Het is weer zover. De enige echte zekerheid in mijn huidige leven, hèt moment waarop je niet zit maar wel kunt wachten, het enige wat me steeds weer lukt zonder dat het moeite kost: mijn eigen persoonlijke puinhoop. Soms slechts overdrachtelijk, vaker als harde realiteit en op dagen zoals vandaag in harmonische saamhorigheid. Puinhoop op het aanrecht, puinhoop op de tafel, puinhoop in huis, puinhoop buiten, puinhoop in mijn hoofd en puinhoop in het moreel. Een puinhoop aan puinhopen. Als je iets doet, vind ik zelf, moet je het ook goed en niet half doen.
Op momenten als vanochtend kan ik dan ook bijna bewonderingswaardig mijn blikken door het huis laten glijden. Alleen een Griekse bruiloft in een vrijgezellenflat van een notoire rommelverzamelaar is in staat mij van mijn eerste plek te verdringen. Knap, alleen jammer, dat ook ik het ben, die daar weer orde, structuur en richting in mag aanbrengen. Waarom eigenlijk? Waarom ontstaat dat niet op dezelfde wonderlijke wijze als het gebrek eraan zich iedere keer weer breed maakt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten