Niet meer willen en toch doorgaan .... dat het nog bestaat en er weer inzit, dat verdient een schouderklopje, al is het in eigen beheer. Gisteravond met een bijna achter de bomen verdwenen zon stond ondergetekende de laatste meters van ruim anderhalve kilometerlange hooilijn bijeen te harken. De spieren in de onderarmen protesteerden, mijn rug had al vele meters eerder de handdoek in de riem gegooid, de motivatie liep op haar tandvlees en dan toch nog een laatste restje genot weten te wringen uit de blik, die je al pauzerend over het avondland laat glijden. Doe het me maar eens na. Vrijwilligers zijn welkom, vandaag is er nog zo'n veld te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten