Dag vijf. Je blijft roepen. Kijkt inmiddels ook meer om je heen in de hoop te zien, wat je liever niet zou zien. Maar om eerlijk te zijn, is de kans dat Sissi nog opduikt klein. Zomaar ineens foetsch. Nooit zo gecharmeerd geweest van haar wandelingen buiten de grenzen van de tuin. Liefst iedere ochtend en avond met de honden mee. Die waren aan haar gewend, ook in het veld en dan nog zou ik er mijn handen niet voor in het vuur steken, dat ze haar nooit iets zouden aandoen. Eén hond, die om de een of andere reden iets tegen haar zou hebben, en de andere vier zouden er gewoon mee bovenop duiken. Eén op één is anders maar in het open veld zonder boom of ander klimmogelijkheid in de buurt blijft een ongelijkwaardig verhaal. Tja, helaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten