De lucht is zwanger van pollen en andere luchtwegonverlaten, de beesten verliezen de haren sneller dan ik en het stof ligt als altijd rustig te liggen in grijze aanwezigheid. Het is het seizoen met de grootste uitdagingen voor mijn ademhaling, de psychische valkuilen onverlet gelaten. Het is mede de oorzaak van de ramp, die al dat hoogstaande gras veroorzaakt. Ipv lekker kort gehouden, mag ik nu op aar-hoogte door de vrijwel compleet rijpe grasgemeenschap ploegen. Deels is dat ieder jaar wel het geval, maar nu is het bijna overal.
Ok, pillen slikken, zooi in de neus spuiten en het ergste leed kan voor de paar vigerende weken onder het tapijt worden geschoven. Wat niet wegneemt, dat de meeste energie gaat zitten in het hanteren van de haperende ademhaling. Dè trigger van de paniekaanvallen in de afgelopen jaren en nog steeds goed voor het idee, dat het weleens in een vloek en een zucht (!) afgelopen zou kunnen zijn. Geloof me, zelf als je beter weet, is het een slopende bezigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten