Een paar dagen geleden verdween de eerste club, die ik hoorde, terug in hun schoorsteen. Netjes opgeruimd, ver buiten mijn bereik en dus geen probleem. Verder niet bij stil gestaan, want je kunt er weinig mee. Eergisteren wederom een hels gezoem en helaas probeerde een volgend kluppie via het ventilatierooster -aangelegd, denk ik, voor de afzuigkap- van onder af de schoorsteen binnen te dringen. As de sodemieter een geschikte spuitbus gezocht en het zooitje verjaagd.
Dat laatste was dus een illusie. Vandaag hernieuwd gezoemd en wat allemaal al via het rooster naar binnen was gedrongen voor ik de spuitbus ter hand had genomen, vloog er nu weer uit. Massa's! "Gelukkig, daar ben ik van af!", leek me wel een aardige gedachte. Uren later kon ik, vrolijk meters makend op mijn maaimachientje, net op tijd remmen, voordat ik over de op een kluitje gekropen bijen was gereden. Niks geen riet maar in een omgebogen reuze zuring .... Ai, ai.
Maaien gekapt, via via iemand gevonden die de beestjes wel wilde hebben en weer enige uren later, de beestjes zaten inmiddels 2,5 meter hoger in een appelboom, van een afstand gade geslagen hoe onhandig goedbedoelende mensen kunnen zijn. Nou is zo'n anti-bijenpak ook niet bepaald een pré voor de bewegelijkheid. Uiteindelijk is de voor toekomstige bewoning bedoelde kast onder de boom geplaats en is het te hopen, dat mevrouw de koningin de komende uren kiest voor deze behuizing. Zal er bij de volgende pot honing nog eens over nadenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten