Koffer

 Nu niet de fout maken om m'n kloffie al bijeen te willen binden. Het is nog veel te vroeg. Liever nog wat poetsen en ruimen anders zijn de paarden niet meer te houden. Een echte automobilist in de meeste strikte zin van het woord. Koffer klaar = gasgeven. Paspoort, creditcard, cash en mezelf is eigenlijk al genoeg, had ik niet zo'n hekel aan kleren kopen gehad. Dus toch maar die koffer, maar niet eerder dan strikt noodzakelijk. Voor ik straks in mijn bed plof, wat grove lijnen bijeen harken en morgenochtend in het half uur tussen ontwaken en vertrek alles netjes in- en bij elkaar schuiven, dichtritsen en wegwezen. Mocht ik wat vergeten zijn, kom ik daar in het eerste uur wel achter en kan het dan met een gerust hart vergeten. Tenminste .... ja, waarschijnlijk wel, alhoewel het vlieggedeelte de boel wat nauwer laat luisteren, dan als je je tot je eigen vier wielen beperkt.

Kou

 Vandaag de honden weg, met de stofzuiger door het huis en het zaakje afronden met een natte lap en weer is een periode afgesloten zonder dat bij benadering ook maar gelukt is, wat op het programma stond. Het enige verschil met anders is, dat ik nu wel wilde ipv me te beperken tot rondjes om de hete brei. Tja, het leven. We zullen er maar niet meer over beginnen.

 Het weer dan maar? Gisteravond lag ik in bed en vond dat er iets vreemd was. Duurde ff, maar het waren de voeten. Eind juni en koude voeten. Als d'r een God was, zou ik 'm toch van zijn wolkje foeteren. Nu de blaasontsteking nog en deze winter kan niet meer stuk! Een junimaand met nachttemperaturen die niet boven de 10ºC uit willen stijgen. Wat moet van de tomaten terecht komen op die manier? Had beter spruitkool kunnen planten...

 Morgenmiddag 27º en zon, dat moet ik me bij deze laatste loodjes strak voor ogen houden. Dan krijgt de noordpool een week de tijd om naar zijn eigen regionen te verkassen. Als ik terug kom, WIL IK GRAS KUNNEN MAAIEN .... potverdrie.

Planning

 God is een menselijke verzinsel en de duivel de daaruit voortvloeiende menselijke compensatie. Goed en kwade krachten, alsof je daar een Kleikneder en Bokkepoot voor nodig hebt. Kijk naar het weer. Eén grote permanente stroming van west naar oost met weinig voorspelbare consequenties waar de straalstroom langs het aardoppervlak strijkt of beter: wrijft.  Stromingen van lagere naar hogere breedtegraden, tussen oceanen en continenten, van laag naar hoge drukgebieden. Ga d'r maar aanstaan. De enige voorspelbaarheid is de onvoorspelbaarheid zeker op onze breedtegraden.

 Eigenlijk interesseert het me geen ene ruk. "Interesseerde" moet ik zeggen. Met de ommezwaai naar de toeristensector heeft het weer een prominente plaats in mijn dagelijkse bestaan gekregen. Zou dus inmiddels weer verwaterd (....) moeten zijn, maar is dat dus niet! Hoewel het toeristisch geleuter over het weer inmiddels verwaarloosbare vormen heeft aangenomen, duwt nu het gras me met de neus op de feiten. Dit jaar eigenlijk voor het eerst, omdat de nattigheid het kort houden van het gras tot een onmogelijkheid maakt. En dan wil ik het helemaal niet hebben over een mooi gazonnetje. Kort zonder rottende dotten zou al aardig zijn.

 Kapotte machines werken niet mee natuurlijk en nu blijken ook vooraf gepland tripjes niet zo handig. Zit ik straks in Rome pizza op de piazza te eten, zit d'r een naar bijsmaakje aan ..... met mijn vertrek stijgen hier de temperaturen en verschijnt de zon. Dan zou gemaaid kunnen worden. En laat ik daar nou nog geen App voor hebben gevonden ....  Nu hopen, dat het betere weer langer aanhoudt, dan ik weg ben. Dat dit deel van Frankrijk voor de afwisseling eens een prachtig zonnige nationale feestdag mag vieren. Is niet zo vaak voorgekomen, sinds ik hier vertoef.

Verder

 Jan heb ik inmiddels onder me gelaten. Hoelang heeft dat nu geduurd en vooral waar heeft het aan gelegen? Joost maar vragen?? Dikke veertien dagen in de achteruit met alle fysieke en minder grijpbare verschijnselen. Nachtelijke feestpartijen en uitgetelde dagen. Een persoonlijke reünie, en ik heb toch al weinig op met dat soort zaken. Voorbij is voorbij en hoort dat ook te blijven. Oude bekenden die weggezakt zijn in de sloot van de jaren, horen daar in te blijven zitten en dat geldt ook voor de verdere rest van wat zoal door je leven heen kan fietsen. Maar ja, wie ben ik, als ik dat niet eens weet toe te passen op mijn eigen piepkleine wereldje?

 Als de tekenen niet bedriegen gaat het de komende tijd de betere en misschien wel goede kant op. Ik zal de botjes straks voor de zekerheid nog maar een keertje opgooien, de tarotkaarten opnieuw trekken, de pendels laten draaien, de elven raadplegen, naar de dolfijnen en walvissen luisteren en dan mijn ticket voor Rome uitprinten. Pronto!!

51

 Goede vrienden doorstaan de jaren, wachten geduldig op hun moment en worden dan op ouderwetse wijze genoten. Het bijt en prikt, hakt erin als een zorgvuldig bot gekoesterde bijl, maar het is onomstotelijk Frankrijk. Dat mag ook wel na de accountant, de Franse bloedzuigende Staat, een tweetal espresso's en een ronde door een stad, die zich opmaakt voor de zonnewende en dat presenteert als het "Fête de la Musique". Ik moet het hele alles over me heen laten komen en ben langzaam huiswaarts gedropen.

 De afgelopen dagen zijn aan verwerking toe, er moet gewerkt worden aan wat komen gaat en tussendoor is het slikken wat allemaal had gemoeten, maar gewoon niet kan. Zelfs de rozen willen niet.... dus waar gaat het over?

 Als de tekenen niet bedriegen is een deel van het totaal inmiddels theoretisch verkocht. De eerste parafen zijn gezet, de voorwaarden geformuleerd en de valkuilen hopelijk vermeden. Nu is het aftellen en duimen en een klein beetje vrolijk zijn. Het is niet wat het zou moeten zijn. Niet de hoofdprijs maar -excusé les mots- enig gerommel in de marge. Maar het beweegt en in alle optimisme dender ik daar als mens maar achteraan.

Matigjes

 De dagen .... d'r is werkelijk niks meer an. Vanmorgen na de ontwaakriedel de lokaal bruisende kern van niks ingereden voor wat stokbonen en een koffie staand aan de bar. Terug in mijn eigen, rijkelijk met rust en stilte besprenkelde wereld het onkruid op de terrassen een ellendig afscheid van deze wereld bezorgd, het duurt een paar weken voordat ze het inzien, en na een flitsende lunch en een mislukte poging tot tanken (middagpauze ....) me overgegeven aan het kortwieken van glashalmen ...... totdat de aandrijfriem in mootjes gehakt onder het machien vandaan spoot .... Hallelujah! Daar zat ik op te wachten natuurlijk, maar dat had ik nog niet door.

 Kleine twee uur sleutelen en schoonmaken en het ding na een korte controle van de functionaliteiten snel weggezet. Genoeg voor vandaag. Bonen opgezocht, half flesje rosé gevuld, anderhalve liter water mee en richting tuin getogen.

 Laat me een half uur gegeven zijn, toen begon het te plenzen. Scheelt water geven. De bonen zaten net in de grond en ik wilde me een glaasje inschenken. Die rosés zijn vaak al waterig genoeg, dus op die regen zat ik niet te wachten. Wat nu? Keuken poetsen.....?

Boempats

 Zondag en avond, geen tijdstip om te schrijven. Waarover ook? Vandaag gespoten, gesnoven, gemaaid en gespit. De bijen hangen nog steeds in de appelboom en zelf speel ik voor mijn gevoel alweer uren ballonnetje. Het enige, dat het vermelden waard is, heeft betrekking op de temperatuur . Eindelijk is de temperatuur èn het weer een beetje passend bij de tijd van het jaar. Kwalijk is dat, dat de positieve toestand van het weer het benoemen waard is. Moet nog snel zijn ook, na morgen duikt de thermometer weer naar winterse waarden.

 Wacht ff, ik ben vandaag nog op mijn snuffert gegaan. Kijk dat is nou nieuws. Zou ik de Volkskrant ff bellen? Een paar doden in Verwegisthan, een zoveelste open deur over het verlies van privacy of het eeuwige geëtter over die zg crises in Europa kan vast een dagje opgeschoven worden. Wanneer ben ik de laatste keer plompverloren redenloos op mijn bek gegaan? Ik bedoel letterlijk! Zou het niet weten.

 Ik was vandaag eigenlijk ook vooral met stomheid geslagen. Gelukkig wel pas, nadat ik mijn val met mijn handen enigszins in goede banen had weten te leiden. Daar lig je dan, je tengels vol in de bramen en het gezicht net langs een kei gemikt. En waar brak ik nou mijn spreekwoordelijke nek over? Ik heb het proberen te vinden, voorstellen, ben teruggelopen. Maar niks. Niks anders dan anders, geen kat voor mijn voeten ..... Niks, nada, noppes. Het zal de ouderdom wezen.

Bij(e)en

 Een paar dagen geleden verdween de eerste club, die ik hoorde, terug in hun schoorsteen. Netjes opgeruimd, ver buiten mijn bereik en dus geen probleem. Verder niet bij stil gestaan, want je kunt er weinig mee. Eergisteren wederom een hels gezoem en helaas probeerde een volgend kluppie via het ventilatierooster -aangelegd, denk ik, voor de afzuigkap- van onder af de schoorsteen binnen te dringen. As de sodemieter een geschikte spuitbus gezocht en het zooitje verjaagd.

 Dat laatste was dus een illusie. Vandaag hernieuwd gezoemd en wat allemaal al via het rooster naar binnen was gedrongen voor ik de spuitbus ter hand had genomen, vloog er nu weer uit. Massa's! "Gelukkig, daar ben ik van af!", leek me wel een aardige gedachte. Uren later kon ik, vrolijk meters makend op mijn maaimachientje, net op tijd remmen, voordat ik over de op een kluitje gekropen bijen was gereden. Niks geen riet maar in een omgebogen reuze zuring .... Ai, ai.

 Maaien gekapt, via via iemand gevonden die de beestjes wel wilde hebben en weer enige uren later, de beestjes zaten inmiddels 2,5 meter hoger in een appelboom, van een afstand gade geslagen hoe onhandig goedbedoelende mensen kunnen zijn. Nou is zo'n anti-bijenpak ook niet bepaald een pré voor de bewegelijkheid. Uiteindelijk is de voor toekomstige bewoning bedoelde kast onder de boom geplaats en is het te hopen, dat mevrouw de koningin de komende uren kiest voor deze behuizing. Zal er bij de volgende pot honing nog eens over nadenken.

Rijk(er)

 Weer eentje erbij. Uitdaging nummero zoveel. Aub achter in de rij aansluiten en niet dringen graag, alles en iedereen krijgt, misschien niet de gewenste maar toch de noodzakelijk geachte aandacht. Weet nu eindelijk, ik zat er al jaren smachtend op te wachten, hoe het voelt na 45 jaar stug twee pakjes Gitane jaune per dag weggestookt te hebben en dat in luttele 45 minuten tijd ...

 Ik word toch zo blij van al die te nemen hindernissen en voor mijn voeten lopende uitdagingen. Ok, ik heb een aardige verzameling overgevoeligheden en gras is niet de minste. Men zegt dat overgevoeligheden verdwijnen door gewennig, duurt een jaar of 40, maar toch. Goed om te weten, dat er ook nieuwe bij kunnen komen. Maar gras is gras zou ik zo denken, al kent Europa er honderden varianten van. Waarom dan na jaren snotteren, tranen en kriebel in de keel ineens longen, die de kont tegen de krib gooien? Lekkere timing!

 Nog een hectare of twee bijna meterhoog gras en ik er op 25 cm (bil)hoogte doorheen crossen .... Lang leven de tegenwerking, anders zou het zowaar vlotten.

Hooi

 Allergisch zal ik altijd wel geweest zijn. De last herinner ik me vanaf een jaar of  7. Losgewreven netvliezen, was er zo eentje, omdat je de irritaties niet kon laten voor wat ze waren. Vanaf de middelbare school zijn er vrijwel jaarlijks dagen geweest, dat ik nauwelijks op een fatsoenlijke manier kon functioneren. Mechanismen bewust moeten ondergaan, die normaal gesproken op de afdeling "Automatismen" thuishoren, kost energie, veel energie. Het gaat dan echt om het besef van zoiets als de ademhaling. Het kost moeite die ademhaling en dat merk je meer dan je lief is. Het feitelijke mechanisme gaat nog steeds automatisch, maar het schuurt, krast en hapert voor je gevoel. Bij astma-gevallen moet het rampzalig zijn en ik kan me dat helaas te goed voorstellen.

 Ergens is het ooit begonnen, dat er dagen compleet uitvielen, je uitgeteld in een hoekje zit en de wereld aan je voorbij ziet gaan. Het moet ergens tijdens mijn studie zijn geweest, de beginjaren in Utrecht. Daarvoor heb ik nog jarenlang erg foute middelen geslikt, maar ze hielpen als een trein, dat moet gezegd zijn. Het meest vreemde is echter dat je, tenminste ik, dat ieder jaar weer vergeet of wegstop. Gevolg is, dat het in het erop volgende jaar even duurt, voordat het dubbeltje valt. Herkenning .... soms is het zo slecht nog niet!

Onbekend

 Na een uitgebreid gesprek, gedachtenwisseling en tenslotte natuurlijk toch die massage van mijn rug was het wachten op het effect. Deze keer geen uitstel tot de volgende dag maar direct vanmiddag had ik, wat ik zelf als "feest" bestempel. Bingo. Dank je, bevestiging.

 Nu kan ik een hele uiteenzetting in de boom gaan hangen over zelfvervulling, afroepen en soortgelijk werk, maar dat doe ik niet. De bijna 1 op 1 reactie is me voorlopig voldoende. Vanmiddag gelijk met de chemie aan de slag gegaan om de spieren te ontspannen, maar ook om erger in het hoofd te voorkomen. In plaats van een half uur duurde het ruim vier voordat het enig effect had. Tenminste ik denk dat de ontspanning daar vandaan kwam, hoewel misschien ook gewoon uit mezelf.

 Vraag is nou, doe ik nog zo'n ding met het oog op een nacht zonder ongewenste krampen en verkeerde gedachten of is het misschien wel niet nodig. Slik je niet en slaap je door, is het duidelijk en ok. Slik je wel en slaap je door, kan dat twee oorzaken hebben. Enerzijds het kalmerende effect van de chemie, anderzijds gewoon de rust, die er de laatste tijd vaker wel dan niet was.Slikken is dus eigenlijk altijd verkeerd, want ook eenzelfde nacht als de afgelopene met alle toeters en bellen behoort gewoon tot de mogelijkheden. En doe ik het vandaag wel en morgen niet en word ik dan wel weer overvallen, zegt dat ook met terugwerkende kracht niets over wat er wel of niet chemisch gekalmeerd is. Middelen die niet stantepède gewenst resultaat geven zijn eigenlijk nergens goed voor. Je slikt het en maakt je wijs dat het werkt, want je hebt tenslotte nergens last van gehad, wat echter anders ook meestal het geval is.... Ach, de zooi staat ook naast mijn bed en werkt het dan weer niet naar behoren, dan kan het direct de deur uit.

Verbazing

 Rare dingen zetten me vaak aan het denken, maken dat ik probeer te snappen wat gebeurd. In de laatste jaren heb ik geen klagen gehad over gebrek aan hersengymnastiek en toch blijven er zaken, waar ik maar niet uitkom. Gezeten voor de flatscreen van mijn Pc, ligt de bijkeukentafel achter me. Ik zie het ding niet maar kan 'm feilloos uittekenen. De bergen papier die er iedere keer weer op aanhopen, bijna vastkoeken. Op sporadisch voorkomende momenten weet ik het ergste overschot te weg te werken of op z'n minst te ordenen. Daarna begint het ophopen, droppen en stapelen weer.

 De laatste poging tot opschonen zal zeker drie maanden geleden zijn geweest, waarschijnlijk langer. De voet van de kaarsenstandaard is vrijwel verdwenen in de papierzooi. Nu heb je kaarsenstandaards van 5, 10, 20 en 80 centimter en gelukkig is de mijne maar 30 hoog ... maar toch. In alle redelijkheid weet ik wat op de tafel ligt en in de omringende dependance-plekken in de keuken en woonkamer. Kwijt raakt er zelden iets en te laat ben ik eigenlijk alleen met de belasting, maar dan wel consequent. Noem het gecontroleerde choas.

 Kortom het is een zooitje en dat blijft raar, want zo zit ik eigenlijk niet in elkaar. Doe er iets aan! 'Tuurlijk, maar zoals vandaag, waarop ik me voorgenomen heb die papierberg te slechten, draai ik om de tafel heen, zie 'm niet, ontken z'n bestaan, pleur de volgende lading post erop en vraag me af: Waarom? Wat maakt, dat het me zoveel moeite kost om zo iets simpels, doeltreffends en structurerends eenvoudigweg te doen??

Overgevoelig

 De lucht is zwanger van pollen en andere luchtwegonverlaten, de beesten verliezen de haren sneller dan ik en het stof ligt als altijd rustig te liggen in grijze aanwezigheid. Het is het seizoen met de grootste uitdagingen voor mijn ademhaling, de psychische valkuilen onverlet gelaten. Het is mede de oorzaak van de ramp, die al dat hoogstaande gras veroorzaakt. Ipv lekker kort gehouden, mag ik nu op aar-hoogte door de vrijwel compleet rijpe grasgemeenschap ploegen. Deels is dat ieder jaar wel het geval, maar nu is het bijna overal.

 Ok, pillen slikken, zooi in de neus spuiten en het ergste leed kan voor de paar vigerende weken onder het tapijt worden geschoven. Wat niet wegneemt, dat de meeste energie gaat zitten in het hanteren van de haperende ademhaling. Dè trigger van de paniekaanvallen in de afgelopen jaren en nog steeds goed voor het idee, dat het weleens in een vloek en een zucht (!) afgelopen zou kunnen zijn. Geloof me, zelf als je beter weet, is het een slopende bezigheid.

Weerbericht

 "Wisselend bewolkt met af en toe zon" en dat na een stralende start vanochtend. Gelukkig geen regen ... De kleine uitspatting hebben we in met volle teugen genoten. Dit mag in letterlijke zin opgevat worden. Niks geen grootse blabla, met hoedjes, slingers en fantasieloze hapjes. Nee, gewoon ff met mezelf genoten, geschreven en helaas de honden een beetje verwaarloosd. Dat begint dan in de loop van de dag wel te knagen. Was leuk als het daarbij was gebleven. Jammergenoeg knaagde er meer en fundamentelers ook. Inmiddels rommelt de boel bijna een week. Uitgaan van de massage als oorsprong, hoop ik dat morgen alles weer netjes op zijn plek wordt gelegd.

 Het is moeilijk uit te leggen, hoe dat werkt. Noem het een terugval, een soort van herkauwen. Wat de afgelopen jaren is gebeurd, verdwijnt natuurlijk niet als sneeuw voor de zon. Je verwerkt het en/of werkt het weg. Of allebei, want hoe kun je verwerken wat eigenlijk nauwelijks te accepteren is, laat staan te snappen. Dus weggewerkt sluimert er links en rechts vanalles in de spreekwoordelijke hoeken en gaten. Neem daarbij de verwevenheid van lichaam en geest en je hebt meer potentieële kortsluitingsmogelijkheden dan een beetje mens kan bevatten.

 Dat het ooit ergens misgaat in je leven, is één van de weinige zekerheden, die je hebt. De manier waarop dat gebeurt en de mate waarin het in je leven ingrijpt, verschilt afhankelijk van het gebeuren, persoon en omstandigheden. Vergelijkingen zijn zinloos. Ik kijk ook alleen naar mezelf. D'r is wel meer misgegaan in mijn leven en het was ook niet de eerste keer, dat de boel zo compleet op z'n kop werd gezet. De aanleiding was (deels) anders, ik niet die ik nu ben en omstandigheden nauwelijks vergelijkbaar. Maar zo diep als de dood van Yoland heeft niks in mijn leven gehakt en dan met name het nadreunen, het steeds weer terugrollen van wat vertrokken lijkt. Iedere keer weer zo'n hoekje of gaatje dat zijn ongewenste inhoud voor je voeten gooit. De triggers zijn legio. Muziek, nieuws, foto, gedachte, idee, noem het op, waarschijnlijk zal ik het beamen. Maar zelden is het herhaalbaar en daarmee aantoonbaar als oorzaak aan te wijzen, maar die rugmassage is zo'n zeldzaamheid.

Fout

 Heerlijk verkeerd. Voor de fanfare uitlopen. Berenvellen op de pof verkopen. Blijft gevaarlijk, maar zonder risco geen leven èn vooral minder feest. En feesten moet je vieren vóór ze vallen en niet zóals ze vallen. Scheelt toch gauw een feestje of tig, wat je anders zou mislopen. Dus proost Dames en die ene verdwaalde meneer.

 Jammer dat de voorspelde zon zich niet laat zien. De stemming is ervoor aanwezig, maar om daar nou voor naar Toulouse te rijden, is me net weer ietsje te bàr. Bovendien .... er moet ook gewoon gewerkt worden. Nee, niks mijn mond spoelen. 's Avonds een vent 's morgen niet verwend. Feesten à la, maar niet het draadje laten knappen. Een beetje gras, wat meer tuin en een hele berg papierzooi wachten smachtend op me. Zien wat we tussen de uitspattingen door geregeld krijgen.

Vraagje

 Het is me vandaag meermaals door mijn hoofd geschoten. Vervelend is dat, want eigenlijk zit ik er niet om te springen. Niet dat ik het er niet mee eens ben, dat is weer een heel ander verhaal, maar het komt me nu gewoon niet zo uit. Helaas hebben ongewenste vragen, afgezien van een bestaansrecht gewoon een eigen leven en dat is een stuk hardnekkiger dan een gemiddelde kakkerlak.

 Dus bij iedere wisseling, bij wegwandelende gedachten, gewoon als ik bezig was en al helemaal als ik de boel een beetje 'meta' probeerde te beschouwen, popte daar de vraag op "Waar ben ik nou in hemelsnaam mee bezig?".

 Negeren werkt niet, daar ben ik allang mee gestopt. Wegredeneren wil nog wel eens lukken, maar daar had ik vandaag helemaal geen zin in. Accepteren dan maar? Ja, het bestaan, zoals er ook vrouwen zijn en je belasting moet betalen, maar verder vooral geen aandacht aan besteden. Het gaat niet weg, die illusie hoeft je je niet te maken, maar ach, meer dan strontvervelend wordt het zelden. Tenminste, zolang d'r geen hulptroepen ten tonele verschijnen, wat rond vijven helaas het geval was. Het was ff zoeken, maar eenmaal gevonden heb ik het bijltje erbij neergegooid. Dat ze het 'ns ff bekijken, ja.

Back to ....

 Het normaliseren heeft er lekker de vaart inzitten. Ik heb me tijden zelf voor de gek moeten houden qua vooruitgang. De drie stappen voorwaarts heb ik regelmatig gecorrigeerd zien worden door een achterwaartse beweging van minimaal dezelfde omvang. Die luchtkastelen waren nodig, maar dat hoeft niet meer. Ik ga nu niet zeggen, dat ik er ben, of zoiets, maar ik ben zeker weten weg, waar deze ellende ooit is begonnen .... tenminste, nu alleen letterlijk nog.

 Ergens de komende tijd de zoveelste poging ondernemen om ingepakt te krijgen, wat ik hier vandaan wil slepen. Spullen uitzoeken, ordenen, weggeven of -gooien, misschien valt wat te verkopen. Het is de laatste stap, die bij ontbrekend vertrekperspectief steeds weer in half gevulde dozen bleef steken. Misschien is het de goden verzoeken, maar het zou tijd worden, dat die eindelijk een handje meehelpen.

Zomeren

 Eens zien of het me lukt om in de komende weken de zomertijd meer eer aan te doen, dan nu het geval is. Langere dagen en mn eerder mijn nest uit. De tijd dat het om half negen pas licht is, ligt alweer wat weken achter ons. Mijn ochtenden zijn er echter niet door aangetast. De keren dat ik voor half negen een blik in de spiegel werp zijn op maandbasis te tellen op de vingers van één hand en altijd vanwege een afspraak nooit vanwege de trek in de dag.

 Beesten voeren, koffie en ontbijt, bloggen, wandelen met de honden, tweede koffie en nog eens door de blogs struinen, varkensoren voor de honden, lunch voor mij en hopsakee de klok loopt tegen tweeën. Dat kan anders, moet anders, zou ik graag anders zien. Lijkt me niet een overmatig hoog gespannen lat voor de komende weken.

Nachtwerk

 Of ik het nu als 'feest' of  'werk' moet beschouwen, geen van beide dekt de lading, maar ik ben d'r bijna de hele nacht druk mee geweest. Een onwillig lijf en een dito geest. Spieren die verkrampen en gedachten die in ongewenste richtingen wil voortdenderen, is geen handige combinatie, als je eigenlijk wilt slapen en daar ook meer dan moe genoeg voor bent.

 Het enige voordeel is, dat je tijd genoeg hebt om door de afgelopen dagen heen te struinen, opzoek naar die verandering die deze verstoring op zijn geweten heeft. Hoe saai het leven ook lijkt, terugblikkend zijn er altijd weer meerdere zaken of bezigheden aanwijsbaar, die anders waren dan anders. Dan begint het wegen en proeven. Ieder element voor zich maar ook verdachte combinaties.

 Op persoonlijk en zakelijk vlak is het geen breed meanderende rust geweest de afgelopen week en dat zal vast zo z'n bijdrage hebben geleverd maar de kwaaie pier is, denk ik, de fysiotherapeut geweest. Hoewel ik daar alweer wat weekjes voorbij ga vanwege een stomme beweging met mijn onderrug, was het donderdag voor het eerst sinds lang, dat hij het middendeel van mijn rug onderhanden heeft genomen. Dat deel waarvoor ik al jaren bij tijd en wijle aan zijn deur klop. Uitgebreide uitleg voert te ver, maar daar komt bij mij alle ellende bij elkaar en daar heeft hij zogezegd ff stevig in staan roeren, ruimte gemaakt om in de komende weken de zaken weer netjes een plek te geven.

 Met een gezicht en een naampje haal je de angel uit wat eerst een ongrijpbare massa lijkt en ergens tegen de ochtend was er rust en mocht ik slapen.

Bestrijding

 Zoals d'r ooit af en toe een goeie dag voorbij fietste, zo heb ik nu af en toe het pech tegen een slechte dag of twee, soms drie aan te lopen. Een wereld van verschil maar net als met regen na weken van zonneschijn kan ik ook dit maar met moeite voor lief nemen. Het zijn steeds dezelfde symptomen, het is nog steeds hetzelfde mechanisme en zelden of nooit is een fatsoenlijke cq. duidelijke oorzaak aan te wijzen. Soms overvalt het me, vaak zie ik het "van verre" aankomen.

 Spanning? Zal vast wel, maar waar begint dat en waar houdt het op? Ook ontspanning is spanning, heb ik gemerkt. Angst? Dat is meer een gevolg dan een oorzaak. Maar wat triggert of is 'leading' in de aanloop? De geest? Het fysiek? De kip of het ei ...

 Eigenlijk heb ik nog steeds geen greep op of begrip van de oorzaak/oorzaken. Het succes wordt geboekt in het doorstaan en/of pareren van wat er gebeurd. En voor een paar uur is dat goed te doen, een dag wordt al ergerlijk maar nu rolt het alweer af en aan sinds vrijdagochtend half vier. Dat is slopend op alle denkbare vlakken.

D'rut

 Nu had ik natuurlijk de hele dag kunnen maaien, branden, graven, snoeien of een van de andere noodzakelijkheden doen, maar dat heb ik dus mooi niet gedaan. Niet in diezelfde valkuil trappen, waar Yoland keer op keer weer in verdween: Het genieten vergeten vanwege al het werk dat gedaan moet worden. Het is dezelfde houding als alles voor je uit schuiven tot je na je pensioen er eindelijk tijd voor denkt te hebben. Om te beginnen is dat vaak al niet het geval, maar wat belangrijker is, uitgestelde geneugten verliezen hun smaak!!

 Dus na de Fysio en de honden in de auto gedoken en zuidwaarts getogen. Terras, restaurant, mensen kijken, zon genieten en heerlijk door de bochten slingeren met de voiture. Eind van de middag terug en alsnog de helft van het gras verbrand. Een bezigheid die minder snel gaat, dan men zou denken, maar dat wist ik al. Fles witte wijn opengetrokken, grashark (riek?) onder handbereik en van het vallen van de avond genoten.

 Na negenen weerhield een temperatuurinversie de rook van opstijgen en vulden de lage delen in de omgeving zich als was het mist. De temperatuur zakte rap, het werd vochtiger en alsof van hogerhand geregeld doofde de laatste vier brandbanen de een na de ander. Daar kun je niet anders dan je bij neerleggen .... maar dan wel in bed.

Anders?

 Alles is altijd anders, zelfs als ogenschijnlijk alles bij het oude blijft. Bovendien is dat anders zelden hetzelfde. Ieder anders is anders. Soort van relatief is ook relatief. Toch heb ik me de afgelopen dagen wel eens afgevraagd, waarom het me zoveel moeite koste om de overdaad aan gras tegemoet te treden. Behalve dat het tijd kost, die ik er eigenlijk niet voor over heb, en de start en omstandigheden werkelijk nog nooit zo beroerd zijn geweest, zijn dat niet de bepaalde punten.

 Zo voortmijmerend, terwijl ik met het machien het gemaaide gras in een tweede ronde bijeen probeer te vegen, komt het perspectief als kwade pier naar boven. De verandering van perspectief. Ooit dacht ik in meerjaren plannen. Zag hoe dingen uit zouden moeten zien in 1, 2, 3 of zelfs 5 jaar. Een goed jaar verhoogde het tempo van de uitvoer, een slecht jaar schoof de boel ietsje verder de toekomst in. Nu probeer ik aan augustus te denken en hoop ondertussen op een wat beter dan gemiddelde zomer vol met over droogte klagende boeren, maar eigenlijk ligt de lat veel lager. Eigenlijk is het morgen wat telt, of volgende week, want dan zou die ene potentiële nieuwe eigenaar zijn licht op kunnen komen steken. Dan begint niet alleen de schoen aardig te wringen. Alles zou dan perfect moeten zijn. Wat nooit meer kan. Maar de illusie, gewekt door de eerste indruk, kan vele malen beter dan deze overdaad aan ongewenst hoog gras.

Compliment

 Niet meer willen en toch doorgaan .... dat het nog bestaat en er weer inzit, dat verdient een schouderklopje, al is het in eigen beheer. Gisteravond met een bijna achter de bomen verdwenen zon stond ondergetekende de laatste meters van ruim anderhalve kilometerlange hooilijn bijeen te harken. De spieren in de onderarmen protesteerden, mijn rug had al vele meters eerder de handdoek in de riem gegooid, de motivatie liep op haar tandvlees en dan toch nog een laatste restje genot weten te wringen uit de blik, die je al pauzerend over het avondland laat glijden. Doe het me maar eens na. Vrijwilligers zijn welkom, vandaag is er nog zo'n veld te gaan.

Lucht

 Gisteren was het er heel even aan het eind van dag. Of tenminste bijna. Nog niet het gevoel de controle weer in eigen beheer te hebben, maar wel iets wat me de overtuiging gaf, dat het weer zal lukken. Dat die over me heen walsende massa te verdelen is in behapbare brokken en waarnodig richting wachtkamer kan worden gedirigeerd.

 Dat het veel is wat hier alleen al onder het kopje "Dagelijkse onderhoud" valt, staat buiten kijf. Waarschijnlijk is het inmiddels sowieso wel tèveel, maar het is zeker vele malen meer dan mij hier nog lief is. Wat niet wegneemt, dat het er is zolang ik er ben en ik daar dus iets mee moet. De enige manier waarop dat lukt, is een oost-indische doofheid op het terrein van wat allemaal zou moeten gebeuren. Het is een kakafonie van aandachtskreterij en aan mij daar een werkbare aanpak tegenover te stellen. Werkbaar voor mij. Werkbaar op een manier dat ik de boel me niet boven mijn hoofd uitgroeit of ik gewoon doordraai. De kop boven het maaiveld weten te houden, niet vanwege de geniale ideeën of de behoefte de leiding op mijn schouders te nemen. Nee, simpelweg voor behoud van het overzicht.

 Niet "Oei, gaat dat morgen wel lukken?" maar "Morgen is weer een dag!". Ik heb maar twee handjes en als ik er meer zou hebben, zou ik ze trouwens voor anderen zaken reserveren. Makkelijk is anders, maar het moet en gelukkig wil dat weer.

Bergen

 Het zijn die dingen waar je tegen op kijkt en je regelmatig in de weg zitten maar eenmaal op de top je een prachtig uitzicht bieden. Eens zien hoe dat dit jaar gaat uitpakken in dit vooralsnog rampzalige voorjaar. Als zelfs het gras al niet meer onder de duim te houden is, hoe moet dat met de rest?? Dit gaat hard in de ongewenste richting. Het vooruitzicht om mijn dagen te vullen met bezigheden, die het niveau van onderhoud niet overstijgen, is een vloek. En waar blijven die weken met zinderende zonneschijn? Niks geen spetterende hooimaand. Voorlopig drie dagen zon en daarna is het weer bekeken. Zo gaat dat dus een hele zomer kosten en dat is niet de bedoeling. Niet de mijne en als anderen dat wel zo zien, willen die dan aub ook hier met de poten in de modder komen staan, het gras maaien en al die ander bijkomende ongein voor hun rekening nemen. Kan ik me met interessantere zaken bezighouden en de tijd nuttiger verspillen.

Puin

 Het is weer zover. De enige echte zekerheid in mijn huidige leven, hèt moment waarop je niet zit maar wel kunt wachten, het enige wat me steeds weer lukt zonder dat het moeite kost: mijn eigen persoonlijke puinhoop. Soms slechts overdrachtelijk, vaker als harde realiteit en op dagen zoals vandaag in harmonische saamhorigheid. Puinhoop op het aanrecht, puinhoop op de tafel, puinhoop in huis, puinhoop buiten, puinhoop in mijn hoofd en puinhoop in het moreel. Een puinhoop aan puinhopen. Als je iets doet, vind ik zelf, moet je het ook goed en niet half doen.

 Op momenten als vanochtend kan ik dan ook bijna bewonderingswaardig mijn blikken door het huis laten glijden. Alleen een Griekse bruiloft in een vrijgezellenflat van een notoire rommelverzamelaar is in staat mij van mijn eerste plek te verdringen. Knap, alleen jammer, dat ook ik het ben, die daar weer orde, structuur en richting in mag aanbrengen. Waarom eigenlijk? Waarom ontstaat dat niet op dezelfde wonderlijke wijze als het gebrek eraan zich iedere keer weer breed maakt?

Moving

 Gelukkig ben ik alweer een tijdje niet bij de kapper geweest. Dat maakt het klusje iets eenvoudig qua grip maar verandert niks aan de onmogelijkheid van het geheel. Onmogelijk èn toch lukt het haast iedere keer weer. Het zand zuigt allang niet meer zo hard, als het ooit gedaan heeft, maar van medewerking is absoluut geen sprake. Eerst trekken, dan duwen en als het eenmaal uit de smurrie is en rolt, dan is het ergste leed geleden. Dus maar verder waar we van de week al mee begonnen waren ondanks het beroerde weer. Nu hoeft het tenminste niet tussen de buien door, als ik het weerbericht mag geloven.

 Dit is erger dan in ons eerste jaar hier, toen we de groeikracht van het gras in onze stadse onnozelheid of onnozele stadsheid zwaar onderschatte. Maar toen waren we met z'n tweeën. Misschien deed ik ook toen het meeste, zoniet alle maaiwerk maar ging geen tijd verloren aan (af)wassen, poetsen, opruimen, koken, beesten verzorgen en boodschappen doen.