of volgende week, want dan zou die ene potentiële nieuwe eigenaar zijn licht op kunnen komen steken. Dan begint niet alleen de schoen aardig te wringen. Alles zou dan perfect moeten zijn. Wat nooit meer kan. Maar de illusie, gewekt door de eerste indruk, kan vele malen beter dan deze overdaad aan ongewenst hoog gras.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten