Gisteren was het er heel even aan het eind van dag. Of tenminste bijna. Nog niet het gevoel de controle weer in eigen beheer te hebben, maar wel iets wat me de overtuiging gaf, dat het weer zal lukken. Dat die over me heen walsende massa te verdelen is in behapbare brokken en waarnodig richting wachtkamer kan worden gedirigeerd.
Dat het veel is wat hier alleen al onder het kopje "Dagelijkse onderhoud" valt, staat buiten kijf. Waarschijnlijk is het inmiddels sowieso wel tèveel, maar het is zeker vele malen meer dan mij hier nog lief is. Wat niet wegneemt, dat het er is zolang ik er ben en ik daar dus iets mee moet. De enige manier waarop dat lukt, is een oost-indische doofheid op het terrein van wat allemaal zou moeten gebeuren. Het is een kakafonie van aandachtskreterij en aan mij daar een werkbare aanpak tegenover te stellen. Werkbaar voor mij. Werkbaar op een manier dat ik de boel me niet boven mijn hoofd uitgroeit of ik gewoon doordraai. De kop boven het maaiveld weten te houden, niet vanwege de geniale ideeën of de behoefte de leiding op mijn schouders te nemen. Nee, simpelweg voor behoud van het overzicht.
Niet "Oei, gaat dat morgen wel lukken?" maar "Morgen is weer een dag!". Ik heb maar twee handjes en als ik er meer zou hebben, zou ik ze trouwens voor anderen zaken reserveren. Makkelijk is anders, maar het moet en gelukkig wil dat weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten